Ηλίας
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, τώρα που τα τέρατα βγήκαν ξανά από τα τάρταρα και ζουν στην επιφάνεια της Ελληνικής γης, είναι πολύ φυσιολογικό να μην εμπιστεύεται πια κανείς κανέναν. Αυτό είναι μια πολύ θετική – υπό προϋποθέσεις βέβαια – εξέλιξη, αφού όλοι μας πια γινόμαστε άπιστοι Θωμάδες και ζητάμε να θέσουμε «το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων». Δικαίως και ευτυχώς.
Η «αριστερή πλατφόρμα» και κάθε πολιτική κίνηση ή κόμμα που προσδιορίζεται ως «αριστερό/ή» στην χώρα αυτή οφείλει να σταματήσει την συζήτηση σχετικά με τα «θαύματα».
Οφείλει να πράξει ότι είναι αναγκαίο, ότι είναι δυνατό προκειμένου να προκαλέσει τα «θαύματα».
Νομίζω λοιπόν ότι η ανεξαρτητοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ όλων των διαφωνούντων, όχι μόνο στην Βουλή αλλά στα σωματεία και οπουδήποτε αλλού, είναι εκ των ουκ άνευ.
Πολύ σύντομα, όμως, ο Τσίπρας και η παρέα του θα προσφύγουν ξανά στις κάλπες και εκεί –δυστυχώς– τα κριτήρια ψήφου που θα έχει ξανά ο λαός θα είναι οι υποσχέσεις, οι προσδοκίες και το ένστικτο.
Εκτός από αυτά, βέβαια, υπάρχει και η εμπειρία των 5 χρόνων μνημονίου.
Αυτή την φορά, οι τοποθετήσεις όλων θα είναι περισσότερο ξεκάθαρες από ότι στο πρόσφατο παρελθόν.
Δεν υπάρχει πια η ψευδαίσθηση μιας πορείας εντός της ευρωζώνης αλλά χωρίς μνημόνια.
Έξι μήνες και η υπογραφή ενός νέου μνημονίου που είναι πολύ χειρότερο κι από αυτό που υποτίθεται ότι ο Τσίπρας ζήτησε από τον λαό να απορρίψει σαράντα μέρες πιο πριν, αρκούν για να δει κανείς μάλλον ξεκάθαρα το τι ακριβώς συμβαίνει.
Επιπλέον, και τα αντιμνημονιακά κόμματα πια θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι υπέρ της εξόδου από το ευρώ, αν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται ως αντιμνημονιακά.
Το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ θα πάρει διαστάσεις καθημερινού δημοψηφίσματος και κεντρικού πολιτικού ζητήματος.
Η άποψη που κυριαρχεί ευρέως στις περισσότερες εκτός του πρώην ΣΥΡΙΖΑ αριστερές δυνάμεις, πως το κυρίαρχο δεν είναι τάχα μου το νόμισμα και το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, είναι λανθασμένη και οδηγεί σε απομόνωση και ήττα την αριστερά συνολικά.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας στο ζήτημα αυτό έχει απόλυτο δίκιο, όταν λέει πως το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα αλλά ένα πλέγμα οικονομικο-πολιτικών σχέσεων η αμφισβήτηση των οποίων οδηγεί αντικειμενικά σε κλιμάκωση της ταξικής σύγκρουσης.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη και με την συγκεκριμένη θέση που έχει στο σύστημα αυτό, είναι μια χώρα κατεχόμενη χωρίς ψήγματα ανεξαρτησίας.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη είναι μια χώρα χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη είναι μια χώρα φτωχή, μια χώρα που φτωχοποιείται μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα.
Στον τόπο αυτό -και αλλού βέβαια- ιστορικά, το ζήτημα της ανεξαρτησίας και της υποτέλειας γινόταν κυρίαρχο και κομβικό ιδίως όταν η φτώχεια διογκώνονταν ως αποτέλεσμα της υποτέλειας αυτής.
Τρανό παράδειγμα η κατοχή της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα και η εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Στην βάση αυτή ενώθηκε ο λαός –ιστορικά και γεωγραφικά από τα αρχαία χρόνια «διασπασμένος»– και μεγαλούργησε.
Στην βάση αυτή –αντίδραση στην υποτέλεια και στην φτώχεια– δημιουργήθηκε αυτό το 62% που είπε «ΟΧΙ» στα μνημόνια λίγες βδομάδες πριν.
Τα υπόλοιπα –δικαιοσύνη, ζητήματα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, κλπ– έρχονται μετά, ως αποτέλεσμα της συσπείρωσης του λαού και, φυσικά, εξαρτάται κι από το χρώμα της σημαίας που ανεμίζει στην συγκέντρωση αυτών των δυνάμεων.
Κατά την γνώμη μου, δεν είναι σωστή η στάση απαξίωσης του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή» από διάφορες αριστερές δυνάμεις, πρωτοστατούντος φυσικά του ΚΚΕ.
Εν ονόματι της «καθαρότητας» των θέσεων, χάνει το κύριο που είναι η ενότητα και η ανατροπή.
Επιπλέον, χάνει και την δυνατότητα που θεωρητικά έχει, να σηκώσει το δικό της λάβαρο στην συγκέντρωση των αντι-ιμπεριαλιστικών και τελικά στην ουσία τους και αντι-καπιταλιστικών λαϊκών δυνάμεων.
Τηρουμένων φυσικά των διαφορών, το αποτέλεσμα του τακτικού μετωπισμού των δυνάμεων της αριστεράς, μπορεί να γίνει αντιληπτό καλύτερα σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Την στιγμή της σύγκρουσης και της ρήξης στις χώρες αυτές -που δεν θα αργήσει- θα καβαλήσουν το κύμα της αμφισβήτησης τόσο το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» στην Γαλλία όσο και το λαϊκιστικό κόμμα του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία.
Η αριστερά θα ερμηνεύει τα φαινόμενα στα όμορφα καφέ της Ρώμης και του Παρισιού.
Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χρειαζόμαστε να γίνουν σταθερά βήματα σε κατεύθυνση ρήξης των δεσμών της εξάρτησης, επιστροφής κι εμβάθυνσης της δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης ως συνέπεια των παραπάνω.
Όσοι μιλούν για άλματα, πιθανά να μην θέλουν, να βαριούνται ή να φοβούνται να περπατήσουν.
Η συντριβή του Τσίπρα και της παρέας του είναι απαραίτητη.
Απαραίτητη είναι και η δημιουργία ενός ισχυρού και πολυσυλλεκτικού αριστερού αντιμνημονιακού πόλου που θα είναι σε θέση να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον λαό.
Δεν χρειάζεται η δημιουργία νέου κόμματος.
Ένας νέος συνασπισμός αριστερών κομμάτων μπορεί να διεκδικήσει το 62% του «ΟΧΙ» και την εξουσία, ακόμα κι αν χρειαστεί –ελέω εκλογικού νόμου– να πάρει ποσοστά πάνω από το 50%.
Ο Τσίπρας λοιπόν θα πάει σε εκλογές μέσα στο φθινόπωρο και τα αποτελέσματα θα θυμίζουν εκείνα του Μάη του 2012.
Τρία κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερά Πλατφόρμα, ΝΔ- πολύ κοντά το ένα με το άλλο και γύρω στο 20%.
ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ εκτός του κοινοβουλίου.
Ποτάμι, ΚΚΕ και ΧΑ ελαφρώς ενισχυμένα.
Νέα κόμματα εντός της Βουλής (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Λεβέντη).
Μεγάλος συνασπισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Νέες εκλογές μετά από ένα ή δυο χρόνια. Συντριβή των κυβερνητικών κομμάτων.
Έχουμε λοιπόν περίπου δυο χρόνια για την προετοιμασία ενός εντελώς διαφορετικού πολιτικού-κοινωνικού σκηνικού.
Το ίδιο διάστημα έχουν και οι αντίπαλοι, για να προετοιμάσουν μια διάδοχη κατάσταση στα μέτρα τους.
Όμως, για πρώτη φορά ίσως μετά την «μεταπολίτευση, οι δυνατότητες τους είναι τόσο πολύ στενές.
Η επόμενη μέρα έχει έρθει ήδη.
Σε λίγο θα ξημερώσει.
Υπομονή.
Και τότε θα πληρώσουν όλοι μαζί για τα εγκλήματα της εποχής των μνημονίων.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Εύχομαι καλές βουτιές και φόρτωμα μπαταριών σε όλους. Συγγνώμη για το ότι το κείμενο δεν ήταν καλοκαιρινό. Βαρύ, ίσως και δυσάρεστο.
(Αγαπητέ Ηλία, ωραία τα γράφεις πάντα. Συμφωνώ πως εντός ευρώ η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα και πως χρειάζεται δικό της νόμισμα, για να μπορέσει να έχει την δική της οικονομική πολιτική. Συμφωνώ πως και το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα αλλά μια ολόκληρη πολιτική· μια πολιτική παγίδα.
Επιμένω, όμως, πως δεν μπορεί το μόνο σύνθημα να είναι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Χρειάζεται και κάποιο άλλο αίτημα, για να εμπνεύσει τους πολίτες να ενωθούν. Επιμένω στην Δικαιοσύνη. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά το πιστεύω αυτό. Ηλία, δυο χρόνια είναι πολύ μακριά. Πρέπει να δράσουμε πιο σύντομα.
Η κατάσταση για πολλούς πολίτες -και για εμένα- μου θυμίζει πια μια παλιά ατάκα του Χάρρυ Κλυνν: «Έχω αρκετά χρήματα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου, με την προϋπόθεση να πεθάνω αύριο». Από βουτιές καλά πάμε. Όλοι οι φίλοι μου μάζεψαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και την έκαναν για κάποιο νησί. Κάμπινγκ οι περισσότεροι ή σε σπίτια φίλων. Υπάρχει μια γενικότερη αίσθηση πως αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι.
Χτες, ένας φίλος ταβερνιάρης μας είπε πως υπάρχουν βράδια που ούτε ένα τραπέζι δεν είναι Έλληνες. Ούτε εμείς τρώμε έξω. Σε λίγο δεν θα τρώμε και μέσα. Πάντως, έχουμε ξεσκιστεί στα γέλια αυτό το καλοκαίρι. Δεν παλεύεται αλλιώς η κατάσταση. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Πιτσιρίκος
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, τώρα που τα τέρατα βγήκαν ξανά από τα τάρταρα και ζουν στην επιφάνεια της Ελληνικής γης, είναι πολύ φυσιολογικό να μην εμπιστεύεται πια κανείς κανέναν. Αυτό είναι μια πολύ θετική – υπό προϋποθέσεις βέβαια – εξέλιξη, αφού όλοι μας πια γινόμαστε άπιστοι Θωμάδες και ζητάμε να θέσουμε «το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων». Δικαίως και ευτυχώς.
Η «αριστερή πλατφόρμα» και κάθε πολιτική κίνηση ή κόμμα που προσδιορίζεται ως «αριστερό/ή» στην χώρα αυτή οφείλει να σταματήσει την συζήτηση σχετικά με τα «θαύματα».
Οφείλει να πράξει ότι είναι αναγκαίο, ότι είναι δυνατό προκειμένου να προκαλέσει τα «θαύματα».
Νομίζω λοιπόν ότι η ανεξαρτητοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ όλων των διαφωνούντων, όχι μόνο στην Βουλή αλλά στα σωματεία και οπουδήποτε αλλού, είναι εκ των ουκ άνευ.
Πολύ σύντομα, όμως, ο Τσίπρας και η παρέα του θα προσφύγουν ξανά στις κάλπες και εκεί –δυστυχώς– τα κριτήρια ψήφου που θα έχει ξανά ο λαός θα είναι οι υποσχέσεις, οι προσδοκίες και το ένστικτο.
Εκτός από αυτά, βέβαια, υπάρχει και η εμπειρία των 5 χρόνων μνημονίου.
Αυτή την φορά, οι τοποθετήσεις όλων θα είναι περισσότερο ξεκάθαρες από ότι στο πρόσφατο παρελθόν.
Δεν υπάρχει πια η ψευδαίσθηση μιας πορείας εντός της ευρωζώνης αλλά χωρίς μνημόνια.
Έξι μήνες και η υπογραφή ενός νέου μνημονίου που είναι πολύ χειρότερο κι από αυτό που υποτίθεται ότι ο Τσίπρας ζήτησε από τον λαό να απορρίψει σαράντα μέρες πιο πριν, αρκούν για να δει κανείς μάλλον ξεκάθαρα το τι ακριβώς συμβαίνει.
Επιπλέον, και τα αντιμνημονιακά κόμματα πια θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι υπέρ της εξόδου από το ευρώ, αν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται ως αντιμνημονιακά.
Το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ θα πάρει διαστάσεις καθημερινού δημοψηφίσματος και κεντρικού πολιτικού ζητήματος.
Η άποψη που κυριαρχεί ευρέως στις περισσότερες εκτός του πρώην ΣΥΡΙΖΑ αριστερές δυνάμεις, πως το κυρίαρχο δεν είναι τάχα μου το νόμισμα και το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, είναι λανθασμένη και οδηγεί σε απομόνωση και ήττα την αριστερά συνολικά.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας στο ζήτημα αυτό έχει απόλυτο δίκιο, όταν λέει πως το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα αλλά ένα πλέγμα οικονομικο-πολιτικών σχέσεων η αμφισβήτηση των οποίων οδηγεί αντικειμενικά σε κλιμάκωση της ταξικής σύγκρουσης.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη και με την συγκεκριμένη θέση που έχει στο σύστημα αυτό, είναι μια χώρα κατεχόμενη χωρίς ψήγματα ανεξαρτησίας.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη είναι μια χώρα χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς.
Η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη είναι μια χώρα φτωχή, μια χώρα που φτωχοποιείται μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα.
Στον τόπο αυτό -και αλλού βέβαια- ιστορικά, το ζήτημα της ανεξαρτησίας και της υποτέλειας γινόταν κυρίαρχο και κομβικό ιδίως όταν η φτώχεια διογκώνονταν ως αποτέλεσμα της υποτέλειας αυτής.
Τρανό παράδειγμα η κατοχή της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα και η εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Στην βάση αυτή ενώθηκε ο λαός –ιστορικά και γεωγραφικά από τα αρχαία χρόνια «διασπασμένος»– και μεγαλούργησε.
Στην βάση αυτή –αντίδραση στην υποτέλεια και στην φτώχεια– δημιουργήθηκε αυτό το 62% που είπε «ΟΧΙ» στα μνημόνια λίγες βδομάδες πριν.
Τα υπόλοιπα –δικαιοσύνη, ζητήματα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, κλπ– έρχονται μετά, ως αποτέλεσμα της συσπείρωσης του λαού και, φυσικά, εξαρτάται κι από το χρώμα της σημαίας που ανεμίζει στην συγκέντρωση αυτών των δυνάμεων.
Κατά την γνώμη μου, δεν είναι σωστή η στάση απαξίωσης του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή» από διάφορες αριστερές δυνάμεις, πρωτοστατούντος φυσικά του ΚΚΕ.
Εν ονόματι της «καθαρότητας» των θέσεων, χάνει το κύριο που είναι η ενότητα και η ανατροπή.
Επιπλέον, χάνει και την δυνατότητα που θεωρητικά έχει, να σηκώσει το δικό της λάβαρο στην συγκέντρωση των αντι-ιμπεριαλιστικών και τελικά στην ουσία τους και αντι-καπιταλιστικών λαϊκών δυνάμεων.
Τηρουμένων φυσικά των διαφορών, το αποτέλεσμα του τακτικού μετωπισμού των δυνάμεων της αριστεράς, μπορεί να γίνει αντιληπτό καλύτερα σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Την στιγμή της σύγκρουσης και της ρήξης στις χώρες αυτές -που δεν θα αργήσει- θα καβαλήσουν το κύμα της αμφισβήτησης τόσο το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» στην Γαλλία όσο και το λαϊκιστικό κόμμα του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία.
Η αριστερά θα ερμηνεύει τα φαινόμενα στα όμορφα καφέ της Ρώμης και του Παρισιού.
Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χρειαζόμαστε να γίνουν σταθερά βήματα σε κατεύθυνση ρήξης των δεσμών της εξάρτησης, επιστροφής κι εμβάθυνσης της δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης ως συνέπεια των παραπάνω.
Όσοι μιλούν για άλματα, πιθανά να μην θέλουν, να βαριούνται ή να φοβούνται να περπατήσουν.
Η συντριβή του Τσίπρα και της παρέας του είναι απαραίτητη.
Απαραίτητη είναι και η δημιουργία ενός ισχυρού και πολυσυλλεκτικού αριστερού αντιμνημονιακού πόλου που θα είναι σε θέση να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον λαό.
Δεν χρειάζεται η δημιουργία νέου κόμματος.
Ένας νέος συνασπισμός αριστερών κομμάτων μπορεί να διεκδικήσει το 62% του «ΟΧΙ» και την εξουσία, ακόμα κι αν χρειαστεί –ελέω εκλογικού νόμου– να πάρει ποσοστά πάνω από το 50%.
Ο Τσίπρας λοιπόν θα πάει σε εκλογές μέσα στο φθινόπωρο και τα αποτελέσματα θα θυμίζουν εκείνα του Μάη του 2012.
Τρία κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερά Πλατφόρμα, ΝΔ- πολύ κοντά το ένα με το άλλο και γύρω στο 20%.
ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ εκτός του κοινοβουλίου.
Ποτάμι, ΚΚΕ και ΧΑ ελαφρώς ενισχυμένα.
Νέα κόμματα εντός της Βουλής (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Λεβέντη).
Μεγάλος συνασπισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Νέες εκλογές μετά από ένα ή δυο χρόνια. Συντριβή των κυβερνητικών κομμάτων.
Έχουμε λοιπόν περίπου δυο χρόνια για την προετοιμασία ενός εντελώς διαφορετικού πολιτικού-κοινωνικού σκηνικού.
Το ίδιο διάστημα έχουν και οι αντίπαλοι, για να προετοιμάσουν μια διάδοχη κατάσταση στα μέτρα τους.
Όμως, για πρώτη φορά ίσως μετά την «μεταπολίτευση, οι δυνατότητες τους είναι τόσο πολύ στενές.
Η επόμενη μέρα έχει έρθει ήδη.
Σε λίγο θα ξημερώσει.
Υπομονή.
Και τότε θα πληρώσουν όλοι μαζί για τα εγκλήματα της εποχής των μνημονίων.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Εύχομαι καλές βουτιές και φόρτωμα μπαταριών σε όλους. Συγγνώμη για το ότι το κείμενο δεν ήταν καλοκαιρινό. Βαρύ, ίσως και δυσάρεστο.
(Αγαπητέ Ηλία, ωραία τα γράφεις πάντα. Συμφωνώ πως εντός ευρώ η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα και πως χρειάζεται δικό της νόμισμα, για να μπορέσει να έχει την δική της οικονομική πολιτική. Συμφωνώ πως και το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα αλλά μια ολόκληρη πολιτική· μια πολιτική παγίδα.
Επιμένω, όμως, πως δεν μπορεί το μόνο σύνθημα να είναι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Χρειάζεται και κάποιο άλλο αίτημα, για να εμπνεύσει τους πολίτες να ενωθούν. Επιμένω στην Δικαιοσύνη. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά το πιστεύω αυτό. Ηλία, δυο χρόνια είναι πολύ μακριά. Πρέπει να δράσουμε πιο σύντομα.
Η κατάσταση για πολλούς πολίτες -και για εμένα- μου θυμίζει πια μια παλιά ατάκα του Χάρρυ Κλυνν: «Έχω αρκετά χρήματα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου, με την προϋπόθεση να πεθάνω αύριο». Από βουτιές καλά πάμε. Όλοι οι φίλοι μου μάζεψαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και την έκαναν για κάποιο νησί. Κάμπινγκ οι περισσότεροι ή σε σπίτια φίλων. Υπάρχει μια γενικότερη αίσθηση πως αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι.
Χτες, ένας φίλος ταβερνιάρης μας είπε πως υπάρχουν βράδια που ούτε ένα τραπέζι δεν είναι Έλληνες. Ούτε εμείς τρώμε έξω. Σε λίγο δεν θα τρώμε και μέσα. Πάντως, έχουμε ξεσκιστεί στα γέλια αυτό το καλοκαίρι. Δεν παλεύεται αλλιώς η κατάσταση. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου