Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η μία είναι ήδη η απόλυτη ντίβα του σινεμά. Η άλλη μια μαύρη και παχουλή γυναίκα που τραγουδάει μόνο σε μικρά κλαμπ. Τι κι αν διαθέτει ένα απίστευτο εύρος φωνής σαν να έχει στο λαρύγγι της κάποιο μουσικό όργανο.
Στη χώρα του American dream, όπου τότε κυριαρχεί ο ρατσισμός, το ταλέντο δεν μετράει. Στην Έλλα Φιτζέραλντ, αν και το θέλει διακαώς, δεν της επιτρέπεται να εμφανιστεί στο πιο διάσημο κλαμπ του Χόλιγουντ, το «The Mocambo». Και τότε επεμβαίνει ως από μηχανής θεός η Μέριλιν Μονρόε, μεγάλη θαυμάστριά της, και τηλεφωνεί στον ιδιοκτήτη του κλαμπ κάνοντάς του μία πρόταση: Αν έδινε μία ευκαιρία στην Έλλα, εκείνη θα καθόταν στο πρώτο τραπέζι και θα έφερνε διασημότητες μαζί της κάθε βράδυ. Ο ιδιοκτήτης δέχθηκε, προσέλαβε την Έλλα και η Μέριλιν ήταν εκεί, καθισμένη στην πρώτη σειρά, κάθε βράδυ όπως είχε υποσχεθεί. Στην πρεμιέρα παραβρέθηκαν ο Frank Sinatra και η Judy Garland, όμως η βασίλισσα της τζαζ απέδειξε πως δε χρειαζόταν υποστήριξη από κανέναν celebrity.
Μπορεί οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας να είναι διάσημες, αλλά το μήνυμα της γυναικείας αλληλεγγύης δεν αλλάζει. Μπορεί, επίσης, μερικοί άνδρες, τοξικά απόβλητα της πατριαρχίας, να λένε για τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες «αυτές φταίνε γιατί είναι φλύαρες, γιατί φοράνε προκλητικά ρούχα, γιατί πάνε σε πάρτι κλπ», αλλά μου είναι αδιανόητο ίδια λόγια να ξεστομίζονται από γυναίκες. To χειρότερο όμως είναι αυτούς τους τύπους να τους αναλαμβάνουν γυναίκες δικηγόροι. Πώς κοιμούνται τα βράδια; Γιατί δεν τους αφήνουν όλους στον Κούγια;
ΥΓ: Η Φίτζεραλντ με την οποία τη συνέδεσε μια βαθιά φιλία έλεγε: " Η Μέριλιν ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της χωρίς ούτε η ίδια να το ξέρει". Και φυσικά την ευγνωμονούσε σε όλη της τη ζωή που με μια μικρή της κίνηση την οδήγησε στην κορυφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου