Κώστας Καναβούρης
Ε, λοιπόν δεν πάει άλλο. Στο κάτω κάτω υπάρχει κι ένας ολόκληρος κόσμος που είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Απλώς ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα άλλο. Ούτε συνιστώσα, ούτε πλατφόρμα, ούτε τίποτα. Και να είστε βέβαιοι ότι αυτός ο κόσμος παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση (διαρκώς ογκούμενη) τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό ενός κόμματος που διατρέχει τον αμεσότατο κίνδυνο να μεταλλαγεί σε κόμμα – μπάμπουσκα. Από ένα μεγάλο κόμμα, να ξεπηδάει ένα μικρότερο και ύστερα άλλο πιο μικρό ως που να φτάσουμε στην τελευταία μπάμπουσκα. Την σκληρή. Εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεπηδήσει άλλη. Και τότε το κόμμα – κουκλάκι θα έχει βρει την πραγματική σκληρή του υπόσταση.
Ρε σεις, πάτε καλά;
Από πού πήρατε το δικαίωμα να παίζετε με το μυαλό μας, με την ψυχή μας, με τη ζωή μας την ίδια; Από πού κι ως πού νομίζετε ότι έχετε το ελεύθερο να τραβολογάτε τον ΣΥΡΙΖΑ από δω και από κει σ’ ένα χαμηλότατου επιπέδου θέατρο των πεποιθήσεων που ξεμαλλιάζονται μεταξύ τους; Από πού κι ως πού γελοιοποιείτε το δίκιο των πεποιθήσεων υποβιβάζοντάς το στην αλλόκοτη και καταγέλαστη συνθήκη του καταψηφίζω την κυβέρνηση, της αφαιρώ τη δεδηλωμένη, πλην όμως τη στηρίζω.
Να είστε βέβαιοι ότι ένας ολόκληρος κόσμος παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση το ψυχόδραμα που παίζεται κάθε φορά που συνέρχονται (ο θεός να κάνει πραγματικότητα το «συνέρχομαι») τα συλλογικά όργανα του κόμματος. Αλλά για ποια συλλογικά όργανα μιλάμε; Εδώ η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο μοιάζει με συρραφή συλλογικών οργάνων παρά με αυτούσια συλλογική οντότητα.
Κι αυτό προκαλεί πόνο. Και οργή και αγανάκτηση.
Γιατί πήρατε τις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για ενιαίο κόμμα και τις κάνατε σαν τα μούτρα σας. Ποιόν πάτε να κοροϊδέψετε ρε σεις; Υπάρχετε όλοι, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχετε όλοι βεβαίως, στον κλειστό χώρο των συνεδριάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ο αληθινός ΣΥΡΙΖΑ που παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση τα τεκταινόμενα είναι απ’ έξω.
Γιατί εσείς, ηγέτες και ηγετίσκοι, αρχηγοί και αρχηγίσκοι, τού απαγορεύετε να είναι μέσα.
Όχι ως μέρος αυτού του απίστευτα επονείδιστου παιχνιδιού των ποσοστώσεων (που ως παιχνίδι τακτικισμών είναι και άκρως επικίνδυνο) αλλά ως όλον, ως καθολική οντότητα. Ποιόν κοροϊδεύετε; Κι αν εσείς δεν το βλέπετε εμείς που ζούμε έξω από τις κάμαρες, τις παρακάμαρες και τις αντικάμαρες το βλέπουμε ξεκάθαρα: η αντιστοίχηση των όσων διαμείβονται στα συλλογικά (με το συμπάθιο) όργανα με την κοινωνία, είναι για μια ακόμη φορά η επανάληψη της αξιωματικής ρήσης «των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε».
Ή επί το θυμοσοφικότερο, «αλλού λαλούν τα κρόταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα».
Ρε σεις θα το καταλάβετε; «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» κι εσείς εκεί: φωνάζετε «ζήτω και γεια» για να μην πω τίποτα χειρότερο. Συνέρθετε. Στ’ αλήθεια όμως. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που σας το λέει με οργή και αγανάκτηση. Θα τον ακούσετε ή θα σας κάνει εκείνος να τον ακούσετε; Και τότε η κατάσταση θα είναι εκτός ελέγχου. Με καταστροφικά αποτελέσματα για όλη τη χώρα.
Κι αυτό το δικαίωμα κανένα συνέδριο και καμιά απόφαση δεν σας το έδωσε. Τελεία και παύλα.
arti
Ε, λοιπόν δεν πάει άλλο. Στο κάτω κάτω υπάρχει κι ένας ολόκληρος κόσμος που είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Απλώς ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα άλλο. Ούτε συνιστώσα, ούτε πλατφόρμα, ούτε τίποτα. Και να είστε βέβαιοι ότι αυτός ο κόσμος παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση (διαρκώς ογκούμενη) τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό ενός κόμματος που διατρέχει τον αμεσότατο κίνδυνο να μεταλλαγεί σε κόμμα – μπάμπουσκα. Από ένα μεγάλο κόμμα, να ξεπηδάει ένα μικρότερο και ύστερα άλλο πιο μικρό ως που να φτάσουμε στην τελευταία μπάμπουσκα. Την σκληρή. Εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεπηδήσει άλλη. Και τότε το κόμμα – κουκλάκι θα έχει βρει την πραγματική σκληρή του υπόσταση.
Ρε σεις, πάτε καλά;
Από πού πήρατε το δικαίωμα να παίζετε με το μυαλό μας, με την ψυχή μας, με τη ζωή μας την ίδια; Από πού κι ως πού νομίζετε ότι έχετε το ελεύθερο να τραβολογάτε τον ΣΥΡΙΖΑ από δω και από κει σ’ ένα χαμηλότατου επιπέδου θέατρο των πεποιθήσεων που ξεμαλλιάζονται μεταξύ τους; Από πού κι ως πού γελοιοποιείτε το δίκιο των πεποιθήσεων υποβιβάζοντάς το στην αλλόκοτη και καταγέλαστη συνθήκη του καταψηφίζω την κυβέρνηση, της αφαιρώ τη δεδηλωμένη, πλην όμως τη στηρίζω.
Να είστε βέβαιοι ότι ένας ολόκληρος κόσμος παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση το ψυχόδραμα που παίζεται κάθε φορά που συνέρχονται (ο θεός να κάνει πραγματικότητα το «συνέρχομαι») τα συλλογικά όργανα του κόμματος. Αλλά για ποια συλλογικά όργανα μιλάμε; Εδώ η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο μοιάζει με συρραφή συλλογικών οργάνων παρά με αυτούσια συλλογική οντότητα.
Κι αυτό προκαλεί πόνο. Και οργή και αγανάκτηση.
Γιατί πήρατε τις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για ενιαίο κόμμα και τις κάνατε σαν τα μούτρα σας. Ποιόν πάτε να κοροϊδέψετε ρε σεις; Υπάρχετε όλοι, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχετε όλοι βεβαίως, στον κλειστό χώρο των συνεδριάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ο αληθινός ΣΥΡΙΖΑ που παρακολουθεί με οργή και αγανάκτηση τα τεκταινόμενα είναι απ’ έξω.
Γιατί εσείς, ηγέτες και ηγετίσκοι, αρχηγοί και αρχηγίσκοι, τού απαγορεύετε να είναι μέσα.
Όχι ως μέρος αυτού του απίστευτα επονείδιστου παιχνιδιού των ποσοστώσεων (που ως παιχνίδι τακτικισμών είναι και άκρως επικίνδυνο) αλλά ως όλον, ως καθολική οντότητα. Ποιόν κοροϊδεύετε; Κι αν εσείς δεν το βλέπετε εμείς που ζούμε έξω από τις κάμαρες, τις παρακάμαρες και τις αντικάμαρες το βλέπουμε ξεκάθαρα: η αντιστοίχηση των όσων διαμείβονται στα συλλογικά (με το συμπάθιο) όργανα με την κοινωνία, είναι για μια ακόμη φορά η επανάληψη της αξιωματικής ρήσης «των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε».
Ή επί το θυμοσοφικότερο, «αλλού λαλούν τα κρόταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα».
Ρε σεις θα το καταλάβετε; «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» κι εσείς εκεί: φωνάζετε «ζήτω και γεια» για να μην πω τίποτα χειρότερο. Συνέρθετε. Στ’ αλήθεια όμως. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που σας το λέει με οργή και αγανάκτηση. Θα τον ακούσετε ή θα σας κάνει εκείνος να τον ακούσετε; Και τότε η κατάσταση θα είναι εκτός ελέγχου. Με καταστροφικά αποτελέσματα για όλη τη χώρα.
Κι αυτό το δικαίωμα κανένα συνέδριο και καμιά απόφαση δεν σας το έδωσε. Τελεία και παύλα.
arti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου