Στάθης
Ο Αλάριχος ξεκίνησε την πορεία του ως στρατιώτης είτα δε ως οπλαρχηγός, αλλά πάντως μισθοφόρος. Στην αρχή φεδεράτος (σύμμαχος εκ βαρβάρων των Ρωμαίων που γίνονταν Βυζαντινοί), μάλλον χειριζόταν το τσεκούρι σαν ξυλοκόπος και τη σπάθα σαν χασάπης, με αποτέλεσμα να ανέλθει γρήγορα τη στρατιωτική ιεραρχία, να λάβει τίτλους και λατιφούντια από τους χλωμούς Καίσαρες και, επιτέλους, να γίνει κι αυτός Ρωμαίος.
Ο μισθοφόρος Αλάριχος απέκτησε κι αυτός τους μισθοφόρους του. Με τους οποίους έσφαξε κόσμο και κοσμάκη, ενώ ταυτοχρόνως ερήμωσε τόπους και τόπους – στην επιδρομή του στην Πελοπόννησο, λόγου χάριν, ο Αλάριχος κατέσφαξε στην Ολυμπία περισσότερα αγάλματα ακόμα κι απ’ τους Ελλαδίτες που εξόντωσε.
«Ήταν Αρειανός ο βάρβαρος» προσπαθούσαν να διασκεδάσουν το πράγμα αργότερα οι Χριστιανοί, αλλά και οι Ορθόδοξοι εκείνον τον καιρό το ίδιο με τους Αρειανούς προσπαθούσαν να ξεκληρίσουν τον αρχαίο κόσμο (που μεγάλο μέρος του θα διέσωζαν στη συνέχεια) – συμβαίνει αυτό με τους νεοφώτιστους (να ξεκάνουμε το παλιό, έλεγε ο Μαγιακόφσκι), αλλά μόνον οι φανατικοί το συνεχίζουν.
Όμως, ο Αλάριχος δεν ήταν κανένα καλογεράκι, για να εξετάσουμε τώρα γιατί έσπαγαν τα αγάλματα τα καλογεράκια, και γιατί αργότερα αντέγραφαν αρχαία χειρόγραφα (τα καλογεράκια). O Αλάριχος ήταν μισθοφόρος, κατσαπλιάς και αρχιμπαμπαμπούμ μπαμπούμ κατέργαρος. Ο Αλάριχος πήρε από τη Σύγκλητο όλα τα δαχτυλίδια κι έκαμε τους τιτουλάριους Καίσαρες σκουπίδια.
Ο Αλάριχος πήρε τη διακυβέρνηση κι άσκησε την εξουσία κάνοντας πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια, με φαλαγγίτες και πεμπτοφαλαγγίτες, με γυμνίτες και κατάφρακτους, με αλλόμορφους και τρολ.
Τα τρολ είναι ένα είδος φονιάδων που δεν φέρουν τον τιμητικό τίτλο του πολεμιστή. Κινούνται σε υπονόμους και καταγώγια, αλλάζουν μορφές κι ονόματα, αυτοπολλαπλασιάζονται όπως οι ιοί και οι τετμημένες σαύρες. Τα τρολ είναι κι αυτά μισθοφόροι. Για τριακόσια ευρώ σου βγάζουν τη Μάνα Μαρία πουτάνα και για εξακόσια ευρώ σου βγάζουν τον Χριστό σεξιστή και αντισημίτη.
Τα τρολ δεν είναι δεξιά ή αριστερά, δεν είναι αρειανά ή ορθόδοξα, είναι πλάσματα νεκρά, χωρίς όνομα και πρόσωπο, συνεπώς χωρίς μάνα και πατέρα, χωρίς πατρίδα, είναι γυμνοσάλιαγκες επί χρυσίω, που τα διαχειρίζονται δεξιοί και «αριστεροί» –αριστεροί, από εκείνους που διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα να αγιάζουν τα σκατά, για να πετύχουν τους στόχους τους. Δηλαδή την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων– ιδίως εκείνων που βάζουν τον ντορβά με το κεφάλι τους στα μαρμαρένια αλώνια.
Επί Δεξιάς τα τρολ έγιναν στρατός, άδοξος και άτιμος, επί ΣΥΡΙΖΑ έγιναν στρατιές. Απέκτησαν αρχηγεία και κολονέλους. Στέκια στα υπόγεια των κομμάτων και των υπουργείων ή σε κάτι μπαράκια όπως «Η φωλιά του Σπιούνου», καθώς χαριτολογούσε ένα απ’ αυτά στο Στρασβούργο προ εικοσαετίας, ανύποπτο ακόμα ότι ο τόπος κι εκεί και εδώ και σε όλον τον κόσμο θα γέμιζε με τις «φωλιές των γουρουνιών» και την «καριέρα της χολέρας».
Όμως μη νομίζετε ότι όλα τα τρολ τη βγάζουν σαν τους αρουραίους μέσα στους υπονόμους της ψυχής τους, ορισμένα απ’ αυτά που προσφέρουν διακεκριμένες υπηρεσίες αμείβονται με εκπομπές στην τηλεόραση, με θέσεις σε γραφεία Τύπου ή φυτεύονται σε εφημερίδες και ραδιόφωνα ώστε να απλώνεται η πανώλης στην κοινωνία, όπως κάποτε απλώθηκε ο Μαύρος Θάνατος από την Πόλη ως τη Φλωρεντία και το Λονδίνο. Έχουν τόση δύναμη τα τρολ; έχουν αυτοί που τα χρησιμοποιούν – οι Αλάριχοι των Μισθοφόρων.
Σχεδόν ανοιχτά πλέον, φόρα παρτίδα και στην αγορά, διότι τα τρολ, τα αρχηγεία τους και οι οπλαρχηγοί τους αποτελούν σήμερα στην Ελλάδα κοινό μυστικό. Και από το «κοινό» του διαδικτύου, μόνον όσοι είναι και οι ίδιοι ανθρωποφάγοι παρακολουθούν τα τρολ στις ανθρωποφαγικές ιεροτελεστίες που στήνουν, χωρίς να αηδιάζουν.
Λέω για ιεροτελεστίες, καθώς πρόκειται για πλάσματα βδελυρά που έρχονται από την κόλαση. Ο Μίλερ σε ένα βιβλίο του για τον Χίτλερ δεν εξετάζει τον Αδόλφο υπό το πρίσμα της ιστορίας και της λογικής, αλλά υπό την αύρα της μεταφυσικής, ως ένα βδέλυγμα που μόνον δαιμονικό δημιούργημα θα μπορούσε να είναι. Τα τρολ μιαίνουν την πολιτική, την κοινωνία, τον δημόσιο βίο και λόγο, ακριβώς ως βδελύγματα, πολλά από τα οποία, συν τω χρόνω, τρελαίνονται πηγαίνοντας από φόνο σε φόνο.
Πολλοί πολίτες δεν δίνουν και τόση σημασία σ’ αυτά τα φίδια και τα αυγά τους. Ούτε και στα Τάγματα Εφόδου έδιναν πολλοί πολύ σημασία. Σήμερα το Μαξίμου διαθέτει τέσσερις κομαντατούρ τρολ, η Δεξιά δύο ορδές τρολ, οι υπόλοιποι κάτι ψιλούς και η Χρυσή Αυγή εκατοντάδες βάφεν -μελανοχίτωνες– όλοι τους με το ίδιο «ηθικό πλεονέκτημα», της υποτέλειας στους Επικυριάρχους και της αναπαραγωγής όλων των παθολογιών που κατατρώνε τη χώρα μας, είτε αυτά τα καλά παιδιά της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι δεξιά είτε «αριστερά».
Τα τρολ είναι από κοινού παρακράτος εκείνων των δεξιών και των «αριστερών» που υπηρετούν το ίδιο τους μεγάλους αφέντες του χρήματος, είναι οι Γκοτζαμάνηδες και οι «καρφίτσες» του καιρού μας. Μόνον που τα τρολ και οι λοφιοφόροι κουφιοκεφαλάκηδες που τα χρησιμοποιούν χύνουν στα σπλάχνα της κοινωνίας δηλητήρια το ίδιο τοξικά με αυτά που παρασκεύαζε ο Γκάιμπελς. Που θα δηλητηριάζουν την κοινωνία επί μακρόν…
Ο Αλάριχος ο Μισθοφόρος είχε κακό τέλος. Φόρεσε την τήβεννο, φόρεσε και την τόγια, φόρεσε κι ένα ψευτοστέμμα τσίγκινο, αλλά πέθανε άδοξα, με τους μισθοφόρους του να κοιτάν’ αλλού («τον άχρηστο που απέτυχε και ποιος θα μας πληρώνει τώρα»), εκδήμησε για τα άδυτα του Άδη, κάπου στον νότο της Ιταλίας, όπως αργότερα και ο Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος, το ίδιο μόνοι και οι δύο, το ίδιο δυσώνυμοι, σαν να τους απαρνήθηκε ακόμα και ο διάβολος που τους προστάτευε, καθώς έγραψε ο Μίλερ για τον διάβολο - προστάτη του Αδόλφου.
Διότι ακόμα και οι διαόλοι σιχαίνονται καμιά φορά τα δημιουργήματα τους και τα έργα τους…
Πηγή: topontiki.gr
Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ο Αλάριχος ξεκίνησε την πορεία του ως στρατιώτης είτα δε ως οπλαρχηγός, αλλά πάντως μισθοφόρος. Στην αρχή φεδεράτος (σύμμαχος εκ βαρβάρων των Ρωμαίων που γίνονταν Βυζαντινοί), μάλλον χειριζόταν το τσεκούρι σαν ξυλοκόπος και τη σπάθα σαν χασάπης, με αποτέλεσμα να ανέλθει γρήγορα τη στρατιωτική ιεραρχία, να λάβει τίτλους και λατιφούντια από τους χλωμούς Καίσαρες και, επιτέλους, να γίνει κι αυτός Ρωμαίος.
Ο μισθοφόρος Αλάριχος απέκτησε κι αυτός τους μισθοφόρους του. Με τους οποίους έσφαξε κόσμο και κοσμάκη, ενώ ταυτοχρόνως ερήμωσε τόπους και τόπους – στην επιδρομή του στην Πελοπόννησο, λόγου χάριν, ο Αλάριχος κατέσφαξε στην Ολυμπία περισσότερα αγάλματα ακόμα κι απ’ τους Ελλαδίτες που εξόντωσε.
«Ήταν Αρειανός ο βάρβαρος» προσπαθούσαν να διασκεδάσουν το πράγμα αργότερα οι Χριστιανοί, αλλά και οι Ορθόδοξοι εκείνον τον καιρό το ίδιο με τους Αρειανούς προσπαθούσαν να ξεκληρίσουν τον αρχαίο κόσμο (που μεγάλο μέρος του θα διέσωζαν στη συνέχεια) – συμβαίνει αυτό με τους νεοφώτιστους (να ξεκάνουμε το παλιό, έλεγε ο Μαγιακόφσκι), αλλά μόνον οι φανατικοί το συνεχίζουν.
Όμως, ο Αλάριχος δεν ήταν κανένα καλογεράκι, για να εξετάσουμε τώρα γιατί έσπαγαν τα αγάλματα τα καλογεράκια, και γιατί αργότερα αντέγραφαν αρχαία χειρόγραφα (τα καλογεράκια). O Αλάριχος ήταν μισθοφόρος, κατσαπλιάς και αρχιμπαμπαμπούμ μπαμπούμ κατέργαρος. Ο Αλάριχος πήρε από τη Σύγκλητο όλα τα δαχτυλίδια κι έκαμε τους τιτουλάριους Καίσαρες σκουπίδια.
Ο Αλάριχος πήρε τη διακυβέρνηση κι άσκησε την εξουσία κάνοντας πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια, με φαλαγγίτες και πεμπτοφαλαγγίτες, με γυμνίτες και κατάφρακτους, με αλλόμορφους και τρολ.
Τα τρολ είναι ένα είδος φονιάδων που δεν φέρουν τον τιμητικό τίτλο του πολεμιστή. Κινούνται σε υπονόμους και καταγώγια, αλλάζουν μορφές κι ονόματα, αυτοπολλαπλασιάζονται όπως οι ιοί και οι τετμημένες σαύρες. Τα τρολ είναι κι αυτά μισθοφόροι. Για τριακόσια ευρώ σου βγάζουν τη Μάνα Μαρία πουτάνα και για εξακόσια ευρώ σου βγάζουν τον Χριστό σεξιστή και αντισημίτη.
Τα τρολ δεν είναι δεξιά ή αριστερά, δεν είναι αρειανά ή ορθόδοξα, είναι πλάσματα νεκρά, χωρίς όνομα και πρόσωπο, συνεπώς χωρίς μάνα και πατέρα, χωρίς πατρίδα, είναι γυμνοσάλιαγκες επί χρυσίω, που τα διαχειρίζονται δεξιοί και «αριστεροί» –αριστεροί, από εκείνους που διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα να αγιάζουν τα σκατά, για να πετύχουν τους στόχους τους. Δηλαδή την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων– ιδίως εκείνων που βάζουν τον ντορβά με το κεφάλι τους στα μαρμαρένια αλώνια.
Επί Δεξιάς τα τρολ έγιναν στρατός, άδοξος και άτιμος, επί ΣΥΡΙΖΑ έγιναν στρατιές. Απέκτησαν αρχηγεία και κολονέλους. Στέκια στα υπόγεια των κομμάτων και των υπουργείων ή σε κάτι μπαράκια όπως «Η φωλιά του Σπιούνου», καθώς χαριτολογούσε ένα απ’ αυτά στο Στρασβούργο προ εικοσαετίας, ανύποπτο ακόμα ότι ο τόπος κι εκεί και εδώ και σε όλον τον κόσμο θα γέμιζε με τις «φωλιές των γουρουνιών» και την «καριέρα της χολέρας».
Όμως μη νομίζετε ότι όλα τα τρολ τη βγάζουν σαν τους αρουραίους μέσα στους υπονόμους της ψυχής τους, ορισμένα απ’ αυτά που προσφέρουν διακεκριμένες υπηρεσίες αμείβονται με εκπομπές στην τηλεόραση, με θέσεις σε γραφεία Τύπου ή φυτεύονται σε εφημερίδες και ραδιόφωνα ώστε να απλώνεται η πανώλης στην κοινωνία, όπως κάποτε απλώθηκε ο Μαύρος Θάνατος από την Πόλη ως τη Φλωρεντία και το Λονδίνο. Έχουν τόση δύναμη τα τρολ; έχουν αυτοί που τα χρησιμοποιούν – οι Αλάριχοι των Μισθοφόρων.
Σχεδόν ανοιχτά πλέον, φόρα παρτίδα και στην αγορά, διότι τα τρολ, τα αρχηγεία τους και οι οπλαρχηγοί τους αποτελούν σήμερα στην Ελλάδα κοινό μυστικό. Και από το «κοινό» του διαδικτύου, μόνον όσοι είναι και οι ίδιοι ανθρωποφάγοι παρακολουθούν τα τρολ στις ανθρωποφαγικές ιεροτελεστίες που στήνουν, χωρίς να αηδιάζουν.
Λέω για ιεροτελεστίες, καθώς πρόκειται για πλάσματα βδελυρά που έρχονται από την κόλαση. Ο Μίλερ σε ένα βιβλίο του για τον Χίτλερ δεν εξετάζει τον Αδόλφο υπό το πρίσμα της ιστορίας και της λογικής, αλλά υπό την αύρα της μεταφυσικής, ως ένα βδέλυγμα που μόνον δαιμονικό δημιούργημα θα μπορούσε να είναι. Τα τρολ μιαίνουν την πολιτική, την κοινωνία, τον δημόσιο βίο και λόγο, ακριβώς ως βδελύγματα, πολλά από τα οποία, συν τω χρόνω, τρελαίνονται πηγαίνοντας από φόνο σε φόνο.
Πολλοί πολίτες δεν δίνουν και τόση σημασία σ’ αυτά τα φίδια και τα αυγά τους. Ούτε και στα Τάγματα Εφόδου έδιναν πολλοί πολύ σημασία. Σήμερα το Μαξίμου διαθέτει τέσσερις κομαντατούρ τρολ, η Δεξιά δύο ορδές τρολ, οι υπόλοιποι κάτι ψιλούς και η Χρυσή Αυγή εκατοντάδες βάφεν -μελανοχίτωνες– όλοι τους με το ίδιο «ηθικό πλεονέκτημα», της υποτέλειας στους Επικυριάρχους και της αναπαραγωγής όλων των παθολογιών που κατατρώνε τη χώρα μας, είτε αυτά τα καλά παιδιά της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι δεξιά είτε «αριστερά».
Τα τρολ είναι από κοινού παρακράτος εκείνων των δεξιών και των «αριστερών» που υπηρετούν το ίδιο τους μεγάλους αφέντες του χρήματος, είναι οι Γκοτζαμάνηδες και οι «καρφίτσες» του καιρού μας. Μόνον που τα τρολ και οι λοφιοφόροι κουφιοκεφαλάκηδες που τα χρησιμοποιούν χύνουν στα σπλάχνα της κοινωνίας δηλητήρια το ίδιο τοξικά με αυτά που παρασκεύαζε ο Γκάιμπελς. Που θα δηλητηριάζουν την κοινωνία επί μακρόν…
Ο Αλάριχος ο Μισθοφόρος είχε κακό τέλος. Φόρεσε την τήβεννο, φόρεσε και την τόγια, φόρεσε κι ένα ψευτοστέμμα τσίγκινο, αλλά πέθανε άδοξα, με τους μισθοφόρους του να κοιτάν’ αλλού («τον άχρηστο που απέτυχε και ποιος θα μας πληρώνει τώρα»), εκδήμησε για τα άδυτα του Άδη, κάπου στον νότο της Ιταλίας, όπως αργότερα και ο Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος, το ίδιο μόνοι και οι δύο, το ίδιο δυσώνυμοι, σαν να τους απαρνήθηκε ακόμα και ο διάβολος που τους προστάτευε, καθώς έγραψε ο Μίλερ για τον διάβολο - προστάτη του Αδόλφου.
Διότι ακόμα και οι διαόλοι σιχαίνονται καμιά φορά τα δημιουργήματα τους και τα έργα τους…
Πηγή: topontiki.gr
Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου