Της Γιάννας Κουκά
Είμαι η Γιάννα Κουκά.
Και μου είπαν για τους πρόσφυγες δυο λόγια να σας πω.
Είμαι η Γιάννα λοιπόν, από την Λέρο, απ' την πλευρά της μάνας.
Και για το νησί μου, θα σας μιλήσω που αγάπησα ξανά, όταν είδα την ομορφιά των αλληλέγγυων κατοίκων του, την στιγμή που ξέσπασε το προσφυγικό. Και για τους πρόσφυγες εκεί θα σας μιλήσω.
Λίγα λόγια μου σε 'σας θα δώσω, θα προσπαθήσω σε μέλι να τα βουτήξω, να μην ταράξω τις ψυχές, ένα μικρό ιστορικό, νούμερα κι αναλύσεις εξάλλου, τι παραπάνω θα είχαν να μας πουν…
Ας τα πω λοιπόν. Τα λόγια μου...για τις προσφυγικές ροές που όταν μεγάλες έγιναν, χώρος δεν υπήρχε για να φιλοξενήσει τους ανθρώπους στην Λέρο. Κι η μόνη επιλογή μια νησιώτικη αυλή. Αυτή του λιμεναρχείου. Χωρίς καμιά συνθήκη υγιεινής. Τίποτα. Μια αυλή ήταν. Τι συνθήκες να υπάρχουν;
Εκτεθειμένοι σε βροχές και καύσωνες, ακραίες καιρικές συνθήκες, στοιβάζονταν εκεί, άνθρωποι κουρασμένοι, φοβισμένοι, ταλαιπωρημένοι. Έτσι όπως ήταν, βρεγμένοι, νηστικοί. Ο ένας πάνω στον άλλο. Καμιά αξιοπρέπεια δεν τους χαρίστηκε για αναμνηστικό. Όπως ήταν, όπως βγήκαν απ' τα δουλεμπορικά, ο ένας πάνω στον άλλο κι εκεί.
Και πόσο και πώς; Πόσο ν' αντέξεις στην θέα παιδιού που κοιμάται σε χαρτόκουτο στο λιμεναρχείο, ή σε παρκοκρέβατο στον μικρό προαύλιο χώρο του αστυνομικού τμήματος; Αυτό ναι, το λες και ασήκωτο, βαρύ για την θέα. Δεν αντέχεται. Λύση έπρεπε να βρεθεί. Και βρέθηκε. Το Δίκτυο Αλληλεγγύης Λέρου κατάφερε να του παραχωρηθεί ένα κτίριο. Η Βίλλα Άρτεμις. Ένα μόνο μικρό κτίριο. Οι αλληλέγγυοι του νησιού, αποφάσισαν να την χρησιμοποιήσουν για μανάδες και παιδιά καθώς επαρκής χώρος δεν υπήρχε για όλους. Να βρουν καταφύγιο, μακριά από πολέμους κι αυλές λιμεναρχείων τα βρέφη.
Ο κόσμος πλήθαινε. Κι έτσι, πάμε πάλι απ’ την αρχή. Στο μηδέν. Βάρκες πήγαιναν ερχόντουσαν και φορτηγάκια της αστυνομίας και του λιμενικού, κουβαλούσαν στις καρότσες κόσμο, σαν ζώα που πάνε για σφαγή. Στις καρότσες. "Άσε ξεβράζονται κάθε μέρα" μου είπε μια μέρα ένας λιμενικός. Ξεβράζονται κάθε μέρα... Ακούς εκεί, ξεβράζονται κάθε μέρα.
Κάτι άλλο πάλι έπρεπε να γίνει. Για την ειρήνη και για το δίκαιο… Και βρέθηκε. Ξανά. Αυτή την φορά, ένα άδειο κτίριο του ΠΙΚΠΑ Λέρου. Επισκευάστηκε και στέγασε όπως και συνεχίζει να στεγάζει ικανό αριθμό προσφύγων από την 1/1/2016 που άνοιξε τις πόρτες τους.
Κι εκεί από τότε, στους τοίχους του θα δεις φωτογραφίες από αυτούς που πέρασαν και ζωγραφιές παιδιών και save the children γραμμένα. Και save the children... Σώσε τα παιδιά. Σώσε τα παιδιά.
Εκεί θα δεις αγαπημένους, που νύχτα μέρα στέκονται βράχοι, δίπλα σε μανάδες που έχασαν όλα τα παιδιά τους σε μια επικίνδυνη διαδρομή και ψιθυρίζουν ασταμάτητα τα ονόματά τους έχοντας χάσει τα λογικά τους.
Ayseh,
Mohamed,
Ali, ...
και ξανά,
Ayseh,
Mohamed,
Ali.
Εκεί θα τους συναντήσεις όταν σκουπίζουν δάκρυα, βάζουν στεγνά ρούχα, σβήνουν κεράκια γενεθλίων, ετοιμάζουν χαρτιά, απαντούν στα μηνύματα όσων κατάφεραν να φύγουν κι ένα σ' αγκαπώ μάμα. Μάμα, μάμα... Σ' αγκαπώ, σ' αγκαπώ. Κι εγώ. Κι εγώ... Κι άλλα πολλά κάνουν εκεί οι αγαπημένοι που άφησαν πίσω τους εαυτούς τους. Εκεί θα τους βρεις τα ξημερώματα, να παρηγορούν και ψυχολόγοι να γίνονται σαν παθαίνουν οι τραυματισμένοι κρίσεις πανικού, σαν λιποθυμούν, ή σαν αυτοκαταστροφικοί γίνονται. Μα όλα τα ξεχνούν γιατί πάντα κάποιος απ’ όλους τους, βρίσκεται να γράψει, έστω κι ένας, μου λείπει το σπίτι μας, το ΠΙΚΠΑ. Απ' την Γερμανία, απ' την Σουηδία, απ' την Γαλλία, από παντού.
Πάνω από 38.000 άτομα πέρασαν από την Λέρο μόνο το 2015.
Από τότε 6.500 άνθρωποι φιλοξενήθηκαν στην Βίλλα Άρτεμις και στο ΠΙΚΠΑ.
Είμαι η Γιάννα.
Στέκομαι εδώ μπροστά σας.
Δυο λόγια να σας πω.
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Κι αν σας ντρέπομαι πολύ, σε 'σας θα μιλήσω.
Και θα μιλήσω για την Ναζάχ. Απ' την Συρία.
Που ένα βομβαρδιστικό αεροπλάνο έπεσε δίπλα στο σπίτι της και φοβήθηκε τόσο η Ναζάχ που την φωνή της έχασε. Για μήνες πολλούς. Κι οι δικοί της την πήγαν παντού για ν' ακουστεί ξανά. Μα τίποτα η Ναζάχ. Τίποτα. Κουβέντα. Τρόμαξε η Ναζάχ με τον πόλεμο. Μήνες μετά ξανακούστηκε... Κι ο πατέρας της, πλάκα της έκανε για να την μαλακώσει, "καλά ήταν όταν δεν μίλαγες", της έλεγε, γιατί πολυλογού είναι η Ναζάχ.
Κι έμεινε έγκυος η Ναζάχ, μα πριν γεννήσει, ο πατέρας του παιδιού, είχε ήδη φτάσει στην Γερμανία. Κι εκείνη έμεινε πίσω, ανάμεσα σε βόμβες και νεκρούς κι έναν φόβο πως την φωνή θα ξαναχάσει. Έτσι την πήρε την απόφαση, γιατί πάντα έτσι γενναία ήταν. Πήρε το μωρό της κι έφυγε κι εκείνη. Και μπήκαν σε μια σάπια βάρκα. Και τυχερές στάθηκαν γιατί έφτασαν. Όμως τα σύνορα είχαν ήδη κλείσει για την Ναζάχ, το μωρό της και τους άλλους. Κι εγκλωβίστηκε εδώ, σε μια ξένη χώρα. Μαζί με τους άλλους, μα μόνη κι έρημη μ' ένα μωρό. Όταν η οικογένεια επανενώθηκε στην Γερμανία, η κόρη της Ναζάχ ήταν ήδη ενός έτους.
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Μα τι να πω εγώ σε 'σάς;
Ναζάχ, μου είπαν να μιλήσω για σένα. Χάνω την φωνή μου. Σαν εσένα. Ν' ακουστείς εσύ. Ν' ακουστεί η σιωπή σου Ναζάχ. Μίλησε Ναζάχ. Μου είπαν για εσένα να μιλήσω...
Ένα γράμμα, για εσάς. Από την Ναζάχ.
Ακούστε την ήσυχη φωνή της.
"Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό.
Ήρθα στην Ευρώπη για να γλιτώσω τον πόλεμο.
Εγώ, ο άνδρας μου και το παιδί μου.
Η οικογένειά μου, ακόμα στην Συρία...
Κι εγώ... εγώ, τόσο μακριά από το σπίτι.
Και μεγαλώνω...
Μεγαλώνω...
Κι οι αποστάσεις μεταξύ μας, μεγαλώνουν...
Επτά χρόνια πολέμου.
Παιδιά πεθαίνουν.
Άνθρωποι εκτοπίστηκαν σε χωριά και πόλεις.
Είμαστε η γενιά, που τίποτα άλλο δεν γνώρισε πέρα από βόμβες, αιματοκύλισμα και πόλεμο.
Η γη μου είναι η μητέρα μου.
Την άφησα πίσω μαζί με την βιολογική μου μάνα. Πόνος. Για κάθε έναν από μας.
Με ρωτούν... μου αρέσει η Συρία; Μου αρέσει η Συρία;
Η Συρία είναι το σπίτι της γιαγιάς μου.
Ο τόπος των συγγενών μου.
Της πρώτης μου αγάπης.
Υπάρχει εκεί και το σπίτι ενός φίλου.
Κι ο κήπος μου.
Η παιδική μου ηλικία.
Κι όσα έζησα εκεί.
Εκεί που ήπια νερό κι έφαγα φρέσκα λαχανικά. Που έπαιξα στην θάλασσα κι έγραψα, έγραψα στην άμμο τ' όνομά μου.
Ζωγράφισα όνειρα κι έφτιαξα κάστρα.
Όλα παρελθόν.
Οδυνηρό.
Άσχημο.
Μας ξεχνάει.
Στιγμές απουσίας. Της απουσίας μας.
Κι η ζωή...
Πρέπει να περπατάς.
Λυπημένος.
Χαρούμενος.
Με δάκρυα.
Με χαμόγελο.
Οι σελίδες μας. Οι σελίδες μας γράφτηκαν για μας. Πριν την γέννησή μας.
Μαθήματα ζωής και τέλος.
Όμως, δεν θα σταματήσουμε να μαθαίνουμε. Μέχρι να λυγίσουμε.
Και δεν θα αποτύχουμε. Οι στιγμές μας δεν θα τελειώσουν.
Οι στιγμές μας δεν θα τελειώσουν.
Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό. Είμαι Σύρα.
Έφερα μαζί μου, την καρδιά και το πνεύμα μου.
Θα γυρίσω στην γη μου και θα πεθάνω στην Συρία."
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Και θα μιλήσω.
Δυνατά.
Χωρίς εσάς να ντρέπομαι.
Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό.
Μια μέρα θα γυρίσω στην γη μου.
Θα πεθάνω στην Συρία.
Η Ναζάχ θέλει να γίνει διερμηνέας. Και θα γίνει. Πολύ το πιστεύω.
Είμαι η Γιάννα απ' την Λέρο. Αγωνίζομαι για την ειρήνη, το δίκαιο και την Ναζάχ από την Δαμασκό που θέλει να γίνει διερμηνέας.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Είμαι η Γιάννα Κουκά.
Και μου είπαν για τους πρόσφυγες δυο λόγια να σας πω.
Είμαι η Γιάννα λοιπόν, από την Λέρο, απ' την πλευρά της μάνας.
Και για το νησί μου, θα σας μιλήσω που αγάπησα ξανά, όταν είδα την ομορφιά των αλληλέγγυων κατοίκων του, την στιγμή που ξέσπασε το προσφυγικό. Και για τους πρόσφυγες εκεί θα σας μιλήσω.
Λίγα λόγια μου σε 'σας θα δώσω, θα προσπαθήσω σε μέλι να τα βουτήξω, να μην ταράξω τις ψυχές, ένα μικρό ιστορικό, νούμερα κι αναλύσεις εξάλλου, τι παραπάνω θα είχαν να μας πουν…
Ας τα πω λοιπόν. Τα λόγια μου...για τις προσφυγικές ροές που όταν μεγάλες έγιναν, χώρος δεν υπήρχε για να φιλοξενήσει τους ανθρώπους στην Λέρο. Κι η μόνη επιλογή μια νησιώτικη αυλή. Αυτή του λιμεναρχείου. Χωρίς καμιά συνθήκη υγιεινής. Τίποτα. Μια αυλή ήταν. Τι συνθήκες να υπάρχουν;
Εκτεθειμένοι σε βροχές και καύσωνες, ακραίες καιρικές συνθήκες, στοιβάζονταν εκεί, άνθρωποι κουρασμένοι, φοβισμένοι, ταλαιπωρημένοι. Έτσι όπως ήταν, βρεγμένοι, νηστικοί. Ο ένας πάνω στον άλλο. Καμιά αξιοπρέπεια δεν τους χαρίστηκε για αναμνηστικό. Όπως ήταν, όπως βγήκαν απ' τα δουλεμπορικά, ο ένας πάνω στον άλλο κι εκεί.
Και πόσο και πώς; Πόσο ν' αντέξεις στην θέα παιδιού που κοιμάται σε χαρτόκουτο στο λιμεναρχείο, ή σε παρκοκρέβατο στον μικρό προαύλιο χώρο του αστυνομικού τμήματος; Αυτό ναι, το λες και ασήκωτο, βαρύ για την θέα. Δεν αντέχεται. Λύση έπρεπε να βρεθεί. Και βρέθηκε. Το Δίκτυο Αλληλεγγύης Λέρου κατάφερε να του παραχωρηθεί ένα κτίριο. Η Βίλλα Άρτεμις. Ένα μόνο μικρό κτίριο. Οι αλληλέγγυοι του νησιού, αποφάσισαν να την χρησιμοποιήσουν για μανάδες και παιδιά καθώς επαρκής χώρος δεν υπήρχε για όλους. Να βρουν καταφύγιο, μακριά από πολέμους κι αυλές λιμεναρχείων τα βρέφη.
Ο κόσμος πλήθαινε. Κι έτσι, πάμε πάλι απ’ την αρχή. Στο μηδέν. Βάρκες πήγαιναν ερχόντουσαν και φορτηγάκια της αστυνομίας και του λιμενικού, κουβαλούσαν στις καρότσες κόσμο, σαν ζώα που πάνε για σφαγή. Στις καρότσες. "Άσε ξεβράζονται κάθε μέρα" μου είπε μια μέρα ένας λιμενικός. Ξεβράζονται κάθε μέρα... Ακούς εκεί, ξεβράζονται κάθε μέρα.
Κάτι άλλο πάλι έπρεπε να γίνει. Για την ειρήνη και για το δίκαιο… Και βρέθηκε. Ξανά. Αυτή την φορά, ένα άδειο κτίριο του ΠΙΚΠΑ Λέρου. Επισκευάστηκε και στέγασε όπως και συνεχίζει να στεγάζει ικανό αριθμό προσφύγων από την 1/1/2016 που άνοιξε τις πόρτες τους.
Κι εκεί από τότε, στους τοίχους του θα δεις φωτογραφίες από αυτούς που πέρασαν και ζωγραφιές παιδιών και save the children γραμμένα. Και save the children... Σώσε τα παιδιά. Σώσε τα παιδιά.
Εκεί θα δεις αγαπημένους, που νύχτα μέρα στέκονται βράχοι, δίπλα σε μανάδες που έχασαν όλα τα παιδιά τους σε μια επικίνδυνη διαδρομή και ψιθυρίζουν ασταμάτητα τα ονόματά τους έχοντας χάσει τα λογικά τους.
Ayseh,
Mohamed,
Ali, ...
και ξανά,
Ayseh,
Mohamed,
Ali.
Εκεί θα τους συναντήσεις όταν σκουπίζουν δάκρυα, βάζουν στεγνά ρούχα, σβήνουν κεράκια γενεθλίων, ετοιμάζουν χαρτιά, απαντούν στα μηνύματα όσων κατάφεραν να φύγουν κι ένα σ' αγκαπώ μάμα. Μάμα, μάμα... Σ' αγκαπώ, σ' αγκαπώ. Κι εγώ. Κι εγώ... Κι άλλα πολλά κάνουν εκεί οι αγαπημένοι που άφησαν πίσω τους εαυτούς τους. Εκεί θα τους βρεις τα ξημερώματα, να παρηγορούν και ψυχολόγοι να γίνονται σαν παθαίνουν οι τραυματισμένοι κρίσεις πανικού, σαν λιποθυμούν, ή σαν αυτοκαταστροφικοί γίνονται. Μα όλα τα ξεχνούν γιατί πάντα κάποιος απ’ όλους τους, βρίσκεται να γράψει, έστω κι ένας, μου λείπει το σπίτι μας, το ΠΙΚΠΑ. Απ' την Γερμανία, απ' την Σουηδία, απ' την Γαλλία, από παντού.
Πάνω από 38.000 άτομα πέρασαν από την Λέρο μόνο το 2015.
Από τότε 6.500 άνθρωποι φιλοξενήθηκαν στην Βίλλα Άρτεμις και στο ΠΙΚΠΑ.
Είμαι η Γιάννα.
Στέκομαι εδώ μπροστά σας.
Δυο λόγια να σας πω.
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Κι αν σας ντρέπομαι πολύ, σε 'σας θα μιλήσω.
Και θα μιλήσω για την Ναζάχ. Απ' την Συρία.
Που ένα βομβαρδιστικό αεροπλάνο έπεσε δίπλα στο σπίτι της και φοβήθηκε τόσο η Ναζάχ που την φωνή της έχασε. Για μήνες πολλούς. Κι οι δικοί της την πήγαν παντού για ν' ακουστεί ξανά. Μα τίποτα η Ναζάχ. Τίποτα. Κουβέντα. Τρόμαξε η Ναζάχ με τον πόλεμο. Μήνες μετά ξανακούστηκε... Κι ο πατέρας της, πλάκα της έκανε για να την μαλακώσει, "καλά ήταν όταν δεν μίλαγες", της έλεγε, γιατί πολυλογού είναι η Ναζάχ.
Κι έμεινε έγκυος η Ναζάχ, μα πριν γεννήσει, ο πατέρας του παιδιού, είχε ήδη φτάσει στην Γερμανία. Κι εκείνη έμεινε πίσω, ανάμεσα σε βόμβες και νεκρούς κι έναν φόβο πως την φωνή θα ξαναχάσει. Έτσι την πήρε την απόφαση, γιατί πάντα έτσι γενναία ήταν. Πήρε το μωρό της κι έφυγε κι εκείνη. Και μπήκαν σε μια σάπια βάρκα. Και τυχερές στάθηκαν γιατί έφτασαν. Όμως τα σύνορα είχαν ήδη κλείσει για την Ναζάχ, το μωρό της και τους άλλους. Κι εγκλωβίστηκε εδώ, σε μια ξένη χώρα. Μαζί με τους άλλους, μα μόνη κι έρημη μ' ένα μωρό. Όταν η οικογένεια επανενώθηκε στην Γερμανία, η κόρη της Ναζάχ ήταν ήδη ενός έτους.
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Μα τι να πω εγώ σε 'σάς;
Ναζάχ, μου είπαν να μιλήσω για σένα. Χάνω την φωνή μου. Σαν εσένα. Ν' ακουστείς εσύ. Ν' ακουστεί η σιωπή σου Ναζάχ. Μίλησε Ναζάχ. Μου είπαν για εσένα να μιλήσω...
Ένα γράμμα, για εσάς. Από την Ναζάχ.
Ακούστε την ήσυχη φωνή της.
"Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό.
Ήρθα στην Ευρώπη για να γλιτώσω τον πόλεμο.
Εγώ, ο άνδρας μου και το παιδί μου.
Η οικογένειά μου, ακόμα στην Συρία...
Κι εγώ... εγώ, τόσο μακριά από το σπίτι.
Και μεγαλώνω...
Μεγαλώνω...
Κι οι αποστάσεις μεταξύ μας, μεγαλώνουν...
Επτά χρόνια πολέμου.
Παιδιά πεθαίνουν.
Άνθρωποι εκτοπίστηκαν σε χωριά και πόλεις.
Είμαστε η γενιά, που τίποτα άλλο δεν γνώρισε πέρα από βόμβες, αιματοκύλισμα και πόλεμο.
Η γη μου είναι η μητέρα μου.
Την άφησα πίσω μαζί με την βιολογική μου μάνα. Πόνος. Για κάθε έναν από μας.
Με ρωτούν... μου αρέσει η Συρία; Μου αρέσει η Συρία;
Η Συρία είναι το σπίτι της γιαγιάς μου.
Ο τόπος των συγγενών μου.
Της πρώτης μου αγάπης.
Υπάρχει εκεί και το σπίτι ενός φίλου.
Κι ο κήπος μου.
Η παιδική μου ηλικία.
Κι όσα έζησα εκεί.
Εκεί που ήπια νερό κι έφαγα φρέσκα λαχανικά. Που έπαιξα στην θάλασσα κι έγραψα, έγραψα στην άμμο τ' όνομά μου.
Ζωγράφισα όνειρα κι έφτιαξα κάστρα.
Όλα παρελθόν.
Οδυνηρό.
Άσχημο.
Μας ξεχνάει.
Στιγμές απουσίας. Της απουσίας μας.
Κι η ζωή...
Πρέπει να περπατάς.
Λυπημένος.
Χαρούμενος.
Με δάκρυα.
Με χαμόγελο.
Οι σελίδες μας. Οι σελίδες μας γράφτηκαν για μας. Πριν την γέννησή μας.
Μαθήματα ζωής και τέλος.
Όμως, δεν θα σταματήσουμε να μαθαίνουμε. Μέχρι να λυγίσουμε.
Και δεν θα αποτύχουμε. Οι στιγμές μας δεν θα τελειώσουν.
Οι στιγμές μας δεν θα τελειώσουν.
Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό. Είμαι Σύρα.
Έφερα μαζί μου, την καρδιά και το πνεύμα μου.
Θα γυρίσω στην γη μου και θα πεθάνω στην Συρία."
Για τους πρόσφυγες μου είπαν να μιλήσω.
Και θα μιλήσω.
Δυνατά.
Χωρίς εσάς να ντρέπομαι.
Είμαι η Ναζάχ από την Δαμασκό.
Μια μέρα θα γυρίσω στην γη μου.
Θα πεθάνω στην Συρία.
Η Ναζάχ θέλει να γίνει διερμηνέας. Και θα γίνει. Πολύ το πιστεύω.
Είμαι η Γιάννα απ' την Λέρο. Αγωνίζομαι για την ειρήνη, το δίκαιο και την Ναζάχ από την Δαμασκό που θέλει να γίνει διερμηνέας.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου