Του Γιώργου Βλαχακη
…” ήταν ωραίες οι φράουλες» μονολόγησε ο κύριος Αριστομένης, τρίβοντας με κυκλικές κινήσεις τη κοιλιά του. Του τις είχε φέρει ο «Αρμένης» μαζί με τον λογαριασμό, σα δώρο. Μόλις πριν από λίγο είχε φάει μια καλή και χορταστική μερίδα αρνί της σούβλας κι είχε πιει και δυο μπύρες. Ντρεπόταν να ρευτεί μέσα στο εστιατόριο, αν και μεγάλη ευχαρίστηση θα έπαιρνε.
Ο κύριος Αριστομένης ήταν μικρομαγαζάτορας. Τώρα πουλούσε κεντητά και διάφορα «είδη προικός» φτιαγμένα στην Ινδία και τη Κίνα. Καμία
εντύπωση δεν του έκαναν τα διάφορα που διάβαζε για τις συνθήκες της παραγωγής τους. «… οι μπιζνες είναι μπίζνες….», έλεγε « και στο κάτω κάτω της γραφής …εγώ φταίω …;;;..εγώ είμαι Έλληνας ..» συνέχιζε. «Στους καιρούς αυτούς ο κόσμος θέλει να είναι μόνο φτηνό αυτό που αγοράζει. Για τίποτα άλλο δε νοιάζεται. Να βγάλει την όποια υποχρέωση όσο πιο φτηνά γίνεται», έλεγε συχνά με μια αδιάφορη έκφραση στο πρόσωπό του.
Ο κύριος Αριστομένης δεν είχε παντρευτεί. Έπρεπε τότε που μπορούσε να παντρέψει, λέει, τις αδελφές του. Τάμα στη μάνα του. Τώρα έχει ανίψια. Κι αυτός κινέζικα παιχνίδια τους αγοράζει … «τι ..;; σιγά !!!…παιχνίδι το ένα …παιχνίδι και τ’ άλλο ..». Είναι και η τράπεζα που πιέζει. Και ο Παπανδρεόπουλος ..ο εισαγωγέας «τα θέλει ντούκου κι αυτός ο πούστης..». «…και που διατηρώ το μαγαζί …άθλος κύριέ μου» έλεγε στους πελάτες όταν του ζητούσαν καμιά έκπτωση.
Του κύριου Αριστομένη του αρέσουν πολύ οι φράουλες. Έτσι ζουμερές, πληθωρικά κόκκινες, μεγάλες, τις έβλεπε και τις λιμπιζόταν. Έφερνε στο μυαλό του τη στιγμή που θα τις πιάνει από το κοτσανάκι το πράσινο, που έχει και κάτι φυλλαράκια κολλημένα πάνω τους και θα τις φέρνει αργά κι ηδονικά στα χείλια του, θα ανοίγει το στόμα του και θα βυθίζει τα δόντια του στη κόκκινη σάρκα τους. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάμβανε η γλώσσα μαζί με τον ουρανίσκο. Από μικρό «φραουλά» τον λέγανε κι ίσως, αν τον παρατηρούσες καλά, το πρόσωπό του να έφερνε λίγο στο σχήμα μιας φράουλας. Είχε και πίεση που χρωμάτιζε τα μαγουλά του κοκκινωπά.
« κύριε Αριστομένη, έχετε αίμα στα χείλη σας…είναι σα τρέχει αίμα από το στόμα σας …!!!!!!» του είπε ο Γρηγόρης, το γκαρσόνι , πρώην εργάτης βιοτεχνίας υποδημάτων.
Τα έχασε. Τρόμαξε. Με μια ατσούμπαλη κίνηση προσπάθησε, με την ανάποδη της παλάμης του, να σκουπίσει τα χείλη του. Η πίεση σίγουρα έκανε ένα κάποιο άλμα όταν είδε τα χέρια του μέσα στο αίμα. Του ήρθε η εικόνα να πέφτει κάτω στο πάτωμα του εστιατορίου και να πηγάζει αίμα από το στόμα του και πανικοβλήθηκε. Πήρε μια πετσέτα κι έκρυψε το στόμα του, να μην τον βλέπει το ζευγάρι απέναντι και σιχαθούνε, αλλά αυτοί τον κοιτούσαν σα να μη συνέβαινε τίποτα …
Τότε είδε τον «Αρμένη» να τρέχει προς το μέρος του, να τον χτυπάει στη πλάτη και να του λέει : « .. μη φοβάσαι ρε Αρίστο… δεν είναι τίποτα …οι φράουλες που έφαγες φταίνε …να… το ζευγάρι ξέρει και δεν έφαγε …είναι από τη Μανωλάδα …1 ευρώ το κιλό τις πλήρωσα …για να τις δίνω τις γαμημένες τζάμπα μαζί με το λογαριασμό …τι να κάνω ..να μη τις πάρω ;;; …αφού ο άλλος απέναντι δίνει κι αυτός ο πούστης …ανταγωνισμός ρε πούστη μου!!! ..ξέρεις εσύ …
Λένε όμως πως οι φράουλες αυτές είναι ποτισμένες με το αίμα της τζάμπα δουλειάς χιλιάδων μαύρων που δουλεύουνε εκεί κάτω κι τους έχουνε με τις καραμπίνες …απλήρωτους…γάμησε τα ρε Αρίστο …μετά αυτό που είδα …δε ξαναπαίρνω …»
Ο κύριος Αριστομένης στεναχωρήθηκε πολύ …γιατί πήρε την απόφαση να μη ξαναφάει φράουλες Μανωλάδας ..κι ήταν ωραίες , ζουμερές και μεγάλες ρε γαμώτο… ….
Ο κύριος Αριστομένης ήταν μικρομαγαζάτορας. Τώρα πουλούσε κεντητά και διάφορα «είδη προικός» φτιαγμένα στην Ινδία και τη Κίνα. Καμία
εντύπωση δεν του έκαναν τα διάφορα που διάβαζε για τις συνθήκες της παραγωγής τους. «… οι μπιζνες είναι μπίζνες….», έλεγε « και στο κάτω κάτω της γραφής …εγώ φταίω …;;;..εγώ είμαι Έλληνας ..» συνέχιζε. «Στους καιρούς αυτούς ο κόσμος θέλει να είναι μόνο φτηνό αυτό που αγοράζει. Για τίποτα άλλο δε νοιάζεται. Να βγάλει την όποια υποχρέωση όσο πιο φτηνά γίνεται», έλεγε συχνά με μια αδιάφορη έκφραση στο πρόσωπό του.
Ο κύριος Αριστομένης δεν είχε παντρευτεί. Έπρεπε τότε που μπορούσε να παντρέψει, λέει, τις αδελφές του. Τάμα στη μάνα του. Τώρα έχει ανίψια. Κι αυτός κινέζικα παιχνίδια τους αγοράζει … «τι ..;; σιγά !!!…παιχνίδι το ένα …παιχνίδι και τ’ άλλο ..». Είναι και η τράπεζα που πιέζει. Και ο Παπανδρεόπουλος ..ο εισαγωγέας «τα θέλει ντούκου κι αυτός ο πούστης..». «…και που διατηρώ το μαγαζί …άθλος κύριέ μου» έλεγε στους πελάτες όταν του ζητούσαν καμιά έκπτωση.
Του κύριου Αριστομένη του αρέσουν πολύ οι φράουλες. Έτσι ζουμερές, πληθωρικά κόκκινες, μεγάλες, τις έβλεπε και τις λιμπιζόταν. Έφερνε στο μυαλό του τη στιγμή που θα τις πιάνει από το κοτσανάκι το πράσινο, που έχει και κάτι φυλλαράκια κολλημένα πάνω τους και θα τις φέρνει αργά κι ηδονικά στα χείλια του, θα ανοίγει το στόμα του και θα βυθίζει τα δόντια του στη κόκκινη σάρκα τους. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάμβανε η γλώσσα μαζί με τον ουρανίσκο. Από μικρό «φραουλά» τον λέγανε κι ίσως, αν τον παρατηρούσες καλά, το πρόσωπό του να έφερνε λίγο στο σχήμα μιας φράουλας. Είχε και πίεση που χρωμάτιζε τα μαγουλά του κοκκινωπά.
« κύριε Αριστομένη, έχετε αίμα στα χείλη σας…είναι σα τρέχει αίμα από το στόμα σας …!!!!!!» του είπε ο Γρηγόρης, το γκαρσόνι , πρώην εργάτης βιοτεχνίας υποδημάτων.
Τα έχασε. Τρόμαξε. Με μια ατσούμπαλη κίνηση προσπάθησε, με την ανάποδη της παλάμης του, να σκουπίσει τα χείλη του. Η πίεση σίγουρα έκανε ένα κάποιο άλμα όταν είδε τα χέρια του μέσα στο αίμα. Του ήρθε η εικόνα να πέφτει κάτω στο πάτωμα του εστιατορίου και να πηγάζει αίμα από το στόμα του και πανικοβλήθηκε. Πήρε μια πετσέτα κι έκρυψε το στόμα του, να μην τον βλέπει το ζευγάρι απέναντι και σιχαθούνε, αλλά αυτοί τον κοιτούσαν σα να μη συνέβαινε τίποτα …
Τότε είδε τον «Αρμένη» να τρέχει προς το μέρος του, να τον χτυπάει στη πλάτη και να του λέει : « .. μη φοβάσαι ρε Αρίστο… δεν είναι τίποτα …οι φράουλες που έφαγες φταίνε …να… το ζευγάρι ξέρει και δεν έφαγε …είναι από τη Μανωλάδα …1 ευρώ το κιλό τις πλήρωσα …για να τις δίνω τις γαμημένες τζάμπα μαζί με το λογαριασμό …τι να κάνω ..να μη τις πάρω ;;; …αφού ο άλλος απέναντι δίνει κι αυτός ο πούστης …ανταγωνισμός ρε πούστη μου!!! ..ξέρεις εσύ …
Λένε όμως πως οι φράουλες αυτές είναι ποτισμένες με το αίμα της τζάμπα δουλειάς χιλιάδων μαύρων που δουλεύουνε εκεί κάτω κι τους έχουνε με τις καραμπίνες …απλήρωτους…γάμησε τα ρε Αρίστο …μετά αυτό που είδα …δε ξαναπαίρνω …»
Ο κύριος Αριστομένης στεναχωρήθηκε πολύ …γιατί πήρε την απόφαση να μη ξαναφάει φράουλες Μανωλάδας ..κι ήταν ωραίες , ζουμερές και μεγάλες ρε γαμώτο… ….
