Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία της «ΔιΕΕξόδου», την πρωτοβουλία για το ελληνικό «Lexit», από την πρώτη στιγμή που έγινε η πρόσκληση, έχω να παρατηρήσω τον φόβο να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας, φόβο εντελώς αναντίστοιχο με τις ομιλίες των εισηγητών τόσο στην πρώτη συγκέντρωση γνωριμίας όσο και στην ιδρυτική συνέλευση στο Θησείο. Φόβο τον οποίο εξ’ εμπειρίας αποδίδω στη βαριά κληρονομιά της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και λοιπών χώρων.
Θεωρώ φλέγον θέμα το ξεπέρασμα αυτού του φόβου και το πλάτεμα και βάθεμα του διαλόγου για το συλλογικό υποκείμενο το οποίο θα φέρει εις πέρας τη σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, τώρα, που η πολιτική συγκυρία ευνοεί και έχουμε ακόμα τη ζωτικότητα του καινούριου, τότε και αυτή η πρωτοβουλία είναι καταδικασμένη να ξεφουσκώσει. Τόσο απλά και τόσο σίγουρα.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μιλάμε για πολιτικό Μέτωπο λες και θέλουμε να κοροϊδέψουμε κανέναν, ούτε να λέμε απολογητικά πως δεν είναι στους σκοπούς μας να φτιάξουμε ένα ακόμη κόμμα. Εάν είχαμε έτοιμο το κόμμα, δεν θα παίρναμε καμία πρωτοβουλία. Το κόμμα θα καλούσε τον κόσμο να το ακολουθήσει, θα προσπαθούσε να αποκτήσει διείσδυση στις μάζες με τις συνήθεις κομματικές διαδικασίες.
Ο λόγος που πήραμε αυτήν την πρωτοβουλία είναι ακριβώς γιατί δεν μπορούμε και δεν διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον να μπορέσουμε να φτιάξουμε αυτό το κόμμα της πρωτοπορίας. Ίσως είναι η πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας λόγω της εποχής. Ίσως είναι η ψυχοσύνθεση του Έλληνα που αρνείται τα καλούπια.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε να λέμε στους συνανθρώπους μας πως κανένας πια δεν μπορεί να τους σώσει και πως πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι πάνω τους το τρομακτικό για πολλούς βάρος της αυτοδιακυβέρνησης της χώρας και των ζωών τους. Πως μόνο το ίδιο το κίνημα πλέον μπορεί να αναλάβει το ρόλο του πολιτικού υποκειμένου.
Βεβαίως με τους πολιτικούς φορείς μέσα. Μικρές νησίδες μέσα σε μια θάλασσα ανένταχτων και αυτόβουλων ελεύθερων ανθρώπων.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία της «ΔιΕΕξόδου», την πρωτοβουλία για το ελληνικό «Lexit», από την πρώτη στιγμή που έγινε η πρόσκληση, έχω να παρατηρήσω τον φόβο να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας, φόβο εντελώς αναντίστοιχο με τις ομιλίες των εισηγητών τόσο στην πρώτη συγκέντρωση γνωριμίας όσο και στην ιδρυτική συνέλευση στο Θησείο. Φόβο τον οποίο εξ’ εμπειρίας αποδίδω στη βαριά κληρονομιά της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και λοιπών χώρων.
Θεωρώ φλέγον θέμα το ξεπέρασμα αυτού του φόβου και το πλάτεμα και βάθεμα του διαλόγου για το συλλογικό υποκείμενο το οποίο θα φέρει εις πέρας τη σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, τώρα, που η πολιτική συγκυρία ευνοεί και έχουμε ακόμα τη ζωτικότητα του καινούριου, τότε και αυτή η πρωτοβουλία είναι καταδικασμένη να ξεφουσκώσει. Τόσο απλά και τόσο σίγουρα.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μιλάμε για πολιτικό Μέτωπο λες και θέλουμε να κοροϊδέψουμε κανέναν, ούτε να λέμε απολογητικά πως δεν είναι στους σκοπούς μας να φτιάξουμε ένα ακόμη κόμμα. Εάν είχαμε έτοιμο το κόμμα, δεν θα παίρναμε καμία πρωτοβουλία. Το κόμμα θα καλούσε τον κόσμο να το ακολουθήσει, θα προσπαθούσε να αποκτήσει διείσδυση στις μάζες με τις συνήθεις κομματικές διαδικασίες.
Ο λόγος που πήραμε αυτήν την πρωτοβουλία είναι ακριβώς γιατί δεν μπορούμε και δεν διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον να μπορέσουμε να φτιάξουμε αυτό το κόμμα της πρωτοπορίας. Ίσως είναι η πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας λόγω της εποχής. Ίσως είναι η ψυχοσύνθεση του Έλληνα που αρνείται τα καλούπια.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε να λέμε στους συνανθρώπους μας πως κανένας πια δεν μπορεί να τους σώσει και πως πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι πάνω τους το τρομακτικό για πολλούς βάρος της αυτοδιακυβέρνησης της χώρας και των ζωών τους. Πως μόνο το ίδιο το κίνημα πλέον μπορεί να αναλάβει το ρόλο του πολιτικού υποκειμένου.
Βεβαίως με τους πολιτικούς φορείς μέσα. Μικρές νησίδες μέσα σε μια θάλασσα ανένταχτων και αυτόβουλων ελεύθερων ανθρώπων.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου