αλληλεγγύη η: το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα του 2008, άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Τα οργάνωσαν και υποστήριξαν όλοι οι συστημικοί και μη συστημικοί φορείς. Μικρές και μεγάλες συλλογικότητες, μεμονωμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά κυρίως Δήμοι, Εκκλησία, Κρατικοί οργανισμοί, Αθλητικές ομάδες, κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις και άλλοι.
Απευθύνθηκαν στο «φιλότιμο» και την «συμπόνια» του Έλληνα και της Ελληνίδας, ζητώντας τους να συμπαρασταθούν σε «ευπαθείς και ευαίσθητες» κοινωνικά ομάδες.
Κρέμασαν και την ταμπέλα «Κοινωνικό» στην προμετωπίδα του και μετά όλοι κοιμήθηκαν ήσυχοι, γιατί πρόσφεραν όπως τους είπαν,«αλληλεγγύη».
Δηλαδή επιτέλεσαν το ηθικό καθήκον τους ,όπως λέει και το λεξικό του Μ.Τριανταφυλλίδη. Την υποχρέωση που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζουν και να ενισχύονται αμοιβαία.
Ένα ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι, που είδαν όλοι αυτοί το αμοιβαίο όφελος ανάμεσα στους δεχόμενους την αλληλεγγύη και αυτούς που την πρόσφεραν. Που είδαν την αμοιβαία υποστήριξη και ενίσχυση, τους ακρογωνιαίους λίθους του οικοδομήματος της Αλληλεγγύης δηλαδή;
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα ,μικρές συλλογικότητες, κινήσεις και πρωτοβουλίες έδειξαν τον δρόμο και στάθηκαν πραγματικά αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας, εντάσσοντας ως κυρίαρχο στοιχείο της δράσης τους τον σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια τους. Έδωσαν την ευκαιρία σε συμπολίτες μας να κοινοποιήσουν το πρόβλημά τους, να δράσουν στην προσπάθειά τους να το λύσουν και να νιώσουν κυρίως Αξιοπρεπείς μέσα από όλο αυτό.
Τι σχέση έχουν όμως οι πραγματικές δράσεις αλληλεγγύης, με το συσσίτιο, την σακούλα, την φρατζόλα από το αραγμένο φορτηγό στην πλατεία; Τι σχέση έχει ο γιατρός που προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ανασφάλιστους, πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβάνεται άλλος εκτός από τον ίδιο τον ασθενή, με τις επιλεκτικές και αλα κάρτ αιμοδοσίες;
Μπορεί έστω και στο απειροελάχιστο να συγκριθεί η ανώνυμη προσφορά με την επώδυνη για τους ανθρώπους «ουρά» για μια σακούλα φρούτα ή λαχανικά; Τι είναι ρε γαμώτο η αλληλεγγύη; Το χαρτί απορίας που πρέπει να προσκομίσει κάποιος, καταρρακώνοντας όλο τον ψυχισμό του, στο «κοινωνικό παντοπωλείο» για μια σακούλα μακαρόνια ή μήπως η προσφορά της συμμετοχής του σε όλο αυτό; Με τέτοιο τρόπο μάλιστα που τον αποκαθιστά σαν άνθρωπο και τον εξυψώνει σαν προσωπικότητα;
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, όλη αυτή η θολούρα και η διαστρέβλωση της ουσίας της Αλληλεγγύης, δεν είναι τυχαίο γεγονός. Δεν τελείται υπό άγνοια όρων και εννοιών, και κατά μία «τραβηγμένη» άποψη γίνεται κατευθυνόμενα με στόχους.
Ποιος άραγε έχει σκεφτεί τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα «κοινωνικά» κάτι; Πιθανά θα είχε εξαπλωθεί η εξαθλίωση σε μεγαλύτερο βαθμό στην κοινωνία με αποτέλεσμα την «έκρηξη» διεκδίκησης να έπιανε ταβάνι. Ιστορικά ως δεδομένο αυτό υπάρχει στην πρόσφατη ιστορία της Αργεντινής.
Οι θιασώτες τέτοιων καταστάσεων φυσικά θλίβονται από την αναστολή τους αλλά και οι συστημικοί παίχτες τις φοβούνται σαν τον διάολο το λιβάνι. Οι μεν πρώτοι προς στιγμήν σιωπούν οι δεύτεροι όμως έχουν πάρει το πάνω χέρι «πουλώντας» αλληλεγγύη «μαϊμού». Οργανώνοντας συσσίτια και διανομές, κάνοντας τηλεοπτικές φιέστες και τσαμπουκάδες καμιά φορά, τάχαμ δήθεν νοιαζόμενοι για τον δυστυχισμένο λαό από την μία αλλά δρώντας «κατευναστικά» στην ψυχολογία του από την άλλη.
Λένε κάποιοι «κουράστηκε» το κίνημα να διεκδικεί, σιχάθηκε το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, στρέφει το κεφάλι του σε άλλα πράγματα και αδιαφορεί για την καταστροφή . Είναι όντως έτσι; Ή μήπως τα προβλήματα που έχουν φορτώσει στην πλάτη των ανθρώπων, δεν τους επιτρέπουν να σκεφτούν και να δράσουν ανάλογα; Μα τα προβλήματα αυτά δεν έχουν προέλθει από τους ίδιους που πουλάνε αλληλεγγύη; Για παράδειγμα ,όταν ένας Δήμος λειτουργεί όλα τα «κοινωνικά κάτι» που υπάρχουν από την μία και από την άλλη αυξάνει τα δημοτικά τέλη, τι ακριβώς κάνει; Προσφέρει αλληλεγγύη ή οδηγεί ακόμη περισσότερους πολίτες στην πιθανότητα να μείνουν χωρίς ρεύμα, άρα στον φόβο, άρα στην ανασφάλεια, άρα στην καταρράκωση της προσωπικότητας τους;
Επειδή ακριβώς η Αλληλεγγύη στηρίζεται κυρίως στον Άνθρωπο, το κυρίαρχο συστατικό της δεν μπορεί παρά να είναι ο σεβασμός σε αυτόν και τίποτε άλλο. Συμμετοχή ,ανταλλαγή , προσφορά και αμοιβαιότητα θα πρέπει να είναι οι κινητήριοι μοχλοί της . Αν ένα από αυτά δεν υφίσταται απλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι αλληλεγγύη. Θα είναι ,πολιτική σκοπιμότητα, θα είναι έρανος, επαιτεία ,φιλανθρωπία, καλή ενδεχομένως θέληση ,αλλά με αμφίβολο και σκοτεινό αποτέλεσμα.
Ας το καταλάβουμε όλοι, αυτό που μας δίνουν σε ένα χρυσόχαρτο, όσο όμορφο και αν φαίνεται εξωτερικά τις περισσότερες φορές κρύβει «μαϊμούδες» και σκοπούς.
Τουλάχιστον ας τους πετάμε στα μούτρα πως δεν είμαστε και τόσο ηλίθιοι και ασπόνδυλοι όσο μας θεωρούν.
Ή μήπως είμαστε ;
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα του 2008, άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Τα οργάνωσαν και υποστήριξαν όλοι οι συστημικοί και μη συστημικοί φορείς. Μικρές και μεγάλες συλλογικότητες, μεμονωμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά κυρίως Δήμοι, Εκκλησία, Κρατικοί οργανισμοί, Αθλητικές ομάδες, κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις και άλλοι.
Απευθύνθηκαν στο «φιλότιμο» και την «συμπόνια» του Έλληνα και της Ελληνίδας, ζητώντας τους να συμπαρασταθούν σε «ευπαθείς και ευαίσθητες» κοινωνικά ομάδες.
Κρέμασαν και την ταμπέλα «Κοινωνικό» στην προμετωπίδα του και μετά όλοι κοιμήθηκαν ήσυχοι, γιατί πρόσφεραν όπως τους είπαν,«αλληλεγγύη».
Δηλαδή επιτέλεσαν το ηθικό καθήκον τους ,όπως λέει και το λεξικό του Μ.Τριανταφυλλίδη. Την υποχρέωση που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζουν και να ενισχύονται αμοιβαία.
Ένα ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι, που είδαν όλοι αυτοί το αμοιβαίο όφελος ανάμεσα στους δεχόμενους την αλληλεγγύη και αυτούς που την πρόσφεραν. Που είδαν την αμοιβαία υποστήριξη και ενίσχυση, τους ακρογωνιαίους λίθους του οικοδομήματος της Αλληλεγγύης δηλαδή;
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα ,μικρές συλλογικότητες, κινήσεις και πρωτοβουλίες έδειξαν τον δρόμο και στάθηκαν πραγματικά αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας, εντάσσοντας ως κυρίαρχο στοιχείο της δράσης τους τον σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια τους. Έδωσαν την ευκαιρία σε συμπολίτες μας να κοινοποιήσουν το πρόβλημά τους, να δράσουν στην προσπάθειά τους να το λύσουν και να νιώσουν κυρίως Αξιοπρεπείς μέσα από όλο αυτό.
Τι σχέση έχουν όμως οι πραγματικές δράσεις αλληλεγγύης, με το συσσίτιο, την σακούλα, την φρατζόλα από το αραγμένο φορτηγό στην πλατεία; Τι σχέση έχει ο γιατρός που προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ανασφάλιστους, πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβάνεται άλλος εκτός από τον ίδιο τον ασθενή, με τις επιλεκτικές και αλα κάρτ αιμοδοσίες;
Μπορεί έστω και στο απειροελάχιστο να συγκριθεί η ανώνυμη προσφορά με την επώδυνη για τους ανθρώπους «ουρά» για μια σακούλα φρούτα ή λαχανικά; Τι είναι ρε γαμώτο η αλληλεγγύη; Το χαρτί απορίας που πρέπει να προσκομίσει κάποιος, καταρρακώνοντας όλο τον ψυχισμό του, στο «κοινωνικό παντοπωλείο» για μια σακούλα μακαρόνια ή μήπως η προσφορά της συμμετοχής του σε όλο αυτό; Με τέτοιο τρόπο μάλιστα που τον αποκαθιστά σαν άνθρωπο και τον εξυψώνει σαν προσωπικότητα;
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, όλη αυτή η θολούρα και η διαστρέβλωση της ουσίας της Αλληλεγγύης, δεν είναι τυχαίο γεγονός. Δεν τελείται υπό άγνοια όρων και εννοιών, και κατά μία «τραβηγμένη» άποψη γίνεται κατευθυνόμενα με στόχους.
Ποιος άραγε έχει σκεφτεί τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα «κοινωνικά» κάτι; Πιθανά θα είχε εξαπλωθεί η εξαθλίωση σε μεγαλύτερο βαθμό στην κοινωνία με αποτέλεσμα την «έκρηξη» διεκδίκησης να έπιανε ταβάνι. Ιστορικά ως δεδομένο αυτό υπάρχει στην πρόσφατη ιστορία της Αργεντινής.
Οι θιασώτες τέτοιων καταστάσεων φυσικά θλίβονται από την αναστολή τους αλλά και οι συστημικοί παίχτες τις φοβούνται σαν τον διάολο το λιβάνι. Οι μεν πρώτοι προς στιγμήν σιωπούν οι δεύτεροι όμως έχουν πάρει το πάνω χέρι «πουλώντας» αλληλεγγύη «μαϊμού». Οργανώνοντας συσσίτια και διανομές, κάνοντας τηλεοπτικές φιέστες και τσαμπουκάδες καμιά φορά, τάχαμ δήθεν νοιαζόμενοι για τον δυστυχισμένο λαό από την μία αλλά δρώντας «κατευναστικά» στην ψυχολογία του από την άλλη.
Λένε κάποιοι «κουράστηκε» το κίνημα να διεκδικεί, σιχάθηκε το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, στρέφει το κεφάλι του σε άλλα πράγματα και αδιαφορεί για την καταστροφή . Είναι όντως έτσι; Ή μήπως τα προβλήματα που έχουν φορτώσει στην πλάτη των ανθρώπων, δεν τους επιτρέπουν να σκεφτούν και να δράσουν ανάλογα; Μα τα προβλήματα αυτά δεν έχουν προέλθει από τους ίδιους που πουλάνε αλληλεγγύη; Για παράδειγμα ,όταν ένας Δήμος λειτουργεί όλα τα «κοινωνικά κάτι» που υπάρχουν από την μία και από την άλλη αυξάνει τα δημοτικά τέλη, τι ακριβώς κάνει; Προσφέρει αλληλεγγύη ή οδηγεί ακόμη περισσότερους πολίτες στην πιθανότητα να μείνουν χωρίς ρεύμα, άρα στον φόβο, άρα στην ανασφάλεια, άρα στην καταρράκωση της προσωπικότητας τους;
Επειδή ακριβώς η Αλληλεγγύη στηρίζεται κυρίως στον Άνθρωπο, το κυρίαρχο συστατικό της δεν μπορεί παρά να είναι ο σεβασμός σε αυτόν και τίποτε άλλο. Συμμετοχή ,ανταλλαγή , προσφορά και αμοιβαιότητα θα πρέπει να είναι οι κινητήριοι μοχλοί της . Αν ένα από αυτά δεν υφίσταται απλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι αλληλεγγύη. Θα είναι ,πολιτική σκοπιμότητα, θα είναι έρανος, επαιτεία ,φιλανθρωπία, καλή ενδεχομένως θέληση ,αλλά με αμφίβολο και σκοτεινό αποτέλεσμα.
Ας το καταλάβουμε όλοι, αυτό που μας δίνουν σε ένα χρυσόχαρτο, όσο όμορφο και αν φαίνεται εξωτερικά τις περισσότερες φορές κρύβει «μαϊμούδες» και σκοπούς.
Τουλάχιστον ας τους πετάμε στα μούτρα πως δεν είμαστε και τόσο ηλίθιοι και ασπόνδυλοι όσο μας θεωρούν.
Ή μήπως είμαστε ;
