Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Πολλάκις έχει κατηγορηθεί η πένα μου ως αφοριστική!
Αν η αλήθεια καλλωπίζεται παύει να επικοινωνεί με τον πυρήνα της, μετέρχεται θεμιτή αληθοφάνεια - αθέμιτη υστεροβουλία προς παράλογη επικύρωσή της και κατ’ εφαπτομένη στέκει αμέριστος αρωγός στην περιρρέουσα υποκριτική διάθεση, που ευθύνεται για τον εκμαυλισμό της Ηθικής που με τη σειρά της λειτούργησε ως κερκόπορτα ευεπίφορη για την έλευση των Μνημονίων.
Τα Μνημόνια ήρθαν. Μαζί η καμπύλη του χρέους, τα ελλείματα και το ΑΕΠ. Μαζί ο δικτατορικός κεφαλαιοκρατισμός και η ανεργία.
Ήσαν οι Βάρβαροι που αιώνες αναμέναμε. Και βγήκαμε στην αγορά συναθροισμένοι.
Πάγια στρατηγική του λαϊκισμού, ο οποίος δεν επιχειρεί παρά να εκπορθήσει ένα οχυρό της δημοσιότητας ή μερίδιο στη διαπλοκή, αναφαίνεται ανέκαθεν η στοχοποίηση των εξωχώριων συμφερόντων, τα οποία σαφώς και ισχύουν ως διεθνοποίηση της Οικονομίας και δημιουργία Πολυεθνικών Εταιρειών, και μιας δράκας εσωχώριων εκπροσώπων τους, οι οποίοι σαφώς και υπάρχουν ως Πολιτικά πρόσωπα που αναλώνονται σε μία φτηνή εντυπωσιολαγνεία βάλλοντας ανερυθρίαστα κατά της δημόσιας διοικήσεως και της κακοδιαχείρισης, η οποία αναδρομικά αποτελεί δική τους ολιγωρία και ως στιβαρούς Επενδυτές που κάνουν εκτεταμένη χρήση δικονομικών ακροβασιών προς αισχροκέρδεια.
Αλλά εκεί που αναμέναμε την αντανακλαστική αντιστράτευση των συναθροισμένων ενάντια στους Βαρβάρους, μιαν ανησυχία και σύγχυσις περίχυσε την εκκένωση της Πλατείας και των δρόμων, διότι ο όρος «λαός» είναι μία ομογενοποίηση των κατ’ επίφαση συγγενών, αφού αν θέσουμε υπό το πρίσμα τις τεράστιες αυτές μάζες θα διαπιστώσουμε αντινομικές συνευρέσεις ετερόκλητων στοιχείων. Μέσα στο μαγγανοπήγαδο του «λαού», ένα μωσαϊκό με ψηφίδες πολύεδρες, βρίσκονται οι βολεμένοι και οι μη βολεμένοι.
Η «Αλλαγή» της Μεταπολίτευσης που υποσχόταν εκδημοκρατισμό - άμβλυνση του μετεμφυλιακού διχασμού - εθνική ανεξαρτησία - Κοινωνικό κράτος στην ουσία χειραφετούσε τη μικρομεσαία ολότητα αλλά επί άνισοις όροις, αφού τη διαίρεσε σε μικρές ή μεγαλύτερες φατρίες. Η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας ακρωτηριάστηκε πριν καν αρχίζει, όπως αναλύει ο κύριος Μπάτσης στο βιβλίο του «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» και δεν επετράπη σύσταση μεγάλων επιχειρήσεων, όπως συνέβη στις σκανδιναβικές χώρες, στις οποίες θέλουμε να μοιάσουμε. Αντ’ αυτού αναπτύχθηκαν μικρές-οικογενειακές επιχειρήσεις, στις οποίες απασχολήθηκε ποσοστό του πληθυσμού ως υπάλληλος-εργάτης.
Ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας συρρικνώθηκε ή λιγώθηκε προς ελάττωσή του απ’ τις επιδοτήσεις, των οποίων φανερός στόχος ήταν η ανάπτυξη αλλά κρυφός η ποδηγέτησή της με τη ραστώνη που έσπερνε. Κατ’ εφαπτομένη μειώθηκαν στο κατακόρυφο οι εξαγωγές αλλά αυξήθηκαν οι εισαγωγές, διότι ο τριτογενής τομέας που στην ουσία παρασιτούσε βίωνε μιαν αχαλίνωτη επιθυμία κατανάλωσης, με αποτέλεσμα τον κλονισμό του εμπορικού ισοζυγίου δηλαδή τη μακροπρόθεσμη ισοσκέλιση εισαγωγών-εξαγωγών.
Σ’ αυτό το σημείο κι ενώ η Ελλαδίτσα κάλπαζε με τα πράσινα και μπλε σημαιάκια ανά χείρας χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται τη μονοχρωμία, κάνουν την εμφάνισή τους τα κοινοτικά κονδύλια, τα οποία δεν διοχετεύτηκαν στο σχηματισμό παραγωγικής κοιτίδας, ώστε να συνδαυλίζονται πολλαπλασιαστικά τα αποτελέσματα και να διαχέονται στην πλατειά Οικονομία αλλά προσανατολίστηκαν στην τεράστια διεύρυνση του Δημόσιου Τομέα=πελατειακό κράτος με αργόμισθους και άχρηστες ή ανύπαρκτες Υπηρεσίες, στην ιεραρχική χρηματοδότηση των Τραπεζών και στις απευθείας αναθέσεις σε εργολαβίες υμετέρων. Παράλληλα διογκώθηκε η οργάνωση των ΔΕΚΟ, δια μέσω των οποίων ευεργετούνταν κάπως τα φτωχά στρώματα με χαλιναγώγηση των τιμών σε ηλεκτρική ενέργεια - ύδρευση - άρδευση και λοιπές απαραίτητες διαμεσολαβήσεις, αλλά συνιστούσαν ταυτοχρόνως έδαφος διαφθοράς με προσλήψεις και ρουσφέτια.
Άνθιση παράλληλη των Συνδικάτων, τα οποία κατέγραψαν και συνεχίζουν πρωταθλητισμό στη διαπλοκή με τους Πολιτικούς, διότι η νομή της Εξουσίας και η διανομή του όποιου πλούτου επικυρώνεται υπό τας ευλογίας τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επέδειξαν πρωτοφανή και σθεναρή ανάμειξη παγιώνοντας την εκκολαπτόμενη επί Παπανδρεϊσμού διαπραγματευτική τους ισχύ.
Δημόσιος Τομέας - Τράπεζες - ΔΕΚΟ οικοδομούν μία κραταιή συντεχνιοκρατία, της οποίας οι εργαζόμενοι τυγχάνουν όχι τυχαία ή επειδή το αξίζουν αλλά δια της παρεμβάσεως των συνδικαλιστικών οργάνων και τους ως άνω όρους ως μοχλοί πιέσεως στην κομματοκρατία, συγκριτικά πολύ υψηλότερων αμοιβών. Κατ’ αρχάς οι συλλογικές τους συμβάσεις δεν υπόκεινται σε διαπραγματευτική διαδικασία, απλώς πιστοποιούνται απ’ την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας=ΕΓΣΕΕ, στην οποία διοικητικό ρόλο παίζουν εργαζόμενοι κι εργοδότες των ίδιων των Κρατικών Ιδρυμάτων-Υπηρεσιών, αφού κι αν δεν συμφωνούν κατά τον διάλογο το θέμα αναβαθμίζεται στον Οργανισμό Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας, ο οποίος με την κάθε προσφυγή έδινε αυξήσεις χωρίς να συνυπολογίζεται η πληθωριστική τάση ή πιθανή ευρωστία του Κλάδου των ιδιωτών μισθωτών, απ’ όπου απέρρεαν οι φόροι.
Μεγάλες Επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως είπαμε, δεν ευνοήθηκαν παρά μόνο με τη μορφή ολιγοπωλίων, Τράπεζες - Τηλεφωνία - Ηλεκτρική Ενέργεια, οι οποίες απομυζούσαν σταθερά έσοδα απ’ τον Πολίτη χωρίς να υπόκεινται σε καμία μορφή ανταγωνισμού ένεκα της κρατικοδίαιτης δόμησής τους, όπως η μικρή-οικογενειακή επιχείρηση. Άνθιση παρατηρήθηκε σε Επιχειρήσεις Προμηθευτών Δημοσίου, των οποίων η σημασία κρίνεται ομοίως συστημική, επειδή είχαν άμεση πρόσβαση, όπως οι φορείς του Δημόσιου Τομέα, στα κονδύλια κρατικών προσόδων, δάνεια-σχέδια υποτιθέμενης αναδόμησης, ανοικοδόμησης, διάσωσης κι επανίδρυσης.
Τουρισμός και Ναυτιλία αποτέλεσαν πηγή εμβασμάτων συναλλάγματος και ιδιωτικών προσόδων για τη χώρα, τα οποία ωστόσο περιορίστηκαν με ανάλογες νομοθετικές διατάξεις ως προς τη διάχυσή τους στην ευρεία βάση. Το μεγάλο κεφάλαιο απ’ τη Ναυτιλία ανήκει σε συγκεκριμένες οικογένειες, οι οποίες δεν πατούν το πέλμα εμφανώς στο προσκήνιο αλλά έχουν πρόσβαση σε πολιτικά κυκλώματα - δίκτυα εμπιστοσύνης - λιμάνια - πρώτες ύλες. Δεν απασχολούν πολύ προσωπικό και απολαμβάνουν θεσμική ρευστότητα, αφού δραστηριοποιούνται σε διεθνή ύδατα και χαίρουν διακρατικών συμφωνιών σε διεθνοποιημένο πλαίσιο.
Το νομικό πλέγμα έχει υφανθεί ανάλογα, ώστε η γραφειοκρατία να «αμελεί» να ελέγξει τα κέρδη, τα οποία εισρέουν στην χώρα μόνο από διακριτική βούληση των Πλοιάρχων και σε περιπτώσεις μικρής ακίνητης περιουσίας ή ολιγομερούς διαμονής στα πάτρια. Η αλληλεπίδραση με τους υπολοίπους κλάδους, ώστε να «γυρίζει το χρήμα», που έλεγαν και οι παλιοί, καθίσταται αδύνατη. Όσον αφορά στον Τουρισμό, απλώς κάποιοι τυχεροί που βρέθηκαν σε συγκεκριμένο μήκος και πλάτος γεωγραφικά. Η μόνη παράμετρος επιβίωσης είναι η «ιδιοποίηση των κοινωνικών αγαθών», αφού επιχορηγούμαστε απ’ τις έγγειες προσόδους πάλι πουλάμε τη θέα σε βουνό ή θάλασσα. Τα τοπία συνιστούν δημόσια αγαθά, τα οποία καλείται να συντηρήσει το Κράτος αλλά εκμεταλλεύεται το ιδιωτικό συμφέρον. Η προσπάθεια του γνωστού μας ΕΟΤ ναυάγησε για ευνόητους λόγους.
Γιατροί - Δικηγόροι - Μηχανικοί - Φαρμακοποιοί αποτελούν το ισχυρό στρώμα των ελεύθερων επαγγελματιών. Διασφάλισαν την προστασία των κλάδων τους με νομοθετικές ρυθμίσεις «δημιουργίας αναγκών», διόγκωσαν τις αμοιβές τους ως αποδεκτές απ’ την Κοινωνία ως υπηρεσίες «ιδιαίτερης ιδιότητας» με την ανοχή των κυβερνητικών κλιμακίων.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επιδίδονταν και συνεχίζουν σε ρητορείες συντονίζοντας πολλαπλά τις κοινωνικές συγκρούσεις. Ο κερδοφορία-βιωσιμότητά τους εξαρτάται απ’ την παραταξιακή τους δραστηριότητα, ώστε να έχουν μερίδιο στο βάζο με τη διαφήμιση, της οποίας η πίτα διανέμεται δια μέσω δημοσίων οργανισμών. Πρόκειται για ένα αλισβερίσι άνευ προηγουμένου, αφού κρατικές συμβάσεις επιδοτούν τη διαφήμιση και κατ’ εφαπτομένη τα ΜΜΕ, τα οποία κρηπιδώνονται υπό τη σκιά εταιρικών σχημάτων που επιδοτούν τα κομματικά ταμεία, ας θυμηθούμε τη Siemens! Και βέβαια κανένας πολιτικός ή βουλευτής δεν μπορεί να σταθεί αν δεν εξασφαλίσει πρώτα την εύνοια των Μέσων Ενημέρωσης, ώστε να μεγιστοποιεί την προβολή του. Είναι όπως στον κόσμο των βιβλίων. Αν δεν έχεις πίσω σου μία παράταξη-ένα κόμμα, το βιβλίο σου μένει στην αφάνεια, άντε να το διαβάσουν και λίγοι φίλοι που σε γνωρίζουν.
Όσο για την Δικαστική Αρχή, σαφώς και πρόκειται για Αρχή, με κεντρί βεβαίως-βεβαίως! Συνιστά τον παρακμιακό νομικισμό οχύρωσης των προαναφερομένων. Αποτελεί το αδιαμφησβήτητο προπύργιο της διαπλοκής, αφού με κατάλληλους χειρισμούς διευθετεί τα σκάνδαλα - δυσχεραίνει την κάθαρση - αθωώνει τους διαπλεκόμενους. Και σαφώς νομοθετεί υπέρ του μισθολογίου της και των επιδομάτων της, Βαρέα πάντα!
Να μην ξεχάσω τους Εικαστικούς, οι οποίοι ανοίγουν τα Εργαστήριά τους χωρίς να υπόκεινται σε υποχρεωτική ασφάλιση, αφού μόνο με προαιρετική αίτησή τους θα υπαχθούν!
Αδόκιμο να παραλείψω:
Εδώ και δεκαετίες, για να μην πω εκατονταετίες, το όποιο πλεόνασμα που προκύπτει στον κρατικό κορβανά, το σφετερίζονται με νομότυπο τρόπο οι ως άνω κλάδοι. Το Κράτος ως ρυθμιστής προσέλαβε στο Δημόσιο υπεράριθμους για να ικανοποιήσει την αδηφάγα ψηφοθηρία του-δωροδότησε τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών αφαιμάσσοντας τις δημόσιες προσόδους - εξασφάλισε περιθώρια κέρδους σε μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις αφήνοντας τον μικρό έμπορο έρμαιο του ανταγωνισμού και της φοροεισπρακτικής λαίλαπας - χρηματοδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία ισχυρών, όλοι οι ως άνω - καθόρισε άχρηστες αλλά υποχρεωτικές υπηρεσίες προς όφελός τους.
Αν το ΠΑΣΟΚ έβαζε υπό την ομπρέλα του τις ΔΕΚΟ - την ΑΔΕΔΥ - την ΟΤΟΕ, η Νέα Δημοκρατία προστάτευε τα ευγενή επαγγέλματα, lessciencesnobles που λένε και οι Γάλλοι, γιατρούς - δικηγόρους - δικαστικούς - φαρμακοποιούς - μεγαλεμπόρους. Η πλάστιγγα έγερνε μονίμως υπέρ της παρουσίας τους και όσα κέρδιζαν εκείνοι τα έχαναν οι παραγωγοί -οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα - ο αυτοαπασχολούμενος που δεν είχε ποτέ σταθερή εργασία. Το ΚΚΕ που πρέσβευε την αρωγή του στον φτωχόκοσμο, λειτουργούσε μεταπολιτευτικά ως επονείδιστο ανάχωμα και παρασκηνιακός επίκουρος δικών του ευνοημένων π. χ. της Άκτωρ ή δια των στοχευμένων παρεμβάσεων για εκλεκτούς, όπως με την ανάφορά του για την προσωρινή κατάργηση προφίλ στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης γνωστού προσώπου αλλά όχι εκτεταμένη αναφορά για την τροχοπέδη, η οποία εμποδίζει την απρόσκοπτη διακίνηση της πληροφορίας. Κυματοθραύστης κανονικός και με τον Νόμο. Για την ΣΥΡΙΖΑΝ-ΑΝΕΛ, να μη μιλήσω, ό,τι περίσσευε απ’ την αποδιοργάνωση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατά την έλευση των Μνημονίων, έτρεξε να φτιάξει τη νέα φατρία προς διάσωση της Χώρας, κι αυτή!!
Πως γίνεται να στοχεύουμε σε επιθυμητό ΑΕΠ, του οποίου αν αναλύσουμε το αρκτικόλεξο, Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δεν κατανοούμε ακριβώς τις διαστάσεις της έκφρασης που απορρέουν απ’ αυτή;;; Κατά βάσιν και ουσία εννοείται το σύνολο όλων των προϊόντων-αγαθών, που παράγει μία οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Και σ’ αυτό το σημείο ας στοχαστούμε σοβαρά πάνω στο θέμα, που ονομάζεται Γεωργία, η «καυτή πατάτα» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αφού οι θεσμοθετήσεις στιγματίζουν τον αγροτικό κόσμο σαν «παρασιτικά εκσυγχρονισμένο» στην κοινή λογική, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενό μου. Στην ουσία στρεβλώθηκε ο κλάδος της Γεωργίας από ιδιοτελής σκοπούς, τακτική που,σε συνάρτηση με την κατακρήμνιση του Ιδιωτικού Τομέα, πυροδότησε την ανισορροπία του εσωτερικού ελλείμματος, επειδή ο Δημόσιος τομέας πρέπει να τροφοδοτείται καθαρά απ’ τη συγκέντρωση των φόρων από τις εισφορές των ιδιωτικών υπαλλήλων - εργατών - μικροεπιχειρήσεων, ώστε να μην επισημαίνεται παρέκκλιση. Ευτυχώς τύχαμε του «στιβαρού εκσυγχρονιστή» που με τη δημιουργική λογιστική έσυρε τη «μαγειρεμένη» παρέκκλιση στη Νομισματική Ένωση, δες Σημίτης! Αλήθεια σε ποιο θέρετρο πολυτελείας μελαγχολεί!! κι αυτός όπως όλοι οι πρώην Πρωθυπουργοί-Υπουργοί μας;;;
Οι Βάρβαροι ήρθαν λοιπόν αλλά οι Συγκλητικοί είχαν μεριμνήσει να θεσμοθετήσουν για την ευνοϊκή υποδοχή τους. Οι Συγκλητικοί είχαν προνοήσει και η αυλοκρατία της Συγκλήτου φόρεσε τις λαμπρές της τόγες κι άρχισε να παρελαύνει. Όταν το 2009, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενο, κατακρεουργήθηκε ο Ιδιωτικός Τομέας, και κατατέθηκαν βορά στα λυσσαλέα νύχια των Βιομηχάνων-Εταιρειών απ’ τη Νομολογία αντί πινακίου φακής όλα τα εργασιακά προνόμια ανθρώπων, οι οποίοι στήριζαν την Οικονομία επί δεκαετίες, διότι ας μην γελιόμαστε Οικονομία χωρίς Ιδιωτικό Τομέα είναι απλώς νεκρή ή στην εντατική, αφού οι εισφορές των υπαλλήλων-εργατών του ιδιωτικού Τομέα γεμίζουν τον κρατικό κορβανά και τα ασφαλιστικά ταμεία, όλοι ανεξαιρέτως οι άλλοι κλάδοι συνέργησαν με την κρυφή προσδοκία, να μην πληγούν οι ίδιοι. Αυτό αν μη τι άλλο ονομάζεται δωσιλογισμός, αλλά και πιο επιεικώς εθελοτυφλία. Σιγά αλλά σταθερά η Κρατική Μηχανή αποδυνάμωνε έναν-έναν όλους τους Κλάδους, στοχεύοντας στον ατομικισμό τους και στην απομόνωση του ατόμου γενικότερα, πράγμα στο οποίο συνετέλεσε ο μεθοδευμένος προσανατολισμός του προς την ενασχόληση-μύηση στην εικονική πραγματικότητα αλλά και οι θεωρίες της Ψυχολογίας περί ανένδοτου προτάγματος του εαυτού, όπερ και εγένετο με τη διάλυση κάθε μορφής υγιούς σχέσεως.
Ευφράδειες και δημηγορίες συνεχίζουμε ν’ ακούμε. Οι ταξικοί αγώνες συνδαυλίζουν τον «βαλλιστικό έλεγχο» των ιδεολογιών
Παραγωγοί - εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα - αυτοαπασχολούμενοι είναι οι κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται τη σήμερον σε απόγνωση και συνιστούν τους Αόρατους. Πέραν των κραταιών ναυαρχίδων του Τύπου, που κατακερματίζουν την πληροφορία κατά το δοκούν αναπαράγοντας τα διπολικά κομματικά στερεότυπα και πέραν των Ολιγαρχών, Πολιτικοί και μεγάλης ολκής Επιχειρηματίες, χιλιάδες επίκουροι της αθλιότητας στο μαλακό υπογάστριο, συνετέλεσαν και συνεχίζουν να κλιμακώνουν την προσφορότητα για καιροσκοπική πολυπλοκότητα και συντεχνιακή ιεραρχία.
Η Ελλάδα με το εν γένει ανάγλυφό της πράγματι μοιάζει σε μία όμορφη Γυναίκα που προτείνει καλλίπυγες καμπύλες και θελκτικούς χυμούς. Αναπαύεται στις περγαμηνές που συνέταξε πριν αιώνες, καυχιέται για το Δημοκρατικό της ιδεώδες και προτάσσει το βαρυσήμαντο τρίπτυχο «Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία». Σαστισμένη στην ουσία στο κέντρο του κύκλου φαντάζει η ομορφιά της, πάνω στης οποίας το σώμα ασελγεί εδώ και αιώνες ο ίδιος Εραστής με το πολυπρόσωπο εκμαγείο του και κάθε φορά να της ζητά «να μην το παίρνει προσωπικά»!
Εραστής είναι ο ανεξέλεγκτος Κορπορατισμός, ο οποίος συνιστά μέγιστο δωσιλογισμό ενάντια στις ευπαθείς ομάδες. Είναι ο Καπιταλισμός με τον φιλελευθερισμό του ν’ απλώνει τα πέπλα του και να σκεπάζει όσους είχαν τον τρόπο να χωρέσουν. Ακόμη κι αν φύγουν αύριο τα μεγάλα συμφέροντα και διαγραφούν τα Μνημόνια, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε Δίκαιη Κοινωνία. Πρέπει να αναθεμελιωθεί από μηδενικής βάσεως ο Δημόσιος Φορέας, διότι:
Πρέπει να γίνει άμεση αναδιανομή των αγαθών με δίκαιο τρόπο. Διαφορετικά να μην μας εκπλήσσει η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Οι ως άνω περιγραφόμενες συμπεριφορές την νομιμοποιούν τίνι τρόπω.
Κι αυτό είναι η καταβαράθρωση των Αξιών.
Πάλι βλέπουμε να απαιτούν τα κεκτημένα οι ίδιες συντεχνίες, να συνεχίζουν να μην πλήττονται.
Φωνασκεί ο υπάλληλος του Δημοσίου για περικοπή την ώρα που δεν ακούμε τα Βαρέα κι Ανθυγιεινά. Φληναφεί ο υπάλληλος των ΔΕΚΟ τη στιγμή που δεν υπάρχει καν μέριμνα για το ελάχιστο επίδομα ένταξης των ανέργων. Λαμβάνει ο σιδηρουργός 600 ευρώ σύνταξη με προϋπηρεσία 45 χρόνια σκυμμένος πάν ω στο αμόνι. Λαμβάνει ο υπάλληλος ΔΕΚΟ 1500 ευρώ με προϋπηρεσία 20 χρόνια.
Πληρώνει αυτοτελή φόρο για εκμίσθωση ακινήτου ο άνεργος που νοικιάζει ένα σπιτάκι, το οποίο συνιστά το μόνο μέσο διαβίωσής του.
Θα πέσει το φορολογητέο εισόδημα απ’ το όριο των 6.000 ευρώ!! Εισόδημα πείνας, αν σκεφτούμε πως τα μισά τα υφαρπάζουν έμμεσα οι ΔΕΚΟ. Ποιος έχει εισόδημα κάτω από 6.000 ευρώ;;; Μικρό-συνταξιούχοι και σκλαβωμένοι στα βρόχια του νεοσύστατου Ιδιωτικού Τομέα.
Κατά τ’ άλλα η Αρχή Ίσης Μεταχείρισης ευθαρσώς αναφέρει:
«O Συνήγορος του Πολίτη είναι φορέας για την παρακολούθηση και προώθηση της εφαρμογής, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου.
Αυτός ο τομέας δραστηριότητας περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των διακρίσεων που εκδηλώνονται για έναν από τους παραπάνω λόγους, στην πρόσβαση στην εργασία, στην επαγγελματική εκπαίδευση, στην απασχόληση εν γένει (π.χ. στους όρους και συνθήκες εργασίας) και στα συμμετοχικά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό, δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.»
Ναι! Η πένα μου είναι αφοριστική μπροστά στη αδικία και στην έλλειψη πρώτα ατομικής και ύστερα συλλογικής Συνειδήσεως.
Επειδή ζω σε μία χώρα, η οποία μου πιπίλιζε τ’ αυτιά για το ιδεώδες «Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία», αλλά δεν βλέπω να υπάρχει καμία Ισονομία, καμία Ισηγορία, καμία Ισοπολιτεία.
Επειδή δεν θέλω ελεημοσύνη απ’ αυτούς που ούτως ή άλλως με αδίκησαν με τις πρότερες πράξεις τους, αλλά αξιοπρεπή διαβίωση.
Επειδή κατάλαβα πως Βάρβαροι δεν έρχονται χωρίς οι Συγκλητικοί να τους παράσχουν γεύμα λουκούλλειο και Ύπατοι και Πραίτορες να στρώνουν τα τραπεζομάντηλα. Και είμαι σε μία ηλικία που έχω βγάλει τα ροζ γυαλιά...
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Πολλάκις έχει κατηγορηθεί η πένα μου ως αφοριστική!
Αν η αλήθεια καλλωπίζεται παύει να επικοινωνεί με τον πυρήνα της, μετέρχεται θεμιτή αληθοφάνεια - αθέμιτη υστεροβουλία προς παράλογη επικύρωσή της και κατ’ εφαπτομένη στέκει αμέριστος αρωγός στην περιρρέουσα υποκριτική διάθεση, που ευθύνεται για τον εκμαυλισμό της Ηθικής που με τη σειρά της λειτούργησε ως κερκόπορτα ευεπίφορη για την έλευση των Μνημονίων.
Τα Μνημόνια ήρθαν. Μαζί η καμπύλη του χρέους, τα ελλείματα και το ΑΕΠ. Μαζί ο δικτατορικός κεφαλαιοκρατισμός και η ανεργία.
Ήσαν οι Βάρβαροι που αιώνες αναμέναμε. Και βγήκαμε στην αγορά συναθροισμένοι.
Πάγια στρατηγική του λαϊκισμού, ο οποίος δεν επιχειρεί παρά να εκπορθήσει ένα οχυρό της δημοσιότητας ή μερίδιο στη διαπλοκή, αναφαίνεται ανέκαθεν η στοχοποίηση των εξωχώριων συμφερόντων, τα οποία σαφώς και ισχύουν ως διεθνοποίηση της Οικονομίας και δημιουργία Πολυεθνικών Εταιρειών, και μιας δράκας εσωχώριων εκπροσώπων τους, οι οποίοι σαφώς και υπάρχουν ως Πολιτικά πρόσωπα που αναλώνονται σε μία φτηνή εντυπωσιολαγνεία βάλλοντας ανερυθρίαστα κατά της δημόσιας διοικήσεως και της κακοδιαχείρισης, η οποία αναδρομικά αποτελεί δική τους ολιγωρία και ως στιβαρούς Επενδυτές που κάνουν εκτεταμένη χρήση δικονομικών ακροβασιών προς αισχροκέρδεια.
Αλλά εκεί που αναμέναμε την αντανακλαστική αντιστράτευση των συναθροισμένων ενάντια στους Βαρβάρους, μιαν ανησυχία και σύγχυσις περίχυσε την εκκένωση της Πλατείας και των δρόμων, διότι ο όρος «λαός» είναι μία ομογενοποίηση των κατ’ επίφαση συγγενών, αφού αν θέσουμε υπό το πρίσμα τις τεράστιες αυτές μάζες θα διαπιστώσουμε αντινομικές συνευρέσεις ετερόκλητων στοιχείων. Μέσα στο μαγγανοπήγαδο του «λαού», ένα μωσαϊκό με ψηφίδες πολύεδρες, βρίσκονται οι βολεμένοι και οι μη βολεμένοι.
Η «Αλλαγή» της Μεταπολίτευσης που υποσχόταν εκδημοκρατισμό - άμβλυνση του μετεμφυλιακού διχασμού - εθνική ανεξαρτησία - Κοινωνικό κράτος στην ουσία χειραφετούσε τη μικρομεσαία ολότητα αλλά επί άνισοις όροις, αφού τη διαίρεσε σε μικρές ή μεγαλύτερες φατρίες. Η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας ακρωτηριάστηκε πριν καν αρχίζει, όπως αναλύει ο κύριος Μπάτσης στο βιβλίο του «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» και δεν επετράπη σύσταση μεγάλων επιχειρήσεων, όπως συνέβη στις σκανδιναβικές χώρες, στις οποίες θέλουμε να μοιάσουμε. Αντ’ αυτού αναπτύχθηκαν μικρές-οικογενειακές επιχειρήσεις, στις οποίες απασχολήθηκε ποσοστό του πληθυσμού ως υπάλληλος-εργάτης.
Ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας συρρικνώθηκε ή λιγώθηκε προς ελάττωσή του απ’ τις επιδοτήσεις, των οποίων φανερός στόχος ήταν η ανάπτυξη αλλά κρυφός η ποδηγέτησή της με τη ραστώνη που έσπερνε. Κατ’ εφαπτομένη μειώθηκαν στο κατακόρυφο οι εξαγωγές αλλά αυξήθηκαν οι εισαγωγές, διότι ο τριτογενής τομέας που στην ουσία παρασιτούσε βίωνε μιαν αχαλίνωτη επιθυμία κατανάλωσης, με αποτέλεσμα τον κλονισμό του εμπορικού ισοζυγίου δηλαδή τη μακροπρόθεσμη ισοσκέλιση εισαγωγών-εξαγωγών.
Σ’ αυτό το σημείο κι ενώ η Ελλαδίτσα κάλπαζε με τα πράσινα και μπλε σημαιάκια ανά χείρας χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται τη μονοχρωμία, κάνουν την εμφάνισή τους τα κοινοτικά κονδύλια, τα οποία δεν διοχετεύτηκαν στο σχηματισμό παραγωγικής κοιτίδας, ώστε να συνδαυλίζονται πολλαπλασιαστικά τα αποτελέσματα και να διαχέονται στην πλατειά Οικονομία αλλά προσανατολίστηκαν στην τεράστια διεύρυνση του Δημόσιου Τομέα=πελατειακό κράτος με αργόμισθους και άχρηστες ή ανύπαρκτες Υπηρεσίες, στην ιεραρχική χρηματοδότηση των Τραπεζών και στις απευθείας αναθέσεις σε εργολαβίες υμετέρων. Παράλληλα διογκώθηκε η οργάνωση των ΔΕΚΟ, δια μέσω των οποίων ευεργετούνταν κάπως τα φτωχά στρώματα με χαλιναγώγηση των τιμών σε ηλεκτρική ενέργεια - ύδρευση - άρδευση και λοιπές απαραίτητες διαμεσολαβήσεις, αλλά συνιστούσαν ταυτοχρόνως έδαφος διαφθοράς με προσλήψεις και ρουσφέτια.
Άνθιση παράλληλη των Συνδικάτων, τα οποία κατέγραψαν και συνεχίζουν πρωταθλητισμό στη διαπλοκή με τους Πολιτικούς, διότι η νομή της Εξουσίας και η διανομή του όποιου πλούτου επικυρώνεται υπό τας ευλογίας τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επέδειξαν πρωτοφανή και σθεναρή ανάμειξη παγιώνοντας την εκκολαπτόμενη επί Παπανδρεϊσμού διαπραγματευτική τους ισχύ.
Δημόσιος Τομέας - Τράπεζες - ΔΕΚΟ οικοδομούν μία κραταιή συντεχνιοκρατία, της οποίας οι εργαζόμενοι τυγχάνουν όχι τυχαία ή επειδή το αξίζουν αλλά δια της παρεμβάσεως των συνδικαλιστικών οργάνων και τους ως άνω όρους ως μοχλοί πιέσεως στην κομματοκρατία, συγκριτικά πολύ υψηλότερων αμοιβών. Κατ’ αρχάς οι συλλογικές τους συμβάσεις δεν υπόκεινται σε διαπραγματευτική διαδικασία, απλώς πιστοποιούνται απ’ την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας=ΕΓΣΕΕ, στην οποία διοικητικό ρόλο παίζουν εργαζόμενοι κι εργοδότες των ίδιων των Κρατικών Ιδρυμάτων-Υπηρεσιών, αφού κι αν δεν συμφωνούν κατά τον διάλογο το θέμα αναβαθμίζεται στον Οργανισμό Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας, ο οποίος με την κάθε προσφυγή έδινε αυξήσεις χωρίς να συνυπολογίζεται η πληθωριστική τάση ή πιθανή ευρωστία του Κλάδου των ιδιωτών μισθωτών, απ’ όπου απέρρεαν οι φόροι.
Μεγάλες Επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως είπαμε, δεν ευνοήθηκαν παρά μόνο με τη μορφή ολιγοπωλίων, Τράπεζες - Τηλεφωνία - Ηλεκτρική Ενέργεια, οι οποίες απομυζούσαν σταθερά έσοδα απ’ τον Πολίτη χωρίς να υπόκεινται σε καμία μορφή ανταγωνισμού ένεκα της κρατικοδίαιτης δόμησής τους, όπως η μικρή-οικογενειακή επιχείρηση. Άνθιση παρατηρήθηκε σε Επιχειρήσεις Προμηθευτών Δημοσίου, των οποίων η σημασία κρίνεται ομοίως συστημική, επειδή είχαν άμεση πρόσβαση, όπως οι φορείς του Δημόσιου Τομέα, στα κονδύλια κρατικών προσόδων, δάνεια-σχέδια υποτιθέμενης αναδόμησης, ανοικοδόμησης, διάσωσης κι επανίδρυσης.
Τουρισμός και Ναυτιλία αποτέλεσαν πηγή εμβασμάτων συναλλάγματος και ιδιωτικών προσόδων για τη χώρα, τα οποία ωστόσο περιορίστηκαν με ανάλογες νομοθετικές διατάξεις ως προς τη διάχυσή τους στην ευρεία βάση. Το μεγάλο κεφάλαιο απ’ τη Ναυτιλία ανήκει σε συγκεκριμένες οικογένειες, οι οποίες δεν πατούν το πέλμα εμφανώς στο προσκήνιο αλλά έχουν πρόσβαση σε πολιτικά κυκλώματα - δίκτυα εμπιστοσύνης - λιμάνια - πρώτες ύλες. Δεν απασχολούν πολύ προσωπικό και απολαμβάνουν θεσμική ρευστότητα, αφού δραστηριοποιούνται σε διεθνή ύδατα και χαίρουν διακρατικών συμφωνιών σε διεθνοποιημένο πλαίσιο.
Το νομικό πλέγμα έχει υφανθεί ανάλογα, ώστε η γραφειοκρατία να «αμελεί» να ελέγξει τα κέρδη, τα οποία εισρέουν στην χώρα μόνο από διακριτική βούληση των Πλοιάρχων και σε περιπτώσεις μικρής ακίνητης περιουσίας ή ολιγομερούς διαμονής στα πάτρια. Η αλληλεπίδραση με τους υπολοίπους κλάδους, ώστε να «γυρίζει το χρήμα», που έλεγαν και οι παλιοί, καθίσταται αδύνατη. Όσον αφορά στον Τουρισμό, απλώς κάποιοι τυχεροί που βρέθηκαν σε συγκεκριμένο μήκος και πλάτος γεωγραφικά. Η μόνη παράμετρος επιβίωσης είναι η «ιδιοποίηση των κοινωνικών αγαθών», αφού επιχορηγούμαστε απ’ τις έγγειες προσόδους πάλι πουλάμε τη θέα σε βουνό ή θάλασσα. Τα τοπία συνιστούν δημόσια αγαθά, τα οποία καλείται να συντηρήσει το Κράτος αλλά εκμεταλλεύεται το ιδιωτικό συμφέρον. Η προσπάθεια του γνωστού μας ΕΟΤ ναυάγησε για ευνόητους λόγους.
Γιατροί - Δικηγόροι - Μηχανικοί - Φαρμακοποιοί αποτελούν το ισχυρό στρώμα των ελεύθερων επαγγελματιών. Διασφάλισαν την προστασία των κλάδων τους με νομοθετικές ρυθμίσεις «δημιουργίας αναγκών», διόγκωσαν τις αμοιβές τους ως αποδεκτές απ’ την Κοινωνία ως υπηρεσίες «ιδιαίτερης ιδιότητας» με την ανοχή των κυβερνητικών κλιμακίων.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επιδίδονταν και συνεχίζουν σε ρητορείες συντονίζοντας πολλαπλά τις κοινωνικές συγκρούσεις. Ο κερδοφορία-βιωσιμότητά τους εξαρτάται απ’ την παραταξιακή τους δραστηριότητα, ώστε να έχουν μερίδιο στο βάζο με τη διαφήμιση, της οποίας η πίτα διανέμεται δια μέσω δημοσίων οργανισμών. Πρόκειται για ένα αλισβερίσι άνευ προηγουμένου, αφού κρατικές συμβάσεις επιδοτούν τη διαφήμιση και κατ’ εφαπτομένη τα ΜΜΕ, τα οποία κρηπιδώνονται υπό τη σκιά εταιρικών σχημάτων που επιδοτούν τα κομματικά ταμεία, ας θυμηθούμε τη Siemens! Και βέβαια κανένας πολιτικός ή βουλευτής δεν μπορεί να σταθεί αν δεν εξασφαλίσει πρώτα την εύνοια των Μέσων Ενημέρωσης, ώστε να μεγιστοποιεί την προβολή του. Είναι όπως στον κόσμο των βιβλίων. Αν δεν έχεις πίσω σου μία παράταξη-ένα κόμμα, το βιβλίο σου μένει στην αφάνεια, άντε να το διαβάσουν και λίγοι φίλοι που σε γνωρίζουν.
Όσο για την Δικαστική Αρχή, σαφώς και πρόκειται για Αρχή, με κεντρί βεβαίως-βεβαίως! Συνιστά τον παρακμιακό νομικισμό οχύρωσης των προαναφερομένων. Αποτελεί το αδιαμφησβήτητο προπύργιο της διαπλοκής, αφού με κατάλληλους χειρισμούς διευθετεί τα σκάνδαλα - δυσχεραίνει την κάθαρση - αθωώνει τους διαπλεκόμενους. Και σαφώς νομοθετεί υπέρ του μισθολογίου της και των επιδομάτων της, Βαρέα πάντα!
Να μην ξεχάσω τους Εικαστικούς, οι οποίοι ανοίγουν τα Εργαστήριά τους χωρίς να υπόκεινται σε υποχρεωτική ασφάλιση, αφού μόνο με προαιρετική αίτησή τους θα υπαχθούν!
Αδόκιμο να παραλείψω:
- την Εκκλησία, η οποία δεν πληρώνει Φόρο Μεγάλης ακίνητης Περιουσίας-Φόρο Μεταβίβασης-Φόρο Αυτομάτου υπερτιμήματος-Φόρο εισοδήματος από εκμίσθωση γαιών-ακινήτων-Φόρο Δωρεάς-Ενιαίο Τέλος ακινήτων αφού δεν υπέβαλε καν Ε9 μήτε κτηματολόγιο, αλλά οι κληρικοί λαμβάνουν μισθό απ’ το κράτος κι αυτοί και το Ταμείο Ασφαλίσεως Κληρικών Ελλάδος υπάγεται επίσης στον προϋπολογισμό του Κράτους. Κατά τ’ άλλα μοιράζει συσσίτια επικαλούμενη το λαϊκό πάλι συναίσθημα, αφού τα διανέμει όχι ξοδεύοντας απ’ τον «κορβανά του Θεού» αλλά απ’ το υστέρημα των ίδιων των Πολιτών, οι οποίοι τρέχουν να γεμίσουν τα καροτσάκια στα σούπερ-μάρκετ, που φέρουν το ταμπελάκι της Ιεράς Μητροπόλεως.
- τα Σώματα Ασφαλείας με τις επίσης ειδικές παροχές, ώστε να υπάρχει κίνητρο να σηκώνουν τα γκλομπ ενάντια στον φοιτητή που καίει τον κάδο ή τον ρακένδυτο που κατεβαίνει σε διαδήλωση, όσο να πεις τρομοκρατικά στοιχεία παρεμφαίνουν και οι δύο ομάδες.
Εδώ και δεκαετίες, για να μην πω εκατονταετίες, το όποιο πλεόνασμα που προκύπτει στον κρατικό κορβανά, το σφετερίζονται με νομότυπο τρόπο οι ως άνω κλάδοι. Το Κράτος ως ρυθμιστής προσέλαβε στο Δημόσιο υπεράριθμους για να ικανοποιήσει την αδηφάγα ψηφοθηρία του-δωροδότησε τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών αφαιμάσσοντας τις δημόσιες προσόδους - εξασφάλισε περιθώρια κέρδους σε μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις αφήνοντας τον μικρό έμπορο έρμαιο του ανταγωνισμού και της φοροεισπρακτικής λαίλαπας - χρηματοδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία ισχυρών, όλοι οι ως άνω - καθόρισε άχρηστες αλλά υποχρεωτικές υπηρεσίες προς όφελός τους.
Αν το ΠΑΣΟΚ έβαζε υπό την ομπρέλα του τις ΔΕΚΟ - την ΑΔΕΔΥ - την ΟΤΟΕ, η Νέα Δημοκρατία προστάτευε τα ευγενή επαγγέλματα, lessciencesnobles που λένε και οι Γάλλοι, γιατρούς - δικηγόρους - δικαστικούς - φαρμακοποιούς - μεγαλεμπόρους. Η πλάστιγγα έγερνε μονίμως υπέρ της παρουσίας τους και όσα κέρδιζαν εκείνοι τα έχαναν οι παραγωγοί -οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα - ο αυτοαπασχολούμενος που δεν είχε ποτέ σταθερή εργασία. Το ΚΚΕ που πρέσβευε την αρωγή του στον φτωχόκοσμο, λειτουργούσε μεταπολιτευτικά ως επονείδιστο ανάχωμα και παρασκηνιακός επίκουρος δικών του ευνοημένων π. χ. της Άκτωρ ή δια των στοχευμένων παρεμβάσεων για εκλεκτούς, όπως με την ανάφορά του για την προσωρινή κατάργηση προφίλ στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης γνωστού προσώπου αλλά όχι εκτεταμένη αναφορά για την τροχοπέδη, η οποία εμποδίζει την απρόσκοπτη διακίνηση της πληροφορίας. Κυματοθραύστης κανονικός και με τον Νόμο. Για την ΣΥΡΙΖΑΝ-ΑΝΕΛ, να μη μιλήσω, ό,τι περίσσευε απ’ την αποδιοργάνωση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατά την έλευση των Μνημονίων, έτρεξε να φτιάξει τη νέα φατρία προς διάσωση της Χώρας, κι αυτή!!
Πως γίνεται να στοχεύουμε σε επιθυμητό ΑΕΠ, του οποίου αν αναλύσουμε το αρκτικόλεξο, Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δεν κατανοούμε ακριβώς τις διαστάσεις της έκφρασης που απορρέουν απ’ αυτή;;; Κατά βάσιν και ουσία εννοείται το σύνολο όλων των προϊόντων-αγαθών, που παράγει μία οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Και σ’ αυτό το σημείο ας στοχαστούμε σοβαρά πάνω στο θέμα, που ονομάζεται Γεωργία, η «καυτή πατάτα» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αφού οι θεσμοθετήσεις στιγματίζουν τον αγροτικό κόσμο σαν «παρασιτικά εκσυγχρονισμένο» στην κοινή λογική, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενό μου. Στην ουσία στρεβλώθηκε ο κλάδος της Γεωργίας από ιδιοτελής σκοπούς, τακτική που,σε συνάρτηση με την κατακρήμνιση του Ιδιωτικού Τομέα, πυροδότησε την ανισορροπία του εσωτερικού ελλείμματος, επειδή ο Δημόσιος τομέας πρέπει να τροφοδοτείται καθαρά απ’ τη συγκέντρωση των φόρων από τις εισφορές των ιδιωτικών υπαλλήλων - εργατών - μικροεπιχειρήσεων, ώστε να μην επισημαίνεται παρέκκλιση. Ευτυχώς τύχαμε του «στιβαρού εκσυγχρονιστή» που με τη δημιουργική λογιστική έσυρε τη «μαγειρεμένη» παρέκκλιση στη Νομισματική Ένωση, δες Σημίτης! Αλήθεια σε ποιο θέρετρο πολυτελείας μελαγχολεί!! κι αυτός όπως όλοι οι πρώην Πρωθυπουργοί-Υπουργοί μας;;;
Οι Βάρβαροι ήρθαν λοιπόν αλλά οι Συγκλητικοί είχαν μεριμνήσει να θεσμοθετήσουν για την ευνοϊκή υποδοχή τους. Οι Συγκλητικοί είχαν προνοήσει και η αυλοκρατία της Συγκλήτου φόρεσε τις λαμπρές της τόγες κι άρχισε να παρελαύνει. Όταν το 2009, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενο, κατακρεουργήθηκε ο Ιδιωτικός Τομέας, και κατατέθηκαν βορά στα λυσσαλέα νύχια των Βιομηχάνων-Εταιρειών απ’ τη Νομολογία αντί πινακίου φακής όλα τα εργασιακά προνόμια ανθρώπων, οι οποίοι στήριζαν την Οικονομία επί δεκαετίες, διότι ας μην γελιόμαστε Οικονομία χωρίς Ιδιωτικό Τομέα είναι απλώς νεκρή ή στην εντατική, αφού οι εισφορές των υπαλλήλων-εργατών του ιδιωτικού Τομέα γεμίζουν τον κρατικό κορβανά και τα ασφαλιστικά ταμεία, όλοι ανεξαιρέτως οι άλλοι κλάδοι συνέργησαν με την κρυφή προσδοκία, να μην πληγούν οι ίδιοι. Αυτό αν μη τι άλλο ονομάζεται δωσιλογισμός, αλλά και πιο επιεικώς εθελοτυφλία. Σιγά αλλά σταθερά η Κρατική Μηχανή αποδυνάμωνε έναν-έναν όλους τους Κλάδους, στοχεύοντας στον ατομικισμό τους και στην απομόνωση του ατόμου γενικότερα, πράγμα στο οποίο συνετέλεσε ο μεθοδευμένος προσανατολισμός του προς την ενασχόληση-μύηση στην εικονική πραγματικότητα αλλά και οι θεωρίες της Ψυχολογίας περί ανένδοτου προτάγματος του εαυτού, όπερ και εγένετο με τη διάλυση κάθε μορφής υγιούς σχέσεως.
Ευφράδειες και δημηγορίες συνεχίζουμε ν’ ακούμε. Οι ταξικοί αγώνες συνδαυλίζουν τον «βαλλιστικό έλεγχο» των ιδεολογιών
Παραγωγοί - εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα - αυτοαπασχολούμενοι είναι οι κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται τη σήμερον σε απόγνωση και συνιστούν τους Αόρατους. Πέραν των κραταιών ναυαρχίδων του Τύπου, που κατακερματίζουν την πληροφορία κατά το δοκούν αναπαράγοντας τα διπολικά κομματικά στερεότυπα και πέραν των Ολιγαρχών, Πολιτικοί και μεγάλης ολκής Επιχειρηματίες, χιλιάδες επίκουροι της αθλιότητας στο μαλακό υπογάστριο, συνετέλεσαν και συνεχίζουν να κλιμακώνουν την προσφορότητα για καιροσκοπική πολυπλοκότητα και συντεχνιακή ιεραρχία.
Η Ελλάδα με το εν γένει ανάγλυφό της πράγματι μοιάζει σε μία όμορφη Γυναίκα που προτείνει καλλίπυγες καμπύλες και θελκτικούς χυμούς. Αναπαύεται στις περγαμηνές που συνέταξε πριν αιώνες, καυχιέται για το Δημοκρατικό της ιδεώδες και προτάσσει το βαρυσήμαντο τρίπτυχο «Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία». Σαστισμένη στην ουσία στο κέντρο του κύκλου φαντάζει η ομορφιά της, πάνω στης οποίας το σώμα ασελγεί εδώ και αιώνες ο ίδιος Εραστής με το πολυπρόσωπο εκμαγείο του και κάθε φορά να της ζητά «να μην το παίρνει προσωπικά»!
Εραστής είναι ο ανεξέλεγκτος Κορπορατισμός, ο οποίος συνιστά μέγιστο δωσιλογισμό ενάντια στις ευπαθείς ομάδες. Είναι ο Καπιταλισμός με τον φιλελευθερισμό του ν’ απλώνει τα πέπλα του και να σκεπάζει όσους είχαν τον τρόπο να χωρέσουν. Ακόμη κι αν φύγουν αύριο τα μεγάλα συμφέροντα και διαγραφούν τα Μνημόνια, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε Δίκαιη Κοινωνία. Πρέπει να αναθεμελιωθεί από μηδενικής βάσεως ο Δημόσιος Φορέας, διότι:
- Άλλο σύσταση δημόσιου κορβανά, στον οποίο έχουν πρόσβαση τα ενεργούμενα της Αστοκρατίας με προοπτική τις διεκπεραιώσεις της καταπιεστικής επικυριαρχίας της, η οποία καταλήγει σε κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, αφού ορίζονται Πολίτες Α’ και Β’ κατηγορίας με διαφορετικά δικαιώματα-υποχρεώσεις.
- Άλλο σύσταση αυτόνομων συλλογικοτήτων ανά την επικράτεια, οι οποίες αποτελούμενες από ισότιμες ομάδες Πολιτών εργάζονται-διαχειρίζονται τον δημόσιο πλούτο με προοπτική τον διαμοιρασμό των αγαθών και την υπαγωγή όλων σε ίδια προνόμια-υποχρεώσεις. Σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικές ισορροπίες θα μπορούσαν να αντλούν την ευρέως δημόσια διάστασή τους δια της τήρησης κοινωνικών συμβολαίων.
Πρέπει να γίνει άμεση αναδιανομή των αγαθών με δίκαιο τρόπο. Διαφορετικά να μην μας εκπλήσσει η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Οι ως άνω περιγραφόμενες συμπεριφορές την νομιμοποιούν τίνι τρόπω.
Κι αυτό είναι η καταβαράθρωση των Αξιών.
Πάλι βλέπουμε να απαιτούν τα κεκτημένα οι ίδιες συντεχνίες, να συνεχίζουν να μην πλήττονται.
Φωνασκεί ο υπάλληλος του Δημοσίου για περικοπή την ώρα που δεν ακούμε τα Βαρέα κι Ανθυγιεινά. Φληναφεί ο υπάλληλος των ΔΕΚΟ τη στιγμή που δεν υπάρχει καν μέριμνα για το ελάχιστο επίδομα ένταξης των ανέργων. Λαμβάνει ο σιδηρουργός 600 ευρώ σύνταξη με προϋπηρεσία 45 χρόνια σκυμμένος πάν ω στο αμόνι. Λαμβάνει ο υπάλληλος ΔΕΚΟ 1500 ευρώ με προϋπηρεσία 20 χρόνια.
Πληρώνει αυτοτελή φόρο για εκμίσθωση ακινήτου ο άνεργος που νοικιάζει ένα σπιτάκι, το οποίο συνιστά το μόνο μέσο διαβίωσής του.
Θα πέσει το φορολογητέο εισόδημα απ’ το όριο των 6.000 ευρώ!! Εισόδημα πείνας, αν σκεφτούμε πως τα μισά τα υφαρπάζουν έμμεσα οι ΔΕΚΟ. Ποιος έχει εισόδημα κάτω από 6.000 ευρώ;;; Μικρό-συνταξιούχοι και σκλαβωμένοι στα βρόχια του νεοσύστατου Ιδιωτικού Τομέα.
Κατά τ’ άλλα η Αρχή Ίσης Μεταχείρισης ευθαρσώς αναφέρει:
«O Συνήγορος του Πολίτη είναι φορέας για την παρακολούθηση και προώθηση της εφαρμογής, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου.
Αυτός ο τομέας δραστηριότητας περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των διακρίσεων που εκδηλώνονται για έναν από τους παραπάνω λόγους, στην πρόσβαση στην εργασία, στην επαγγελματική εκπαίδευση, στην απασχόληση εν γένει (π.χ. στους όρους και συνθήκες εργασίας) και στα συμμετοχικά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό, δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.»
Ναι! Η πένα μου είναι αφοριστική μπροστά στη αδικία και στην έλλειψη πρώτα ατομικής και ύστερα συλλογικής Συνειδήσεως.
Επειδή ζω σε μία χώρα, η οποία μου πιπίλιζε τ’ αυτιά για το ιδεώδες «Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία», αλλά δεν βλέπω να υπάρχει καμία Ισονομία, καμία Ισηγορία, καμία Ισοπολιτεία.
Επειδή δεν θέλω ελεημοσύνη απ’ αυτούς που ούτως ή άλλως με αδίκησαν με τις πρότερες πράξεις τους, αλλά αξιοπρεπή διαβίωση.
Επειδή κατάλαβα πως Βάρβαροι δεν έρχονται χωρίς οι Συγκλητικοί να τους παράσχουν γεύμα λουκούλλειο και Ύπατοι και Πραίτορες να στρώνουν τα τραπεζομάντηλα. Και είμαι σε μία ηλικία που έχω βγάλει τα ροζ γυαλιά...
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου