"Πίσω από τις μάσκες" Φερνάντο Πεσσόα (αποσπάσματα)

Φερνάντο Πεσσόα

Η ψυχή μου είναι μια μυστική ορχήστρα, αγνοώ ποια όργανα κρούω και ποια τρίζουν εντός μου. Γνωρίζω τον εαυτό μου μόνο ως συμφωνία.

Δεν υπάρχουν νόρμες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις ενός κανόνα που δεν υπάρχει.

Βρίσκομαι σε μια απ’ τις μέρες εκείνες όπου ποτέ δεν είχα μέλλον. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα ασάλευτο παρόν περιφραγμένο από ένα τείχος αγωνίας.

Οι ψυχίατροι γνωρίζουν (ενίοτε) πως δουλεύει το άρρωστο πνεύμα, αλλά αγνοούν πως δουλεύει το υγιές πνεύμα.

Και η αρρώστια είναι μια μορφή υγείας. Ένας τέλειος άνθρωπος, αν υπήρχε θα ήταν το πιο αφύσικο ον που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Πολλαπλασιάστηκα για να μ’ αισθανθώ,
είχα ανάγκη να συναισθανθώ τα πάντα
Ξεχείλισα, και κατέληξα να διασκορπιστώ.

Το ουσιώδες είναι να ξέρουμε να βλέπουμε
Να βλέπουμε χωρίς να σκεφτόμαστε
Να βλέπουμε όταν βλέπουμε
Και όχι
Να σκεφτόμαστε όταν βλέπουμε
Ούτε να βλέπουμε όταν σκεφτόμαστε.

Κυρίως πρέπει να είμαι φυσικός και ήρεμος
Στην ευτυχία ή στη δυστυχία
Να αισθανθώ καταπώς περπατάμε
Και στο χείλος του τάφου, να θυμηθώ ότι και η μέρα πεθαίνει...

Μεγαλύτερη λύπηση αισθάνομαι για όσους ονειρεύονται το πιθανό, το κοντινό, ό,τι είναι νόμιμο, παρά για εκείνους που ονειροπολούν με το αλλόκοτο, το μακρινό.

Έχουμε όλοι δύο ζωές:
Την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε στα παιδικάτα μας,
Και που εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε,
Ως ενήλικες, πνιγμένη στην ομίχλη
Την ψεύτικη, αυτήν που μοιραζόμαστε με τους άλλους
Την πρακτική, την ωφέλιμη ζωή
Αυτήν που στο τέρμα της είναι το φέρετρο.

Όλα όσα εκδηλώνει ή εκφράζει ο άνθρωπος είναι σημειώσεις στο περιθώριο ενός ολοκληρωτικά σβησμένου κειμένου.Μπορούμε λίγο- πολύ, από το νόημα της σημείωσης, να συμπεράνουμε ποιο πρέπει να ήταν το νόημα του κειμένου, πάντα όμως μένει κάποια αμφιβολία, και τα νοήματα είναι πολυσήμαντα.

Αγαπά κανείς όταν κουράζεται να είναι μόνος
Πρόκειται λοιπόν για δειλία, και προδοσία απέναντι στους εαυτούς μας (βασικά, πρέπει να μην αγαπάς)

Μια από τις όψεις της ανισότητας είναι η μοναδικότητα, δηλαδή, όχι το ότι κάποιος εμφανίζει ένα χαρακτηριστικό πιο έντονα απ’ ότι άλλοι, αλλά ότι είναι, απλώς διαφορετικός από αυτούς.

Δεν θέλω να θυμάμαι, ούτε να ενδοσκοπούμαι.
Είμαστε υπερβολικά πολυάριθμοι όταν γυρεύουμε να βρούμε ποιοι είμαστε.

Κακομοίρηδες, που μονίμως πεινάτε:
Πεινάτε για ένα γεύμα, πεινάτε για λίγη δόξα, πεινάτε για τα επιδόρπια της ζωής.

Βασανίζουμε τον συνάνθρωπό μας με το μίσος, τη μοχθηρία, την κακία μας, κι ύστερα λέμε:
“Ο κόσμος είναι κακός”

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία από υπερβολικό αλτρουισμό

Είμαι αυτός που νομίζω; Μα, νομίζω πως είμαι τόσα πράγματα!

Αμφιβάλλω, άρα σκέπτομαι

Αποστρεφόμαστε αυτό που σχεδόν είμαστε

Οι ιδέες και οι συνειρμοί τους, είναι κάτι θαυμαστό. Μέσα σε μια στιγμή έχουμε διασχίσει τον κόσμο ολόκληρο, παρεμβάλλοντας το άπειρο ανάμεσα σε δύο σκέψεις

Πρώτα να είσαι ελεύθερος και μετά να ζητήσεις ελευθερία

Η επιστήμη περιγράφει τα πράγματα όπως είναι
Η τέχνη να περιγράφει όπως τα αισθανόμαστε, όπως τα αισθανόμαστε ότι πρέπει να είναι.

Είτε υπάρχουν θεοί είτε όχι, είμαστε σκλάβοι τους

Όταν δείχνω να μην είμαι συνεπής προς τον εαυτό μου
Προσέξτε καλά:
Χθες μπορεί να στρεφόμουν προς τα δεξιά
Σήμερα μπορεί να στρέφομαι προς τ’αριστερά
Μα είμαι πάντα εγώ, στηριγμένος στα δυο μου πόδια...

Ο κόσμος δεν είναι αληθινός, είναι όμως πραγματικός

Στο θέατρο της ζωής, τον ρόλο του ειλικρινούς έχει, συνήθως, εκείνος που παίζει καλύτερα τον δικό του ρόλο.

Δεν προοδεύω: ΤΑΞΙΔΕΥΩ.

Ο θάνατος είναι η στροφή του δρόμου

Το να πεθαίνεις σημαίνει απλώς ότι παύουν να σε βλέπουν.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Φερνάντο Πεσσόα "Πίσω από τις μάσκες , σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της ζωής", εκδόσεις Ροές.

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---