Ελλάδα
Τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής υπήρξαν μια νίκη όχι μόνο της ΝΔ στην πιο νεοφιλελεύθερη και βαθιά συντηρητική μορφή της αλλά και μια επικράτηση της νέας “κανονικότητας” της κηδεμονίας, του ξεπουλήματος της χώρας και της παράδοσης της στο έλεος των Βρυξελλών και μιας νέου τύπου αμερικανοκρατίας στο όνομα της υπεράσπισης, τάχα, της εθνικής ασφάλειας και της ακεραιότητας της χώρας.
Η τραγωδία είναι ότι ο ελληνικός λαός, με την χειραγώγηση και των μίντια της διαπλοκής, την πίεση των πάσης φύσεως διλημμάτων και υπό τη επήρεια φοβικών συνδρόμων, ενέκρινε εκ των πραγμάτων με μεγάλη πλειοψηφία αυτήν την στρατηγική, προσαρμοζόμενος στην κατ’ ευφημισμόν “χαλαρή” μεταμνημονιακή επιτροπεία και ελπίζοντας ότι αυτή, βήμα το βήμα, πιθανόν να βελτιώσει τη θέση του.
Η προοδευτική ανατροπή ως αίτημα και εξαγγελία για μια νέα πορεία της χώρας θεωρήθηκε από τους πολίτες, δύσκολη έως αδύνατη, ενώ οι κατακερματισμένες δυνάμεις που την υποστήριζαν έμοιαζαν στα μάτια τους ανέτοιμες και ανεπαρκείς για να αναλάβουν με επιτυχία ένα τέτοιο έργο.
Στο πλαίσιο αυτό η παταγώδης κυβερνητική αποτυχία του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε την Δεξιά, έστω και αν σε αυτή ηγείτο ένα πρόσωπο που φόβιζε έντονα την κοινωνία, όπως ο Κυρ. Μητσοτάκης, αν και η τελική ισχυρή συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε αρκετό βαθμό στον φόβο και την βαθιά λαϊκή ανησυχία της επόμενης μέρας για τον Κυρ. Μητσοτάκη.
Η Αριστερά με την συμβολική και ουσιαστική έννοια του όρου και σε αυτήν προφανώς δεν συγκαταλέγεται η ηγετική κομματική και κυβερνητική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που κινείται σε μεταλλαγμένες κατευθύνσεις, υπέστη στο σύνολο της μια στρατηγική υποχώρηση και βαρύτατη ήττα.
Ποτέ στην μεταπολίτευση η Αριστερά στο σύνολο της δεν είχε, δυστυχώς για τον τόπο και τον λαό, λάβει τόσο χαμηλά εκλογικά ποσοστά, που έφτασαν να μην ξεπερνούν συνολικά το 6%. Το γεγονός ότι η μείωση του ΚΚΕ σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του ’15 και τις πρόσφατες ευρωεκλογές υπήρξε μικρή, δεν αποτελεί άλλοθι για την ηγεσία του, ειδικά μάλιστα όταν σημειώνεται σε περιστάσεις δύσκολες για τον λαό και τη χώρα.
Ιδιαίτερα για την ΛΑ.Ε, της οποίας πολλές δυνάμεις επιχειρούσαν να φέρουν στο προσκήνιο προϋποθέσεις γρήγορης ανατροπής, αυτή η ήττα, ίσως και εξ’ αυτού του λόγου, ως φόβου και αυθόρμητης αντίδρασης τμημάτων της κοινωνίας σε ένα ριζοσπαστικό εγχείρημα που το θεωρούσαν δυνατό αλλά φοβούνταν ως πρόταση, υπήρξε πολύ βαρύτερη και συντριπτική.
Ο Παν. Λαφαζάνης, παραιτούμενος και αναλαμβάνοντας τολμηρά τις ευθύνες του μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, υπογράμμιζε στο κείμενο της παραίτησης του από Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑ.Ε:
“Ως κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη μου θεωρώ ότι παρά τις κατά καιρούς προτάσεις μου, δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ για να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε για να προχωρήσει η αναγκαία κατά την γνώμη μου πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική, οργανωτική της ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή της με σύγχρονους ριζοσπαστικούς όρους.
Δίστασα να προβώ σε ένα τέτοιο πολύ τολμηρό εγχείρημα, ενώ είχα πλήρη συνείδηση της αναγκαιότητάς του, διότι αυτό μοιραία θα επέφερε στην ΛΑ.Ε μεγάλες συγκρούσεις, ρήξεις, αναδιατάξεις, και αποχωρήσεις, ενδεχομένως και μεγάλες ανακατατάξεις και αποχωρήσεις από το Αριστερό Ρεύμα, ενώ ήταν και αβέβαιη και η τελική νικηφόρα εξέλιξη του εγχειρήματος.
Δίσταζα, λοιπόν, μπροστά σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα, για το οποίο συχνά μιλούσα σε στελέχη του Ρεύματος ακόμη και σε συνεδριάσεις του, γιατί με ανησυχούσαν οι αρνητικές επιπτώσεις του στην πορεία της ΛΑ.Ε ιδιαίτερα ενόψει και εκλογών.
Αποδείχθηκε ότι είχα πολύ λάθος.
Αποδείχθηκε ότι όφειλα να αναλάβω αυτό το ρίσκο αντί της συνέχισης των αρνητικών ισορροπιών και των ανεπαρκέστατων βημάτων (σ.σ στην ουσία συνεχών υποχωρήσεων), που χαρακτήριζαν την πολιτική και οργανωτική πορεία της ΛΑ.Ε και τα οποία είχαν πολύ δυσμενή έως οδυνηρό αντίκτυπο στην διαδρομή της και ιδιαίτερα στο εκλογικό της αποτέλεσμα.”
Ασφαλώς στην πορεία και τους προσανατολισμούς της Αριστεράς στην πατρίδα μας στα τελευταία χρόνια υπήρχαν επί μέρους λάθη και λαθεμένες τακτικές, διαφορετικές σε κάθε δύναμη της.
Το πρόβλημα, όμως, της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη στην εποχή μας, όπως εντοπίζεται και στο κείμενο παραίτησης του Λαφαζάνη, είναι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Είναι πρόβλημα στρατηγικής με όλη τη σημασία της λέξης.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Για την Αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχει κλείσει εδώ και καιρό ένα ολόκληρο ιστορικό κεφάλαιο στην ιστορική πορεία της και έχει αυτό το κεφάλαιο κλείσει οριστικά και τελεσίδικα, επί ποινή αφανισμού για όσους επιμένουν να αναπαράγουν τα λαθεμένα στερεότυπα του.
Είναι τραγικό αλλά όλα τα μέχρι τώρα ιστορικά νικηφόρα εγχειρήματα της Αριστεράς, παρά τις όποιες αρχικές κατακτήσεις τους, δεν μπόρεσαν να έχουν θετική προοπτική και στην πορεία κατέρρευσαν ή ηττήθηκαν, αφήνοντας συχνά πίσω τους μελανές σελίδες.
Τελευταίο νοσηρό σύμπτωμα ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δυσφήμησε όλη την Αριστερά της Ευρώπης.
Η Αριστερά χρειάζεται σήμερα κατεπειγόντως μια ριζική, βαθιά και αποτελεσματική αλλαγή, που αν δεν την πραγματοποιήσει θα καταντήσει στα αζήτητα, ως ένα περίεργο μουσειακό είδος.
Η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑ.Ε, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. Και ή θα επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων στο ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό τομέα, αναζητώντας νέους αποτελεσματικούς και βιώσιμους δρόμους μετασχηματισμού, ή θα αργοσβήνει ταπεινωτικά χωρίς κανένα μέλλον.
Θεμελιώδη συστατικά αυτής της επαναθεμελίωσης της Αριστεράς είναι, πρώτα απ’ όλα, η τολμηρή και μέσα στη ζωή και στις εξελίξεις, επαν-επεξεργασία σε νέες βάσεις ενός ριζοσπαστικού και εναλλακτικού αλλά ρεαλιστικού αξιόπιστου και βιώσιμου μεταβατικού προγράμματος, το οποίο θα συντρίβει στην κυριολεξία στερεότυπα του παρελθόντος , τα οποία κρατούσαν καθηλωμένη την Αριστερά στην καθυστέρηση και την εξέθεταν συχνά στην διακωμώδηση.
Ενός νέου εναλλακτικού μεταβατικού προγράμματος μετασχηματισμών για ένα καινούριο, βαθιά δημοκρατικό, παραγωγικό, αξιοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος και όχι κράτος λάφυρο και βαρίδι σε κάθε απόπειρα ανάταξης και απογείωσης της χώρας.
Ενός νέου εναλλακτικού μεταβατικού προγράμματος που θα υποδεικνύει ένα νέο οικονομικό πρότυπο της χώρας, το οποίο θα συνδυάζει μια πρωτοπόρα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο παραγωγικότητα και αποδοτικότητα της ελληνικής οικονομίας με μια επίσης προωθημένη κοινωνική, εργασιακή και οικολογική βάση.
Θεμελιώδες σε μια νέα σκέψη και αντίληψη της Αριστεράς είναι, ιδιαίτερα για μια χώρα όπως η Ελλάδα σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη, η επανανακάλυψη και τολμηρή ανάδειξη του πατριωτισμού ως στρατηγικού προστάγματος της πορείας και της δράσης της.
Η Αριστερά οφείλει να αντιταχτεί στα θέσφατα του ψευδεπίγραφα λεγόμενου “ευρωπαϊκού διεθνισμού“, ο οποίος, με δόλωμα την δήθεν καταπολέμηση της ακροδεξιάς, την καθιστά την Αριστερά στην πράξη και ανεξάρτητα από εξηγήσεις, ουραγό των Βρυξελλών, της Γερμανικής επικυριαρχίας και της ηγεμονίας των πιο φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητικών κύκλων.
Σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης του λεγόμενου “ευρωπαϊσμού” και της φερόμενης “παγκοσμιοποίησης“, χρειάζεται να αναδειχθεί ένας νέος πατριωτικός αντιϊμπεριαλισμός ενάντια στο ενιαίο μέτωπο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-ΜεΡΑ25 και τμημάτων μια ψευτο–διεθνιστικής Αριστεράς και ενάντια στην φθηνή πατριδοκαπηλία τυχοδιωκτικών και ακροδεξιών δυνάμεων.
Ένας νέος πατριωτισμός που θα διακηρύσσει πως το μέλλον της χώρας μας δεν είναι στην αδύνατη, παρά μόνο με αντιδραστικούς όρους, “μεταρρύθμιση” της ευρωζώνης, της ΕΕ, της φερόμενης “παγκοσμιοποίησης” και του παρακμάζοντος ευρωατλαντισμού , Γερμανισμού και αμερικανισμού, αλλά στη συγκρότηση μιας ελεύθερης κυρίαρχης, γνήσια ανεξάρτητης και βαθιά δημοκρατικής Ελλάδας με γνήσια και βαθιά πολυδιάστατη πολιτική, ικανής να προασπίσει με μια νέα διεθνή θέση και ισχυρή πολιτική βούληση την ασφάλεια της και την σταθερότητα στην περιοχή με ειρήνη, συνανάπτυξη και ασφαλή σύνορα για όλους.
Πολύ φοβόμαστε ότι μέσα στην σημερινή Αριστερά, με τις σημερινές ηγεσίες και δομές της, είναι πολύ δύσκολο να ανοίξει μια αυθεντική και ουσιαστική συζήτηση με προβληματισμούς παρεμφερείς όπως αυτούς που εντελώς επιγραμματικά κατατίθενται στο παρόν κείμενο.
Πολύ φοβούμαι ότι οι ψευδο”αναζητήσεις” στις κορυφές της Αριστεράς θα κινηθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση και θα οδηγήσουν βαθύτερα σε λαθεμένους δρόμους που διανύθηκαν και απέτυχαν, παρά τις όποιες θετικές στιγμές και περιόδους τους.
Οι ηγετικές ομάδες της πολυκατακερματισμένης και σε συρρίκνωση Αριστεράς, αν δεν θέλουν να “σπάσουν αυγά“, αν κάποιος κόσμος, επίσης, της Αριστεράς είναι καθηλωμένος σε αποτυχημένες συνταγές που τις έχει αναγορεύσει σε “ευαγγέλιο”, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν όλοι αυτοί να ανακόπτουν στο διηνεκές αναπόδραστες ανατρεπτικές διαθέσεις στην κοινωνία, όσο και αν η τελευταία μοιάζει να βρίσκεται σήμερα παραδομένη στην αφασία και στις αυταπάτες της.
Αν χρειάζεται και χρειάζεται ανατροπή η χώρα και η κοινωνία μας, πρώτα απ’ όλα χρειάζεται μια πολύ βαθύτερη ανατροπή μέσα στην Αριστερά, στην σκέψη, στις αντιλήψεις, την θεωρία, την πολιτική, το πρόγραμμα, την δράση της. Και αυτή η ανατροπή, όσο και αν τα πράγματα μοιάζουν “καταψηγμένα” στις κορυφές, θα γίνει γρήγορα στην Αριστερά από τα “κάτω” και ιδιαίτερα από την κοινωνία και τα πιο φωτεινά και πρωτοπόρα τμήματα της.
Πηγή: iskra.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής υπήρξαν μια νίκη όχι μόνο της ΝΔ στην πιο νεοφιλελεύθερη και βαθιά συντηρητική μορφή της αλλά και μια επικράτηση της νέας “κανονικότητας” της κηδεμονίας, του ξεπουλήματος της χώρας και της παράδοσης της στο έλεος των Βρυξελλών και μιας νέου τύπου αμερικανοκρατίας στο όνομα της υπεράσπισης, τάχα, της εθνικής ασφάλειας και της ακεραιότητας της χώρας.
Η τραγωδία είναι ότι ο ελληνικός λαός, με την χειραγώγηση και των μίντια της διαπλοκής, την πίεση των πάσης φύσεως διλημμάτων και υπό τη επήρεια φοβικών συνδρόμων, ενέκρινε εκ των πραγμάτων με μεγάλη πλειοψηφία αυτήν την στρατηγική, προσαρμοζόμενος στην κατ’ ευφημισμόν “χαλαρή” μεταμνημονιακή επιτροπεία και ελπίζοντας ότι αυτή, βήμα το βήμα, πιθανόν να βελτιώσει τη θέση του.
Η προοδευτική ανατροπή ως αίτημα και εξαγγελία για μια νέα πορεία της χώρας θεωρήθηκε από τους πολίτες, δύσκολη έως αδύνατη, ενώ οι κατακερματισμένες δυνάμεις που την υποστήριζαν έμοιαζαν στα μάτια τους ανέτοιμες και ανεπαρκείς για να αναλάβουν με επιτυχία ένα τέτοιο έργο.
Στο πλαίσιο αυτό η παταγώδης κυβερνητική αποτυχία του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε την Δεξιά, έστω και αν σε αυτή ηγείτο ένα πρόσωπο που φόβιζε έντονα την κοινωνία, όπως ο Κυρ. Μητσοτάκης, αν και η τελική ισχυρή συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε αρκετό βαθμό στον φόβο και την βαθιά λαϊκή ανησυχία της επόμενης μέρας για τον Κυρ. Μητσοτάκη.
ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Η Αριστερά με την συμβολική και ουσιαστική έννοια του όρου και σε αυτήν προφανώς δεν συγκαταλέγεται η ηγετική κομματική και κυβερνητική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που κινείται σε μεταλλαγμένες κατευθύνσεις, υπέστη στο σύνολο της μια στρατηγική υποχώρηση και βαρύτατη ήττα.
Ποτέ στην μεταπολίτευση η Αριστερά στο σύνολο της δεν είχε, δυστυχώς για τον τόπο και τον λαό, λάβει τόσο χαμηλά εκλογικά ποσοστά, που έφτασαν να μην ξεπερνούν συνολικά το 6%. Το γεγονός ότι η μείωση του ΚΚΕ σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του ’15 και τις πρόσφατες ευρωεκλογές υπήρξε μικρή, δεν αποτελεί άλλοθι για την ηγεσία του, ειδικά μάλιστα όταν σημειώνεται σε περιστάσεις δύσκολες για τον λαό και τη χώρα.
Ιδιαίτερα για την ΛΑ.Ε, της οποίας πολλές δυνάμεις επιχειρούσαν να φέρουν στο προσκήνιο προϋποθέσεις γρήγορης ανατροπής, αυτή η ήττα, ίσως και εξ’ αυτού του λόγου, ως φόβου και αυθόρμητης αντίδρασης τμημάτων της κοινωνίας σε ένα ριζοσπαστικό εγχείρημα που το θεωρούσαν δυνατό αλλά φοβούνταν ως πρόταση, υπήρξε πολύ βαρύτερη και συντριπτική.
Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ
Ο Παν. Λαφαζάνης, παραιτούμενος και αναλαμβάνοντας τολμηρά τις ευθύνες του μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, υπογράμμιζε στο κείμενο της παραίτησης του από Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑ.Ε:
“Ως κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη μου θεωρώ ότι παρά τις κατά καιρούς προτάσεις μου, δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ για να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε για να προχωρήσει η αναγκαία κατά την γνώμη μου πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική, οργανωτική της ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή της με σύγχρονους ριζοσπαστικούς όρους.
Δίστασα να προβώ σε ένα τέτοιο πολύ τολμηρό εγχείρημα, ενώ είχα πλήρη συνείδηση της αναγκαιότητάς του, διότι αυτό μοιραία θα επέφερε στην ΛΑ.Ε μεγάλες συγκρούσεις, ρήξεις, αναδιατάξεις, και αποχωρήσεις, ενδεχομένως και μεγάλες ανακατατάξεις και αποχωρήσεις από το Αριστερό Ρεύμα, ενώ ήταν και αβέβαιη και η τελική νικηφόρα εξέλιξη του εγχειρήματος.
Δίσταζα, λοιπόν, μπροστά σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα, για το οποίο συχνά μιλούσα σε στελέχη του Ρεύματος ακόμη και σε συνεδριάσεις του, γιατί με ανησυχούσαν οι αρνητικές επιπτώσεις του στην πορεία της ΛΑ.Ε ιδιαίτερα ενόψει και εκλογών.
Αποδείχθηκε ότι είχα πολύ λάθος.
Αποδείχθηκε ότι όφειλα να αναλάβω αυτό το ρίσκο αντί της συνέχισης των αρνητικών ισορροπιών και των ανεπαρκέστατων βημάτων (σ.σ στην ουσία συνεχών υποχωρήσεων), που χαρακτήριζαν την πολιτική και οργανωτική πορεία της ΛΑ.Ε και τα οποία είχαν πολύ δυσμενή έως οδυνηρό αντίκτυπο στην διαδρομή της και ιδιαίτερα στο εκλογικό της αποτέλεσμα.”
ΕΚΛΕΙΣΕ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ασφαλώς στην πορεία και τους προσανατολισμούς της Αριστεράς στην πατρίδα μας στα τελευταία χρόνια υπήρχαν επί μέρους λάθη και λαθεμένες τακτικές, διαφορετικές σε κάθε δύναμη της.
Το πρόβλημα, όμως, της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη στην εποχή μας, όπως εντοπίζεται και στο κείμενο παραίτησης του Λαφαζάνη, είναι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Είναι πρόβλημα στρατηγικής με όλη τη σημασία της λέξης.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Για την Αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχει κλείσει εδώ και καιρό ένα ολόκληρο ιστορικό κεφάλαιο στην ιστορική πορεία της και έχει αυτό το κεφάλαιο κλείσει οριστικά και τελεσίδικα, επί ποινή αφανισμού για όσους επιμένουν να αναπαράγουν τα λαθεμένα στερεότυπα του.
Είναι τραγικό αλλά όλα τα μέχρι τώρα ιστορικά νικηφόρα εγχειρήματα της Αριστεράς, παρά τις όποιες αρχικές κατακτήσεις τους, δεν μπόρεσαν να έχουν θετική προοπτική και στην πορεία κατέρρευσαν ή ηττήθηκαν, αφήνοντας συχνά πίσω τους μελανές σελίδες.
Τελευταίο νοσηρό σύμπτωμα ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δυσφήμησε όλη την Αριστερά της Ευρώπης.
ΑΝΑΓΚΗ Η ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Η Αριστερά χρειάζεται σήμερα κατεπειγόντως μια ριζική, βαθιά και αποτελεσματική αλλαγή, που αν δεν την πραγματοποιήσει θα καταντήσει στα αζήτητα, ως ένα περίεργο μουσειακό είδος.
Η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑ.Ε, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. Και ή θα επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων στο ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό τομέα, αναζητώντας νέους αποτελεσματικούς και βιώσιμους δρόμους μετασχηματισμού, ή θα αργοσβήνει ταπεινωτικά χωρίς κανένα μέλλον.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Θεμελιώδη συστατικά αυτής της επαναθεμελίωσης της Αριστεράς είναι, πρώτα απ’ όλα, η τολμηρή και μέσα στη ζωή και στις εξελίξεις, επαν-επεξεργασία σε νέες βάσεις ενός ριζοσπαστικού και εναλλακτικού αλλά ρεαλιστικού αξιόπιστου και βιώσιμου μεταβατικού προγράμματος, το οποίο θα συντρίβει στην κυριολεξία στερεότυπα του παρελθόντος , τα οποία κρατούσαν καθηλωμένη την Αριστερά στην καθυστέρηση και την εξέθεταν συχνά στην διακωμώδηση.
Ενός νέου εναλλακτικού μεταβατικού προγράμματος μετασχηματισμών για ένα καινούριο, βαθιά δημοκρατικό, παραγωγικό, αξιοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος και όχι κράτος λάφυρο και βαρίδι σε κάθε απόπειρα ανάταξης και απογείωσης της χώρας.
Ενός νέου εναλλακτικού μεταβατικού προγράμματος που θα υποδεικνύει ένα νέο οικονομικό πρότυπο της χώρας, το οποίο θα συνδυάζει μια πρωτοπόρα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο παραγωγικότητα και αποδοτικότητα της ελληνικής οικονομίας με μια επίσης προωθημένη κοινωνική, εργασιακή και οικολογική βάση.
Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ
Θεμελιώδες σε μια νέα σκέψη και αντίληψη της Αριστεράς είναι, ιδιαίτερα για μια χώρα όπως η Ελλάδα σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη, η επανανακάλυψη και τολμηρή ανάδειξη του πατριωτισμού ως στρατηγικού προστάγματος της πορείας και της δράσης της.
Η Αριστερά οφείλει να αντιταχτεί στα θέσφατα του ψευδεπίγραφα λεγόμενου “ευρωπαϊκού διεθνισμού“, ο οποίος, με δόλωμα την δήθεν καταπολέμηση της ακροδεξιάς, την καθιστά την Αριστερά στην πράξη και ανεξάρτητα από εξηγήσεις, ουραγό των Βρυξελλών, της Γερμανικής επικυριαρχίας και της ηγεμονίας των πιο φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητικών κύκλων.
Σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης του λεγόμενου “ευρωπαϊσμού” και της φερόμενης “παγκοσμιοποίησης“, χρειάζεται να αναδειχθεί ένας νέος πατριωτικός αντιϊμπεριαλισμός ενάντια στο ενιαίο μέτωπο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-ΜεΡΑ25 και τμημάτων μια ψευτο–διεθνιστικής Αριστεράς και ενάντια στην φθηνή πατριδοκαπηλία τυχοδιωκτικών και ακροδεξιών δυνάμεων.
Ένας νέος πατριωτισμός που θα διακηρύσσει πως το μέλλον της χώρας μας δεν είναι στην αδύνατη, παρά μόνο με αντιδραστικούς όρους, “μεταρρύθμιση” της ευρωζώνης, της ΕΕ, της φερόμενης “παγκοσμιοποίησης” και του παρακμάζοντος ευρωατλαντισμού , Γερμανισμού και αμερικανισμού, αλλά στη συγκρότηση μιας ελεύθερης κυρίαρχης, γνήσια ανεξάρτητης και βαθιά δημοκρατικής Ελλάδας με γνήσια και βαθιά πολυδιάστατη πολιτική, ικανής να προασπίσει με μια νέα διεθνή θέση και ισχυρή πολιτική βούληση την ασφάλεια της και την σταθερότητα στην περιοχή με ειρήνη, συνανάπτυξη και ασφαλή σύνορα για όλους.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ
Πολύ φοβόμαστε ότι μέσα στην σημερινή Αριστερά, με τις σημερινές ηγεσίες και δομές της, είναι πολύ δύσκολο να ανοίξει μια αυθεντική και ουσιαστική συζήτηση με προβληματισμούς παρεμφερείς όπως αυτούς που εντελώς επιγραμματικά κατατίθενται στο παρόν κείμενο.
Πολύ φοβούμαι ότι οι ψευδο”αναζητήσεις” στις κορυφές της Αριστεράς θα κινηθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση και θα οδηγήσουν βαθύτερα σε λαθεμένους δρόμους που διανύθηκαν και απέτυχαν, παρά τις όποιες θετικές στιγμές και περιόδους τους.
Οι ηγετικές ομάδες της πολυκατακερματισμένης και σε συρρίκνωση Αριστεράς, αν δεν θέλουν να “σπάσουν αυγά“, αν κάποιος κόσμος, επίσης, της Αριστεράς είναι καθηλωμένος σε αποτυχημένες συνταγές που τις έχει αναγορεύσει σε “ευαγγέλιο”, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν όλοι αυτοί να ανακόπτουν στο διηνεκές αναπόδραστες ανατρεπτικές διαθέσεις στην κοινωνία, όσο και αν η τελευταία μοιάζει να βρίσκεται σήμερα παραδομένη στην αφασία και στις αυταπάτες της.
Αν χρειάζεται και χρειάζεται ανατροπή η χώρα και η κοινωνία μας, πρώτα απ’ όλα χρειάζεται μια πολύ βαθύτερη ανατροπή μέσα στην Αριστερά, στην σκέψη, στις αντιλήψεις, την θεωρία, την πολιτική, το πρόγραμμα, την δράση της. Και αυτή η ανατροπή, όσο και αν τα πράγματα μοιάζουν “καταψηγμένα” στις κορυφές, θα γίνει γρήγορα στην Αριστερά από τα “κάτω” και ιδιαίτερα από την κοινωνία και τα πιο φωτεινά και πρωτοπόρα τμήματα της.
Πηγή: iskra.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου