ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία (φύλλο 250)

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία

• Δεν είναι το 30% του Mνημονίου τοξικό. Τοξικό είναι το καθεστώς της αποικίας χρέους και από αυτό πρέπει να απαλλαγούμε 100%. Εκεί δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος». Δεν είναι το θέμα αν χρειάζεται, γενικώς, να κερδίσουμε χρόνο ή να κάνουμε κάποιους συμβιβασμούς, το θέμα είναι αν υπάρχει αυτός ο πολιτικός στόχος και πώς κανείς τον υπηρετεί.

• Μετά τη συνεργασία με την επενδυτική τράπεζα Lazard, διάβασα ότι και η κυρία Έλενα Παναρίτη παρέχει πλέον τις «συμβουλές» της στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο, ήταν επικεφαλής συμβουλευτικού ομίλου για ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσεις δημόσιου πλούτου, αλλά έγινε γνωστή κυρίως για τη δράση της στο Περού του δικτάτορα Φουτζιμόρι, προωθώντας τις πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αργότερα, βουλευτής Επικρατείας και συνεργάτης του ΓΑΠ. Αξέχαστη η ατάκα της σε τηλεοπτικό σταθμό όταν εξηγώντας τις δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα είχε δηλώσει «Δεν είμαστε σε μια δικτατορία δυστυχώς…» για να συμπληρώσει «…ή ευτυχώς!» όταν άκουσε τις αντιδράσεις των συνομιλητών της…

• Πολλοί δικαιολογούν, τελευταία, τέτοιες «συνεργασίες» γιατί είναι απαραίτητες οι συμβουλές αυτών που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών οργανισμών και διαδικασιών. Εγώ, πάλι, σε τέτοια θέματα που άπτονται της πολιτικής ηθικής, θα προτιμήσω τον «αριστερισμό». Τουλάχιστον, ας εξηγούνταν κάθε «συνεργασία», το σκεπτικό και το πλαίσιό της. Όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Καλή η συνεργασία με το διάβολο, εκτός κι αν είσαι στο καζάνι…

• Αντιγράφω σχόλιο φίλου από το Facebook: «Τις τελευταίες ώρες υπήρξαν δηλώσεις από διάφορες μεριές (από μία μάλλον αρχική πηγή) που βάφτιζαν τα παλλαϊκά συλλαλητήρια “κατά της λιτότητας”. Όχι κύριοι. Δεν είναι “κατά της λιτότητας”. Είναι υπέρ της αξιοπρέπειας, είναι υπέρ της ελευθερίας, είναι υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας, είναι όχι μόνο για να στηρίξουν την κυβέρνηση στη μάχη με την ευρωκρατία αλλά και για να την ωθήσουν να μην κάνει πίσω, είναι όλα αυτά. Φτωχαίνει το περιεχόμενο των τεράστιων αυτών συγκεντρώσεων το να βαφτίζονται “κατά της λιτότητας”».

• Έμαθα ότι δεν άρεσε σε κάποιους συντρόφους που στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάχτηκε μαζικά το «Μέρκελ, σκασμός, μιλάει ο λαός». Κατανοητό, αλλά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ρίμα με πολύ διπλωματική ορολογία. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ μια διαδήλωση να φωνάζει «Σεβόμαστε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς», «Ο Σόιμπλε είναι φίλος της Ελλάδας», «Φέρτε μου την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, δεν μπορώ-δεν μπορώ να περιμένω» ή «Πάρτε το 30% του Mνημονίου και φύγετε από δω»…

• Μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής που γράφεται αυτή η στήλη, επικρατεί σιωπή για το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σωστά λέγεται ότι έχουν προτεραιότητα όσα γίνονται με τη διαπραγμάτευση. Αλλά είναι και σωστό ότι τόσο οι διαθέσεις που επιδεικνύει αυτές τις μέρες ο κόσμος, όσο και η στάση των «εταίρων» μας, επιβάλλουν μια καθαρή λύση. Και, τέλος πάντων, δεν θα ήθελα να ζήσω τη σκηνή χιλιάδες κόσμος έξω από τη Βουλή να απαιτεί ρήξη με το κατεστημένο και μέσα να ψηφίζουμε Αβραμόπουλο για Πρόεδρο…

• Πρόταση που έστειλε φίλη της στήλης: Οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλέσουν παντού ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις τώρα. Όχι για να βγάλουν ομιλίες κάποια στελέχη μας, αλλά για να συμμετέχει και να εκφραστεί ο ίδιος ο κόσμος για όσα συμβαίνουν. Κάτι τέτοιο θα είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα δεκάδες άρθρα για το πόσο σημαντικό είναι το κόμμα και πόσο καλό είναι να μην κρατικοποιηθεί και να συνδέεται με την κοινωνία. Πεδίον δόξης λαμπρόν, για όσους θέλουν να προωθήσουν τέτοιες διαδικασίες. Μην περιμένετε καμιά σχετική «εγκύκλιο»…

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς