Ελλάδα
Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ είναι αποφασισμένοι να ξεσηκωθούν «και οι πέτρες» για να υπερασπιστούν τη δουλειά και τα σπίτια τους, να μην περάσουν τα εγκληματικά σχέδια κυβέρνησης - ΕΕ - εκκαθαριστή για εκποίηση της εταιρείας. Ο δίκαιος αγώνας τους μετράει ήδη δύο χρόνια, με τον απόηχο των μαζικών κινητοποιήσεων και την αλληλεγγύη να απλώνονται πολύ πιο πέρα από την επιχείρηση και την περιοχή.
Σ' αυτόν τον αγώνα βρίσκονται αντιμέτωποι με την εχθρότητα του κράτους και της κυβέρνησης, που προσπαθούν να τους βάλουν τρικλοποδιές, να τους τρομοκρατήσουν, να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με τα εργασιακά τους δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας, για να προχωρήσει το σχέδιο της εκκαθάρισης και της παραπέρα ιδιωτικοποίησης.
Η τροπολογία που ψηφίστηκε τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο είναι αποκαλυπτική για το πώς η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί «να τρέξει κατοστάρι» τα τελευταία μέτρα ενός εγκληματικού σχεδίου για τη ΛΑΡΚΟ και τους εργαζομένους της. Το ίδιο σχέδιο υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, όσο κι αν προσπαθούν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να βγουν από το κάδρο των ευθυνών για τις εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση τα μισά σχεδόν χρόνια απ' όσα λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ. Οι εξελίξεις έχουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα της αντιλαϊκής του πολιτικής, της απαξίωσης, των αλλαγών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ανάλογα με το τι επέβαλλαν κάθε φορά «οι ανάγκες της οικονομίας» και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα χτυπάει φιλικά στην πλάτη τους εργαζόμενους και υπόσχεται «βιώσιμη λύση» αν γίνει κυβέρνηση, το 2019 δεσμευόταν για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, αφήνοντας «όλα τα σενάρια ανοιχτά». Αρνήθηκε να υπογράψει τη νέα ΣΣΕ ανάμεσα στα Σωματεία και τη διοίκηση, για να μη «δεσμεύσει» μελλοντικούς επενδυτές.
Με την πολιτική του έστρωσε τον δρόμο για την «τελική πράξη» του σχεδίου, ενώ σήμερα καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι η «λύση» που προωθεί είναι ...ενάντια στην πολιτική της ΕΕ για τη «στήριξη της βιομηχανικής παραγωγής»! Δηλαδή «βγάζει λάδι» και την ΕΕ, που τα εξοντωτικά της πρόστιμα οδήγησαν τη ΛΑΡΚΟ στο χείλος του γκρεμού και έδωσαν άλλοθι στις κυβερνήσεις να κλιμακώσουν την επίθεση.
Η αλήθεια δεν κρύβεται! Ολοι τους, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, διαχειρίστηκαν τη ΛΑΡΚΟ με το κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για το αστικό κράτος και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των παραγωγικών της δυνατοτήτων, ενάντια στα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, ανεξάρτητα από ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Είναι αποκαλυπτικές οι καταγγελίες των εργαζομένων ότι η ΛΑΡΚΟ αγόραζε σε πολλαπλάσιες τιμές το ρεύμα από τη μεγαλομέτοχο κρατική ΔΕΗ σε σχέση με άλλες ενεργοβόρες βιομηχανίες. 'Η ότι με ευθύνη του κράτους δεν έγιναν αναγκαίοι εκσυγχρονισμοί στις υποδομές, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια μοναδική στο είδος της, στρατηγικής σημασίας επιχείρηση μεταλλουργίας, με ιδιόκτητα μεταλλεία.
Αυτή η πολιτική έφερε την απαξίωση, την υπερχρέωση, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, και οδήγησε στο σημερινό σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ. Ας ψάξουν αλλού λοιπόν για συγχωροχάρτια! Ο αγώνας των εργαζομένων βάζει «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του» για το έγκλημα σε βάρος της ΛΑΡΚΟ.
Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το νικέλιο στην κατασκευή μπαταριών επιβεβαιώνει τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και καταρρίπτει τον μύθο της επιχείρησης - «βαρέλι δίχως πάτο», που το κράτος θέλει να ξεφορτωθεί, για να μην επιβαρύνει τάχα τους φορολογούμενους. Φανερώνει το δίκιο των εργαζομένων, που παλεύουν να μείνει η ΛΑΡΚΟ ενιαία, να μην απολυθεί κανείς, να μη γίνουν οι ίδιοι και ο ορυκτός πλούτος «τροφή για τα θηρία» που καραδοκούν.
Η πείρα του αγώνα και η πορεία της ΛΑΡΚΟ δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από παλιούς και νέους «σωτήρες», σκυταλοδρόμους της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής που οδήγησε ως εδώ. Οτι τίποτα δεν έχουν να ελπίζουν από την κυβερνητική εναλλαγή, που ματαίωσε κάθε προσδοκία τους στο παρελθόν, έσπειρε απογοήτευση. Οτι η πραγματική τους δύναμη βρίσκεται στον ενωμένο αγώνα για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, και ότι εκεί πρέπει να αναζητήσουν διέξοδο.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ταυτόχρονα τη θέση του ΚΚΕ, που στηρίζει τον αγώνα τους και στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό τους: Οτι κάτω από άλλες προϋποθέσεις, με τον ορυκτό πλούτο, τα μεταλλεία και το εργοστάσιο κοινωνική ιδιοκτησία, ενταγμένη στον κεντρικό σχεδιασμό, η ΛΑΡΚΟ μπορεί να αποτελέσει μοχλό πραγματικής ανάπτυξης για τις ανάγκες του λαού, να συμβάλει στην ευημερία της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ είναι αποφασισμένοι να ξεσηκωθούν «και οι πέτρες» για να υπερασπιστούν τη δουλειά και τα σπίτια τους, να μην περάσουν τα εγκληματικά σχέδια κυβέρνησης - ΕΕ - εκκαθαριστή για εκποίηση της εταιρείας. Ο δίκαιος αγώνας τους μετράει ήδη δύο χρόνια, με τον απόηχο των μαζικών κινητοποιήσεων και την αλληλεγγύη να απλώνονται πολύ πιο πέρα από την επιχείρηση και την περιοχή.
Σ' αυτόν τον αγώνα βρίσκονται αντιμέτωποι με την εχθρότητα του κράτους και της κυβέρνησης, που προσπαθούν να τους βάλουν τρικλοποδιές, να τους τρομοκρατήσουν, να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με τα εργασιακά τους δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας, για να προχωρήσει το σχέδιο της εκκαθάρισης και της παραπέρα ιδιωτικοποίησης.
Η τροπολογία που ψηφίστηκε τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο είναι αποκαλυπτική για το πώς η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί «να τρέξει κατοστάρι» τα τελευταία μέτρα ενός εγκληματικού σχεδίου για τη ΛΑΡΚΟ και τους εργαζομένους της. Το ίδιο σχέδιο υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, όσο κι αν προσπαθούν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να βγουν από το κάδρο των ευθυνών για τις εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση τα μισά σχεδόν χρόνια απ' όσα λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ. Οι εξελίξεις έχουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα της αντιλαϊκής του πολιτικής, της απαξίωσης, των αλλαγών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ανάλογα με το τι επέβαλλαν κάθε φορά «οι ανάγκες της οικονομίας» και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα χτυπάει φιλικά στην πλάτη τους εργαζόμενους και υπόσχεται «βιώσιμη λύση» αν γίνει κυβέρνηση, το 2019 δεσμευόταν για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, αφήνοντας «όλα τα σενάρια ανοιχτά». Αρνήθηκε να υπογράψει τη νέα ΣΣΕ ανάμεσα στα Σωματεία και τη διοίκηση, για να μη «δεσμεύσει» μελλοντικούς επενδυτές.
Με την πολιτική του έστρωσε τον δρόμο για την «τελική πράξη» του σχεδίου, ενώ σήμερα καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι η «λύση» που προωθεί είναι ...ενάντια στην πολιτική της ΕΕ για τη «στήριξη της βιομηχανικής παραγωγής»! Δηλαδή «βγάζει λάδι» και την ΕΕ, που τα εξοντωτικά της πρόστιμα οδήγησαν τη ΛΑΡΚΟ στο χείλος του γκρεμού και έδωσαν άλλοθι στις κυβερνήσεις να κλιμακώσουν την επίθεση.
Η αλήθεια δεν κρύβεται! Ολοι τους, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, διαχειρίστηκαν τη ΛΑΡΚΟ με το κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για το αστικό κράτος και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των παραγωγικών της δυνατοτήτων, ενάντια στα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, ανεξάρτητα από ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Είναι αποκαλυπτικές οι καταγγελίες των εργαζομένων ότι η ΛΑΡΚΟ αγόραζε σε πολλαπλάσιες τιμές το ρεύμα από τη μεγαλομέτοχο κρατική ΔΕΗ σε σχέση με άλλες ενεργοβόρες βιομηχανίες. 'Η ότι με ευθύνη του κράτους δεν έγιναν αναγκαίοι εκσυγχρονισμοί στις υποδομές, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια μοναδική στο είδος της, στρατηγικής σημασίας επιχείρηση μεταλλουργίας, με ιδιόκτητα μεταλλεία.
Αυτή η πολιτική έφερε την απαξίωση, την υπερχρέωση, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, και οδήγησε στο σημερινό σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ. Ας ψάξουν αλλού λοιπόν για συγχωροχάρτια! Ο αγώνας των εργαζομένων βάζει «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του» για το έγκλημα σε βάρος της ΛΑΡΚΟ.
Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το νικέλιο στην κατασκευή μπαταριών επιβεβαιώνει τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και καταρρίπτει τον μύθο της επιχείρησης - «βαρέλι δίχως πάτο», που το κράτος θέλει να ξεφορτωθεί, για να μην επιβαρύνει τάχα τους φορολογούμενους. Φανερώνει το δίκιο των εργαζομένων, που παλεύουν να μείνει η ΛΑΡΚΟ ενιαία, να μην απολυθεί κανείς, να μη γίνουν οι ίδιοι και ο ορυκτός πλούτος «τροφή για τα θηρία» που καραδοκούν.
Η πείρα του αγώνα και η πορεία της ΛΑΡΚΟ δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από παλιούς και νέους «σωτήρες», σκυταλοδρόμους της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής που οδήγησε ως εδώ. Οτι τίποτα δεν έχουν να ελπίζουν από την κυβερνητική εναλλαγή, που ματαίωσε κάθε προσδοκία τους στο παρελθόν, έσπειρε απογοήτευση. Οτι η πραγματική τους δύναμη βρίσκεται στον ενωμένο αγώνα για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, και ότι εκεί πρέπει να αναζητήσουν διέξοδο.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ταυτόχρονα τη θέση του ΚΚΕ, που στηρίζει τον αγώνα τους και στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό τους: Οτι κάτω από άλλες προϋποθέσεις, με τον ορυκτό πλούτο, τα μεταλλεία και το εργοστάσιο κοινωνική ιδιοκτησία, ενταγμένη στον κεντρικό σχεδιασμό, η ΛΑΡΚΟ μπορεί να αποτελέσει μοχλό πραγματικής ανάπτυξης για τις ανάγκες του λαού, να συμβάλει στην ευημερία της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου