Γιώργος Δ. Μπίμης
“Προορισμός μας είναι να ζήσουμε τη δική μας πραγματικότητα με το υποκειμενικό μας αίσθημα και κριτήριο αλλά με μια βαθιά πίστη για την αντικειμενική και για την αμερόληπτη αλήθεια…”
Είσαι κι εσύ αδερφέ μου ξεχασμένος, ασυντρόφευτος και ερημικός στον κόσμο της δημιουργίας σαν κι εμένα, αλλά δεν είμαστε ολότελα παραμελημένοι μήτε εγκαταλελειμμένοι από τη μέριμνα και από τη φροντίδα του αγαθού διαστήματος.
Όμως, πρέπει να γνωρίζεις καλά πως εκεί που υπάρχει έλλειμμα ουσιαστικής επικοινωνίας, στους ερημικούς τόπους που αποκλίνουν οι χτύποι της καρδιάς μας από την καρδιά του σύμπαντος, δε συχνάζουν άνθρωποι.
Εκεί που θριαμβολογεί η σιωπή κι εκεί που κομπάζουν οι ραγισμένοι και οι ξεθωριασμένοι ήχοι, μύριες μοναξιές αθροίζονται, όσες και οι ανθρώπινες καρδιές που αγωνίζονται με ηθικότητα και με ευσυνειδησία, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, για να δώσουν πνοή και να αναζωογονήσουν την τυραννισμένη μας ζωή στον απάνω κόσμο.
Αλλά ας συμφωνήσουμε τώρα και ας αποδεχτούμε πως από το μέγεθος της προσέγγισης, της εγγύτητας και της επίψαυσης καθορίζονται και η ηδονή και η ευτυχία και ο πόνος και τα δάκρυα.
Ο λόγος της ελπίδας αντιστοιχεί στο φως κι η μοναξιά κλείνει μέσα στις σκοτισμένες φτερούγες της την εξάντληση, το πλήγμα, τη φθορά και το θάνατο.
Όμως, στον εντοπισμό ενός επικείμενου κινδύνου ή ακόμα και στην πιθανότητα μιας δυσάρεστης έκβασης, πρέπει να οριοθετήσουμε αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη για να αμυνθούμε, αλλά κι εκείνα που μας λείπουν, για να υπάρξει μια εξισορρόπηση μέσα μας, για να γίνει η πανάρχαια αγωνία μας ορατή, κατανοητή και ανιχνεύσιμη.
Κι ας βασιλεύουν τα άστρα του ουρανού μας πέρα, μακριά στη δύση. Άμα συμφιλιωθούμε και άμα αδερφωθούμε με το χαρμόσυνο φως της μυθικής αλήθειας του φωτός, τότε να είσαι βέβαιος πως στις πανάγαθες ψυχές μας θα ανθοφορήσουν οι ψηλότερες προσδοκίες της γης, ενώ στο πνεύμα μας θα ακμάσουν και θα ευημερήσουν τα πιο ευρύχωρα και ελπιδοφόρα όνειρα.
Γιατί, στη μεταμόρφωση, στην ευελιξία, στη σύνθεση και στη δημιουργία θα βρει η ελπίδα μας την ακριβή της θέση για να μπορέσει να θραύσει τα δεσμά της και να δραπετεύσει από τα σίδερα της φυλακής της, για να αποκτήσει το απαιτούμενο σθένος και την αντοχή προκειμένου να συντρίψει τούτο τον κόσμο του δόλου, της παγίδευσης και της εξαπάτησης.
Η κόλαση που καίει και ερημώνει τη γη είναι μέσα μας, όπως μέσα μας υπάρχει και ο παράδεισος και η επιλογή για το που τελικά θα κατοικοεδρεύσουν οι άυλες και οι αόρατες προσδοκίες του σύμπαντος ανήκει στον ίδιο τον άνθρωπο.
Κι αν με την ακλόνητη πίστη μας καταφέρουμε να παρακάμψουμε τα εμπόδια και να ρίξουμε λίγο φως στη θολή εικόνα της αντικειμενικής πραγματικότητας, τότε θα διακριβώσουμε πως κι οι άλλοι συνάνθρωποί μας διακατέχονται από τους ίδιους σκεπτικισμούς, από τις ίδιες ευχάριστες ή δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις.
Κι είναι καιρός σύντροφε να θέσουμε απλά και καθαρά τον προβληματισμό μας στη σύσκεψη των ανθρώπων που υποφέρουν και δεινοπαθούν, με την ελπίδα πως κάποια εμπνευσμένη συνείδηση θα μας αποκριθεί, θα μας προσανατολίσει και θα μας συμφιλιώσει.
Ας επενδύσουμε λοιπόν με υπευθυνότητα και με αξιοπιστία στις αρετές της συμμετοχής, της σύμπραξης και της συνεργασίας για να προκριθεί η άλλη αντίληψη, η πεποίθηση που απαιτεί ο άνθρωπος να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας και του πολιτισμού κι η ελευθερία και η ανεξαρτησία του να καθορίζουν το ασφαλές κριτήριο για τη βελτίωση και για την πρόοδο όλων των κοινωνικών ομάδων, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Γιατί μόνο η συλλογική νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να προσανατολίσει τον κόσμο της ανάγκης σε ένα διανθρώπινο προορισμό μέσα από τη διαρκή αλλαγή, από τη μεταβολή και από την ανανέωση…
Ας μη χάσουμε λοιπόν την ελπίδα και το κουράγιο μας κι ας μη συμβιβαστούμε με την ασυνέχεια, με το ρήγμα και με το αγεφύρωτο χάσμα των αλόγιστων περιστάσεων, γιατί η βαρβαρότητα που θα εισπράξουμε από τη σκόπιμα τροφοδοτούμενη μοναξιά θα είναι έκδηλη, βλαπτική και ασυνήθιστα καταστροφική.
Κι είναι πλέον επιβεβαιωμένο από την πείρα των αιώνων πως η μονομανία, η παραφροσύνη και η φρενίτιδα που κυριαρχούν στην ανθρώπινη κοινωνία, μπορούν και επιτελούν το ολέθριο έργο τους όταν δεν αντιτάσσονται σθεναρά η ακλόνητη αποφασιστικότητα, η συμπαράταξη και η κοινή δράση των ανθρώπων.
Ήτοι τα στοιχεία εκείνα που εκπορεύονται από τη ακένωτη δύναμη της ταξικής κοινωνικής συνείδησης, ως βασική κινητήρια δύναμη που διαθέτει την δυνατότητα να αναχαιτίσει και να ακυρώσει κάθε ιδεολόγημα που καταχράται και, που καταπατά βάναυσα τις όσιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης, τα υλικά και τα ηθικά δικαιώματα του δοκιμαζόμενου πολίτη…
Η μοναξιά
Κάνει στροφή η μοναξιά
στου δρόμου τη γωνία
κι εσύ μες στο παράπονο
και μες στην αγωνία…
Του κόσμου όλα τα βάσανα
σαν σύννεφα περνάνε
και μες στην άδεια σου ψυχή
χειμώνες ξαγρυπνάνε.
Στην άσφαλτο και στα γιαπιά,
στα πλοία και στα τρένα,
ξυπόλυτη μια Παναγιά
γυρίζει απ’ τα ξένα.
Στα βουρκωμένα μάτια της
ο πόνος δεν έχει άκρη
κι εκεί, στου δρόμου τη γωνιά,
σκουπίζει ένα δάκρυ…
“Προορισμός μας είναι να ζήσουμε τη δική μας πραγματικότητα με το υποκειμενικό μας αίσθημα και κριτήριο αλλά με μια βαθιά πίστη για την αντικειμενική και για την αμερόληπτη αλήθεια…”
Είσαι κι εσύ αδερφέ μου ξεχασμένος, ασυντρόφευτος και ερημικός στον κόσμο της δημιουργίας σαν κι εμένα, αλλά δεν είμαστε ολότελα παραμελημένοι μήτε εγκαταλελειμμένοι από τη μέριμνα και από τη φροντίδα του αγαθού διαστήματος.
Όμως, πρέπει να γνωρίζεις καλά πως εκεί που υπάρχει έλλειμμα ουσιαστικής επικοινωνίας, στους ερημικούς τόπους που αποκλίνουν οι χτύποι της καρδιάς μας από την καρδιά του σύμπαντος, δε συχνάζουν άνθρωποι.
Εκεί που θριαμβολογεί η σιωπή κι εκεί που κομπάζουν οι ραγισμένοι και οι ξεθωριασμένοι ήχοι, μύριες μοναξιές αθροίζονται, όσες και οι ανθρώπινες καρδιές που αγωνίζονται με ηθικότητα και με ευσυνειδησία, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, για να δώσουν πνοή και να αναζωογονήσουν την τυραννισμένη μας ζωή στον απάνω κόσμο.
Αλλά ας συμφωνήσουμε τώρα και ας αποδεχτούμε πως από το μέγεθος της προσέγγισης, της εγγύτητας και της επίψαυσης καθορίζονται και η ηδονή και η ευτυχία και ο πόνος και τα δάκρυα.
Ο λόγος της ελπίδας αντιστοιχεί στο φως κι η μοναξιά κλείνει μέσα στις σκοτισμένες φτερούγες της την εξάντληση, το πλήγμα, τη φθορά και το θάνατο.
Όμως, στον εντοπισμό ενός επικείμενου κινδύνου ή ακόμα και στην πιθανότητα μιας δυσάρεστης έκβασης, πρέπει να οριοθετήσουμε αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη για να αμυνθούμε, αλλά κι εκείνα που μας λείπουν, για να υπάρξει μια εξισορρόπηση μέσα μας, για να γίνει η πανάρχαια αγωνία μας ορατή, κατανοητή και ανιχνεύσιμη.
Κι ας βασιλεύουν τα άστρα του ουρανού μας πέρα, μακριά στη δύση. Άμα συμφιλιωθούμε και άμα αδερφωθούμε με το χαρμόσυνο φως της μυθικής αλήθειας του φωτός, τότε να είσαι βέβαιος πως στις πανάγαθες ψυχές μας θα ανθοφορήσουν οι ψηλότερες προσδοκίες της γης, ενώ στο πνεύμα μας θα ακμάσουν και θα ευημερήσουν τα πιο ευρύχωρα και ελπιδοφόρα όνειρα.
Γιατί, στη μεταμόρφωση, στην ευελιξία, στη σύνθεση και στη δημιουργία θα βρει η ελπίδα μας την ακριβή της θέση για να μπορέσει να θραύσει τα δεσμά της και να δραπετεύσει από τα σίδερα της φυλακής της, για να αποκτήσει το απαιτούμενο σθένος και την αντοχή προκειμένου να συντρίψει τούτο τον κόσμο του δόλου, της παγίδευσης και της εξαπάτησης.
Η κόλαση που καίει και ερημώνει τη γη είναι μέσα μας, όπως μέσα μας υπάρχει και ο παράδεισος και η επιλογή για το που τελικά θα κατοικοεδρεύσουν οι άυλες και οι αόρατες προσδοκίες του σύμπαντος ανήκει στον ίδιο τον άνθρωπο.
Κι αν με την ακλόνητη πίστη μας καταφέρουμε να παρακάμψουμε τα εμπόδια και να ρίξουμε λίγο φως στη θολή εικόνα της αντικειμενικής πραγματικότητας, τότε θα διακριβώσουμε πως κι οι άλλοι συνάνθρωποί μας διακατέχονται από τους ίδιους σκεπτικισμούς, από τις ίδιες ευχάριστες ή δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις.
Κι είναι καιρός σύντροφε να θέσουμε απλά και καθαρά τον προβληματισμό μας στη σύσκεψη των ανθρώπων που υποφέρουν και δεινοπαθούν, με την ελπίδα πως κάποια εμπνευσμένη συνείδηση θα μας αποκριθεί, θα μας προσανατολίσει και θα μας συμφιλιώσει.
Ας επενδύσουμε λοιπόν με υπευθυνότητα και με αξιοπιστία στις αρετές της συμμετοχής, της σύμπραξης και της συνεργασίας για να προκριθεί η άλλη αντίληψη, η πεποίθηση που απαιτεί ο άνθρωπος να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας και του πολιτισμού κι η ελευθερία και η ανεξαρτησία του να καθορίζουν το ασφαλές κριτήριο για τη βελτίωση και για την πρόοδο όλων των κοινωνικών ομάδων, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Γιατί μόνο η συλλογική νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να προσανατολίσει τον κόσμο της ανάγκης σε ένα διανθρώπινο προορισμό μέσα από τη διαρκή αλλαγή, από τη μεταβολή και από την ανανέωση…
Ας μη χάσουμε λοιπόν την ελπίδα και το κουράγιο μας κι ας μη συμβιβαστούμε με την ασυνέχεια, με το ρήγμα και με το αγεφύρωτο χάσμα των αλόγιστων περιστάσεων, γιατί η βαρβαρότητα που θα εισπράξουμε από τη σκόπιμα τροφοδοτούμενη μοναξιά θα είναι έκδηλη, βλαπτική και ασυνήθιστα καταστροφική.
Κι είναι πλέον επιβεβαιωμένο από την πείρα των αιώνων πως η μονομανία, η παραφροσύνη και η φρενίτιδα που κυριαρχούν στην ανθρώπινη κοινωνία, μπορούν και επιτελούν το ολέθριο έργο τους όταν δεν αντιτάσσονται σθεναρά η ακλόνητη αποφασιστικότητα, η συμπαράταξη και η κοινή δράση των ανθρώπων.
Ήτοι τα στοιχεία εκείνα που εκπορεύονται από τη ακένωτη δύναμη της ταξικής κοινωνικής συνείδησης, ως βασική κινητήρια δύναμη που διαθέτει την δυνατότητα να αναχαιτίσει και να ακυρώσει κάθε ιδεολόγημα που καταχράται και, που καταπατά βάναυσα τις όσιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης, τα υλικά και τα ηθικά δικαιώματα του δοκιμαζόμενου πολίτη…
Η μοναξιά
Κάνει στροφή η μοναξιά
στου δρόμου τη γωνία
κι εσύ μες στο παράπονο
και μες στην αγωνία…
Του κόσμου όλα τα βάσανα
σαν σύννεφα περνάνε
και μες στην άδεια σου ψυχή
χειμώνες ξαγρυπνάνε.
Στην άσφαλτο και στα γιαπιά,
στα πλοία και στα τρένα,
ξυπόλυτη μια Παναγιά
γυρίζει απ’ τα ξένα.
Στα βουρκωμένα μάτια της
ο πόνος δεν έχει άκρη
κι εκεί, στου δρόμου τη γωνιά,
σκουπίζει ένα δάκρυ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου