Τις τελευταίες μέρες, διαβάζω σε πολλά άρθρα και γενικότερα σε πολλά σχόλια να κατακρίνουν και να απορούν με τη στάση μας απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας ειδικότερα. Ομολογώ ότι πριν λίγα χρόνια με παρόμοιο σκεπτικό απορούσα πως είναι δυνατόν αυτός ο παραλογισμός της καπιταλοκαταναλωτικής κουλτούρας που κατέληξε σήμερα να δείχνει απροκάλυπτα το φασιστικό της πρόσωπο, ήταν και είναι ακόμα αποδεκτός από μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Αφαιρώντας το συναίσθημα και το γαμώτο, σήμερα βλέπω ότι γίνονται πολλές κινήσεις. Σε πολλές γειτονιές και πόλεις έχουν δημιουργηθεί πυρήνες αντίδρασης-αντίστασης και αλληλοβοήθειας σε πολλούς τομείς. Πχ η διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, καταλήψεις με διάφορες μορφές, καταλήψεις σε κτήματα δες Θεσσαλονίκη, προσφορές ιατρικής βοήθειας, κοινωνικά παντοπωλεία, Δεν Πληρώνω, Τράπεζες ανταλλαγής χρόνου υπηρεσίας, στέκια με αναζήτηση πολιτικοποιημένων προτάσεων, διαδικτυακές προσπάθειες ενημέρωσης, προσπάθειες ευαισθητοποίησης και συσπείρωσης μέσα από καλλιτεχνικά δρώμενα και πολλές άλλες δραστηριότητες γίνονται. Είναι λοιπόν άδικο να αυτοαποκαλούμαστε καναπεδάτοι αφού υπάρχει τόσος κόσμος που δραστηριοποιείται, κάτι που δεν υπήρχε πριν από μερικά χρόνια. Εντάξει δεν είναι αρκετό-οί, αλλά αξίζει να το προσεγγίσουμε απ τη μισογεμάτη μεριά του ποτηριού.
ένα το κρατούμενο
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη, δηλ να καταλήξουμε σε προσπάθειες από δημιουργίες μικρών ομάδων, θεωρώ ότι έπαιξε η μεγάλη ήττα που έφαγε η κοινωνία συνολικά μετά τις δυο πρόσφατες εκλογές. Τι εννοώ ήττα. Μέχρι τις εκλογές 2007 και 09 έπαιρναν και τα δύο ακατανόμαστα κόμματα μαζί ποσοστά περίπου 78%, στις πρώτες εκλογές του 12 πήραν και τα δυό μαζί 30%, η μισή Ελλάδα δηλ τους είπε αϊ σικτιρ, (συν αυτούς που τους το έλεγαν από παλιότερα), κι εκεί που είχε δημιουργηθεί μια ελπίδα ότι κάτι πάει να αλλάξει, κατάφεραν να ξανακάνουν εκλογές και με την τρομοκρατία που ζήσαμε να ξανακάνουν κυβέρνηση οι ίδιοι. Αν αυτό δεν είναι ήττα της δημοκρατίας, αν δεν είναι προδοσία, είναι σίγουρα μεγάλη λαβωματιά και μεγάλη απογοήτευση επέφερε και η απογοήτευση φέρνει και αδράνεια.
δύο τα κρατούμενα
Βλέποντας τώρα και κάποιες συνθήκες, ότι η μισή Ελλάδα ζει στην Αθήνα, βιώνοντας απίστευτη πολυπλοκότητα στις διαδικασίες της καθημερινότητας, μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας «μη αυτάρκειας», τεχνολογικής υποδούλωσης, η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στον εαυτό της έχει πληγεί.
τρία τα κρατούμενα
Βάζοντας τα τρία κρατούμενα στον παρονομαστή του κλάσματος της απαισιοδοξίας δικαιολογημένα ελαττώνεται. Πιστεύω ότι σιγά σιγά χτίζονται πολεμίστρες, με μία τάση αποκέντρωσης η οποία μάλιστα δεν υποστηρίζεται όσο θα έπρεπε από τους φορείς αντίστασης. Μετά από μια θεσμοθετημένη χαμένη μάχη με ποιά εγγύηση θα επιχειρηθεί μια ανατροπή εξεγερτικού χαρακτήρα? Υπάρχει και μια σοφία στην φαινομενική αδράνεια. Υπάρχει βέβαια και η παγίδα , από την μακρόχρονη πορεία μας προς την ιδιώτευση οι πολεμίστρες να μην αντιλαμβάνονται την ανάγκη του τείχους, ευελπιστώ όμως να μη πέσουμε σε αυτή τη παγίδα διαβάζοντας τα προσπέκτους. όπως πχ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΚΟΜΑ; (Η ΣΦΗΚΑ).
Λίγο υπομονή να κλείσει η πληγή, με αντίσταση στην καθημερινότητα, με λίγο προσοχή στην οργάνωση και θα ρθει και η Ελληνική πρόταση. Πάντα έρχεται
ΥΓ. Λόγω της επικαιρότητας, είναι ατόπημα να συγκρίνουμε την εξέγερση των Τούρκων με την δικιά μας «αδράνεια», ούτε διαβιώνουμε τα ίδια, ούτε έχουμε την ίδια ιδιοσυγκρασία.
Αφαιρώντας το συναίσθημα και το γαμώτο, σήμερα βλέπω ότι γίνονται πολλές κινήσεις. Σε πολλές γειτονιές και πόλεις έχουν δημιουργηθεί πυρήνες αντίδρασης-αντίστασης και αλληλοβοήθειας σε πολλούς τομείς. Πχ η διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, καταλήψεις με διάφορες μορφές, καταλήψεις σε κτήματα δες Θεσσαλονίκη, προσφορές ιατρικής βοήθειας, κοινωνικά παντοπωλεία, Δεν Πληρώνω, Τράπεζες ανταλλαγής χρόνου υπηρεσίας, στέκια με αναζήτηση πολιτικοποιημένων προτάσεων, διαδικτυακές προσπάθειες ενημέρωσης, προσπάθειες ευαισθητοποίησης και συσπείρωσης μέσα από καλλιτεχνικά δρώμενα και πολλές άλλες δραστηριότητες γίνονται. Είναι λοιπόν άδικο να αυτοαποκαλούμαστε καναπεδάτοι αφού υπάρχει τόσος κόσμος που δραστηριοποιείται, κάτι που δεν υπήρχε πριν από μερικά χρόνια. Εντάξει δεν είναι αρκετό-οί, αλλά αξίζει να το προσεγγίσουμε απ τη μισογεμάτη μεριά του ποτηριού.
ένα το κρατούμενο
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη, δηλ να καταλήξουμε σε προσπάθειες από δημιουργίες μικρών ομάδων, θεωρώ ότι έπαιξε η μεγάλη ήττα που έφαγε η κοινωνία συνολικά μετά τις δυο πρόσφατες εκλογές. Τι εννοώ ήττα. Μέχρι τις εκλογές 2007 και 09 έπαιρναν και τα δύο ακατανόμαστα κόμματα μαζί ποσοστά περίπου 78%, στις πρώτες εκλογές του 12 πήραν και τα δυό μαζί 30%, η μισή Ελλάδα δηλ τους είπε αϊ σικτιρ, (συν αυτούς που τους το έλεγαν από παλιότερα), κι εκεί που είχε δημιουργηθεί μια ελπίδα ότι κάτι πάει να αλλάξει, κατάφεραν να ξανακάνουν εκλογές και με την τρομοκρατία που ζήσαμε να ξανακάνουν κυβέρνηση οι ίδιοι. Αν αυτό δεν είναι ήττα της δημοκρατίας, αν δεν είναι προδοσία, είναι σίγουρα μεγάλη λαβωματιά και μεγάλη απογοήτευση επέφερε και η απογοήτευση φέρνει και αδράνεια.
δύο τα κρατούμενα
Βλέποντας τώρα και κάποιες συνθήκες, ότι η μισή Ελλάδα ζει στην Αθήνα, βιώνοντας απίστευτη πολυπλοκότητα στις διαδικασίες της καθημερινότητας, μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας «μη αυτάρκειας», τεχνολογικής υποδούλωσης, η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στον εαυτό της έχει πληγεί.
τρία τα κρατούμενα
Βάζοντας τα τρία κρατούμενα στον παρονομαστή του κλάσματος της απαισιοδοξίας δικαιολογημένα ελαττώνεται. Πιστεύω ότι σιγά σιγά χτίζονται πολεμίστρες, με μία τάση αποκέντρωσης η οποία μάλιστα δεν υποστηρίζεται όσο θα έπρεπε από τους φορείς αντίστασης. Μετά από μια θεσμοθετημένη χαμένη μάχη με ποιά εγγύηση θα επιχειρηθεί μια ανατροπή εξεγερτικού χαρακτήρα? Υπάρχει και μια σοφία στην φαινομενική αδράνεια. Υπάρχει βέβαια και η παγίδα , από την μακρόχρονη πορεία μας προς την ιδιώτευση οι πολεμίστρες να μην αντιλαμβάνονται την ανάγκη του τείχους, ευελπιστώ όμως να μη πέσουμε σε αυτή τη παγίδα διαβάζοντας τα προσπέκτους. όπως πχ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΚΟΜΑ; (Η ΣΦΗΚΑ).
Λίγο υπομονή να κλείσει η πληγή, με αντίσταση στην καθημερινότητα, με λίγο προσοχή στην οργάνωση και θα ρθει και η Ελληνική πρόταση. Πάντα έρχεται
ΥΓ. Λόγω της επικαιρότητας, είναι ατόπημα να συγκρίνουμε την εξέγερση των Τούρκων με την δικιά μας «αδράνεια», ούτε διαβιώνουμε τα ίδια, ούτε έχουμε την ίδια ιδιοσυγκρασία.
