Του Γεώργιου Τζαννετάτου
Φίλε πιτσιρίκο,
Είναι μερικές ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων που σε κάνουν να ξεχνάς οποιοδήποτε άλλο λόγο σε κάνει να τους θεωρείς σπουδαίους. Αξίζουν να θεωρούνται σπουδαίοι μόνο και μόνο για αυτές τους τις κουβέντες. Παρακολουθώντας την κριτική από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στη διαφαινόμενη συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής ανάμεσα στην ελληνική αντιπροσωπία και τους εκπροσώπους των πιστωτών της, θαρρείς και ο subcommandante Marcos πήρε τον Jean-Paul Sartre από το χέρι και ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου.
Με ύφος εισαγγελικό και ηχόχρωμα που μόνο ο Γεωργιάδης δεν θα ζήλευε, σοβαροί και μη σύντροφοι σπεύδουν να καταγγείλουν την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στους εκβιασμούς των δανειστών.
Στηλιτεύουν την δέσμευση των «ελληνικών αρχών να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας» και την πρόθεσή της «να εργαστεί για την επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους».
Παράλληλα, αποδοκιμάζουν την συγκατάβασή της για κάποιου είδους πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ κάποιοι μιλούν ακόμη και για «νέα Βάρκιζα».
Αυτοί που προεκλογικά κατηγορούσαν τον Τσίπρα ανδρεοπαπανδρεισμό, πλέον τον κατηγορούν ανοικτά πως μιμείται τον Σαμαρά του 2012.
Ποιος άραγε έχει δικαίωμα να τον ενοχλεί η κριτική; Οι όποιες βαριές κουβέντες αισθητικά και μόνο ενοχλούν αλλά η ένταση των στιγμών θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει.
Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν καταπίνεται ωστόσο είναι το άδικο της όλης προσέγγισης!
Τον λιθοβολούν ως προδομένοι σύντροφοί του αυτοί που τουλάχιστον από το 2012 και μετά απέρριπταν οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση μαζί του.
Λες και ο Τσίπρας ως ηγέτης κάποιου επαναστατικού κόμματος, σε μια κοινωνία που η εργατική τάξη έχει στριμώξει τους κεφαλαιοκράτες, εξελέγη υποσχόμενος παριζιάνικες κομμούνες και τώρα υπογράφει δανειακές συμβάσεις με τους καπιταλιστές!
Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο subcomandante Marcos, «θα πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα ανεκτικός όταν μιλάει για τον εαυτό του στον καθρέπτη».
Δυστυχώς, η αριστερά δεν διακρίνεται για αυτή της την ανεκτικότητα!
Όχι σύντροφοι. Στο τετράμηνο μορατόριουμ με τους πιστωτές (γιατί περί αυτού πρόκειται), δεν οδηγηθήκαμε επειδή ο Τσίπρας «μας» πούλησε.
Αντίθετα, οδηγηθήκαμε εκεί επειδή «εμείς» ποτέ δεν τον «αγοράσαμε».
Την πρώτη φορά που κράτησε στα χέρια του εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (και αυτό δεν ήταν στις 26 του Γενάρη αλλά 30 μήνες πριν) δεν έσπευσε να πάει στον Καμμένο!
Τον Μάιο του 2012, κάλεσε όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα της αριστεράς να συστρατευτούν για την συγκρότηση μιας κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» με πέντε βασικούς άξονες:
– Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών & συντάξεων
– Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια)
– Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διοικητική μεταρρύθμιση)
– Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα
– Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού έλεγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους
Είναι αλήθεια πως δεν έθετε το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή έστω από το Ευρώ.
Και; Πόσο πίσω δηλαδή θα πήγαινε την υπόθεση του αγώνα για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» μια κυβέρνηση που θα λάμβανε την λαϊκή εντολή να υλοποιήσει τα πέντε παραπάνω σημεία και μόνο;
Προσωπικά, θεωρώ πως θα λειτουργούσε ιδιαιτέρως ενισχυτικά. Αρκεί απλά κανείς να αναλογιστεί το πόσο έχει ενισχυθεί ο πόλος εναντίωσης στο Ευρώ στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας τον τελευταίο μήνα.
Βέβαια ίσως κάνω λάθος. Δεν αρκεί ο παραπάνω συλλογισμός, χρειάζεται και η τόλμη της παραδοχής ενός τέτοιου συμπεράσματος!
Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Ο Σαμαράς κυβέρνησε για 2,5 περίπου χρόνια. Η ανεργία ξεπέρασε το 25% και κοιτά με αξιώσεις το 27%. Οι κάδοι των σκουπιδιών έχουν μετατραπεί σε δημοφιλείς τραπεζαρίες.
Οι 30ρηδες που δεν κατάφεραν να «δραπετεύσουν» στο εξωτερικό επέστρεψαν βίαια στα παιδικά τους δωμάτια, αλλά τουλάχιστον η αριστερά στην χώρα διατήρησε την ιδεολογική της καθαρότητα.
Τον Γενάρη, η ελληνική κοινωνία στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που παλιά οι σύντροφοι του ΣΕΚ (τότε ΟΣΕ) ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, δηλαδή χωρίς αυταπάτες.
Η ελπίδα για δραστική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ήταν αυτό που αποτέλεσε το κεντρικό ζητούμενο.
Τι και αν εγώ πιστεύω πως το καλύτερο μονοπάτι προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ρήξη με τους πιστωτές;
Τι και αν εγώ θεωρώ πως η λυκοσυμμαχία που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα έπρεπε να είχε θέση στην ήπειρό μας;
Ο ελληνικός λαός, αυτός που μέχρι πρότινος κατανάλωνε μεθυσμένος από την μανία της εύκολης πίστωσης, αυτός που ξεδιάντροπα περιδιάβαινε τα βουλευτικά γραφεία για ένα μικρό ή μεγάλο ρουσφετάκι, τώρα κυρίαρχα πεινάει και «πεινάει»!
Αναμφίβολα, ο εφιάλτης της τελευταίας πενταετίας τον έχει κάνει να επανεξετάσει πολλές από τις προηγούμενες επιλογές του.
Μοιάζει λίγο με τον ΣΥΡΙΖΑ που το 1992 υπερψήφισε την συνθήκη του Μάαστριχτ και τώρα αγωνίζεται ενάντια στην πραγματικότητα που θεσπίστηκε από εκείνη.
«Αν δεν χρησιμοποιείς τα μάτια σου για να βλέπεις, τότε σύντομα θα τα χρησιμοποιήσεις για να κλάψεις» έλεγε ο Jean-Paul Sartre και μάλλον είχε δίκαιο.
Όμως, με το να στεκόμαστε απέναντι κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο τι υπηρεσίες προσφέρουμε άραγε στο κατά τα άλλα εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο;
Ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας δεν περιορίζεται στην έγκαιρη εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων.
Κυρίως, θα πρέπει να συμβάλει αποφασιστικά στην δραστική μείωση του χρόνου που απαιτείται προκειμένου η κοινωνία να τα κάνει δικά της.
Πράγματι, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης συνδέεται άρρηκτα με την θηλιά του χρέους.
Προφανώς, αυτός ο πόλεμος θα έχει πολλές και σκληρές μάχες. Ούτε τώρα θα τελείωνε, ούτε με την λήξη της παράτασης της δανειακής σύμβασης θα ολοκληρωθεί.
Ο χρόνος που τρέχει και κυρίως ο επόμενος είναι χρονιές εξαιρετικά κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων σε όλη σχεδόν την ήπειρο.
Οι λαοί της Ευρώπης θα έχουν την ευκαιρία να παρέμβουν στις εξελίξεις και ο Τσίπρας την τελευταία δικαιολογία να αποφύγει την πλήρη ρήξη.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι ολόψυχα να μην μεγαλώσεις ποτέ!
Γεώργιος Τζαννετάτος
Διδακτορικός Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
Πιτσιρίκος
(Αγαπητέ φίλε, εξαιρετικό το κείμενό σας. Δεν ξεχνάω κι εγώ πως, για να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, χρειάστηκε πρώτα να υπάρξουν πάρα πολλά προσωπικά δράματα στην ελληνική κοινωνία και χιλιάδες συνάνθρωποί μας να οδηγηθούν στα συσσίτια. Καταλαβαίνω την βιασύνη που φέρνει η απελπισία -γιατί βασίζεται στην άμεση ανάγκη- αλλά παρατηρώ πως δεν είναι αυτοί που τα έχασαν όλα που ξεσηκώνουν τον κόσμο με τις φωνές τους τις τελευταίες ημέρες. Αντιθέτως, είναι αυτοί που βλέπουν να κινδυνεύουν τα αριστερά μαγαζάκια τους. Δεν ξεχνώ τι ζήσαμε, ως κοινωνία, τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν θέλω να τα ξαναζήσουμε. Να πιέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τα καταφέρει. Αλλά και να τον βοηθήσουμε να τα καταφέρει. Δηλαδή, να βοηθήσουμε την κοινωνία να σταθεί ξανά στα πόδια της. Για την ώρα, δεν βλέπω τι άλλες επιλογές έχουμε. Αλλά σε έναν χρόνο, όλα μπορεί να είναι διαφορετικά. Και τα χαρτιά μας καλύτερα. Το θέμα τώρα δεν είναι να επιβεβαιώσουμε τις ιδέες μας, ούτε είναι θέμα εγωισμού· το θέμα είναι να αντέξουμε, ώστε να είμαστε δυνατοί και παρόντες την κρίσιμη ώρα. Και πρέπει να σκεφτούμε το κοινό καλό. Μόνο το κοινό καλό. Εκεί είναι η λύση, εκεί είναι και η πυξίδα. Να είστε καλά.)
Από το πιτσιρίκος
Φίλε πιτσιρίκο,
Είναι μερικές ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων που σε κάνουν να ξεχνάς οποιοδήποτε άλλο λόγο σε κάνει να τους θεωρείς σπουδαίους. Αξίζουν να θεωρούνται σπουδαίοι μόνο και μόνο για αυτές τους τις κουβέντες. Παρακολουθώντας την κριτική από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στη διαφαινόμενη συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής ανάμεσα στην ελληνική αντιπροσωπία και τους εκπροσώπους των πιστωτών της, θαρρείς και ο subcommandante Marcos πήρε τον Jean-Paul Sartre από το χέρι και ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου.
Με ύφος εισαγγελικό και ηχόχρωμα που μόνο ο Γεωργιάδης δεν θα ζήλευε, σοβαροί και μη σύντροφοι σπεύδουν να καταγγείλουν την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στους εκβιασμούς των δανειστών.
Στηλιτεύουν την δέσμευση των «ελληνικών αρχών να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας» και την πρόθεσή της «να εργαστεί για την επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους».
Παράλληλα, αποδοκιμάζουν την συγκατάβασή της για κάποιου είδους πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ κάποιοι μιλούν ακόμη και για «νέα Βάρκιζα».
Αυτοί που προεκλογικά κατηγορούσαν τον Τσίπρα ανδρεοπαπανδρεισμό, πλέον τον κατηγορούν ανοικτά πως μιμείται τον Σαμαρά του 2012.
Ποιος άραγε έχει δικαίωμα να τον ενοχλεί η κριτική; Οι όποιες βαριές κουβέντες αισθητικά και μόνο ενοχλούν αλλά η ένταση των στιγμών θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει.
Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν καταπίνεται ωστόσο είναι το άδικο της όλης προσέγγισης!
Τον λιθοβολούν ως προδομένοι σύντροφοί του αυτοί που τουλάχιστον από το 2012 και μετά απέρριπταν οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση μαζί του.
Λες και ο Τσίπρας ως ηγέτης κάποιου επαναστατικού κόμματος, σε μια κοινωνία που η εργατική τάξη έχει στριμώξει τους κεφαλαιοκράτες, εξελέγη υποσχόμενος παριζιάνικες κομμούνες και τώρα υπογράφει δανειακές συμβάσεις με τους καπιταλιστές!
Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο subcomandante Marcos, «θα πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα ανεκτικός όταν μιλάει για τον εαυτό του στον καθρέπτη».
Δυστυχώς, η αριστερά δεν διακρίνεται για αυτή της την ανεκτικότητα!
Όχι σύντροφοι. Στο τετράμηνο μορατόριουμ με τους πιστωτές (γιατί περί αυτού πρόκειται), δεν οδηγηθήκαμε επειδή ο Τσίπρας «μας» πούλησε.
Αντίθετα, οδηγηθήκαμε εκεί επειδή «εμείς» ποτέ δεν τον «αγοράσαμε».
Την πρώτη φορά που κράτησε στα χέρια του εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (και αυτό δεν ήταν στις 26 του Γενάρη αλλά 30 μήνες πριν) δεν έσπευσε να πάει στον Καμμένο!
Τον Μάιο του 2012, κάλεσε όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα της αριστεράς να συστρατευτούν για την συγκρότηση μιας κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» με πέντε βασικούς άξονες:
– Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών & συντάξεων
– Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια)
– Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διοικητική μεταρρύθμιση)
– Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα
– Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού έλεγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους
Είναι αλήθεια πως δεν έθετε το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή έστω από το Ευρώ.
Και; Πόσο πίσω δηλαδή θα πήγαινε την υπόθεση του αγώνα για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» μια κυβέρνηση που θα λάμβανε την λαϊκή εντολή να υλοποιήσει τα πέντε παραπάνω σημεία και μόνο;
Προσωπικά, θεωρώ πως θα λειτουργούσε ιδιαιτέρως ενισχυτικά. Αρκεί απλά κανείς να αναλογιστεί το πόσο έχει ενισχυθεί ο πόλος εναντίωσης στο Ευρώ στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας τον τελευταίο μήνα.
Βέβαια ίσως κάνω λάθος. Δεν αρκεί ο παραπάνω συλλογισμός, χρειάζεται και η τόλμη της παραδοχής ενός τέτοιου συμπεράσματος!
Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Ο Σαμαράς κυβέρνησε για 2,5 περίπου χρόνια. Η ανεργία ξεπέρασε το 25% και κοιτά με αξιώσεις το 27%. Οι κάδοι των σκουπιδιών έχουν μετατραπεί σε δημοφιλείς τραπεζαρίες.
Οι 30ρηδες που δεν κατάφεραν να «δραπετεύσουν» στο εξωτερικό επέστρεψαν βίαια στα παιδικά τους δωμάτια, αλλά τουλάχιστον η αριστερά στην χώρα διατήρησε την ιδεολογική της καθαρότητα.
Τον Γενάρη, η ελληνική κοινωνία στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που παλιά οι σύντροφοι του ΣΕΚ (τότε ΟΣΕ) ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, δηλαδή χωρίς αυταπάτες.
Η ελπίδα για δραστική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ήταν αυτό που αποτέλεσε το κεντρικό ζητούμενο.
Τι και αν εγώ πιστεύω πως το καλύτερο μονοπάτι προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ρήξη με τους πιστωτές;
Τι και αν εγώ θεωρώ πως η λυκοσυμμαχία που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα έπρεπε να είχε θέση στην ήπειρό μας;
Ο ελληνικός λαός, αυτός που μέχρι πρότινος κατανάλωνε μεθυσμένος από την μανία της εύκολης πίστωσης, αυτός που ξεδιάντροπα περιδιάβαινε τα βουλευτικά γραφεία για ένα μικρό ή μεγάλο ρουσφετάκι, τώρα κυρίαρχα πεινάει και «πεινάει»!
Αναμφίβολα, ο εφιάλτης της τελευταίας πενταετίας τον έχει κάνει να επανεξετάσει πολλές από τις προηγούμενες επιλογές του.
Μοιάζει λίγο με τον ΣΥΡΙΖΑ που το 1992 υπερψήφισε την συνθήκη του Μάαστριχτ και τώρα αγωνίζεται ενάντια στην πραγματικότητα που θεσπίστηκε από εκείνη.
«Αν δεν χρησιμοποιείς τα μάτια σου για να βλέπεις, τότε σύντομα θα τα χρησιμοποιήσεις για να κλάψεις» έλεγε ο Jean-Paul Sartre και μάλλον είχε δίκαιο.
Όμως, με το να στεκόμαστε απέναντι κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο τι υπηρεσίες προσφέρουμε άραγε στο κατά τα άλλα εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο;
Ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας δεν περιορίζεται στην έγκαιρη εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων.
Κυρίως, θα πρέπει να συμβάλει αποφασιστικά στην δραστική μείωση του χρόνου που απαιτείται προκειμένου η κοινωνία να τα κάνει δικά της.
Πράγματι, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης συνδέεται άρρηκτα με την θηλιά του χρέους.
Προφανώς, αυτός ο πόλεμος θα έχει πολλές και σκληρές μάχες. Ούτε τώρα θα τελείωνε, ούτε με την λήξη της παράτασης της δανειακής σύμβασης θα ολοκληρωθεί.
Ο χρόνος που τρέχει και κυρίως ο επόμενος είναι χρονιές εξαιρετικά κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων σε όλη σχεδόν την ήπειρο.
Οι λαοί της Ευρώπης θα έχουν την ευκαιρία να παρέμβουν στις εξελίξεις και ο Τσίπρας την τελευταία δικαιολογία να αποφύγει την πλήρη ρήξη.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι ολόψυχα να μην μεγαλώσεις ποτέ!
Γεώργιος Τζαννετάτος
Διδακτορικός Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
Πιτσιρίκος
(Αγαπητέ φίλε, εξαιρετικό το κείμενό σας. Δεν ξεχνάω κι εγώ πως, για να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, χρειάστηκε πρώτα να υπάρξουν πάρα πολλά προσωπικά δράματα στην ελληνική κοινωνία και χιλιάδες συνάνθρωποί μας να οδηγηθούν στα συσσίτια. Καταλαβαίνω την βιασύνη που φέρνει η απελπισία -γιατί βασίζεται στην άμεση ανάγκη- αλλά παρατηρώ πως δεν είναι αυτοί που τα έχασαν όλα που ξεσηκώνουν τον κόσμο με τις φωνές τους τις τελευταίες ημέρες. Αντιθέτως, είναι αυτοί που βλέπουν να κινδυνεύουν τα αριστερά μαγαζάκια τους. Δεν ξεχνώ τι ζήσαμε, ως κοινωνία, τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν θέλω να τα ξαναζήσουμε. Να πιέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τα καταφέρει. Αλλά και να τον βοηθήσουμε να τα καταφέρει. Δηλαδή, να βοηθήσουμε την κοινωνία να σταθεί ξανά στα πόδια της. Για την ώρα, δεν βλέπω τι άλλες επιλογές έχουμε. Αλλά σε έναν χρόνο, όλα μπορεί να είναι διαφορετικά. Και τα χαρτιά μας καλύτερα. Το θέμα τώρα δεν είναι να επιβεβαιώσουμε τις ιδέες μας, ούτε είναι θέμα εγωισμού· το θέμα είναι να αντέξουμε, ώστε να είμαστε δυνατοί και παρόντες την κρίσιμη ώρα. Και πρέπει να σκεφτούμε το κοινό καλό. Μόνο το κοινό καλό. Εκεί είναι η λύση, εκεί είναι και η πυξίδα. Να είστε καλά.)
Από το πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου