Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Κοπιάστε να σας φιλέψω.
Αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε σήμερα να φορέσω τα γιορτινά μου…
Είναι η «υποκειμενική όψη» μιας ατομοκεντρικής πραγματικότητας; Είναι η «αντικειμενική όψη» μιας γενικευμένης απάθειας;
Οι αναδιαρθρώσεις στον χάρτη ήξεραν το σύνθημά τους, όσο περισσότερους δουλοπάροικους κατείχε ένας Εταίρος, τόσο περισσότερα δικαιούταν. Οι μη έχοντες οικόσημα ή δέντρα οικογενειακά βγαίναν στο πλάτωμα. Ήταν οι «ρακένδυτοι αλήτες» καθώς ισχυρίζονταν οι προεστοί «που θα χαλνούσαν τη φιλία των εθνών».
Απ’ όποια πλευρά και να ‘στρεφες το κάτοπτρο, πως ν’ αντέξει το μάτι τις αρμοδιότητες των περιστροφών του καλειδοσκοπίου.
Βόμβες τριγύρω, ρόπαλα και face-control.
Κι εκκαθαρίσεις! Εκκαθαρίσεις πολλές από «α-ταξικά στοιχεία» ή ταξινομημένα.
Και ήρωες! Ήρωες πολλοί π’ ανθρωπιστικές επαίρονταν παρεμβάσεις.
Ήρωες κι εκκαθαρίσεις να προκρίνουν την επίκληση σε εχέγγυα απρόσωπων αρκτικόλεξων.
Κι οι αυτόμολοι στο πλάτωμα ν’ ανασκαλεύουν τα περιττώματά τους και να βγάζουν φλουριά, ορεκτικό στη βουλιμία των χρυσοθήρων.
Και πωλητές! Και μεταπράτες! Πωλητές ισχυροί και μεταπράτες δωροδοκημένοι.
Κι οργανώσεις! Οργανώσεις πολλές που πάλευαν τα παιδιά να σώσουν.
Οργανώσεις -Πωλητές - Μεταπράτες, σαν γύπες μ’ οξεία όσφρηση.
Και παιδιά! Παιδιά πολλά σε τούλια τυλιγμένα.
Και αίμα! Αίμα πολύ δίχως κόκκινο.
Παιδιά - Αίμα ανάμεσα σε ρόπαλα και βόμβες.
Και εικόνες! Εικόνες πολλές που κοινοποιούσαν Θνητοί στη Δύση για ν’ αποδείξουν τη συμπόνοια ή τη σύμπνοια, ένα μικρό φωνήεν άλλωστε η διαφορά ανάμεσα στους δύο όρους.
Οι μικροαστοί ήταν πολυμήχανοι, ενδεχομένως κι ενσυνείδητοι κι έτσι πάντα διαφορετικές οι εξειδικεύσεις κι ίσως οι εξιδανικεύσεις για να εγκαθιδρυθεί ο απολυταρχισμός.
Οι ευχές είχαν όλες χωρητικότητα αποθήκευσης δεδομένων κι οι ανθοδέσμες σαν έμβρυα π’ ειδική κυοφορούσαν γραφειοκρατία.
Κι άλλωστε και τα τεχνολογικά επιτεύγματα θα συντάρασσαν τη Μεσόγειο κι ίσως το μόνο π’ απέμενε να διεκπεραιωθεί να ήταν η εθνικότητα του τρυπανιού και της πλατφόρμας. Το παν είναι όμορες και μη πεδιάδες και οικόπεδα να διαποτίζονταν από ένα ακαταμάχητα ζοφερό όραμα. Κι ύστερα σε όλη την υπόλοιπη σταδιοδρομία της η Φύση και με ακλόνητη οξυδέρκεια θα βίωνε την απόλυτη εξορία.
Κι άλλωστε η προοπτική της Ελευθερίας θα γλιστρούσε κοντά στο πέρασμα πρωταρχικών συγκρούσεων. Κι οι ανισότητες θα ευνοούσαν τη Δύση να γιορτάζει τα υποκατάστατα της συνολικής αντίληψης του Κόσμου και την Ανατολή να στοιβάζει τους απαθλιωμένους της σε Συνθήκες, κι αν αυτές συμφύρονταν και την έλευση ενός Θείου, η γιορτή θα μεγέθυνε το πεπρωμένο της.
Κι άλλωστε η ακεραιότητα μιας Χώρας θα φαινόταν στην ευρύτερη πλειονότητα των επενδύσεων, κι οι πολίτες θα εξαντλούσαν την προσβλητικότητά τους στα σκίτσα του Αρκά ή θα παρηγορούσαν την αναβλητικότητά τους στη φανταχτερή ευτέλεια μιας παρελάσεως.
Κι άλλωστε τα ζευγάρια των παπουτσιών στου Λευκού Οίκου τον περίβολο ένα πρόγραμμα ίσως για τον πρώιμο εντοπισμό τους ή για τη γαλούχηση της οκνηρής ικανότητας.
Κι άλλωστε όλοι θα αναρτούσαν τη συμπαράστασή τους σε μιαν Ηριάννα ή σε μιαν Αχέντ, κάτι σαν το μειονοτικό ζήτημα ή άλλα παρόμοια ζητήματα που αντιμετωπίζονταν πάντα ως ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Απλώς έπρεπε να περιμένουμε πενήντα περίπου χρόνια για να διαβάζουν Θνητοί επόμενων γενιών τα Ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές. Επειδή τώρα ήταν νωρίς ακόμη.
Σφαγές με λεπίδι αιχμηρό-Πουλιά σιδερένια στους αιθέρες.
Πληθαίνουν των Σφαγείων οι αναπαραστάσεις. Στα τσιγκέλια τα σφαχτάρια, το ένα μετά το άλλο. Και παρατεταγμένα τα καζάνια με νερό κοχλαστό, τρίβουν με αλισίβα οι ληστοπειρατές τα ξυρισμένα θύματα κι όλα τα φιλοδωρήματα στους κομιστές των λύτρων.
Πληθαίνει κι η ένοπλη παρουσία για ν’ αποκλείσει πιθανή διαμαρτυρία.
Και στις οθόνες σκηνοθετημένοι διάλογοι επιτηδεύονταν τα έξοδα επιστροφής των αιχμαλώτων στο σπίτι.
Μα τα σπίτια είχαν μετατραπεί σε σκόνη κι ο κονιορτός βασάνιζε μνημεία και ξεριζωμένους.
Και Πτωχοκομεία! Σαν φάντασμα που αναγεννιέται με ανησυχητικό ρυθμό καταδικάζοντας κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού του.
Και στίχοι ανούσιοι! Σαν χαλκάδες με σχοινιά χοντρά που δέναν ανακρινόμενους απ’ τα σφυρά. Στίχοι ανούσιοι που δεν γίνονταν πεισματικοί, ν’ ανοίξουν δρόμο στους εσταυρωμένους.
Κι ένας βιβλιοπώλης προέτρεπε να μην κινδυνολογούμε, επειδή φοβόταν, καθώς έλεγε, ο κόσμος. Πάντα η ανυποψία θα ήταν επιρρεπής στις σφαγές και το λεπίδι πιότερο στο κόκκαλο θ’ ακουμπούσε.
Ένα όνομα συνιστά το πρόβλημα στην περιστροφή. Οι ακτίνες ως αυθεντική αποστολή κι η διάμετρος η αποκατάστασή της.
Γιατί να γιορτάζεις ένα όνομα, του οποίου η ετυμολογική ανάλυση παρεμφαίνει τον άγγελο της καλής ειδήσεως, όταν γύρω υπάρχουν μόνο καταστροφές και προδοσίες;;;
Έστω κι αν η αξιωματική στιγμή δηλώνει μία εμπιστοσύνη στο άκουσμα αυτού του ονόματος, ακολουθεί μια βίαιη επιθετικότητα με την ανεξάρτητη δύναμή της να επισκιάζει ή ίσως να περιθωριοποιεί την κατάκτηση της αγγελίας…
Ένα όνομα είναι μιαν ηχώ ασυμβίβαστη στην κυριαρχία του πενταγράμμου. Της Στίξης να σημαίνει την Πνοή και της Αντίστιξης να λησμονεί τ’ αποτελέσματα.
Γιατί να γιορτάζεις ένα όνομα, του οποίου η πρωτότυπη ερμηνεία αιχμαλωτίστηκε σε νοήματα δογματισμών, όταν η ευαισθησία της γλώσσας αλλοιώθηκε βαθιά, ώστε να εξομαλύνει την άφιξη και την ενσωμάτωσή της σε προσταγές του ολοκληρωτισμού;;;
Έστω κι αν πρόκειται για μία τοποθέτηση που εναρμονίζεται απόλυτα με τη σχετικότητα των θεσμών…
Κι άλλωστε ένας ακαδημαϊκός είπε πως χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο οι Θνητοί βρήκαν μια μέτρηση να καλλιεργούν τις ψευδαισθήσεις. Μα ένας άλλος ακαδημαϊκός είπε πως η Στιγμή είναι το παν στη διπλωματική ιστορία. Λες να υποστήριζαν τους συστηματικούς ξεριζωμούς της μνήμης!
Έχουν και τα ονόματα το παρελθόν τους. Κι ίσως θα ‘πρεπε κάποια στιγμή ν’ απολογηθούν γι’ αυτό.
Επειδή όσο πιο αποτρόπαιες οι μνήμες, τόση κι η οργή στα πηγάδια του Νου και της Ψυχής.
Μόνο έναν κήπο της σκέψης μικρό ωφελεί να ποτίζεις, όπου τολμά να φυτρώνει χορτάρι.
Χορτάρι λιγοστό κι αδύναμο.
Και να τρέμεις, μην έρθουν μπότες αγενείς και το τσαλαπατήσουν.
Σε τι να ωφελούν οι ευχές, αφού ποτέ κανείς δεν θυμόταν να τις δώσει μιαν άλλη μέρα.
Σε τι να ωφελούν οι ομιλίες, αφού ποτέ κανείς δεν καθόταν σ’ ένα παγκάκι για ν’ ακούσει τη θάλασσα να σεργιανάει τις σαξοφωνικές του Coltraneκραυγές, αφού κανείς δεν ονειρευόταν πάνω σε μια γέφυρα με τη γύμνια του προσηλωμένη στο βιολί του Sokoloff.
Φοράω μόνο τα καλά μου ρούχα και το καλό μου χαμόγελο με την πολιτική του χειραφέτηση για να εμβολίσω την περιέργεια των Θνητών, που επιβεβαιώνουν πως είμαι καλά χωρίς να μπουν στον κόπο να με ρωτήσουν. Φοράω τα καλά μου ρούχα επειδή βαριέμαι αφόρητα όσους μιλούν εκ του ασφαλούς, μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο που απαίτησαν για τον εαυτό τους ξεχνώντας όλους τους ξεχασμένους.
Φοράω τα καλά μου ρούχα επειδή βαριέμαι αφόρητα όσους τρέχουν από διδακτορικό σε διδακτορικό υποβαστάζοντας απλώς την καμπύλη της ανεργίας. Δεν έχει αλήθεια καμία διαφορά η επαιτεία αν την ενδύεις με χιτώνα όμορφο ή βρώμικο.
Φοράω πάντα τα καλά μου ρούχα και το καλό μου χαμόγελο κι όλοι πείθονται.
Κι άλλωστε το να είσαι εύστοχος και να ορθοτομείς τον Λόγο της Αλήθειας, θα είχε πάντα το τίμημά του.
Δοκιμάστε το! Κι εσείς, παρακαλώ, δοκιμάστε το και θα πειστείτε.
Κι άλλωστε ακόμη κι ΕΣΥ είχες πει πως απόψε θα έπινες το φεγγάρι κι ΕΓΩ είχα για ενθύμιο μόνο έναν αναπτήρα σου παλιό. Οι γουλιές σου θα ξεροκατάπιναν αμέτρητα φανάρια κι οι σκοτεινές σιωπές στο Νόστο θα ψάχναν ανοχύρωτους λόφους.
Κι άλλωστε και κάποιοι άλλοι είχαν υποσχεθεί πως θα έπιναν όλο τον Βόσπορο.
ΕΣΥ πάντα θα ξόδευες το τελευταίο σου κέρμα για ν’ αγοράσεις τα τσιγάρα σου. Κι εγώ θα ξόδευα το τελευταίο μου κέρμα για ν’ αγοράσω αμύγδαλα και τυρί να σου φέρω, αδυνάτιζες τελευταία!
ΕΣΥ θα λάτρευες το κέντρο της Αθήνας με την πραγματικότητά του. Κι εγώ θα λάτρευα τα ποτάμια και τις αυταπάτες μου!
Αλλά θα ήθελα να συναντηθούμε μία στιγμή πάλι κάτω απ' το ρολόι.
Να κάνουμε έναν περίπατο ως το καφέ.
Ν' αγναντέψουμε τον κόσμο από ψηλά.
Μες στην τόση ασχήμια του, τρεμίζει λίγο φως στις χαραμάδες.
Ίσως και να ήθελες να μου πεις τι σε στενοχωρεί και πως θα ήθελες τον Κόσμο.
Ίσως να σου έλεγα κι εγώ τι με στενοχωρεί και πως θα ήθελα τον Κόσμο.
Ίσως και να ξεχνούσαμε εντελώς πως κάποιοι σε άγνωστα σημεία γιορτάζουν, παρά μόνο θα έλεγαν κι εκείνοι τι τους στενοχωρεί και πως θα ήθελαν τον Κόσμο.
Ίσως κι όλη αυτή η ανταλλαγή απόψεων να μην ωφελούσε σε τίποτα.
Ίσως το μόνο όφελος να είναι πως ποτέ κανείς δεν κατάφερε να πιει όλον το Βόσπορο.
Όλα είχαν το μερίδιό τους στην αναγγελία θριάμβων.
Ίσως να θέλαμε απλώς να κοιτάξουμε το φεγγάρι.
Μην ακούς που οι Θνητοί λένε πως το πίνουν.
Μάλλον εκείνο μας καταπίνει όλους...
Αλλά πιστεύω στην τυχαιότητα και σίγουρα ο πυρήνας του όψιμου έργου της θα μπορούσε, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ορίσουμε πάλι ένα ραντεβού σ’ εκείνο το ερειπωμένο περίπτερο με τα σαπισμένα απ’ τ’ ανεμόβροχο ρολά, με τα ρολά τα κατεβασμένα. Θα φορούσες πάντα την γκρι τραγιάσκα και τα σταλάματα θα στέκαν στη σκουρόχρωμη κι αφρόντιστη γενειάδα σου. Θα φορούσα πάντα το σκούρο πράσινο καπελάκι μπορ και τα μάτια μου να σου υπόσχονται το πέρας του Κόσμου. Θα φορούσες τζιν παντελόνι, μπλε ή μαύρο, για να μου κάνεις εντύπωση, επειδή εσύ φορούσες μόνο μαύρες φόρμες με της Αναρχίας τα διακριτικά, ήταν θέμα τυπικό, τόσο η πειθώ στο καταστατικό του ενδύματος όσο και στην εντύπωση που ήθελες να κάνεις. Θα φορούσα πάντα κλος πολύχρωμα φορέματα, ν’ ανεμίζουν τις ψηλές μου γάμπες, για να σου κάνω εντύπωση, επειδή εγώ φορούσα κυρίως φόρμες αθλητικές.
Ίσως το μόνο που θα ωφελούσε θα ήταν να δούμε τη Σελήνη να κυλιέται στ' αδύναμο χορτάρι.
Κι ίσως πολλές φορές οι άνθρωποι κοιτούν αλλά δεν βλέπουν.
Κι ίσως το μόνο που ωφελεί, να είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους.
Διαφορετική μουσική.
Διαφορετικός στίχος.
Διαφορετικό ένδυμα.
Όλα! Να κυλιούνται κι αυτά στο χορτάρι.
Όλες οι αυταπάτες μου κυλιούνται στο χορτάρι.
Και πόσο τρέμω, μην έρθουν μπότες αγενείς και το τσαλαπατήσουν.
Κοπιάστε να σας φιλέψω.
Δεν είμαι ο άγγελος που κομίζει το Ευ.
Δεν είμαι το ευ που εξωραΐζει την αγγελία…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Κοπιάστε να σας φιλέψω.
Αλλά εγώ δεν γιορτάζω…
Αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε σήμερα να φορέσω τα γιορτινά μου…
Είναι η «υποκειμενική όψη» μιας ατομοκεντρικής πραγματικότητας; Είναι η «αντικειμενική όψη» μιας γενικευμένης απάθειας;
Οι αναδιαρθρώσεις στον χάρτη ήξεραν το σύνθημά τους, όσο περισσότερους δουλοπάροικους κατείχε ένας Εταίρος, τόσο περισσότερα δικαιούταν. Οι μη έχοντες οικόσημα ή δέντρα οικογενειακά βγαίναν στο πλάτωμα. Ήταν οι «ρακένδυτοι αλήτες» καθώς ισχυρίζονταν οι προεστοί «που θα χαλνούσαν τη φιλία των εθνών».
Απ’ όποια πλευρά και να ‘στρεφες το κάτοπτρο, πως ν’ αντέξει το μάτι τις αρμοδιότητες των περιστροφών του καλειδοσκοπίου.
Βόμβες τριγύρω, ρόπαλα και face-control.
Κι εκκαθαρίσεις! Εκκαθαρίσεις πολλές από «α-ταξικά στοιχεία» ή ταξινομημένα.
Και ήρωες! Ήρωες πολλοί π’ ανθρωπιστικές επαίρονταν παρεμβάσεις.
Ήρωες κι εκκαθαρίσεις να προκρίνουν την επίκληση σε εχέγγυα απρόσωπων αρκτικόλεξων.
Κι οι αυτόμολοι στο πλάτωμα ν’ ανασκαλεύουν τα περιττώματά τους και να βγάζουν φλουριά, ορεκτικό στη βουλιμία των χρυσοθήρων.
Και πωλητές! Και μεταπράτες! Πωλητές ισχυροί και μεταπράτες δωροδοκημένοι.
Κι οργανώσεις! Οργανώσεις πολλές που πάλευαν τα παιδιά να σώσουν.
Οργανώσεις -Πωλητές - Μεταπράτες, σαν γύπες μ’ οξεία όσφρηση.
Και παιδιά! Παιδιά πολλά σε τούλια τυλιγμένα.
Και αίμα! Αίμα πολύ δίχως κόκκινο.
Παιδιά - Αίμα ανάμεσα σε ρόπαλα και βόμβες.
Και εικόνες! Εικόνες πολλές που κοινοποιούσαν Θνητοί στη Δύση για ν’ αποδείξουν τη συμπόνοια ή τη σύμπνοια, ένα μικρό φωνήεν άλλωστε η διαφορά ανάμεσα στους δύο όρους.
Οι μικροαστοί ήταν πολυμήχανοι, ενδεχομένως κι ενσυνείδητοι κι έτσι πάντα διαφορετικές οι εξειδικεύσεις κι ίσως οι εξιδανικεύσεις για να εγκαθιδρυθεί ο απολυταρχισμός.
Δεν γιορτάζω!
Οι ευχές είχαν όλες χωρητικότητα αποθήκευσης δεδομένων κι οι ανθοδέσμες σαν έμβρυα π’ ειδική κυοφορούσαν γραφειοκρατία.
Κι άλλωστε και τα τεχνολογικά επιτεύγματα θα συντάρασσαν τη Μεσόγειο κι ίσως το μόνο π’ απέμενε να διεκπεραιωθεί να ήταν η εθνικότητα του τρυπανιού και της πλατφόρμας. Το παν είναι όμορες και μη πεδιάδες και οικόπεδα να διαποτίζονταν από ένα ακαταμάχητα ζοφερό όραμα. Κι ύστερα σε όλη την υπόλοιπη σταδιοδρομία της η Φύση και με ακλόνητη οξυδέρκεια θα βίωνε την απόλυτη εξορία.
Κι άλλωστε η προοπτική της Ελευθερίας θα γλιστρούσε κοντά στο πέρασμα πρωταρχικών συγκρούσεων. Κι οι ανισότητες θα ευνοούσαν τη Δύση να γιορτάζει τα υποκατάστατα της συνολικής αντίληψης του Κόσμου και την Ανατολή να στοιβάζει τους απαθλιωμένους της σε Συνθήκες, κι αν αυτές συμφύρονταν και την έλευση ενός Θείου, η γιορτή θα μεγέθυνε το πεπρωμένο της.
Κι άλλωστε η ακεραιότητα μιας Χώρας θα φαινόταν στην ευρύτερη πλειονότητα των επενδύσεων, κι οι πολίτες θα εξαντλούσαν την προσβλητικότητά τους στα σκίτσα του Αρκά ή θα παρηγορούσαν την αναβλητικότητά τους στη φανταχτερή ευτέλεια μιας παρελάσεως.
Κι άλλωστε τα ζευγάρια των παπουτσιών στου Λευκού Οίκου τον περίβολο ένα πρόγραμμα ίσως για τον πρώιμο εντοπισμό τους ή για τη γαλούχηση της οκνηρής ικανότητας.
Κι άλλωστε όλοι θα αναρτούσαν τη συμπαράστασή τους σε μιαν Ηριάννα ή σε μιαν Αχέντ, κάτι σαν το μειονοτικό ζήτημα ή άλλα παρόμοια ζητήματα που αντιμετωπίζονταν πάντα ως ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Απλώς έπρεπε να περιμένουμε πενήντα περίπου χρόνια για να διαβάζουν Θνητοί επόμενων γενιών τα Ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές. Επειδή τώρα ήταν νωρίς ακόμη.
Δεν γιορτάζω!
Σφαγές με λεπίδι αιχμηρό-Πουλιά σιδερένια στους αιθέρες.
Πληθαίνουν των Σφαγείων οι αναπαραστάσεις. Στα τσιγκέλια τα σφαχτάρια, το ένα μετά το άλλο. Και παρατεταγμένα τα καζάνια με νερό κοχλαστό, τρίβουν με αλισίβα οι ληστοπειρατές τα ξυρισμένα θύματα κι όλα τα φιλοδωρήματα στους κομιστές των λύτρων.
Πληθαίνει κι η ένοπλη παρουσία για ν’ αποκλείσει πιθανή διαμαρτυρία.
Και στις οθόνες σκηνοθετημένοι διάλογοι επιτηδεύονταν τα έξοδα επιστροφής των αιχμαλώτων στο σπίτι.
Μα τα σπίτια είχαν μετατραπεί σε σκόνη κι ο κονιορτός βασάνιζε μνημεία και ξεριζωμένους.
Και Πτωχοκομεία! Σαν φάντασμα που αναγεννιέται με ανησυχητικό ρυθμό καταδικάζοντας κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού του.
Και στίχοι ανούσιοι! Σαν χαλκάδες με σχοινιά χοντρά που δέναν ανακρινόμενους απ’ τα σφυρά. Στίχοι ανούσιοι που δεν γίνονταν πεισματικοί, ν’ ανοίξουν δρόμο στους εσταυρωμένους.
Κι ένας βιβλιοπώλης προέτρεπε να μην κινδυνολογούμε, επειδή φοβόταν, καθώς έλεγε, ο κόσμος. Πάντα η ανυποψία θα ήταν επιρρεπής στις σφαγές και το λεπίδι πιότερο στο κόκκαλο θ’ ακουμπούσε.
Δεν γιορτάζω!
Ένα όνομα συνιστά το πρόβλημα στην περιστροφή. Οι ακτίνες ως αυθεντική αποστολή κι η διάμετρος η αποκατάστασή της.
Γιατί να γιορτάζεις ένα όνομα, του οποίου η ετυμολογική ανάλυση παρεμφαίνει τον άγγελο της καλής ειδήσεως, όταν γύρω υπάρχουν μόνο καταστροφές και προδοσίες;;;
Έστω κι αν η αξιωματική στιγμή δηλώνει μία εμπιστοσύνη στο άκουσμα αυτού του ονόματος, ακολουθεί μια βίαιη επιθετικότητα με την ανεξάρτητη δύναμή της να επισκιάζει ή ίσως να περιθωριοποιεί την κατάκτηση της αγγελίας…
Ένα όνομα είναι μιαν ηχώ ασυμβίβαστη στην κυριαρχία του πενταγράμμου. Της Στίξης να σημαίνει την Πνοή και της Αντίστιξης να λησμονεί τ’ αποτελέσματα.
Γιατί να γιορτάζεις ένα όνομα, του οποίου η πρωτότυπη ερμηνεία αιχμαλωτίστηκε σε νοήματα δογματισμών, όταν η ευαισθησία της γλώσσας αλλοιώθηκε βαθιά, ώστε να εξομαλύνει την άφιξη και την ενσωμάτωσή της σε προσταγές του ολοκληρωτισμού;;;
Έστω κι αν πρόκειται για μία τοποθέτηση που εναρμονίζεται απόλυτα με τη σχετικότητα των θεσμών…
Κι άλλωστε ένας ακαδημαϊκός είπε πως χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο οι Θνητοί βρήκαν μια μέτρηση να καλλιεργούν τις ψευδαισθήσεις. Μα ένας άλλος ακαδημαϊκός είπε πως η Στιγμή είναι το παν στη διπλωματική ιστορία. Λες να υποστήριζαν τους συστηματικούς ξεριζωμούς της μνήμης!
Έχουν και τα ονόματα το παρελθόν τους. Κι ίσως θα ‘πρεπε κάποια στιγμή ν’ απολογηθούν γι’ αυτό.
Επειδή όσο πιο αποτρόπαιες οι μνήμες, τόση κι η οργή στα πηγάδια του Νου και της Ψυχής.
Μόνο έναν κήπο της σκέψης μικρό ωφελεί να ποτίζεις, όπου τολμά να φυτρώνει χορτάρι.
Χορτάρι λιγοστό κι αδύναμο.
Και να τρέμεις, μην έρθουν μπότες αγενείς και το τσαλαπατήσουν.
Δεν γιορτάζω!
Σε τι να ωφελούν οι ευχές, αφού ποτέ κανείς δεν θυμόταν να τις δώσει μιαν άλλη μέρα.
Σε τι να ωφελούν οι ομιλίες, αφού ποτέ κανείς δεν καθόταν σ’ ένα παγκάκι για ν’ ακούσει τη θάλασσα να σεργιανάει τις σαξοφωνικές του Coltraneκραυγές, αφού κανείς δεν ονειρευόταν πάνω σε μια γέφυρα με τη γύμνια του προσηλωμένη στο βιολί του Sokoloff.
Φοράω μόνο τα καλά μου ρούχα και το καλό μου χαμόγελο με την πολιτική του χειραφέτηση για να εμβολίσω την περιέργεια των Θνητών, που επιβεβαιώνουν πως είμαι καλά χωρίς να μπουν στον κόπο να με ρωτήσουν. Φοράω τα καλά μου ρούχα επειδή βαριέμαι αφόρητα όσους μιλούν εκ του ασφαλούς, μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο που απαίτησαν για τον εαυτό τους ξεχνώντας όλους τους ξεχασμένους.
Φοράω τα καλά μου ρούχα επειδή βαριέμαι αφόρητα όσους τρέχουν από διδακτορικό σε διδακτορικό υποβαστάζοντας απλώς την καμπύλη της ανεργίας. Δεν έχει αλήθεια καμία διαφορά η επαιτεία αν την ενδύεις με χιτώνα όμορφο ή βρώμικο.
Φοράω πάντα τα καλά μου ρούχα και το καλό μου χαμόγελο κι όλοι πείθονται.
Κι άλλωστε το να είσαι εύστοχος και να ορθοτομείς τον Λόγο της Αλήθειας, θα είχε πάντα το τίμημά του.
Δοκιμάστε το! Κι εσείς, παρακαλώ, δοκιμάστε το και θα πειστείτε.
Δεν γιορτάζω!
Κι άλλωστε ακόμη κι ΕΣΥ είχες πει πως απόψε θα έπινες το φεγγάρι κι ΕΓΩ είχα για ενθύμιο μόνο έναν αναπτήρα σου παλιό. Οι γουλιές σου θα ξεροκατάπιναν αμέτρητα φανάρια κι οι σκοτεινές σιωπές στο Νόστο θα ψάχναν ανοχύρωτους λόφους.
Κι άλλωστε και κάποιοι άλλοι είχαν υποσχεθεί πως θα έπιναν όλο τον Βόσπορο.
ΕΣΥ πάντα θα ξόδευες το τελευταίο σου κέρμα για ν’ αγοράσεις τα τσιγάρα σου. Κι εγώ θα ξόδευα το τελευταίο μου κέρμα για ν’ αγοράσω αμύγδαλα και τυρί να σου φέρω, αδυνάτιζες τελευταία!
ΕΣΥ θα λάτρευες το κέντρο της Αθήνας με την πραγματικότητά του. Κι εγώ θα λάτρευα τα ποτάμια και τις αυταπάτες μου!
Αλλά θα ήθελα να συναντηθούμε μία στιγμή πάλι κάτω απ' το ρολόι.
Να κάνουμε έναν περίπατο ως το καφέ.
Ν' αγναντέψουμε τον κόσμο από ψηλά.
Μες στην τόση ασχήμια του, τρεμίζει λίγο φως στις χαραμάδες.
Ίσως και να ήθελες να μου πεις τι σε στενοχωρεί και πως θα ήθελες τον Κόσμο.
Ίσως να σου έλεγα κι εγώ τι με στενοχωρεί και πως θα ήθελα τον Κόσμο.
Ίσως και να ξεχνούσαμε εντελώς πως κάποιοι σε άγνωστα σημεία γιορτάζουν, παρά μόνο θα έλεγαν κι εκείνοι τι τους στενοχωρεί και πως θα ήθελαν τον Κόσμο.
Ίσως κι όλη αυτή η ανταλλαγή απόψεων να μην ωφελούσε σε τίποτα.
Ίσως το μόνο όφελος να είναι πως ποτέ κανείς δεν κατάφερε να πιει όλον το Βόσπορο.
Όλα είχαν το μερίδιό τους στην αναγγελία θριάμβων.
Ίσως να θέλαμε απλώς να κοιτάξουμε το φεγγάρι.
Μην ακούς που οι Θνητοί λένε πως το πίνουν.
Μάλλον εκείνο μας καταπίνει όλους...
Δεν γιορτάζω!
Αλλά πιστεύω στην τυχαιότητα και σίγουρα ο πυρήνας του όψιμου έργου της θα μπορούσε, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ορίσουμε πάλι ένα ραντεβού σ’ εκείνο το ερειπωμένο περίπτερο με τα σαπισμένα απ’ τ’ ανεμόβροχο ρολά, με τα ρολά τα κατεβασμένα. Θα φορούσες πάντα την γκρι τραγιάσκα και τα σταλάματα θα στέκαν στη σκουρόχρωμη κι αφρόντιστη γενειάδα σου. Θα φορούσα πάντα το σκούρο πράσινο καπελάκι μπορ και τα μάτια μου να σου υπόσχονται το πέρας του Κόσμου. Θα φορούσες τζιν παντελόνι, μπλε ή μαύρο, για να μου κάνεις εντύπωση, επειδή εσύ φορούσες μόνο μαύρες φόρμες με της Αναρχίας τα διακριτικά, ήταν θέμα τυπικό, τόσο η πειθώ στο καταστατικό του ενδύματος όσο και στην εντύπωση που ήθελες να κάνεις. Θα φορούσα πάντα κλος πολύχρωμα φορέματα, ν’ ανεμίζουν τις ψηλές μου γάμπες, για να σου κάνω εντύπωση, επειδή εγώ φορούσα κυρίως φόρμες αθλητικές.
Ίσως το μόνο που θα ωφελούσε θα ήταν να δούμε τη Σελήνη να κυλιέται στ' αδύναμο χορτάρι.
Κι ίσως πολλές φορές οι άνθρωποι κοιτούν αλλά δεν βλέπουν.
Κι ίσως το μόνο που ωφελεί, να είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους.
Διαφορετική μουσική.
Διαφορετικός στίχος.
Διαφορετικό ένδυμα.
Όλα! Να κυλιούνται κι αυτά στο χορτάρι.
Όλες οι αυταπάτες μου κυλιούνται στο χορτάρι.
Και πόσο τρέμω, μην έρθουν μπότες αγενείς και το τσαλαπατήσουν.
Κοπιάστε να σας φιλέψω.
Αλλά εγώ δεν γιορτάζω!
Δεν είμαι ο άγγελος που κομίζει το Ευ.
Δεν είμαι το ευ που εξωραΐζει την αγγελία…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου