Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Εν τέλει,
Μόνο η Συνείδηση∙
Θ’ αναμετριόταν με την Πανσέληνο…
Στο γκρι κτήριο βασίλευε η μούχλα.
Και βέβαια οι μύκητες δεν μπορούν να χτίσουν την αποικία τους πάνω στο ατσάλι, ούτε στο γυαλί.
Και βέβαια αυτή δεν ήταν η γνωστή βελούδινη μορφή της άσπρης-πράσινης-μπλε μούχλας.
Ήταν μία μούχλα αόρατη στο χρώμα του δέρματος. Για την ακρίβεια είχε ποτίσει το δέρμα σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατο να κατανοήσουν οι ίδιοι οι φέροντες. Ήταν σαν ένας διάφανος μανδύας που έκλεινε κάθε πόρο του δέρματος.
Κάθε που άνοιγε η μπάρα έμπαιναν μέσα τα στρατιωτάκια, δένονταν με καλώδια και παρακολουθούσαν το ένα το άλλο. Μέχρι που να μην διακρίνεις ποιος ήταν μεγαλύτερος ή μικρότερος Χαφιές. Αλλά σε όσες καρέκλες κι αν σκαρφάλωναν πόδια δεν φύτρωναν ποτέ. Έρποντας λοιπόν τα σκουλήκια, ακουμπούσαν με το σάλιο τους διάφανους μανδύες για να σχηματίσουν κολλώδεις Σβάστικες ή Αστερόεσσες.
Η περιοχή θύμιζε εμπόλεμη ζώνη αλλά τόσο διαφορετική!
Στον αληθινό Πόλεμο η αναταραχή πυροδοτούσε τη Σκέψη, το αίσθημα της επιβίωσης συνδαύλιζε τη Δραστηριότητα, φύονταν πόδια και βήματα χάλευαν προς τη Δημοκρατία. Μα τούτος ήταν ένας άλλος Πόλεμος. Ήταν ένας πόλεμος που ονόμαζε τον εαυτό του αυθαίρετα Ειρήνη. Συνακόλουθα η πλειονότητα του πληθυσμού παλιμπαίδιζε ήσυχα στα socialmedias. Το πνευματικό κατεστημένο είχε υποδουλωθεί στην κρατική-ιδιωτική εξουσία. Συνδικάτα και λαϊκά κινήματα είχαν υποτάξει το ηθικό τους στον οργανωμένο φασισμό. Κι οι αναπνοές περνούσαν απ’ τη διαδικασία των ακροάσεων προς έγκριση. Συνήθως δεν εγκρίνονταν, απλώς υποβοηθιούνταν δια μέσω τεχνικής υποστήριξης. Κι είχε τόσο προοδεύσει η Τεχνολογία που τα στρατιωτάκια δεν καταλάβαιναν τους ενσωματωμένους σωλήνες στα πνευμόνια τους, μήτε τη μηχανική ανάσα που έπνιγε ενίοτε.
Κάθε βράδυ ξέπλεναν ένα κατάπλασμα για να το προσαρμόσουν στις αισθήσεις, με το επαναλαμβανόμενο νανούρισμα αυτές θ’ αποκοιμιούνταν μια για πάντα, κι όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων θα είχαν την ανάλογη αξιοπιστία.
Ο λόγος διάπραξης όλων αυτών των «απαραίτητων ενεργειών» ήταν τα Παιδιά και το Μέλλον τους! Μα τα παιδιά όλο κι απομακρύνονταν από κοντά τους. Κι όταν μεγάλωναν έχαναν κι εκείνα τα πόδια τους κι άρχιζαν να σέρνονται στο χώμα!
Κάποια μέρα ήρθε στο κτήριο μια αδύνατη γυναίκα με Μπλε μάτια. Την έλεγαν Συνείδηση.
Τα σκουλήκια τυφλώνονταν όταν τα κοιτούσε. Με τρόπο απόλυτα εκτυφλωτικό το Μπλε εμβόλιζε τις κόρες των άλλων ματιών. Και το Οξυγόνο ξαφνικά έκαιγε τα ρουθούνια. Δεν άντεχαν τόσο οξυγόνο να εισβάλλει στον εγκέφαλό τους!
Όλοι βιάστηκαν να υποθέσουν πως επρόκειτο για την προσγείωση του Μεφιστοφελή στα Εγκόσμια και ιδιαίτερα στον προαύλιο χώρο του Γκρι κτηρίου. Άρπαξαν σταυρούς και παρατάχθηκαν στην περίφραξη σιμά. Για να σώσουν τα Παιδιά, πάντα συνιστούσαν αυτά μία καλή δικαιολογία για τα πεπραγμένα του Κόσμου.
Με μανία έσκισαν το λευκό φόρεμά της, κι όποιο στρατιωτάκι θα προλάβαινε ένα κουρελάκι άχραντο για τρόπαιό του να υψώσει, θα είχε bonustime. Ναι! Μην απορείτε καθόλου! Μέσα στο Γκρι Κτήριο τα σκουλήκια έκοβαν σε μερίδες τον Χρόνο και τον μοίραζαν, πρωτίστως η επικυριαρχία είχε επιβληθεί στον Χρόνο.
Να τρομοκρατήσεις την πυρρά του Χρόνου, μέγα επίτευγμα…
Τα Παιδιά δεν σώθηκαν!
Εν τέλει,
Μόνο η Συνείδηση∙
Θ’ αναμετριόταν με την Πανσέληνο…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Εν τέλει,
Μόνο η Συνείδηση∙
Θ’ αναμετριόταν με την Πανσέληνο…
Στο γκρι κτήριο βασίλευε η μούχλα.
Και βέβαια οι μύκητες δεν μπορούν να χτίσουν την αποικία τους πάνω στο ατσάλι, ούτε στο γυαλί.
Και βέβαια αυτή δεν ήταν η γνωστή βελούδινη μορφή της άσπρης-πράσινης-μπλε μούχλας.
Ήταν μία μούχλα αόρατη στο χρώμα του δέρματος. Για την ακρίβεια είχε ποτίσει το δέρμα σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατο να κατανοήσουν οι ίδιοι οι φέροντες. Ήταν σαν ένας διάφανος μανδύας που έκλεινε κάθε πόρο του δέρματος.
Κάθε που άνοιγε η μπάρα έμπαιναν μέσα τα στρατιωτάκια, δένονταν με καλώδια και παρακολουθούσαν το ένα το άλλο. Μέχρι που να μην διακρίνεις ποιος ήταν μεγαλύτερος ή μικρότερος Χαφιές. Αλλά σε όσες καρέκλες κι αν σκαρφάλωναν πόδια δεν φύτρωναν ποτέ. Έρποντας λοιπόν τα σκουλήκια, ακουμπούσαν με το σάλιο τους διάφανους μανδύες για να σχηματίσουν κολλώδεις Σβάστικες ή Αστερόεσσες.
Η περιοχή θύμιζε εμπόλεμη ζώνη αλλά τόσο διαφορετική!
Στον αληθινό Πόλεμο η αναταραχή πυροδοτούσε τη Σκέψη, το αίσθημα της επιβίωσης συνδαύλιζε τη Δραστηριότητα, φύονταν πόδια και βήματα χάλευαν προς τη Δημοκρατία. Μα τούτος ήταν ένας άλλος Πόλεμος. Ήταν ένας πόλεμος που ονόμαζε τον εαυτό του αυθαίρετα Ειρήνη. Συνακόλουθα η πλειονότητα του πληθυσμού παλιμπαίδιζε ήσυχα στα socialmedias. Το πνευματικό κατεστημένο είχε υποδουλωθεί στην κρατική-ιδιωτική εξουσία. Συνδικάτα και λαϊκά κινήματα είχαν υποτάξει το ηθικό τους στον οργανωμένο φασισμό. Κι οι αναπνοές περνούσαν απ’ τη διαδικασία των ακροάσεων προς έγκριση. Συνήθως δεν εγκρίνονταν, απλώς υποβοηθιούνταν δια μέσω τεχνικής υποστήριξης. Κι είχε τόσο προοδεύσει η Τεχνολογία που τα στρατιωτάκια δεν καταλάβαιναν τους ενσωματωμένους σωλήνες στα πνευμόνια τους, μήτε τη μηχανική ανάσα που έπνιγε ενίοτε.
Κάθε βράδυ ξέπλεναν ένα κατάπλασμα για να το προσαρμόσουν στις αισθήσεις, με το επαναλαμβανόμενο νανούρισμα αυτές θ’ αποκοιμιούνταν μια για πάντα, κι όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων θα είχαν την ανάλογη αξιοπιστία.
Ο λόγος διάπραξης όλων αυτών των «απαραίτητων ενεργειών» ήταν τα Παιδιά και το Μέλλον τους! Μα τα παιδιά όλο κι απομακρύνονταν από κοντά τους. Κι όταν μεγάλωναν έχαναν κι εκείνα τα πόδια τους κι άρχιζαν να σέρνονται στο χώμα!
Κάποια μέρα ήρθε στο κτήριο μια αδύνατη γυναίκα με Μπλε μάτια. Την έλεγαν Συνείδηση.
Τα σκουλήκια τυφλώνονταν όταν τα κοιτούσε. Με τρόπο απόλυτα εκτυφλωτικό το Μπλε εμβόλιζε τις κόρες των άλλων ματιών. Και το Οξυγόνο ξαφνικά έκαιγε τα ρουθούνια. Δεν άντεχαν τόσο οξυγόνο να εισβάλλει στον εγκέφαλό τους!
Όλοι βιάστηκαν να υποθέσουν πως επρόκειτο για την προσγείωση του Μεφιστοφελή στα Εγκόσμια και ιδιαίτερα στον προαύλιο χώρο του Γκρι κτηρίου. Άρπαξαν σταυρούς και παρατάχθηκαν στην περίφραξη σιμά. Για να σώσουν τα Παιδιά, πάντα συνιστούσαν αυτά μία καλή δικαιολογία για τα πεπραγμένα του Κόσμου.
Με μανία έσκισαν το λευκό φόρεμά της, κι όποιο στρατιωτάκι θα προλάβαινε ένα κουρελάκι άχραντο για τρόπαιό του να υψώσει, θα είχε bonustime. Ναι! Μην απορείτε καθόλου! Μέσα στο Γκρι Κτήριο τα σκουλήκια έκοβαν σε μερίδες τον Χρόνο και τον μοίραζαν, πρωτίστως η επικυριαρχία είχε επιβληθεί στον Χρόνο.
Να τρομοκρατήσεις την πυρρά του Χρόνου, μέγα επίτευγμα…
Τα Παιδιά δεν σώθηκαν!
Εν τέλει,
Μόνο η Συνείδηση∙
Θ’ αναμετριόταν με την Πανσέληνο…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου