Σχόλιο του Ισίδωρου Νερούτσου
Καλό το άρθρο του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου. Έχω όμως την γνώμη, ότι εκείνοι που αποφασίζουν πραγματικά να αγωνισθούν και όχι ανέξοδα και επικοινωνιακά, η αποστολή φύλων επίταξης, δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για υποστολή του αγώνα ενάντια στην βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό.
Η κακομεταχείριση των καθηγητών, αποτελεί στην ουσία κακομεταχείριση απέναντι σε όλο τον λαό και στους μαθητές, που το μέλλον τους είναι θλιβερό και που οπωσδήποτε δεν εξαρτάται από καμία απεργία καθηγητών.
Οι αγωνιστές των Θερμοπυλών, θυσίασαν εν πλήρει επιγνώσει, το πολυτιμότερο αγαθό που είχαν την ζωή τους και έδωσαν την ελευθερία στους Έλληνες, αλλά και την δυνατότητα στην συνέχεια της τεράστιας πολιτιστικής και επιστημονικής δημιουργίας, για όλους τους ανθρώπους της μητέρας γης.
Έχω την γνώμη ότι το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε. Το περιεχόμενό του αποτελεί η τριτοκομματική υποτακτική στην τρόικα κυβέρνηση. Το τσόφλι η Χρυσή αυγή.
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Με τον Αντώνη Σαμαρά μας χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Ήταν όμως αυτός που το 2011, μιλώντας στη Βουλή ως αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, προειδοποιούσε το ΠΑΣΟΚ ότι η αντιμετώπιση κοινωνικών αντιδράσεων “ με εφαρμογή χουντικών μεθόδων” πυροδοτεί την κοινωνική έκρηξη.
Με το Στέφανο Μάνο μας χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι όμως αυτός που σήμερα μας υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με το Άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, “οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται”. Αν και δεν ασχολείται με την παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου (εκεί που λέει ότι το κράτος μεριμνά για τη δημιoυργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πoλιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση τoυ εργαζόμενoυ πληθυσμoύ), ο άνθρωπος που το Δεκέμβρη του 2008 ζητούσε την παρέμβαση του στρατού ενάντια στους εξεγερμένους, σήμερα λέει κάτι που κανένας κεντρώος ή κεντροαριστερός κυβερνητικός εταίρος δεν είχε την ευθιξία να πει.
Με τον Αντώνη Ρουπακιώτη μας χωρίζει η συμμετοχή του στην πιο ακροδεξιά κυβέρνηση που είχε η χώρα από το 1974. Ήταν όμως αυτός που, ήδη από το 2006, σημείωνε ότι δεν είναι νόμιμη η πολιτική επιστράτευση, αφού “και μόνη η ανάγνωση” του άρθρου 16 του νόμου 2936/2001, “πείθει ότι δεν προβλέπεται η απεργία ως αιτία διατάραξης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, όπως επικαλείται η κυβέρνηση ώστε να δικαιολογεί τη λήψη της απόφασης αυτής”. Είναι ο ίδιος που σήμερα ανέχεται άλλη μια επιστράτευση, όπως ανέχεται μία σπείρα υπό τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης να στέλνει στο ψυγείο, διά πυγμής και διολισθήσεως, τη μόνη μέχρι στιγμής νομοθετική απόπειρα αντιμετώπισης της νεοφασιστικής βίας, που φέρει την υπογραφή του.
Αν η επιστράτευση είναι παράνομη, αντισυνταγματική και χουντική μέθοδος, αν η κυβέρνηση που την εφαρμόζει είναι η ίδια που φαντασιώνεται τη Χρυσή Αυγή ως αυριανό κυβερνητικό εταίρο, κι αν στην περίπτωση των εκπαιδευτικών φτάνει στο απόγειό της η νεοφιλελεύθερη υστερία που θέλει κάθε απεργία να αντιμετωπίζεται ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρα όλα, απέναντι στις “συντεχνίες” και τα “άκρα”, να επιτρέπονται), τότε είναι καιρός να αναλάβουμε την ευθύνη του άκρου που μας αντιστοιχεί.
Από το χαζοχαρούμενο protagon ως το κατακίτρινο Πρώτο Θέμα, κι από την τρικομματική κυβέρνηση μέχρι τη Χρυσή Αυγή, οι πιο διαφορετικές φωνές συντονίζονται ενάντια στις “συντεχνίες”, τους “αναξιολόγητους”, τους “βολεμένους”, τους “συνδικαλιστάδες που παίζουν μικροκομματικά παιχνίδια στις πλάτες των παιδιών”. Τα παιδιά, με τη σειρά τους, οφείλουν να ξεχάσουν τις λιποθυμίες από πείνα, τα καλοριφέρ χωρίς πετρέλαιο, τις φωτοτυπίες αντί για βιβλία, τον ΟΕΔΒ που τον έκλεισαν, την κατάργηση της παιδικότητας και τη διαιώνιση της εφηβείας. Να ξεχάσουν το εισόδημα των γονιών που δεν φτάνει για σπουδές, τους μισθούς Εσθονίας και Ουγγαρίας των δασκάλων τους και τον εκτοπισμό τους από τα φροντιστήρια που πάνε πιο γρήγορα, τις διώξεις τους ως “επίορκων” (δηλαδή διαδηλωτών), την πρακτική απαγόρευση των απεργιών τους, την ταπείνωσή τους ως εργαζόμενων.
Από το χαζοχαρούμενο protagon ως το άθλιο Πρώτο Θέμα, κι από την τρικομματική κυβέρνηση μέχρι τη Χρυσή Αυγή, οι αποστάσεις θα΄ πρεπε να είναι τεράστιες. Όμως η τοποθέτηση είναι κοινή: ενάντια στους “συνδικαλιστάδες” και τα “άκρα”, en bloc. Ενάντια στην κοινωνία που, παρά τα όσα, επιμένει να υπάρχει. Για το ιδανικό μιας εκπαίδευσης χωρίς εκπαιδευτές, και για την ιδεολογική ηγεμονία της "αριστείας", του υποκατάστατου της πάλαι ποτέ "αξιοκρατίας", που καθώς διαψεύστηκε και απέτυχε ως συνεκτική ύλη, (εν καιρώ διάλυσης) των μεσαίων στρωμάτων παραχωρεί τη θέση της στο όραμα των σύγχρονων ευγενών.
Αν έτσι έχει το πράγμα, απέναντι στο άκρο που δεν κρατάει πλέον κανένα πρόσχημα, όχι μόνο δημοκρατικής ευαισθησίας, αλλά και σεβασμού της αστικής νομιμότητας, όχι αυταπάτες, προπαντός. Απέναντι στο άκρο της αντιδημοκρατικής εκτροπής, της κοινωνικής ισοπέδωσης και της αριστείας που καταργεί την ισότητα, η νίκη της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι μονόδρομος, απαιτεί μάξιμουμ κινητοποίηση και έχουμε ευθύνη γι΄ αυτήν: είμαστε το άλλο άκρο.
Η κακομεταχείριση των καθηγητών, αποτελεί στην ουσία κακομεταχείριση απέναντι σε όλο τον λαό και στους μαθητές, που το μέλλον τους είναι θλιβερό και που οπωσδήποτε δεν εξαρτάται από καμία απεργία καθηγητών.
Οι αγωνιστές των Θερμοπυλών, θυσίασαν εν πλήρει επιγνώσει, το πολυτιμότερο αγαθό που είχαν την ζωή τους και έδωσαν την ελευθερία στους Έλληνες, αλλά και την δυνατότητα στην συνέχεια της τεράστιας πολιτιστικής και επιστημονικής δημιουργίας, για όλους τους ανθρώπους της μητέρας γης.
Έχω την γνώμη ότι το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε. Το περιεχόμενό του αποτελεί η τριτοκομματική υποτακτική στην τρόικα κυβέρνηση. Το τσόφλι η Χρυσή αυγή.
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Με τον Αντώνη Σαμαρά μας χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Ήταν όμως αυτός που το 2011, μιλώντας στη Βουλή ως αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, προειδοποιούσε το ΠΑΣΟΚ ότι η αντιμετώπιση κοινωνικών αντιδράσεων “ με εφαρμογή χουντικών μεθόδων” πυροδοτεί την κοινωνική έκρηξη.
Με το Στέφανο Μάνο μας χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι όμως αυτός που σήμερα μας υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με το Άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, “οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται”. Αν και δεν ασχολείται με την παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου (εκεί που λέει ότι το κράτος μεριμνά για τη δημιoυργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πoλιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση τoυ εργαζόμενoυ πληθυσμoύ), ο άνθρωπος που το Δεκέμβρη του 2008 ζητούσε την παρέμβαση του στρατού ενάντια στους εξεγερμένους, σήμερα λέει κάτι που κανένας κεντρώος ή κεντροαριστερός κυβερνητικός εταίρος δεν είχε την ευθιξία να πει.
Με τον Αντώνη Ρουπακιώτη μας χωρίζει η συμμετοχή του στην πιο ακροδεξιά κυβέρνηση που είχε η χώρα από το 1974. Ήταν όμως αυτός που, ήδη από το 2006, σημείωνε ότι δεν είναι νόμιμη η πολιτική επιστράτευση, αφού “και μόνη η ανάγνωση” του άρθρου 16 του νόμου 2936/2001, “πείθει ότι δεν προβλέπεται η απεργία ως αιτία διατάραξης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, όπως επικαλείται η κυβέρνηση ώστε να δικαιολογεί τη λήψη της απόφασης αυτής”. Είναι ο ίδιος που σήμερα ανέχεται άλλη μια επιστράτευση, όπως ανέχεται μία σπείρα υπό τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης να στέλνει στο ψυγείο, διά πυγμής και διολισθήσεως, τη μόνη μέχρι στιγμής νομοθετική απόπειρα αντιμετώπισης της νεοφασιστικής βίας, που φέρει την υπογραφή του.
Αν η επιστράτευση είναι παράνομη, αντισυνταγματική και χουντική μέθοδος, αν η κυβέρνηση που την εφαρμόζει είναι η ίδια που φαντασιώνεται τη Χρυσή Αυγή ως αυριανό κυβερνητικό εταίρο, κι αν στην περίπτωση των εκπαιδευτικών φτάνει στο απόγειό της η νεοφιλελεύθερη υστερία που θέλει κάθε απεργία να αντιμετωπίζεται ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρα όλα, απέναντι στις “συντεχνίες” και τα “άκρα”, να επιτρέπονται), τότε είναι καιρός να αναλάβουμε την ευθύνη του άκρου που μας αντιστοιχεί.
Από το χαζοχαρούμενο protagon ως το κατακίτρινο Πρώτο Θέμα, κι από την τρικομματική κυβέρνηση μέχρι τη Χρυσή Αυγή, οι πιο διαφορετικές φωνές συντονίζονται ενάντια στις “συντεχνίες”, τους “αναξιολόγητους”, τους “βολεμένους”, τους “συνδικαλιστάδες που παίζουν μικροκομματικά παιχνίδια στις πλάτες των παιδιών”. Τα παιδιά, με τη σειρά τους, οφείλουν να ξεχάσουν τις λιποθυμίες από πείνα, τα καλοριφέρ χωρίς πετρέλαιο, τις φωτοτυπίες αντί για βιβλία, τον ΟΕΔΒ που τον έκλεισαν, την κατάργηση της παιδικότητας και τη διαιώνιση της εφηβείας. Να ξεχάσουν το εισόδημα των γονιών που δεν φτάνει για σπουδές, τους μισθούς Εσθονίας και Ουγγαρίας των δασκάλων τους και τον εκτοπισμό τους από τα φροντιστήρια που πάνε πιο γρήγορα, τις διώξεις τους ως “επίορκων” (δηλαδή διαδηλωτών), την πρακτική απαγόρευση των απεργιών τους, την ταπείνωσή τους ως εργαζόμενων.
Από το χαζοχαρούμενο protagon ως το άθλιο Πρώτο Θέμα, κι από την τρικομματική κυβέρνηση μέχρι τη Χρυσή Αυγή, οι αποστάσεις θα΄ πρεπε να είναι τεράστιες. Όμως η τοποθέτηση είναι κοινή: ενάντια στους “συνδικαλιστάδες” και τα “άκρα”, en bloc. Ενάντια στην κοινωνία που, παρά τα όσα, επιμένει να υπάρχει. Για το ιδανικό μιας εκπαίδευσης χωρίς εκπαιδευτές, και για την ιδεολογική ηγεμονία της "αριστείας", του υποκατάστατου της πάλαι ποτέ "αξιοκρατίας", που καθώς διαψεύστηκε και απέτυχε ως συνεκτική ύλη, (εν καιρώ διάλυσης) των μεσαίων στρωμάτων παραχωρεί τη θέση της στο όραμα των σύγχρονων ευγενών.
Αν έτσι έχει το πράγμα, απέναντι στο άκρο που δεν κρατάει πλέον κανένα πρόσχημα, όχι μόνο δημοκρατικής ευαισθησίας, αλλά και σεβασμού της αστικής νομιμότητας, όχι αυταπάτες, προπαντός. Απέναντι στο άκρο της αντιδημοκρατικής εκτροπής, της κοινωνικής ισοπέδωσης και της αριστείας που καταργεί την ισότητα, η νίκη της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι μονόδρομος, απαιτεί μάξιμουμ κινητοποίηση και έχουμε ευθύνη γι΄ αυτήν: είμαστε το άλλο άκρο.
