Ηλίας Γιαννιώτης
Είναι πρωί, ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ, έχει κρύο έξω, ψιλοβρέχει. Ανάβεις το πρώτο τσιγάρο της μέρας και ανοίγεις το fb να δεις την κίνηση, ψυχών και ανθρώπων. Να δεις φωτογραφίες, τις ειδήσεις, τα ανέκδοτα, τα video της ημέρας, τα status που σηκώνουν οι ''φίλοι''. Status για αισθήματα, χωρισμούς, status μοναξιάς, σαν φάροι που εκπέμπουν σήμα κινδύνου στην καταιγίδα. Και όλο περιμένουν κάποιοι να τους τα σχολιάσουν, να αισθανθούν έστω αυτή την αλλόκοτη χαρά ότι κάποιος μοιράζεται το πρόβλημα τους. Σαν να ψωνίζουν συλλυπητήρια ένα πράγμα. Και όλο ανεβάζουν λέξεις, φωτογραφίες, τραγούδια και εικόνες σαν να προσπαθούν να στείλουν σε κάποιους ένα μήνυμα και όλο κανείς δεν απαντά.
Και όλος αυτός ο κόσμος κρεμάει τις ελπίδες του σε ένα like, μια καρδούλα, προσπαθώντας να καλύψει την ματαιοδοξία του για την φωτογραφία που σήκωσε χθες από το πάρτι που είχε πάει. Έτσι σαν να προσπαθεί να κάνει την μοναξιά του και το τίποτα του, να ξεχωρίσει από το τίποτα και την μοναξιά των άλλων. Τα ''κενά'' και τα ''απόλυτα τίποτα'', σε μια ατέλειωτη κούρσα , για να αναδειχθεί ο καλύτερος. Το καλύτερο ''τίποτα''.
Και μέσα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο του απόλυτου τίποτα, η ζωή συνεχίζεται, επώδυνα, με ζήλιες, παρεξηγήσεις, φτηνά ψηφιακά αισθήματα που εκφράζονται με σηματάκια, χεράκια, φατσούλες , καρδούλες.
Και όλο προσπαθούμε να φωτογραφήσουμε τις ωραίες μας στιγμές και να τις ανεβάσουμε στο σκατοφατσοβιβλίο έτσι για να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι, τρώμε τα καλύτερα, στολίζουμε τα καλύτερα, πάμε εκδρομές στα καλύτερα, πηδιόμαστε με τις καλύτερες και τους καλύτερους και αυτοί θα σκάσουν από το κακό τους και θα ζηλέψουν την ζωάρα μας, του απόλυτου τίποτα και του φαίνεσθαι.
Και κάποιοι λυγίζουν, ίσως δακρύζουν καμιά φορά μέσα τους, ίσως τσαντίζονται, ίσως γονατίζουν νοιώθοντας ότι δεν είναι για αυτούς αυτά, ότι η ζωή είναι για άλλους. Τους μάγκες, τις γκόμενες , τους έχοντες και τους ικανούς να την ζήσουν.
Τελικά μήπως είναι έτσι?
Μπορεί όμως και να μην είναι.. γιατί πριν μερικές μέρες βρέθηκα σε ένα ωραίο γλέντι, με καρδιά, μεζέ, παλιά τραγούδια και κάπου εκεί στην μέση της βραδιάς, με αρκετό τσίπουρο στις φλέβες μου, σηκώθηκα να χορέψω ένα μοναχικό, αργό, ζεϊμπέκικο, ξέρεις... από αυτά που χορεύεις για σένα, για να ξεπλυθεί η ψυχή σου, για να δακρύσεις ώστε να μπορέσεις μετά να γελάσεις με καθαρή καρδιά.
Και κανένας δεν σήκωσε τηλέφωνο να φωτογραφίσει ή να πάρει video, όλοι μπήκαν αμίλητοι στην μυσταγωγία της βραδιάς και απόλαυσαν, και καθάρισαν ψυχή και μυαλό. Και ας είχε καπνό από τα τσιγάρα και τη φωτιά.. όλα ήταν καθαρά. Σαν να είχε γίνει μια μυστική ανείπωτη συμφωνία μεταξύ μας. Και τα βλέμματα, τα χαμόγελα, οι χειρονομίες, μίλαγαν από μόνα τους και έλεγαν :
''καταλαβαινόμαστε εμείς''.!!
Και ήταν εκεί ένας ''επιτυχημένος'' του φατσοβιβλίου ''φίλος'', από αυτούς που φωτογραφίζουν και ανεβάζουν από το μπρίκι του καφέ, μέχρι την πισίνα του ξενοδοχείου και το χερούλι της τουαλέτας του Hilton, που έτυχε να πάνε για καφέ. Ήταν παρέα με την πλαστική συνοδό του.
Ξέρεις τώρα... από αυτές που τρώνε μπεκρί μεζέ σε gourmet μεζεδοπωλεία - μαϊντανούς, που απαγορεύεται το κάπνισμα..!!
Ένοιωσε λίγο άβολα που δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το μη ψηφιακό γλέντι, από αυτά που δεν σηκώνεις στο φβ, γιατί οι καρδούλες και οι φατσούλες δεν του αξίζουν αυτού του γλεντιού.
Ακόμα και τα κρυόκωλα αστεία του, ήταν φτηνές απομιμήσεις από status του fb. Και όλοι έκαναν κουράγιο με την πάρτη του και την ξενέρωτη γυαλιστερή και κούφια ύπαρξη του. Και όταν σήκωσε το τηλέφωνο να φωτογραφήσει τον κοίταξαν όλοι με το βλέμμα που λέει απλά '' μην είσαι...''
Γιατί αυτό το γλέντι είχε από μόνο του καρδιά, χορό, ψυχή, αγάπη και ατέλειωτη κουβέντα και άπειρα συναισθήματα.
Γιατί τελικά την άλλη μέρα ξύπνησα καθαρός και ελαφρύς και ένα ανάλαφρο ''άντε γαμήσου fb και γυαλιστεροί φίλοι '' μου βγήκε την ώρα που γύριζα το κουτάλι μέσα στο μπρίκι του Ελληνικού καφέ.
Γιατί επιτέλους είχα κάτι δικό μου να θυμάμαι από το χθεσινό εκείνο βράδυ, που ήταν δικό μου και δεν αφορούσε κανέναν και δεν ήθελα να το λερώσει κανείς, με τα ''μπράβο'' του και τα super του.
Γιατί απλά ήμουν εγώ και η ζωή μου.
Γιατί την μοναξιά σου την χτίζεις μόνος σου και τα υλικά της, τα αγοράζεις και τα πουλάς, μόνος σου, εκεί μέσα στο σκατοφατσοβιβλίο.
Καλές Γιορτές να έχουμε συγκρατούμενοι... με μια ευχούλα: λιγότερα post, περισσότερη ψυχή!!
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι πρωί, ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ, έχει κρύο έξω, ψιλοβρέχει. Ανάβεις το πρώτο τσιγάρο της μέρας και ανοίγεις το fb να δεις την κίνηση, ψυχών και ανθρώπων. Να δεις φωτογραφίες, τις ειδήσεις, τα ανέκδοτα, τα video της ημέρας, τα status που σηκώνουν οι ''φίλοι''. Status για αισθήματα, χωρισμούς, status μοναξιάς, σαν φάροι που εκπέμπουν σήμα κινδύνου στην καταιγίδα. Και όλο περιμένουν κάποιοι να τους τα σχολιάσουν, να αισθανθούν έστω αυτή την αλλόκοτη χαρά ότι κάποιος μοιράζεται το πρόβλημα τους. Σαν να ψωνίζουν συλλυπητήρια ένα πράγμα. Και όλο ανεβάζουν λέξεις, φωτογραφίες, τραγούδια και εικόνες σαν να προσπαθούν να στείλουν σε κάποιους ένα μήνυμα και όλο κανείς δεν απαντά.
Και όλος αυτός ο κόσμος κρεμάει τις ελπίδες του σε ένα like, μια καρδούλα, προσπαθώντας να καλύψει την ματαιοδοξία του για την φωτογραφία που σήκωσε χθες από το πάρτι που είχε πάει. Έτσι σαν να προσπαθεί να κάνει την μοναξιά του και το τίποτα του, να ξεχωρίσει από το τίποτα και την μοναξιά των άλλων. Τα ''κενά'' και τα ''απόλυτα τίποτα'', σε μια ατέλειωτη κούρσα , για να αναδειχθεί ο καλύτερος. Το καλύτερο ''τίποτα''.
Και μέσα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο του απόλυτου τίποτα, η ζωή συνεχίζεται, επώδυνα, με ζήλιες, παρεξηγήσεις, φτηνά ψηφιακά αισθήματα που εκφράζονται με σηματάκια, χεράκια, φατσούλες , καρδούλες.
Και όλο προσπαθούμε να φωτογραφήσουμε τις ωραίες μας στιγμές και να τις ανεβάσουμε στο σκατοφατσοβιβλίο έτσι για να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι, τρώμε τα καλύτερα, στολίζουμε τα καλύτερα, πάμε εκδρομές στα καλύτερα, πηδιόμαστε με τις καλύτερες και τους καλύτερους και αυτοί θα σκάσουν από το κακό τους και θα ζηλέψουν την ζωάρα μας, του απόλυτου τίποτα και του φαίνεσθαι.
Και κάποιοι λυγίζουν, ίσως δακρύζουν καμιά φορά μέσα τους, ίσως τσαντίζονται, ίσως γονατίζουν νοιώθοντας ότι δεν είναι για αυτούς αυτά, ότι η ζωή είναι για άλλους. Τους μάγκες, τις γκόμενες , τους έχοντες και τους ικανούς να την ζήσουν.
Τελικά μήπως είναι έτσι?
Μπορεί όμως και να μην είναι.. γιατί πριν μερικές μέρες βρέθηκα σε ένα ωραίο γλέντι, με καρδιά, μεζέ, παλιά τραγούδια και κάπου εκεί στην μέση της βραδιάς, με αρκετό τσίπουρο στις φλέβες μου, σηκώθηκα να χορέψω ένα μοναχικό, αργό, ζεϊμπέκικο, ξέρεις... από αυτά που χορεύεις για σένα, για να ξεπλυθεί η ψυχή σου, για να δακρύσεις ώστε να μπορέσεις μετά να γελάσεις με καθαρή καρδιά.
Και κανένας δεν σήκωσε τηλέφωνο να φωτογραφίσει ή να πάρει video, όλοι μπήκαν αμίλητοι στην μυσταγωγία της βραδιάς και απόλαυσαν, και καθάρισαν ψυχή και μυαλό. Και ας είχε καπνό από τα τσιγάρα και τη φωτιά.. όλα ήταν καθαρά. Σαν να είχε γίνει μια μυστική ανείπωτη συμφωνία μεταξύ μας. Και τα βλέμματα, τα χαμόγελα, οι χειρονομίες, μίλαγαν από μόνα τους και έλεγαν :
''καταλαβαινόμαστε εμείς''.!!
Και ήταν εκεί ένας ''επιτυχημένος'' του φατσοβιβλίου ''φίλος'', από αυτούς που φωτογραφίζουν και ανεβάζουν από το μπρίκι του καφέ, μέχρι την πισίνα του ξενοδοχείου και το χερούλι της τουαλέτας του Hilton, που έτυχε να πάνε για καφέ. Ήταν παρέα με την πλαστική συνοδό του.
Ξέρεις τώρα... από αυτές που τρώνε μπεκρί μεζέ σε gourmet μεζεδοπωλεία - μαϊντανούς, που απαγορεύεται το κάπνισμα..!!
Ένοιωσε λίγο άβολα που δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το μη ψηφιακό γλέντι, από αυτά που δεν σηκώνεις στο φβ, γιατί οι καρδούλες και οι φατσούλες δεν του αξίζουν αυτού του γλεντιού.
Ακόμα και τα κρυόκωλα αστεία του, ήταν φτηνές απομιμήσεις από status του fb. Και όλοι έκαναν κουράγιο με την πάρτη του και την ξενέρωτη γυαλιστερή και κούφια ύπαρξη του. Και όταν σήκωσε το τηλέφωνο να φωτογραφήσει τον κοίταξαν όλοι με το βλέμμα που λέει απλά '' μην είσαι...''
Γιατί αυτό το γλέντι είχε από μόνο του καρδιά, χορό, ψυχή, αγάπη και ατέλειωτη κουβέντα και άπειρα συναισθήματα.
Γιατί τελικά την άλλη μέρα ξύπνησα καθαρός και ελαφρύς και ένα ανάλαφρο ''άντε γαμήσου fb και γυαλιστεροί φίλοι '' μου βγήκε την ώρα που γύριζα το κουτάλι μέσα στο μπρίκι του Ελληνικού καφέ.
Γιατί επιτέλους είχα κάτι δικό μου να θυμάμαι από το χθεσινό εκείνο βράδυ, που ήταν δικό μου και δεν αφορούσε κανέναν και δεν ήθελα να το λερώσει κανείς, με τα ''μπράβο'' του και τα super του.
Γιατί απλά ήμουν εγώ και η ζωή μου.
Γιατί την μοναξιά σου την χτίζεις μόνος σου και τα υλικά της, τα αγοράζεις και τα πουλάς, μόνος σου, εκεί μέσα στο σκατοφατσοβιβλίο.
Καλές Γιορτές να έχουμε συγκρατούμενοι... με μια ευχούλα: λιγότερα post, περισσότερη ψυχή!!
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου