Μυσταγωγία

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Τον ρώτησε δειλά πώς να ‘ναι ο έρωτας.
Και κείνος, την έπιασε απαλά απ’ το χέρι και την έσυρε στο Ταξίδι του.
Περπάτησε τα χείλη του πάνω της με λατρεία.
Ακούμπησε στη βάση του λαιμού της μια θάλασσα λόγια ανείπωτα.
Ξαπόστασε το βλέμμα του μελωμένο στις πάλλευκες κοιλάδες του στήθους της.
Θήλασε τρυφερά τους καρπούς της που ‘χαν μεστώσει απ' την προσμονή.
Έπλυνε το στόμα του ευλαβικά στο άγιο μύρο που ανέβλυζε απ’ τις πηγές της.
Αγνάντεψε τα βάθη της εκστατικός.
Κι ύστερα, με μια λύσσα απότομη, χύθηκε σαν αστραπή και σαν βροντή μέσα της.
Την κυρίευσε.
Την εκούρσεψε.
Πόλη απόρθητη μέσα στου κόσμου τη βουή την έκανε δική του, κατάδική του.
Με μια μυσταγωγία της σιωπής,
με ένα τέλος ενοχής, πρωτόγνωρο και για τους δυο…
.
Τη φίλησε με δέος…
Ολισθηρό το χάδι της γονάτισε στο δέρμα του,
ευλαβικός προσκυνητής.
Και η στιγμή κατάπιε λαίμαργα τα χρόνια μονομιάς.
Και οι ανάσες, κόκκινες βραδυφλεγείς ανάσες, βάψανε πύρινες τις ανατολές.
Κι οι αναστολές, μάζευαν τη γύμνια τους απ’ το πάτωμα, σχεδία την έκαναν, όλο το χθες να ταξιδέψει πάνω της..
Στα βάθη του πελάγους να χαθεί.
.
Τον κοίταξε μ’ απόγνωση.
Βύθισε τις λυμένες αισθήσεις της μέσα του και του 'πε…
''Σ’ ευχαριστώ''…
.
Την κοίταξε με συντριβή…
Δέθηκε στα σκισμένα κατάρτια της σαν ναυαγός και της είπε...
''Σ’ ευχαριστώ''…
.
Και τότε, ένα ατίθασο σύμπαν, ένα σύμπαν δίχως υπεκφυγές και προσποιήσεις , έκλεισε το μάτι σε μια διέλευση του απείρου.

Αν το πρόσεξε...; Δε ξέρω...

Ποιος είν’ ο μύστης και ποιος ο μυημένος…; Πάλι δε ξέρω, μη με ρωτάς...

---

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη

---