Του Νικόλαου Παϊζάνη
σαν τους διαβόλους σε κολάσεις στοιβαγμένοι,
πάντα πιστεύουν πως κακό τους περιμένει:
Οι φοβισμένοι.
Είναι σφιχτά με τη ντροπή αγκαλιασμένοι,
λόγω συνήθειας, φριχτά απελπισμένοι,
ζουν μια ζωή καθ’ όλα διχασμένη:
Οι φοβισμένοι.
Τρέμουν τον ήλιο, που με θέρμη τους κοιτάζει,
την ύπαρξη τους, συνεχώς που αναστενάζει
κι ό,τι ωραίο, την ψυχή που αγκαλιάζει:
Οι φοβισμένοι.
Δεν έχουν δύναμη τα χέρια να σηκώσουν
κι ούτε σταλιά νερό δεν θα σου δώσουν.
Μα ίσως σ’ έναν λάκκο να σε χώσουν:
Οι φοβισμένοι.
Δεν έχουν όρεξη το φως να ξεκλειδώσουν
και προτιμούν κάθε γιορτή να φαρμακώσουν
κι ό,τι τους χάρισαν με πάθος να προδώσουν:
Οι φοβισμένοι.
Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, τους ταράζει.
Το μπλε της θάλασσας, τα νεύρα τους πειράζει
κι ό,τι με θάρρος και μ’ ελπίδα μοιάζει.
Οι φοβισμένοι.
Μ’ ένα φορτίο συμφορές τσουβαλιασμένοι,
είναι στο βάθος τους μονίμως πεπεισμένοι,
πως τίποτα καλό δεν τους προσμένει:
Οι φοβισμένοι.
Με την ματιά, σαν του θανάτου, παγωμένη
και την καρδιά απ’ τους ανθρώπους ξεκομμένη,
παντού αισθάνονται - και είναι κιόλας - ξένοι:
Οι φοβισμένοι.
