Να πάνε στο διάβολο όλοι και όλα όταν ένα παιδί κολλάει πάνω στο άψυχο κορμί του πατέρα του για να κρατηθεί στη ζωή.
Του Πέτρου Κατσάκου
Δεν με νοιάζει που θα βρουν τα λεφτά. Δεν με νοιάζει αν θα είναι ευρώ ή δραχμές. Δεν με νοιάζουν ούτε καν αυτά τα e mail τους. Δεν με νοιάζει πώς θα τους λένε και σε ποια περιφέρεια θα κατέβουν. Δεν με νοιάζουν οι καταθέσεις τους και οι επενδύσεις τους. Τίποτα δεν με νοιάζει. ΤΙΠΟΤΑ. Απολύτως τίποτα δεν με νοιάζει και εντός και εκτός της ευρωζώνης. Το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι φόβοι μου, οι αγωνίες μου και η οργή μου βρίσκονται στον Έβρο.
Δεν μπορώ να δω τίποτε άλλο εκτός από αυτήν. Εκεί είμαι και ξεπαγιάζω δίπλα στην Τάλα. Να πάνε στο διάβολο όλοι και όλα όταν ένα παιδί κολλάει πάνω στο άψυχο κορμί του πατέρα του για να κρατηθεί στη ζωή. Έχω θυμό. Μεγάλο θυμό. Κι ακόμα μεγαλύτερος ο θυμός μου με όλους αυτούς που θα φορέσουν το πρωτοχρονιάτικο κοστούμι του ανθρωπισμού και θα της κάνουν τη χάρη να μην της κολλήσουν ένα «λάθρο» δίπλα στο δισύλλαβο όνομά της χρονιάρες μέρες που είναι. Τρέμω στην ιδέα της εορταστικής συμπόνοιας τους. Χάρη θα της κάνουν να μην κακίσουν τον άμυαλο πατέρα της που βρήκε εποχή να την πάρει αγκαλιά για να περάσουν το ποτάμι μέσα στο καταχείμωνο. Μέσα στην άψυχη αγκαλιά του την βρήκε χτες το πρωί ένας αγρότης κοντά στο χωριό Θούριο δίπλα στα σύνορα. Οι γιατροί είπαν πως είχε μείνει κουρνιασμένη πάνω στο σώμα του τουλάχιστον δέκα ώρες. Ακόμα και νεκρός της έδινε ζωή μέχρι το σώμα του να παγώσει. Δεν είχε και κανέναν άλλον δίπλα της στον ξένο τόπο. Ούτε και ξέρει που βρίσκεται.
Το μόνο που ίσως να θυμάται να είναι το σπίτι της κάπου στη Συρία. Κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Είναι πολύ μικρή. Τεσσάρων χρόνων λένε οι ειδήσεις και το μόνο που ξέρει να λέει είναι το όνομά της. Τάλα. Τίποτε άλλο δεν λέει στο νοσοκομείο που την έχουν μεταφέρει. Δεν ξέρω αύριο που θα βρεθεί. Σε ποιο ίδρυμα ή σε ποιο στρατόπεδο θα καταλήξει. Πίσω, όμως, δεν πρόκειται να γυρίσει. Δεν έχει τίποτα πίσω από το ποτάμι για την Τάλα. Εδώ θα μείνει. Μαζί με τους υπόλοιπους ανεπιθύμητους «λάθρο». Γρήγορα θα περάσουν οι χρονιάρες μέρες και μαζί θα στερέψει κι ο ανθρωπισμός. Θα ξεχαστεί και το τηλεοπτικό δράμα της Τάλα και θα περάσουμε όλοι μαζί στο επόμενο θέμα. Στα λεφτά, στις δραχμές, στα προαπαιτούμενα, στις υποψηφιότητες, στα εντός, στα εκτός και στα επί τα αυτά. Γι αυτό θυμώνω. Γιατί η Τάλα σε λίγες ημέρες θα μείνει ξεχασμένη και παγωμένη στα «επί τα αυτά». Θα στέκεται μόνη πάνω στην κορυφή του παγόβουνου που πλέει χρόνια τώρα πότε στο Αιγαίο, πότε στην Αδριατική και πότε στον Έβρο. Και αν μια μέρα ο δρόμος την φέρει ως την πλατεία Συντάγματος να μην ξεχάσουμε να της πάμε μια κουβέρτα μήπως και ζεσταθεί. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να θυμώνω...
ΥΓ: Η είδηση μπορεί να είναι 10 ημερών όπως πληροφορήθηκα αλλά αυτό δεν μπορεί να μετριάσει το θυμό μου.
Από το LEFT
Του Πέτρου Κατσάκου
Δεν με νοιάζει που θα βρουν τα λεφτά. Δεν με νοιάζει αν θα είναι ευρώ ή δραχμές. Δεν με νοιάζουν ούτε καν αυτά τα e mail τους. Δεν με νοιάζει πώς θα τους λένε και σε ποια περιφέρεια θα κατέβουν. Δεν με νοιάζουν οι καταθέσεις τους και οι επενδύσεις τους. Τίποτα δεν με νοιάζει. ΤΙΠΟΤΑ. Απολύτως τίποτα δεν με νοιάζει και εντός και εκτός της ευρωζώνης. Το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι φόβοι μου, οι αγωνίες μου και η οργή μου βρίσκονται στον Έβρο.
Δεν μπορώ να δω τίποτε άλλο εκτός από αυτήν. Εκεί είμαι και ξεπαγιάζω δίπλα στην Τάλα. Να πάνε στο διάβολο όλοι και όλα όταν ένα παιδί κολλάει πάνω στο άψυχο κορμί του πατέρα του για να κρατηθεί στη ζωή. Έχω θυμό. Μεγάλο θυμό. Κι ακόμα μεγαλύτερος ο θυμός μου με όλους αυτούς που θα φορέσουν το πρωτοχρονιάτικο κοστούμι του ανθρωπισμού και θα της κάνουν τη χάρη να μην της κολλήσουν ένα «λάθρο» δίπλα στο δισύλλαβο όνομά της χρονιάρες μέρες που είναι. Τρέμω στην ιδέα της εορταστικής συμπόνοιας τους. Χάρη θα της κάνουν να μην κακίσουν τον άμυαλο πατέρα της που βρήκε εποχή να την πάρει αγκαλιά για να περάσουν το ποτάμι μέσα στο καταχείμωνο. Μέσα στην άψυχη αγκαλιά του την βρήκε χτες το πρωί ένας αγρότης κοντά στο χωριό Θούριο δίπλα στα σύνορα. Οι γιατροί είπαν πως είχε μείνει κουρνιασμένη πάνω στο σώμα του τουλάχιστον δέκα ώρες. Ακόμα και νεκρός της έδινε ζωή μέχρι το σώμα του να παγώσει. Δεν είχε και κανέναν άλλον δίπλα της στον ξένο τόπο. Ούτε και ξέρει που βρίσκεται.
Το μόνο που ίσως να θυμάται να είναι το σπίτι της κάπου στη Συρία. Κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Είναι πολύ μικρή. Τεσσάρων χρόνων λένε οι ειδήσεις και το μόνο που ξέρει να λέει είναι το όνομά της. Τάλα. Τίποτε άλλο δεν λέει στο νοσοκομείο που την έχουν μεταφέρει. Δεν ξέρω αύριο που θα βρεθεί. Σε ποιο ίδρυμα ή σε ποιο στρατόπεδο θα καταλήξει. Πίσω, όμως, δεν πρόκειται να γυρίσει. Δεν έχει τίποτα πίσω από το ποτάμι για την Τάλα. Εδώ θα μείνει. Μαζί με τους υπόλοιπους ανεπιθύμητους «λάθρο». Γρήγορα θα περάσουν οι χρονιάρες μέρες και μαζί θα στερέψει κι ο ανθρωπισμός. Θα ξεχαστεί και το τηλεοπτικό δράμα της Τάλα και θα περάσουμε όλοι μαζί στο επόμενο θέμα. Στα λεφτά, στις δραχμές, στα προαπαιτούμενα, στις υποψηφιότητες, στα εντός, στα εκτός και στα επί τα αυτά. Γι αυτό θυμώνω. Γιατί η Τάλα σε λίγες ημέρες θα μείνει ξεχασμένη και παγωμένη στα «επί τα αυτά». Θα στέκεται μόνη πάνω στην κορυφή του παγόβουνου που πλέει χρόνια τώρα πότε στο Αιγαίο, πότε στην Αδριατική και πότε στον Έβρο. Και αν μια μέρα ο δρόμος την φέρει ως την πλατεία Συντάγματος να μην ξεχάσουμε να της πάμε μια κουβέρτα μήπως και ζεσταθεί. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να θυμώνω...
ΥΓ: Η είδηση μπορεί να είναι 10 ημερών όπως πληροφορήθηκα αλλά αυτό δεν μπορεί να μετριάσει το θυμό μου.
Από το LEFT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου