Αθανάσιος Μπόϊκος
Σε παλαιότερο δημοσίευμά μου (1-4-16, «Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες», με αφορμή τις φιέστες των κυβερνώντων για τον «ένα χρόνο διακυβέρνησης από την αριστερά», είχα επισημάνει ότι μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συστημική του ενσωμάτωση -η οποία τον εξομοίωσε με τις προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις που ως τότε κατήγγελλε- ένα μόνο πεδίο τού έμενε με συγκριτικό πλεονέκτημα. Αυτό της αντιπαράθεσης του «νέου» με το «παλιό», όπου ο ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και υπερτερεί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από τους τελευταίους είναι κατάσπαρτες με μεγάλα σκάνδαλα, χοντρή διαπλοκή και διαφθορά. Από την άλλη, ακόμη και να το επεδίωκε, ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να εγκαθιδρύσει το δικό του «παράλληλο» κράτος μέσα στη δεκαεξάμηνη (ως τότε) κυβερνητική του θητεία.
Η (πραγματική ή τεχνητή) σύγκρουση, λοιπόν, με το ΝΔ/ΠΑΣΟΚικό καθεστώς διαφθοράς, συνιστούσε –και εξακολουθεί να συνιστά- προνομιακό πεδίο και επιζητούμενο των «αριστερών» προς απόδειξη του «ηθικού τους πλεονεκτήματος». Επείγονται μάλιστα πολύ, διότι διαισθάνονται -και σωστά- ότι το αβαντάζ αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Κάθε μέρα, κάθε περίσταση είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να χάνεται. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος του σκληρού ροκ που παρακολουθούμε στη Βουλή σε διάφορες περιστάσεις, με πιο πρόσφατη αυτή της αντιπαράθεσης κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού 2019 (υπάρχουν βεβαίως και άλλοι λόγοι, που ωστόσο συμπαρασύρονται και εκφράζονται μέσω της εμφανιζόμενης ως κυρίαρχης αντιπαράθεσης «νέου-παλιού», «ηθικού-ανήθικου»). Καθώς μάλιστα βαίνουμε προς τις επικείμενες εκλογές, το φαινόμενο καθίσταται όλο και συχνότερο· όλο και εντονότερο.
Τα φαντάσματα της εποχής Γιαννόπουλου - Κουτσόγιωργα επέστρεψαν εδώ και καιρό, σε συριζαϊκή -χωρίς γραβάτα- έκδοση, είναι στα ντουζένια τους και άρχισαν να γράφουν νέα επεισόδια και υπερωρίες στη Βουλή των Ελλήνων. Με την αμέριστη, ασφαλώς, συμπαράσταση και ευγενική (πολιτική) χορηγία των «ευέξαπτων» της Ν.Δ. (κων-κων Γεωργιάδη, Βορίδη αλλά και του ίδιου του κου Μητσοτάκη).
Αλλά… μέρες αγάπης έρχονται. Ειρήνη εν τω κόσμω. Και, ρε παιδιά (της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ), προς τι τόση και τέτοια αντιπαράθεση! Τέτοια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και (δια)κοσμητικών επιθέτων! Ποια είναι τα πολλά και μεγάλα που σας χωρίζουν; Μήπως το παρελθόν του ενός δεν προδιαγράφει το μέλλον του άλλου;
Και αν νομίζετε πως δε σας αφορά το μήνυμα της αγάπης των ημερών, αναλογιστείτε τουλάχιστον τούτο: ότι ενδέχεται μεθαύριο να χρειαστεί να συγκυβερνήσετε, αν η κάλπη δε βγάλει τα «σωστά» νούμερα. Για το καλό και την ξανα-σωτηρία της χώρας ασφαλώς -ίσως με επίκεντρο τα (λεγόμενα) εθνικά θέματα αυτή τη φορά, για τα οποία τόσο ντόρο σηκώνετε.
Δε θα είναι βέβαια πρώτη σας επιλογή αυτό. Και μάλλον ούτε δεύτερη. Μα έχω την αίσθηση πως εδώ και κάμποσα χρόνια οι κεντρικές επιλογές ανήκουν σε άλλους. Όχι σε σας.
Εξάλλου, στα ούτε καν δέκα τελευταία τρομερά χρόνια ήδη μετράμε δυο τρεις συγκυβερνήσεις, που μέχρι να συμβούν θεωρούνταν αδιανόητες.
Αθανάσιος Μπόϊκος: Σχετικά με τον συντάκτη
Σε παλαιότερο δημοσίευμά μου (1-4-16, «Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες», με αφορμή τις φιέστες των κυβερνώντων για τον «ένα χρόνο διακυβέρνησης από την αριστερά», είχα επισημάνει ότι μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συστημική του ενσωμάτωση -η οποία τον εξομοίωσε με τις προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις που ως τότε κατήγγελλε- ένα μόνο πεδίο τού έμενε με συγκριτικό πλεονέκτημα. Αυτό της αντιπαράθεσης του «νέου» με το «παλιό», όπου ο ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και υπερτερεί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από τους τελευταίους είναι κατάσπαρτες με μεγάλα σκάνδαλα, χοντρή διαπλοκή και διαφθορά. Από την άλλη, ακόμη και να το επεδίωκε, ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να εγκαθιδρύσει το δικό του «παράλληλο» κράτος μέσα στη δεκαεξάμηνη (ως τότε) κυβερνητική του θητεία. Η (πραγματική ή τεχνητή) σύγκρουση, λοιπόν, με το ΝΔ/ΠΑΣΟΚικό καθεστώς διαφθοράς, συνιστούσε –και εξακολουθεί να συνιστά- προνομιακό πεδίο και επιζητούμενο των «αριστερών» προς απόδειξη του «ηθικού τους πλεονεκτήματος». Επείγονται μάλιστα πολύ, διότι διαισθάνονται -και σωστά- ότι το αβαντάζ αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Κάθε μέρα, κάθε περίσταση είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να χάνεται. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος του σκληρού ροκ που παρακολουθούμε στη Βουλή σε διάφορες περιστάσεις, με πιο πρόσφατη αυτή της αντιπαράθεσης κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού 2019 (υπάρχουν βεβαίως και άλλοι λόγοι, που ωστόσο συμπαρασύρονται και εκφράζονται μέσω της εμφανιζόμενης ως κυρίαρχης αντιπαράθεσης «νέου-παλιού», «ηθικού-ανήθικου»). Καθώς μάλιστα βαίνουμε προς τις επικείμενες εκλογές, το φαινόμενο καθίσταται όλο και συχνότερο· όλο και εντονότερο.
Τα φαντάσματα της εποχής Γιαννόπουλου - Κουτσόγιωργα επέστρεψαν εδώ και καιρό, σε συριζαϊκή -χωρίς γραβάτα- έκδοση, είναι στα ντουζένια τους και άρχισαν να γράφουν νέα επεισόδια και υπερωρίες στη Βουλή των Ελλήνων. Με την αμέριστη, ασφαλώς, συμπαράσταση και ευγενική (πολιτική) χορηγία των «ευέξαπτων» της Ν.Δ. (κων-κων Γεωργιάδη, Βορίδη αλλά και του ίδιου του κου Μητσοτάκη).
Αλλά… μέρες αγάπης έρχονται. Ειρήνη εν τω κόσμω. Και, ρε παιδιά (της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ), προς τι τόση και τέτοια αντιπαράθεση! Τέτοια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και (δια)κοσμητικών επιθέτων! Ποια είναι τα πολλά και μεγάλα που σας χωρίζουν; Μήπως το παρελθόν του ενός δεν προδιαγράφει το μέλλον του άλλου;
Και αν νομίζετε πως δε σας αφορά το μήνυμα της αγάπης των ημερών, αναλογιστείτε τουλάχιστον τούτο: ότι ενδέχεται μεθαύριο να χρειαστεί να συγκυβερνήσετε, αν η κάλπη δε βγάλει τα «σωστά» νούμερα. Για το καλό και την ξανα-σωτηρία της χώρας ασφαλώς -ίσως με επίκεντρο τα (λεγόμενα) εθνικά θέματα αυτή τη φορά, για τα οποία τόσο ντόρο σηκώνετε.
Δε θα είναι βέβαια πρώτη σας επιλογή αυτό. Και μάλλον ούτε δεύτερη. Μα έχω την αίσθηση πως εδώ και κάμποσα χρόνια οι κεντρικές επιλογές ανήκουν σε άλλους. Όχι σε σας.
Εξάλλου, στα ούτε καν δέκα τελευταία τρομερά χρόνια ήδη μετράμε δυο τρεις συγκυβερνήσεις, που μέχρι να συμβούν θεωρούνταν αδιανόητες.
Αθανάσιος Μπόϊκος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου