Ρούντι Ρινάλντι
Όλα γίνονται με εκπληκτική ταχύτητα. Κάθε μέρα κρύβει εκπλήξεις και νέα δεδομένα. Τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι πλήττει με όσα συμβαίνουν ή με την αγωνία της συνέχειας.
Υπάρχει η ουσία, υπάρχουν οι διαδικασίες, υπάρχουν οι τακτικές και υπάρχει και η στρατηγική. Μερικές στιγμές όλα μπερδεύονται: οι κακοί θέλουν να διαιωνίσουν την υπάρχουσα, μέχρι χτες, κατάσταση και στήνουν παγίδες. Οι καλοί θέλουν να κερδίσουν χρόνο ώστε να ξεφύγουν λίγο από την ασφυκτική πίεση. Έως εδώ καλά. Από εδώ και κάτω αρχίζει ένα παιχνίδι που δεν είναι απλώς παιχνίδι λέξεων αλλά και μετατοπίσεων. Οι τρεις μαγικές λέξεις «extend, amend and conclude» (παράταση, τροποποίηση και ολοκλήρωση) δεν είναι το βασικό αγκάθι, παρ’ όλο που όλα παίζουν το ρόλο τους…
Η άρνηση υποταγής στη γερμανική Ευρώπη (που έχει επιβάλλει την πολιτική της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς) με τη συνεχόμενη στρογγυλοποίηση ή και μετατόπιση από θέσεις και δεσμεύσεις που είχαν προβληθεί προεκλογικά, είναι η διαρκής αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ που πιθανόν θα καταλήξει σε μια ρευστή κινούμενη ισορροπία (που είναι αμφίβολο να κριθεί προκαταβολικά ποιος και τι κερδίζει) ή μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη εμπλοκή και ρήξη.
Πέρα από τη μεγάλης σημασίας απόσυρση της θέσης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (που ας ευχηθούμε ότι μένει να ειδωθεί μετά την συμφωνία-γέφυρα που επιδιώκεται) υπάρχει μια ακόμα θορυβώδης μετατόπιση που, κατά την γνώμη μας, αδυνατίζει την επιχειρηματολογία και τη διαπραγματευτική ισχύ: Ότι δηλαδή το 70% του Μνημονίου κινείται σε σωστή εκσυγχρονιστική, μεταρρυθμιστική κατεύθυνση και το 30% είναι τοξικό, αρνητικό, απορριπτέο. Και, επομένως, τροποποιώντας το 30% σε θετική κατεύθυνση και υλοποιώντας το «ουδέτερο» 70%, βάζουμε τη χώρα σε μια τροχιά εξόδου από την κρίση και ιδιαίτερα από τη λιτότητα.
Η θέση αυτή είναι αυτοϋπομονομευτική. Παίζει σε ένα επίπεδο που έχει επιβληθεί, αυτό των μνημονίων, και αναζητεί μια μεταμνημονιακή πραγματικότητα εκκινώντας από τη θέση ότι τα μνημόνια περιείχαν και ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν. Αυτή η αποδόμηση των μνημονίων, σε ποσοστά τοξικών μερών και υγειών τμημάτων, μας καθηλώνει σε μια περιοχή όπου το δανειακό καθεστώς παραμένει απολύτως αναγκαίο και ο πειθαναγκασμός στις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες συνθήκες είναι «φυσιολογικός».
Αντίθετα, η ισχύς της νωπής εντολής του ελληνικού λαού και η μεγάλη συσπείρωση που υπάρχει γύρω από τη θέση της μη υποταγής, επιβάλλουν ως διαπραγματευτικό ατού, τη διαρκή επίκληση των καταστροφικών επιδράσεων που επέφερε το σύνολο των μνημονίων και την υπεραναγκαία κατεδάφιση όλων των ρυθμίσεων που αυτά επέβαλλαν στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή της χώρας. Τα μνημόνια δεν είναι μόνο το πολιτικό εποικοδόμημα (τρόικα, Ράιχανμπαχ, Φούχτελ, Τask Force και τριανδρίες επιτόπιων ελέγχων) αλλά το σύνολο των ρυθμίσεων και εφαρμοστικών νόμων που οδήγησαν στην αποικία χρέους και την καταστροφή της χώρας.
Η θέση για 70% θετικά στο Μνημόνιο ξεκίνησε σαν μια ατάκα του υπουργού Οικονομικών για το νόημα της οποίας χρειάστηκαν και διορθωτικές δηλώσεις και σιγά-σιγά έγινε επίσημη θέση με την έννοια ότι χρειάζονται σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η κυβέρνηση δεσμεύεται να προωθήσει και μάλιστα άμεσα. Τώρα κοντεύει να γίνει νέα επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ…
Οι κακοί μάλλον ευχαριστιούνται να γίνεται η συζήτηση σε αυτό το επίπεδο. «Εντάξει, το 70% που αρχίσατε να το παραδέχεστε και εσείς, για πείτε μας για το 30% τι προτάσεις έχετε». Όχι στη λιτότητα; Όχι άλλα μέτρα; Οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί να είναι της τάξης του 1.5% και όχι του 3-4%; ΟΚ. Πείτε όμως ποια θα είναι τα «ισοδύναμα μέτρα»… «Αυξήσεις, όχι απολύσεις, όχι περικοπές συντάξεων; Μα έτσι κοροϊδεύετε και περιφρονείτε την Ευρώπη που όλοι μαζί χτίζουμε».
Χρειαζόμαστε χρόνο αλλά μη διανοηθείτε ότι θα προσκυνήσουμε. Αυτό είναι το μήνυμα προς το Βερολίνο. Ο αγώνας για μια δημοκρατική Ευρώπη περνά και μέσα από την πάλη για το γκρέμισμα της γερμανικής Ευρώπης. Ο πολιτικός αγώνας και το προχώρημα σε μια καθαρή 100% αντιμνημονιακή γραμμή είναι λιγότερο ουτοπική από μια συμφωνία που εμείς θα ονομάζουμε «Μνημόνια τέλος» και αυτοί θα περιγράφουν λέγοντας «Ευχαρίστως να σταματήσουμε να το αποκαλούμε “τρόικα”’, αλλά οι τρεις θεσμοί θα πρέπει να συνεχίσουν τον εποπτικό τους ρόλο στην Ελλάδα».
Άλλο αντιμνημονιακός αγώνας για πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο, ώστε να μπει τέλος στο απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας και άλλο ηπιότερη(;) διαχείριση της διαρκούς λιτότητας και ό,τι άλλο ετοιμάζουν οι κυνικοί ευρωκράτες…
Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ (www.rudirinaldi.gr)
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Αναγκαία η κατεδάφιση του καθεστώτος που επιβλήθηκε το 2010
Όλα γίνονται με εκπληκτική ταχύτητα. Κάθε μέρα κρύβει εκπλήξεις και νέα δεδομένα. Τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι πλήττει με όσα συμβαίνουν ή με την αγωνία της συνέχειας.
Υπάρχει η ουσία, υπάρχουν οι διαδικασίες, υπάρχουν οι τακτικές και υπάρχει και η στρατηγική. Μερικές στιγμές όλα μπερδεύονται: οι κακοί θέλουν να διαιωνίσουν την υπάρχουσα, μέχρι χτες, κατάσταση και στήνουν παγίδες. Οι καλοί θέλουν να κερδίσουν χρόνο ώστε να ξεφύγουν λίγο από την ασφυκτική πίεση. Έως εδώ καλά. Από εδώ και κάτω αρχίζει ένα παιχνίδι που δεν είναι απλώς παιχνίδι λέξεων αλλά και μετατοπίσεων. Οι τρεις μαγικές λέξεις «extend, amend and conclude» (παράταση, τροποποίηση και ολοκλήρωση) δεν είναι το βασικό αγκάθι, παρ’ όλο που όλα παίζουν το ρόλο τους…
Η άρνηση υποταγής στη γερμανική Ευρώπη (που έχει επιβάλλει την πολιτική της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς) με τη συνεχόμενη στρογγυλοποίηση ή και μετατόπιση από θέσεις και δεσμεύσεις που είχαν προβληθεί προεκλογικά, είναι η διαρκής αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ που πιθανόν θα καταλήξει σε μια ρευστή κινούμενη ισορροπία (που είναι αμφίβολο να κριθεί προκαταβολικά ποιος και τι κερδίζει) ή μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη εμπλοκή και ρήξη.
Πέρα από τη μεγάλης σημασίας απόσυρση της θέσης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (που ας ευχηθούμε ότι μένει να ειδωθεί μετά την συμφωνία-γέφυρα που επιδιώκεται) υπάρχει μια ακόμα θορυβώδης μετατόπιση που, κατά την γνώμη μας, αδυνατίζει την επιχειρηματολογία και τη διαπραγματευτική ισχύ: Ότι δηλαδή το 70% του Μνημονίου κινείται σε σωστή εκσυγχρονιστική, μεταρρυθμιστική κατεύθυνση και το 30% είναι τοξικό, αρνητικό, απορριπτέο. Και, επομένως, τροποποιώντας το 30% σε θετική κατεύθυνση και υλοποιώντας το «ουδέτερο» 70%, βάζουμε τη χώρα σε μια τροχιά εξόδου από την κρίση και ιδιαίτερα από τη λιτότητα.
Η θέση αυτή είναι αυτοϋπομονομευτική. Παίζει σε ένα επίπεδο που έχει επιβληθεί, αυτό των μνημονίων, και αναζητεί μια μεταμνημονιακή πραγματικότητα εκκινώντας από τη θέση ότι τα μνημόνια περιείχαν και ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν. Αυτή η αποδόμηση των μνημονίων, σε ποσοστά τοξικών μερών και υγειών τμημάτων, μας καθηλώνει σε μια περιοχή όπου το δανειακό καθεστώς παραμένει απολύτως αναγκαίο και ο πειθαναγκασμός στις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες συνθήκες είναι «φυσιολογικός».
Αντίθετα, η ισχύς της νωπής εντολής του ελληνικού λαού και η μεγάλη συσπείρωση που υπάρχει γύρω από τη θέση της μη υποταγής, επιβάλλουν ως διαπραγματευτικό ατού, τη διαρκή επίκληση των καταστροφικών επιδράσεων που επέφερε το σύνολο των μνημονίων και την υπεραναγκαία κατεδάφιση όλων των ρυθμίσεων που αυτά επέβαλλαν στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή της χώρας. Τα μνημόνια δεν είναι μόνο το πολιτικό εποικοδόμημα (τρόικα, Ράιχανμπαχ, Φούχτελ, Τask Force και τριανδρίες επιτόπιων ελέγχων) αλλά το σύνολο των ρυθμίσεων και εφαρμοστικών νόμων που οδήγησαν στην αποικία χρέους και την καταστροφή της χώρας.
Η θέση για 70% θετικά στο Μνημόνιο ξεκίνησε σαν μια ατάκα του υπουργού Οικονομικών για το νόημα της οποίας χρειάστηκαν και διορθωτικές δηλώσεις και σιγά-σιγά έγινε επίσημη θέση με την έννοια ότι χρειάζονται σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η κυβέρνηση δεσμεύεται να προωθήσει και μάλιστα άμεσα. Τώρα κοντεύει να γίνει νέα επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ…
Οι κακοί μάλλον ευχαριστιούνται να γίνεται η συζήτηση σε αυτό το επίπεδο. «Εντάξει, το 70% που αρχίσατε να το παραδέχεστε και εσείς, για πείτε μας για το 30% τι προτάσεις έχετε». Όχι στη λιτότητα; Όχι άλλα μέτρα; Οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί να είναι της τάξης του 1.5% και όχι του 3-4%; ΟΚ. Πείτε όμως ποια θα είναι τα «ισοδύναμα μέτρα»… «Αυξήσεις, όχι απολύσεις, όχι περικοπές συντάξεων; Μα έτσι κοροϊδεύετε και περιφρονείτε την Ευρώπη που όλοι μαζί χτίζουμε».
Χρειαζόμαστε χρόνο αλλά μη διανοηθείτε ότι θα προσκυνήσουμε. Αυτό είναι το μήνυμα προς το Βερολίνο. Ο αγώνας για μια δημοκρατική Ευρώπη περνά και μέσα από την πάλη για το γκρέμισμα της γερμανικής Ευρώπης. Ο πολιτικός αγώνας και το προχώρημα σε μια καθαρή 100% αντιμνημονιακή γραμμή είναι λιγότερο ουτοπική από μια συμφωνία που εμείς θα ονομάζουμε «Μνημόνια τέλος» και αυτοί θα περιγράφουν λέγοντας «Ευχαρίστως να σταματήσουμε να το αποκαλούμε “τρόικα”’, αλλά οι τρεις θεσμοί θα πρέπει να συνεχίσουν τον εποπτικό τους ρόλο στην Ελλάδα».
Άλλο αντιμνημονιακός αγώνας για πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο, ώστε να μπει τέλος στο απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας και άλλο ηπιότερη(;) διαχείριση της διαρκούς λιτότητας και ό,τι άλλο ετοιμάζουν οι κυνικοί ευρωκράτες…
Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ (www.rudirinaldi.gr)
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου