Του Θόδωρου Τσελεπή
Παρακολούθησα την Πέμπτη τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα σε 2 μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Την Barcelona και την Bayern Munich. Δυο κολοσσοί πραγματικοί, που είναι κάτι περισσότερο από clubs. Εκπροσωπούν πόλεις, λαούς κι έχουν φίλους σε όλο τον κόσμο. Εταιρίες με τεράστιο τζίρο. Το μεγάλο παιχνίδι όμως γίνεται με τις εταιρίες ένδυσης. Απίστευτα ποσά πέφτουν στα πόδια των μεγάλων σταρ. Ποσά που δίνονται για να ντύσουν τις ομάδες, με στολές και παπούτσια. Δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να πει κάποιος πως πλέον οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των ομάδων είναι οι κολοσσοί των εταιριών αθλητικών ειδών.
Το παιχνίδι είναι απλό. Όταν η Nike επιλέγει τον Cristiano Ronaldo να φοράει τα δικά της παπούτσια, η Adidas προσφέρει τα πάντα στον σύγχρονο μεσσία Leo Messi για να χαϊδεύει την μπάλα με τα δικά της πατούμενα. Φροντίζουν να βρίσκονται σε ανταγωνιστικές ομάδες της ίδιας χώρας. Να προβάλλονται συνεχώς σε ατομικό επίπεδο, να δείχνουν προς τα έξω μια αντιπαλότητα. Μια αντιπαλότητα που φτάνει στα όρια της έχθρας κι ας απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Διαφημίσεις και φωτογραφίες με προσωπικές στιγμές στον Τύπο και στο ίντερνετ, είναι καθημερινό φαινόμενο. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν ποτέ στην ίδια ομάδα. Δεν το επιτρέπουν οι χορηγοί.
Πριν λίγο καιρό συνόδεψα το γιο μου σε κάποιο μαγαζί με αθλητικά είδη στο κέντρο της πόλης. Ένα τεράστιο υπόγειο με πολλές νεαρές πωλήτριες. Είμαι σίγουρος πως ήταν ασφαλισμένες με 4ωρο κι ας δούλευαν όρθιες όλη τη μέρα. Με χαρτζιλίκι για μισθό και με υποχρεωτικό χαμόγελο προς τους πελάτες. Το μαγαζί ήταν γεμάτο με ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ακόμη κι άσχετος να είσαι, ήθελες να δοκιμάσεις κάποιο ζευγάρι. Πολύχρωμα, με τάπες για στεγνό χόρτο, με τάπες για βρεγμένο χόρτο, με σχάρα για πλαστικό. Απίστευτα χρώματα και σχέδια. Ζύγιζαν ελάχιστα και κόστιζαν πανάκριβα. Τα 150 ευρώ για ένα ζευγάρι σαν αυτό που φοράει ο Messi θεωρούνταν ευκαιρία. Παπούτσια που κατασκευάστηκαν στην Taiwan, στην India, στην China. Ακόμη κι από μικρά παιδιά. Με 4 και 5 δολάρια την ημέρα για μισθό, σε άθλιες συνθήκες.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Νεαρά παιδιά έμπαιναν, δοκίμαζαν, αγόραζαν. Κατά βάθος πιστεύουν πως αν φορέσουν το ανάλογο ζευγάρι παπουτσιών θα αποχτήσουν αρκετό από το ταλέντο των σούπερ-σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το άσχημο με αυτά τα νέα παιδιά είναι πως περισσότερο θέλουν να γίνουν σταρ, παρά ποδοσφαιριστές. Δεν είναι η δίψα για μπάλα. Η τρέλα για το ποδόσφαιρο. Είναι το πρότυπο του σταρ, με το πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο, το καλλίγραμμο μοντέλο για συνοδό, τα περίεργα κουρέματα και τα ατελείωτα τατουάζ. Μια ολόκληρη φιλοσοφία που δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό.
Στην Ελλάδα που όλα δημιουργήθηκαν στρεβλά δίχως κανόνες, το ποδόσφαιρο δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Οι μεγάλες ομάδες έχουν προέδρους υπόδικους. Για σύσταση εγκληματικών ομάδων. Για λαθρεμπόριο καυσίμων. Για παράνομο στοίχημα. Για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Χορηγοί δεν υπάρχουν. Καμία σοβαρή εταιρία δεν θέλει να επενδύσει σε τούτο το βούρκο. Οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται να αναδείξουν ταλέντα. Κι όσα προκύπτουν απορείς για την αδυναμία τους να συντάξουν σωστά μια ολοκληρωμένη δήλωση σε κάποιο ΜΜΕ μετά από κάποιο αγώνα.
Το ποδόσφαιρο πλέον σε όλο τον πλανήτη αποτελεί βαριά βιομηχανία. Αν κάποτε οι ομάδες δημιουργούνταν σε λιμάνια κι εργατουπόλεις, κανείς από τους ιδρυτές τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή εξέλιξη. Οι λιμενεργάτες του Liverpool, οι σιδηροδρομικοί εργάτες του Manchester, οι κόκκινες στολές και τα κόκκινα λάβαρα δεν σημαίνουν τίποτε πλέον για κανέναν. Σήμερα οι σημαίες της Nike, της Adidas, της Puma και των άλλων εταιριών είναι τα ιερά λάβαρα που κοσμούν τους ναούς του ποδοσφαίρου. Ναοί που πολλοί απ’ αυτούς παίρνουν ακόμα και το όνομα της αντίστοιχης εταιρίας. Είναι πολλά τα λεφτά βλέπεις.
Παρακολούθησα την Πέμπτη τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα σε 2 μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Την Barcelona και την Bayern Munich. Δυο κολοσσοί πραγματικοί, που είναι κάτι περισσότερο από clubs. Εκπροσωπούν πόλεις, λαούς κι έχουν φίλους σε όλο τον κόσμο. Εταιρίες με τεράστιο τζίρο. Το μεγάλο παιχνίδι όμως γίνεται με τις εταιρίες ένδυσης. Απίστευτα ποσά πέφτουν στα πόδια των μεγάλων σταρ. Ποσά που δίνονται για να ντύσουν τις ομάδες, με στολές και παπούτσια. Δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να πει κάποιος πως πλέον οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των ομάδων είναι οι κολοσσοί των εταιριών αθλητικών ειδών.
Το παιχνίδι είναι απλό. Όταν η Nike επιλέγει τον Cristiano Ronaldo να φοράει τα δικά της παπούτσια, η Adidas προσφέρει τα πάντα στον σύγχρονο μεσσία Leo Messi για να χαϊδεύει την μπάλα με τα δικά της πατούμενα. Φροντίζουν να βρίσκονται σε ανταγωνιστικές ομάδες της ίδιας χώρας. Να προβάλλονται συνεχώς σε ατομικό επίπεδο, να δείχνουν προς τα έξω μια αντιπαλότητα. Μια αντιπαλότητα που φτάνει στα όρια της έχθρας κι ας απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Διαφημίσεις και φωτογραφίες με προσωπικές στιγμές στον Τύπο και στο ίντερνετ, είναι καθημερινό φαινόμενο. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν ποτέ στην ίδια ομάδα. Δεν το επιτρέπουν οι χορηγοί.
Πριν λίγο καιρό συνόδεψα το γιο μου σε κάποιο μαγαζί με αθλητικά είδη στο κέντρο της πόλης. Ένα τεράστιο υπόγειο με πολλές νεαρές πωλήτριες. Είμαι σίγουρος πως ήταν ασφαλισμένες με 4ωρο κι ας δούλευαν όρθιες όλη τη μέρα. Με χαρτζιλίκι για μισθό και με υποχρεωτικό χαμόγελο προς τους πελάτες. Το μαγαζί ήταν γεμάτο με ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ακόμη κι άσχετος να είσαι, ήθελες να δοκιμάσεις κάποιο ζευγάρι. Πολύχρωμα, με τάπες για στεγνό χόρτο, με τάπες για βρεγμένο χόρτο, με σχάρα για πλαστικό. Απίστευτα χρώματα και σχέδια. Ζύγιζαν ελάχιστα και κόστιζαν πανάκριβα. Τα 150 ευρώ για ένα ζευγάρι σαν αυτό που φοράει ο Messi θεωρούνταν ευκαιρία. Παπούτσια που κατασκευάστηκαν στην Taiwan, στην India, στην China. Ακόμη κι από μικρά παιδιά. Με 4 και 5 δολάρια την ημέρα για μισθό, σε άθλιες συνθήκες.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Νεαρά παιδιά έμπαιναν, δοκίμαζαν, αγόραζαν. Κατά βάθος πιστεύουν πως αν φορέσουν το ανάλογο ζευγάρι παπουτσιών θα αποχτήσουν αρκετό από το ταλέντο των σούπερ-σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το άσχημο με αυτά τα νέα παιδιά είναι πως περισσότερο θέλουν να γίνουν σταρ, παρά ποδοσφαιριστές. Δεν είναι η δίψα για μπάλα. Η τρέλα για το ποδόσφαιρο. Είναι το πρότυπο του σταρ, με το πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο, το καλλίγραμμο μοντέλο για συνοδό, τα περίεργα κουρέματα και τα ατελείωτα τατουάζ. Μια ολόκληρη φιλοσοφία που δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό.
Στην Ελλάδα που όλα δημιουργήθηκαν στρεβλά δίχως κανόνες, το ποδόσφαιρο δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Οι μεγάλες ομάδες έχουν προέδρους υπόδικους. Για σύσταση εγκληματικών ομάδων. Για λαθρεμπόριο καυσίμων. Για παράνομο στοίχημα. Για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Χορηγοί δεν υπάρχουν. Καμία σοβαρή εταιρία δεν θέλει να επενδύσει σε τούτο το βούρκο. Οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται να αναδείξουν ταλέντα. Κι όσα προκύπτουν απορείς για την αδυναμία τους να συντάξουν σωστά μια ολοκληρωμένη δήλωση σε κάποιο ΜΜΕ μετά από κάποιο αγώνα.
Το ποδόσφαιρο πλέον σε όλο τον πλανήτη αποτελεί βαριά βιομηχανία. Αν κάποτε οι ομάδες δημιουργούνταν σε λιμάνια κι εργατουπόλεις, κανείς από τους ιδρυτές τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή εξέλιξη. Οι λιμενεργάτες του Liverpool, οι σιδηροδρομικοί εργάτες του Manchester, οι κόκκινες στολές και τα κόκκινα λάβαρα δεν σημαίνουν τίποτε πλέον για κανέναν. Σήμερα οι σημαίες της Nike, της Adidas, της Puma και των άλλων εταιριών είναι τα ιερά λάβαρα που κοσμούν τους ναούς του ποδοσφαίρου. Ναοί που πολλοί απ’ αυτούς παίρνουν ακόμα και το όνομα της αντίστοιχης εταιρίας. Είναι πολλά τα λεφτά βλέπεις.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου