«ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;»

Του Χρήστου Σιούλα

Στην πολιτική ιδιαίτερα της αριστεράς, το ερώτημα τι να κάνουμε ήταν και παραμένει ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα. Και λέω της αριστεράς, γιατί οι άλλοι ξέρουν τι να κάνουνε και δυστυχώς έχουν και τους τρόπους στο τσεπάκι . Θεωρήματα ειπώθηκαν πολλά αλλά και τα αξιώματα άλλα τόσα, γιατί ο καθένας είχε και από ένα να το ανεμίζει σαν σημαία στον αέρα, κορδώνοντας την ουρά του σαν παγώνι.

Το τι να κάνουμε ήταν ένα θέμα τόσο σοβαρό που και ο ίδιος ο Λένιν προσωπικά αναγκάστηκε να γράψει και το γνωστό σε όλους μας βιβλίο, τον τίτλο του οποίου δανείστηκε και το δικό μας άρθρο, θέλοντας έτσι να έχει και μια πιο ιστορική προσέγγιση των γεγονότων.

Η πολιτική όμως δεν είναι μαθηματικά, δεν χρειάζεται αυστηρή προσέγγιση αυστηρούς προσδιορισμούς και αποδείξεις τεκμηριωμένες με το νι και με το σίγμα. Δεν χρειάζεται όλα τα πρόσημα θετικά αρνητικά μιγαδικά και άλλα σύμβολα κόμματα και τελείες αυστηρά προσδιορισμένα και σε τάξη, και το κυριότερο η αριστερή πολιτική που θέλει να οικοδομήσει έναν κόσμο καινούργιο δεν μπορεί να είναι δόγμα και θρησκεία.

Η αριστερή πολιτική πρέπει να είναι διάλογος αμοιβαία εμπιστοσύνη αποτέλεσμα και αγώνες μακροπρόθεσμοι, γιατί ο Κομμουνισμός θέλει δουλειά να γίνει και πολλές γενιές να τον οικοδομήσουν, δεν χτίζετε κάτι τέτοιο σε μια μέρα, θέλει γερά θεμέλια και τον πρωτομάστορα μαζί με την γυναίκα του κάτω απ’ το γεφύρι αγκαλιασμένους, να κοιτάζουν τα άστρα μέσα από τα μάτια των παιδιών τους.

Το βιβλίο αυτό πολοί το διάβασαν λιγότεροι το κατάλαβαν και εκθετικά λιγότεροι το κατανοήσανε .

Τα μαθηματικά του Λένιν όμως αν μου επιτραπεί η ιεροσυλία πρέπει να ήταν πολύ φτωχά, μην λαμβάνοντας υπόψην του αρκετούς παράγοντες του ανθρώπινου νου ούτε στα ελάχιστα μα ούτε και στα μέγιστα βγάζει και δεύτερο βιβλίο, το ένα βήμα μπρος και δύο πίσω που ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί προχωρώντας ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, είσαι πάντα πίσω είτε το καταλαβαίνεις είτε δεν το καταλαβαίνεις το παράδοξο είναι μαθηματικό και τα μαθηματικά ουδεμίαν ευθύνη φέρουν.

Αλλά και η Ρόζα Λούξεμπουργκ την ίδια απορία είχε. Δεν μπορούσε να καταλάβει δηλαδή πως μπορούσε να συμβαδίσει ο συγκεντρωτισμός με την δημοκρατία η δικτατορία δηλαδή με την ελευθερία του λόγου και του πράτειν. αντάλλαξαν πολλά ραβασάκια με τον Λένιν αλλά δεν νομίζω να συμφωνήσανε πάνω στο αρχέγονο ερώτημα ποιος θα φυλάει τους φύλακες και τελικά κατέληξε ο Στάλιν να φυλάει τον Στάλιν και εμείς να κλαίμε τον χαμένο μας αγώνα και το χυμένο αίμα των Παππούδων μας.

Κάθε σοβαρή εικασία όμως που σέβεται το ονομά της αν δεν θέλει να καταλήξει θεώρημα η αξίωμα πρέπει να παραμείνει άλυτη κρατώντας επτασφράγιστα τα μυστικά της. Χαμογελώντας ειρωνικά πίσω από την πλάτη των διεκδικητών της λύσης της και παίζοντας με τους μνηστήρες ως άλλος Οδυσέας. Οι μνηστήρες όμως είναι η αριστερά και οι ηγεσίες των κομμάτων της πρέπει να βρουν την λύση έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία μας και αν δεν το κάνουν πρέπει να το κάνουμε εμείς να τους κλείσουμε όλους μαζί σε ένα δωμάτιο και να μην βγουν χωρίς την λύση. δεν μπορεί να τα βρίσκει ο Κουβέλης με τον Σαμαρά και μείς να μην τα βρίσκουμε μεταξύ μας.

Σήμερα ο καπιταλισμός πεθαίνει έχει φτάσει στο τελευταίο στάδιο που είχε προβλέψει ο Μαρξ αυτό του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. το χρήμα τσουβαλιασμένο στις αποθήκες των εχόντων και η παραγωγή μηδενική μη βρίσκοντας καταναλωτές ικανούς να αγοράσουν τα παραγόμενα αγαθά. Η αγορά τελματωμένη μέσα σε μια απέραντη λίμνη εντροπίας και οι καπιταλιστές να τρώγονται προσπαθώντας να μοιράσουν την λίμνη με καλάμια.

Θα τον αφήσουμε να αναγεννηθεί από τις στάχτες του η θα τον γκρεμίσουμε οικοδομώντας την κοινωνία που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας;