Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Μοιάζει με σχήμα παράδοξο και ως ειρωνεία της σημερινής πραγματικότητας, ο άλλοτε προνομιακός εταίρος των Η.Π.Α στην Ευρώπη η Μεγάλη Βρετανία, όπου η σχέση αναμεταξύ των δύο ήταν η εξής οι μεν Η.Π.Α. ο ιθύνων νους και η δε Μ. Βρετανία να λειτουργεί ως βραχίονας εκτέλεσης των επιθυμιών τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πρόσφατο παράδειγμα η ομολογία του πρώην πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας του Μπλαίρ Τόνυ, ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν παράνομος και εξυπηρετούσε μοναδικά τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής).
Σήμερα η Μεγάλη Βρετανία είναι σε πολύ μία άλλη μοίρα από την προηγούμενη δεκαετία και αυτό οφείλεται στην έξοδο της, έπειτα από το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 23 του Ιούνη και παρακάτω θα προσπαθήσουμε να συνθέσουμε την μεγάλη εικόνα από τα όσα κομμάτια μας παρέχουν οι πληροφορίες της ιστορίας αυτής και αναμένουμε με ενδιαφέρον του τι εικόνα θα προκύψει στο τέλος της ιστορίας από αυτό το παζλ.
Η ιστορία του Brexit όσο και αν τα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν στρέφουν τα φώτα ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης προς αυτό το πεδίο πού είναι σε εξέλιξη και επηρεάζει τις τύχες όχι μόνο της σταθερότητας του οργανισμού της Παγκοσμιοποίησης της οικονομίας των Αγορών (δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ένας λόγος δημιουργίας ήταν και η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων των ισχυρών ελίτ της πολιτικής και της οικονομικής της κάθε χώρας της Ε.Ε.), όχι μόνο λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στο οικοδόμημα της Ευρωζώνης αλλά μπορεί να πλήξει καίρια και σε μεγάλο βαθμό την αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται ως φόβος ανησυχίας οι κυρίαρχες ελίτ της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και μέσω των καναλιών που τελούν υπό τον έλεγχο της κηδεμονίας τους αποτρέπουν κι αποστρέφουν κάθε ενδιαφέρον εντέχνως προς αυτό το ζήτημα.
Μοιάζει με ειρωνεία της ιστορίας ότι στην χώρα που θεμελιώθηκε το πολιτικό σύστημα του Κοινοβουλευτισμού (το σύστημα του Γουεστμίνστερ, η πεφωτισμένη ολιγαρχία που εκχωρεί την εξουσία στον έναν είτε είναι ο Πρωθυπουργός, είτε ο Πρόεδρος αυτός) και ανδρώθηκε στα "νεωτερικά κράτη"-Λεβιάθαν όπου ισχυροποίησε τις αστικές τάξεις ως κυρίαρχο παράγοντα ρυθμιστή του εκάστοτε κράτους ("Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί το κορύφωμα της μεγάλης και μακρόχρονης εξελικτικής πορείας -οικονομικής και κοινωνικής- που ανέδειξε την αστική τάξη, κυρίαρχη τάξη του κόσμου", Άλμπερ Σομπούλ, Η Γαλλική Επανάσταση). Σήμερα αυτή η χώρα που προκάλεσε το δημοψήφισμα στα πλαίσια του Κοινοβουλευτισμού και επέτρεψε (φυσικά όχι με ειρηνικές συνθήκες αλλά με σπέκουλα πολεμικής μέσω των Μ.Μ.Ε., κυρίως) να λάβουν μέρος στο δημοψήφισμα οι λαοί της Μ. Βρετανίας.
Ένα αίτημα το οποίο είχε ξεκινήσει από το UKIP και τον ηγέτη τους τότε τον Φάραντζ που είχε προεκλογικά σηκώσει ως σημαία του για να γίνει δημοψήφισμα στη παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Λεπέν σήμερα στη Γαλλία έχει στηρίξει τη προεκλογική της καμπάνια στο αίτημα του δημοψηφίσματος της Γαλλίας ως προς τη παραμονή της στην Ευρωζώνη ή όχι.
Ο Φάραντζ απόκτησε δύναμη μέσω αυτού του αιτήματος για δημοψήφισμα στην επόμενη μέρα, κάτι που έκανε στη συνέχεια να το υιοθετήσει και ο Κάμερον βλέποντας τότε τις δημοσκοπήσεις ότι είχε απολέσει σημαντικό μέρος των εκλογικών του δυνάμεων στον προεκλογικό του αγώνα. Στη συνέχεια αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό για τον ίδιον το Φάραντζ στις βουλευτικές εκλογές σε τέτοιο βαθμό πού να μην είναι δυνατή η είσοδος για το κόμμα του εντός του κοινοβουλίου και να μην τον χρειάζεται ο Κάμερον για να σχηματίσει μία κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των δύο κομμάτων και έπειτα να οδηγηθεί σε παραίτηση ο Φάραντζ από την ηγεσία του κόμματος του.
Έμμεσα σύρθηκε σε αυτή την απόφαση ο Κάμερον να προκαλέσει το δημοψήφισμα, κάτι που αν είχε την ευκαιρία να μην το έκανε και να μην εμπλακεί τότε δεν θα το έκανε ο ίδιος με μεγάλη του χαρά, κάτι το οποίο φάνηκε και στη συνέχεια αυτής της ιστορίας και τον οδήγησε τον ίδιο στην παραίτηση του.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Μοιάζει με σχήμα παράδοξο και ως ειρωνεία της σημερινής πραγματικότητας, ο άλλοτε προνομιακός εταίρος των Η.Π.Α στην Ευρώπη η Μεγάλη Βρετανία, όπου η σχέση αναμεταξύ των δύο ήταν η εξής οι μεν Η.Π.Α. ο ιθύνων νους και η δε Μ. Βρετανία να λειτουργεί ως βραχίονας εκτέλεσης των επιθυμιών τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πρόσφατο παράδειγμα η ομολογία του πρώην πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας του Μπλαίρ Τόνυ, ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν παράνομος και εξυπηρετούσε μοναδικά τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής).
Σήμερα η Μεγάλη Βρετανία είναι σε πολύ μία άλλη μοίρα από την προηγούμενη δεκαετία και αυτό οφείλεται στην έξοδο της, έπειτα από το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 23 του Ιούνη και παρακάτω θα προσπαθήσουμε να συνθέσουμε την μεγάλη εικόνα από τα όσα κομμάτια μας παρέχουν οι πληροφορίες της ιστορίας αυτής και αναμένουμε με ενδιαφέρον του τι εικόνα θα προκύψει στο τέλος της ιστορίας από αυτό το παζλ.
Η ιστορία του Brexit όσο και αν τα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν στρέφουν τα φώτα ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης προς αυτό το πεδίο πού είναι σε εξέλιξη και επηρεάζει τις τύχες όχι μόνο της σταθερότητας του οργανισμού της Παγκοσμιοποίησης της οικονομίας των Αγορών (δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ένας λόγος δημιουργίας ήταν και η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων των ισχυρών ελίτ της πολιτικής και της οικονομικής της κάθε χώρας της Ε.Ε.), όχι μόνο λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στο οικοδόμημα της Ευρωζώνης αλλά μπορεί να πλήξει καίρια και σε μεγάλο βαθμό την αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται ως φόβος ανησυχίας οι κυρίαρχες ελίτ της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και μέσω των καναλιών που τελούν υπό τον έλεγχο της κηδεμονίας τους αποτρέπουν κι αποστρέφουν κάθε ενδιαφέρον εντέχνως προς αυτό το ζήτημα.
Μοιάζει με ειρωνεία της ιστορίας ότι στην χώρα που θεμελιώθηκε το πολιτικό σύστημα του Κοινοβουλευτισμού (το σύστημα του Γουεστμίνστερ, η πεφωτισμένη ολιγαρχία που εκχωρεί την εξουσία στον έναν είτε είναι ο Πρωθυπουργός, είτε ο Πρόεδρος αυτός) και ανδρώθηκε στα "νεωτερικά κράτη"-Λεβιάθαν όπου ισχυροποίησε τις αστικές τάξεις ως κυρίαρχο παράγοντα ρυθμιστή του εκάστοτε κράτους ("Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί το κορύφωμα της μεγάλης και μακρόχρονης εξελικτικής πορείας -οικονομικής και κοινωνικής- που ανέδειξε την αστική τάξη, κυρίαρχη τάξη του κόσμου", Άλμπερ Σομπούλ, Η Γαλλική Επανάσταση). Σήμερα αυτή η χώρα που προκάλεσε το δημοψήφισμα στα πλαίσια του Κοινοβουλευτισμού και επέτρεψε (φυσικά όχι με ειρηνικές συνθήκες αλλά με σπέκουλα πολεμικής μέσω των Μ.Μ.Ε., κυρίως) να λάβουν μέρος στο δημοψήφισμα οι λαοί της Μ. Βρετανίας.
Ένα αίτημα το οποίο είχε ξεκινήσει από το UKIP και τον ηγέτη τους τότε τον Φάραντζ που είχε προεκλογικά σηκώσει ως σημαία του για να γίνει δημοψήφισμα στη παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Λεπέν σήμερα στη Γαλλία έχει στηρίξει τη προεκλογική της καμπάνια στο αίτημα του δημοψηφίσματος της Γαλλίας ως προς τη παραμονή της στην Ευρωζώνη ή όχι.
Ο Φάραντζ απόκτησε δύναμη μέσω αυτού του αιτήματος για δημοψήφισμα στην επόμενη μέρα, κάτι που έκανε στη συνέχεια να το υιοθετήσει και ο Κάμερον βλέποντας τότε τις δημοσκοπήσεις ότι είχε απολέσει σημαντικό μέρος των εκλογικών του δυνάμεων στον προεκλογικό του αγώνα. Στη συνέχεια αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό για τον ίδιον το Φάραντζ στις βουλευτικές εκλογές σε τέτοιο βαθμό πού να μην είναι δυνατή η είσοδος για το κόμμα του εντός του κοινοβουλίου και να μην τον χρειάζεται ο Κάμερον για να σχηματίσει μία κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των δύο κομμάτων και έπειτα να οδηγηθεί σε παραίτηση ο Φάραντζ από την ηγεσία του κόμματος του.
Έμμεσα σύρθηκε σε αυτή την απόφαση ο Κάμερον να προκαλέσει το δημοψήφισμα, κάτι που αν είχε την ευκαιρία να μην το έκανε και να μην εμπλακεί τότε δεν θα το έκανε ο ίδιος με μεγάλη του χαρά, κάτι το οποίο φάνηκε και στη συνέχεια αυτής της ιστορίας και τον οδήγησε τον ίδιο στην παραίτηση του.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου