Βασίλης Μακρίδης
- Ελεύθερος, έστω και με περιοριστικούς όρους, αφέθηκε το πρωί της Τετάρτης 28/8 μετά από 15 μήνες κράτησης στις ουκρανικές φυλακές ο Ουκρανορώσος (διαθέτει και τις δύο υπηκοότητες) δημοσιογράφος Κιρίλ Βισίνσκι. Ο επικεφαλής, μέχρι το Μάιο του 2018, του πρακτορείου ειδήσεων RIA-NovostiUkraine, παρακλαδιού του ρωσικού ομίλου Μέσων Ενημέρωσης RussiaToday, αλλά καταχωρημένου ως ουκρανικού Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, βρέθηκε έγκλειστος όχι λόγω κάποιου ποινικού ή αστικού του αδικήματος, αλλά, επί της ουσίας, επειδή… απλώς έκανε τη δουλειά του ως δημοσιογράφος.
- Ο Κιρίλ Βισίνσκι ήταν το θύμα μιας «στημένης» υπόθεσης με χαλκευμένες κατηγορίες και με σαφές πολιτικό υπόβαθρο, υπαγορευόμενο από τις ορέξεις του προηγούμενου «Προέδρου» της Ουκρανίας, Πετρό Ποροσένκο και του ιδιότυπου νεοφιλελεύθερου-νεοναζιστικού καθεστώτος που εγκαθίδρυσε στη χώρα του ως αποτέλεσμα του «δυτικόπνευστου» πολιτικο-στρατιωτικού πραξικοπήματος της 22ης Φεβρουαρίου 2014, στο οποίο ο γράφων έχει αφιερώσει δεκάδες άρθρα τα τελευταία έξι, περίπου, χρόνια.
- Βεβαίως, όπως ήδη σημειώσαμε στην πρώτη κιόλας γραμμή του παρόντος άρθρου, ο Βισίνσκι δεν αφέθηκε… ακριβώς ελεύθερος, αλλά ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Κάτι το οποίο σημαίνει δύο πράγματα: 1ο) Ότι αποδέχεται να εκπληρώνει τις απαιτήσεις των δικαστικών αρχών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η υποχρεωτική παρουσία του τόσο στη συνέχιση των συνεδριάσεων του δικαστηρίου που εκδικάζει την υπόθεσή του, όσο και στις αστυνομικές αρχές ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά και η διαρκής ενημέρωση των ουκρανικών αρχών για το πού βρίσκεται και με τι ασχολείται. 2ο) Ότι η υπόθεση δεν έχει ακόμη κλείσει, αφού οι (ολοφάνερα «στημένες») κατηγορίες εναντίον του περί «κατασκοπείας» και «εσχάτης προδοσίας παραμένουν προς εκδίκαση από το Εφετείο της πόλης του Κιέβου και σε περίπτωση καταδίκης του ο Βισίνσκι απειλείται με κάθειρξη έως και 15 χρόνια! Ο ίδιος ο δημοσιογράφος αρνείται εξαρχής κατηγορηματικά την ενοχή του και υποστηρίζει ότι δεν έκανε τίποτε άλλο, εκτός από τη δουλειά του και μάλιστα με απόλυτη διαφάνεια και δημοσιότητα.
- Μεγάλο ρόλο στην απελευθέρωση, έστω και με τους προαναφερόμενους όρους, του Κιρίλ Βισίνσκι έπαιξαν: Πρώτα και κύρια η ρωσική κυβέρνηση, που κινήθηκε μεθοδικά και συστηματικά σε επικοινωνιακό επίπεδο, δίνοντας τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα στην υπόθεση και συνδέοντάς της ευθέως τόσο με την ελευθερία του λόγου και την έννοια της ελευθεροτυπίας, όσο και με τη συστηματική παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια. Οι ρωσικές αρχές άσκησαν όλη τους την επιρροή προς τις πολιτικές ηγεσίες και τις κοινωνικές και επαγγελματικές οργανώσεις κυρίως της Ευρώπης και των χωρών της ΕΕ, προκειμένου να υπάρξει ευαισθητοποίηση για το θέμα, αλλά και να ασκηθούν πιέσεις προς την ουκρανική πολιτική ηγεσία, προκειμένου να απελευθερωθεί ο 52χρονος δημοσιογράφος. Δεύτερον, η ρωσική κοινή γνώμη και οι παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έκαναν γνωστή την υπόθεση του Βισίνσκι εκεί όπου τα τοπικά Μέσα «Ενημέρωσης» απλώς αποσιωπούσαν τα γεγονότα. Τρίτον, άτομα με πολιτική και κοινωνική επιρροή, όπως ο επικεφαλής του ΟΑΣΕ για ζητήματα ελευθερίας του Τύπου, ο Γάλλος Αρλέμ Ντεζίρ (Harlem Désir), άλλοτε Α’ Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος και υπουργός σε γαλλικές κυβερνήσεις, ο οποίος πήρε την υπόθεση Βισίνσκι «επί προσωπικού» και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου αυτή να λάβει τη σημερινή, αίσια κατάληξη…
- Η απόφαση για την προσωρινή, έστω, απελευθέρωση του Κιρίλ Βισίνσκι έχει επίσης και αντίκτυπο στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ο εκλεγμένος πριν από 3 μήνες και κάτι στον προεδρικό θώκο της Ουκρανίας Βλαντίμιρ Ζελένσκι, ασφαλώς και έχει κάτι να κερδίσει από αυτή την εξέλιξη, έστω και αν φαίνεται ότι δεν είχε κάποια άμεση ανάμιξη στην απόφαση του Εφετείου του Κιέβου. Εν προκειμένω θα λέγαμε ότι η απόφαση αυτή ήταν μάλλον αποτέλεσμα του σταματήματος των αφόρητων πιέσεων προς τη δικαστική εξουσία της Ουκρανίας τόσο από τον πρώην «Πρόεδρο» Πετρό Ποροσένκο, όσο και από τον πρώην Γενικό Εισαγγελέα της χώρας, Γιούρι Λουτσένκο, παρά επίτευγμα του Ζελένσκι. Ωστόσο, μία μόλις μέρα πριν την πρώτη συνεδρίαση της ουκρανικής Ανώτατης Ράντας (Βουλής) μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στη χώρα, η οποία ως αποκλειστικό θέμα θα έχει την εκλογή νέου πρωθυπουργού και υπουργικού συμβουλίου, ο Ζελένσκι κερδίζει πολιτικούς «πόντους» και ενισχύει κι άλλο την ήδη αρκετά ισχυρή κοινοβουλευτική του πλειοψηφία (260 από τους 426 βουλευτές), κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο.
- Ο Ζελένσκι επιθυμεί να αποδείξει,κυρίως προς το εκλογικό του κοινό, ότι ο δικός του πολιτικός δρόμος είναι διαφορετικός από αυτόν του προκατόχου του και ότι το 43,2% των ψηφοφόρων που επέλεξε το κόμμα του («Υπηρέτης του Λαού») στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, αλλά και το 73,29% που τον ψήφισε στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών που προηγήθηκαν, έκαναν τη σωστή επιλογή. Ωστόσο, από τις περισσότερες επιλογές του κατά τις πρώτες 100 (και κάτι) μέρες της προεδρίας του, η εικόνα που δημιουργούσε οδηγούσε μάλλον στο αντίθετο συμπέρασμα: ότι δηλαδή η πολιτική Ποροσένκο στα βασικότερα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα (πόλεμος στο Ντονμπάς, απαγόρευση της ρωσικής και των άλλων γλωσσών των λαών της χώρας, πλην της ουκρανικής, φιλο-ΝΑΤΟϊκός και φιλο-ΕΕ προσανατολισμός, εχθρότητα προς τη Ρωσία και αντιμετώπισή της ως δήθεν «χώρας-εισβολέα» κοκ) εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Εκτός των άλλων, τα νεοναζιστικά παραστρατιωτικά μορφώματα εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και, κυρίως, την αδράνεια και την ατιμωρησία από πλευράς ουκρανικών κρατικών αρχών και εξακολουθούν να επιβάλλουν, με όρους «πεζοδρομίου», την πολιτική τους ατζέντα, παρόλο που η εκλογική και η πολιτική τους επιρροή στον ουκρανικό λαό είναι θλιβερή μειοψηφία, που μετριέται σε μικρά μονοψήφια νούμερα…
- Στην Ουκρανία, βεβαίως, υπάρχουν και αυτοί που υπολογίζουν τα πράγματα με μια ιδιόμορφη ιδιοτέλεια, θεωρώντας κυνικά τον Κιρίλ Βισίνσκι ως «ανταλλάξιμο είδος». Υπήρξαν (και υπάρχουν) οι φωνές που καλούσαν τον Πρόεδρο Ζελένσκι να ζητήσει την ανταλλαγή του Βισίνσκι με τους 24 Ουκρανούς ναυτικούς που τον περασμένο Νοέμβριο συμμετείχαν σε προβοκάτσια της χώρας τους με στόχο τη Ρωσία, αφού επέβαιναν σε τρία σκάφη του ουκρανικού Πολεμικού Ναυτικού που παραβίασαν τα χωρικά ύδατα της Ρωσίας στα στενά της Κερτς, που χωρίζουν την Κριμαία από την ηπειρωτική Ρωσία. Εδώ θα πρέπει να εξάρουμε τη στάση του ίδιου του Κιρίλ Βισίνσκι, ο οποίος δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν δέχεται να γίνει μέρος οποιασδήποτε ανταλλαγής κρατουμένων, αφού ο ίδιος υποστηρίζει σθεναρά την αθωότητά του, την ίδια στιγμή που οι 24 Ουκρανοί ναυτικοί έχουν παραβιάσει τους νόμους της Ρωσικής Ομοσπονδίας περί παράνομης εισόδου στη χώρα.
- Άλλοι πάλι συνέδεαν την υπόθεση Βισίνσκι με αυτή του Ντονμπάς και των διαδικασιών κατάπαυσης του πυρός, προσπαθώντας να τον κατατάξουν στα ανταλλάγματα με Ουκρανούς στρατιωτικούς, αιχμαλώτους του Λαϊκού Στρατού του Ντονμπάς. Βεβαίως, η υπόθεση Βισίνσκι με την υπόθεση του Ντονμπάς, έστω και αν αφορούν γεγονότα που συνέβησαν στην ίδια χώρα, έχουν μεταξύ τους τόση σχέση όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο…
- Εν κατακλείδι, η απελευθέρωση του Ουκρανορώσου δημοσιογράφου αποτελεί ένα (έστω και δειλό) πρώτο βήμα για την αλλαγή του κλίματος στις σχέσεις Ουκρανίας – Ρωσίας. Ωστόσο, δεν προσφέρεται ούτε για πρόωρα συμπεράσματα, ούτε φυσικά για πανηγυρισμούς. Ο δρόμος για την αποκατάσταση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες με τους αδελφούς λαούς είναι πολύ μακρύς και περνάει, πρώτα και κύρια, από την αποκατάσταση της ειρήνης στο Ντονμπάς και του τερματισμού της ρητορικής του επίσημου ουκρανικού κράτους περί «Ρωσίας-εισβολέα». Ο πολιτικός (ή οι πολιτικοί) που θα βρουν το θάρρος όχι μόνο να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αλλά και να πράξουν αναλόγως, θα έχει/-ουν την αμέριστη υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας του ουκρανικού λαού, που έχει κουραστεί από τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την πλήρη απαξίωση της οικονομίας και της παραγωγικής δραστηριότητας, τον εξαναγκασμό σε μετανάστευση, τη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και την ανεξέλεγκτη δράση των νεοναζιστικών απολειφαδιών. Ο χρόνος θα δείξει, εάν θα γίνουν τα κατάλληλα βήματα από τον Βλαντίμιρ Ζελένσκι και το επιτελείο του ή εάν και πάλι ο ουκρανικός λαός θα αρκεστεί σε «ολίγη από χόρτα»…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
- Ελεύθερος, έστω και με περιοριστικούς όρους, αφέθηκε το πρωί της Τετάρτης 28/8 μετά από 15 μήνες κράτησης στις ουκρανικές φυλακές ο Ουκρανορώσος (διαθέτει και τις δύο υπηκοότητες) δημοσιογράφος Κιρίλ Βισίνσκι. Ο επικεφαλής, μέχρι το Μάιο του 2018, του πρακτορείου ειδήσεων RIA-NovostiUkraine, παρακλαδιού του ρωσικού ομίλου Μέσων Ενημέρωσης RussiaToday, αλλά καταχωρημένου ως ουκρανικού Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, βρέθηκε έγκλειστος όχι λόγω κάποιου ποινικού ή αστικού του αδικήματος, αλλά, επί της ουσίας, επειδή… απλώς έκανε τη δουλειά του ως δημοσιογράφος.
- Ο Κιρίλ Βισίνσκι ήταν το θύμα μιας «στημένης» υπόθεσης με χαλκευμένες κατηγορίες και με σαφές πολιτικό υπόβαθρο, υπαγορευόμενο από τις ορέξεις του προηγούμενου «Προέδρου» της Ουκρανίας, Πετρό Ποροσένκο και του ιδιότυπου νεοφιλελεύθερου-νεοναζιστικού καθεστώτος που εγκαθίδρυσε στη χώρα του ως αποτέλεσμα του «δυτικόπνευστου» πολιτικο-στρατιωτικού πραξικοπήματος της 22ης Φεβρουαρίου 2014, στο οποίο ο γράφων έχει αφιερώσει δεκάδες άρθρα τα τελευταία έξι, περίπου, χρόνια.
- Βεβαίως, όπως ήδη σημειώσαμε στην πρώτη κιόλας γραμμή του παρόντος άρθρου, ο Βισίνσκι δεν αφέθηκε… ακριβώς ελεύθερος, αλλά ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Κάτι το οποίο σημαίνει δύο πράγματα: 1ο) Ότι αποδέχεται να εκπληρώνει τις απαιτήσεις των δικαστικών αρχών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η υποχρεωτική παρουσία του τόσο στη συνέχιση των συνεδριάσεων του δικαστηρίου που εκδικάζει την υπόθεσή του, όσο και στις αστυνομικές αρχές ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά και η διαρκής ενημέρωση των ουκρανικών αρχών για το πού βρίσκεται και με τι ασχολείται. 2ο) Ότι η υπόθεση δεν έχει ακόμη κλείσει, αφού οι (ολοφάνερα «στημένες») κατηγορίες εναντίον του περί «κατασκοπείας» και «εσχάτης προδοσίας παραμένουν προς εκδίκαση από το Εφετείο της πόλης του Κιέβου και σε περίπτωση καταδίκης του ο Βισίνσκι απειλείται με κάθειρξη έως και 15 χρόνια! Ο ίδιος ο δημοσιογράφος αρνείται εξαρχής κατηγορηματικά την ενοχή του και υποστηρίζει ότι δεν έκανε τίποτε άλλο, εκτός από τη δουλειά του και μάλιστα με απόλυτη διαφάνεια και δημοσιότητα.
- Μεγάλο ρόλο στην απελευθέρωση, έστω και με τους προαναφερόμενους όρους, του Κιρίλ Βισίνσκι έπαιξαν: Πρώτα και κύρια η ρωσική κυβέρνηση, που κινήθηκε μεθοδικά και συστηματικά σε επικοινωνιακό επίπεδο, δίνοντας τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα στην υπόθεση και συνδέοντάς της ευθέως τόσο με την ελευθερία του λόγου και την έννοια της ελευθεροτυπίας, όσο και με τη συστηματική παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια. Οι ρωσικές αρχές άσκησαν όλη τους την επιρροή προς τις πολιτικές ηγεσίες και τις κοινωνικές και επαγγελματικές οργανώσεις κυρίως της Ευρώπης και των χωρών της ΕΕ, προκειμένου να υπάρξει ευαισθητοποίηση για το θέμα, αλλά και να ασκηθούν πιέσεις προς την ουκρανική πολιτική ηγεσία, προκειμένου να απελευθερωθεί ο 52χρονος δημοσιογράφος. Δεύτερον, η ρωσική κοινή γνώμη και οι παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έκαναν γνωστή την υπόθεση του Βισίνσκι εκεί όπου τα τοπικά Μέσα «Ενημέρωσης» απλώς αποσιωπούσαν τα γεγονότα. Τρίτον, άτομα με πολιτική και κοινωνική επιρροή, όπως ο επικεφαλής του ΟΑΣΕ για ζητήματα ελευθερίας του Τύπου, ο Γάλλος Αρλέμ Ντεζίρ (Harlem Désir), άλλοτε Α’ Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος και υπουργός σε γαλλικές κυβερνήσεις, ο οποίος πήρε την υπόθεση Βισίνσκι «επί προσωπικού» και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου αυτή να λάβει τη σημερινή, αίσια κατάληξη…
- Η απόφαση για την προσωρινή, έστω, απελευθέρωση του Κιρίλ Βισίνσκι έχει επίσης και αντίκτυπο στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ο εκλεγμένος πριν από 3 μήνες και κάτι στον προεδρικό θώκο της Ουκρανίας Βλαντίμιρ Ζελένσκι, ασφαλώς και έχει κάτι να κερδίσει από αυτή την εξέλιξη, έστω και αν φαίνεται ότι δεν είχε κάποια άμεση ανάμιξη στην απόφαση του Εφετείου του Κιέβου. Εν προκειμένω θα λέγαμε ότι η απόφαση αυτή ήταν μάλλον αποτέλεσμα του σταματήματος των αφόρητων πιέσεων προς τη δικαστική εξουσία της Ουκρανίας τόσο από τον πρώην «Πρόεδρο» Πετρό Ποροσένκο, όσο και από τον πρώην Γενικό Εισαγγελέα της χώρας, Γιούρι Λουτσένκο, παρά επίτευγμα του Ζελένσκι. Ωστόσο, μία μόλις μέρα πριν την πρώτη συνεδρίαση της ουκρανικής Ανώτατης Ράντας (Βουλής) μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στη χώρα, η οποία ως αποκλειστικό θέμα θα έχει την εκλογή νέου πρωθυπουργού και υπουργικού συμβουλίου, ο Ζελένσκι κερδίζει πολιτικούς «πόντους» και ενισχύει κι άλλο την ήδη αρκετά ισχυρή κοινοβουλευτική του πλειοψηφία (260 από τους 426 βουλευτές), κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο.
- Ο Ζελένσκι επιθυμεί να αποδείξει,κυρίως προς το εκλογικό του κοινό, ότι ο δικός του πολιτικός δρόμος είναι διαφορετικός από αυτόν του προκατόχου του και ότι το 43,2% των ψηφοφόρων που επέλεξε το κόμμα του («Υπηρέτης του Λαού») στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, αλλά και το 73,29% που τον ψήφισε στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών που προηγήθηκαν, έκαναν τη σωστή επιλογή. Ωστόσο, από τις περισσότερες επιλογές του κατά τις πρώτες 100 (και κάτι) μέρες της προεδρίας του, η εικόνα που δημιουργούσε οδηγούσε μάλλον στο αντίθετο συμπέρασμα: ότι δηλαδή η πολιτική Ποροσένκο στα βασικότερα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα (πόλεμος στο Ντονμπάς, απαγόρευση της ρωσικής και των άλλων γλωσσών των λαών της χώρας, πλην της ουκρανικής, φιλο-ΝΑΤΟϊκός και φιλο-ΕΕ προσανατολισμός, εχθρότητα προς τη Ρωσία και αντιμετώπισή της ως δήθεν «χώρας-εισβολέα» κοκ) εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Εκτός των άλλων, τα νεοναζιστικά παραστρατιωτικά μορφώματα εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και, κυρίως, την αδράνεια και την ατιμωρησία από πλευράς ουκρανικών κρατικών αρχών και εξακολουθούν να επιβάλλουν, με όρους «πεζοδρομίου», την πολιτική τους ατζέντα, παρόλο που η εκλογική και η πολιτική τους επιρροή στον ουκρανικό λαό είναι θλιβερή μειοψηφία, που μετριέται σε μικρά μονοψήφια νούμερα…
- Στην Ουκρανία, βεβαίως, υπάρχουν και αυτοί που υπολογίζουν τα πράγματα με μια ιδιόμορφη ιδιοτέλεια, θεωρώντας κυνικά τον Κιρίλ Βισίνσκι ως «ανταλλάξιμο είδος». Υπήρξαν (και υπάρχουν) οι φωνές που καλούσαν τον Πρόεδρο Ζελένσκι να ζητήσει την ανταλλαγή του Βισίνσκι με τους 24 Ουκρανούς ναυτικούς που τον περασμένο Νοέμβριο συμμετείχαν σε προβοκάτσια της χώρας τους με στόχο τη Ρωσία, αφού επέβαιναν σε τρία σκάφη του ουκρανικού Πολεμικού Ναυτικού που παραβίασαν τα χωρικά ύδατα της Ρωσίας στα στενά της Κερτς, που χωρίζουν την Κριμαία από την ηπειρωτική Ρωσία. Εδώ θα πρέπει να εξάρουμε τη στάση του ίδιου του Κιρίλ Βισίνσκι, ο οποίος δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν δέχεται να γίνει μέρος οποιασδήποτε ανταλλαγής κρατουμένων, αφού ο ίδιος υποστηρίζει σθεναρά την αθωότητά του, την ίδια στιγμή που οι 24 Ουκρανοί ναυτικοί έχουν παραβιάσει τους νόμους της Ρωσικής Ομοσπονδίας περί παράνομης εισόδου στη χώρα.
- Άλλοι πάλι συνέδεαν την υπόθεση Βισίνσκι με αυτή του Ντονμπάς και των διαδικασιών κατάπαυσης του πυρός, προσπαθώντας να τον κατατάξουν στα ανταλλάγματα με Ουκρανούς στρατιωτικούς, αιχμαλώτους του Λαϊκού Στρατού του Ντονμπάς. Βεβαίως, η υπόθεση Βισίνσκι με την υπόθεση του Ντονμπάς, έστω και αν αφορούν γεγονότα που συνέβησαν στην ίδια χώρα, έχουν μεταξύ τους τόση σχέση όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο…
- Εν κατακλείδι, η απελευθέρωση του Ουκρανορώσου δημοσιογράφου αποτελεί ένα (έστω και δειλό) πρώτο βήμα για την αλλαγή του κλίματος στις σχέσεις Ουκρανίας – Ρωσίας. Ωστόσο, δεν προσφέρεται ούτε για πρόωρα συμπεράσματα, ούτε φυσικά για πανηγυρισμούς. Ο δρόμος για την αποκατάσταση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες με τους αδελφούς λαούς είναι πολύ μακρύς και περνάει, πρώτα και κύρια, από την αποκατάσταση της ειρήνης στο Ντονμπάς και του τερματισμού της ρητορικής του επίσημου ουκρανικού κράτους περί «Ρωσίας-εισβολέα». Ο πολιτικός (ή οι πολιτικοί) που θα βρουν το θάρρος όχι μόνο να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αλλά και να πράξουν αναλόγως, θα έχει/-ουν την αμέριστη υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας του ουκρανικού λαού, που έχει κουραστεί από τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την πλήρη απαξίωση της οικονομίας και της παραγωγικής δραστηριότητας, τον εξαναγκασμό σε μετανάστευση, τη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και την ανεξέλεγκτη δράση των νεοναζιστικών απολειφαδιών. Ο χρόνος θα δείξει, εάν θα γίνουν τα κατάλληλα βήματα από τον Βλαντίμιρ Ζελένσκι και το επιτελείο του ή εάν και πάλι ο ουκρανικός λαός θα αρκεστεί σε «ολίγη από χόρτα»…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου