Στάθης
Το Λουξεμβούργο ανακαλεί τον πρεσβευτή του στη Ρωσία. Είμαστε στο χείλος παγκόσμιας κρίσης! Φοβάμαι ότι το επόμενο βήμα του Λουξεμβούργου θα είναι να εξαπολύσει μπλίτζκριγκ κατά της Μόσχας – ωπ! επί του πιεστηρίου: το Μαυροβούνιο επίσης ετοιμάζεται και αυτό για κεραυνοβόλο πόλεμο κατά του δικτάτορα (με το 77% του λαού ) Πούτιν.
Κι όμως! Η κατάσταση δεν έχει καθόλου πλάκα. Μια ψυχροπολεμική υστερία έχει κατακλύσει τον πλανήτη λόγο μιας αμφιλεγόμενης απόπειρας δολοφονίας ενός δευτεράντζα διπλού Ρώσου πράκτορα (μια υπόθεση όπου ούτε η ενοχή της Ρωσίας, ούτε η αθωότης της Βρετανίας έχουν ακόμα αποδειχθεί). Μα, θα έλεγε ένας πολίτης, πολιτικώς ορθός ή όχι, «δεν έχει λοιπόν σημασία μια ανθρώπινη ζωή; – έστω και μία;». Βεβαίως και έχει! Τεράστια! Αλλά, όταν σκοτώνεται ένας άνθρωπος από βρετανικά πυρά στη Βασόρα ή από αμερικανικά πυρά στη Βαγδάτη, ρώσικα στη Συρία ή τουρκικά στο Αφρίν, στη Δύση δεν κουνιέται φύλλο.
Πόσω μάλλον, όταν δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο κάθε φορά, αλλά για μάζες, για πληθυσμούς, άμαχων, προσφύγων, γυναικών, παιδιών, γερόντων και ζώων οικοσιτών και άλλων – όλων!
Όταν αντιθέτως σκοτώνονται πολίτες στη Δύση, ενήλικοι ή παιδιά, οι δυτικοί τρέχουν να ανάψουν κεράκια και να δακρύσουν εξορκίζοντας το «μίσος» που κινεί τους «τρομοκράτες». Όταν οι μαζικοί δολοφόνοι των Δυτικών κυβερνήσεων έχουν κάνει το ένα τρίτο του πλανήτη μια μαύρη τρύπα θανάτου και καταστροφής, η δυτική κοινή γνώμη βλέπει απλώς τις ειδήσεις στην τηλεόραση και διαβάζει τις αναλύσεις στις εφημερίδες.
«Μα καλά», θα έλεγε πάλι κάποιος, «όλα αυτά είναι θέματα ηθικής και λογικής. Ποιος ασχολείται σήμερα με θέματα ηθικής και λογικής;». Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!
Είναι πολλά χρόνια τώρα που η Δύση όχι μόνον δεν λογαριάζει τη λογική και την ηθική, αλλά δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να δείχνει ότι τις λογαριάζει.
Αυτή η θεοστυγής παθογένεια που εκφράζεται με τον ανορίωτο αμοραλισμό και τον παραλογισμό δεν αναφέρεται μόνο στις διακρατικές σχέσεις αλλά καθορίζει και τον τρόπο που ασκείται η εξουσία στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Για παράδειγμα: ουδείς θα ηδύνατο να περικόψει μισθούς, να αρπάξει σπίτια, να καταστρέφει ζωές, εάν θα έπρεπε όλα αυτά να τα στερεώσει στη λογική και την ηθική. Αντιθέτως καταφεύγοντας στον παραλογισμό (και τη σύγχυση που αυτός προκαλεί) καθώς και στον αμοραλισμό (με τον κυνισμό που αυτός παράγει) οι εξουσίες όχι μόνον χειραγωγούν τους λαούς, αλλά και τους καθιστούν συνένοχους στα εγκλήματα που διαπράττουν – κατά το μέρος εκείνο των πολιτών που επαναλαμβάνουν τα στερεότυπα του συρμού και τους ευφημισμούς που συναπαρτίζουν την προπαγάνδα που τους καθηλώνει.
Πρόκειται για μια συνταρακτική διαδικασία αποκολοκύνθωσης (αλλά και αποκτήνωσης) εκείνων που στρέφονται και ομιλούν όπως τα αφεντικά τους. Μάλιστα, βασιλικότεροι συχνά του βασιλέως ορισμένοι επικροτούν τα βάσανά τους, αρκούμενοι (ή καταλήγοντας) στη μισανθρωπία που βρίσκει την εξίσωση όλων προς τα κάτω ως μια πρέπουσα τιμωρία για τις αμαρτίες όλων μας – εμάς των κοινών ανθρώπων, αλλά όχι βεβαίως των αφεντάδων.
Αυτός ο τρόπος διοίκησης των λαών και κυρίαρχης ιδεολογίας των ίδιων των ανθρώπων (κατά των ανθρώπων) κάνει αέναους κύκλους στην Ιστορία. Επιφέροντας παρά τα κάποια εναντιόδρομα διαλλείματα (που, όμως, υποκύπτουν εν τέλει κι αυτά στην ίδια εντροπία) όλο και χειρότερα κάθε φορά αποτελέσματα.
Ο εικοστός αιώνας (καθώς και ο τρέχον 21ος) είναι η εποχή που το παράλογο και ο αμοραλισμός (οι πυλώνες του φασισμού) ταυτίζονται με τον καπιταλισμό, που με τη σειρά του δεν έχει πλέον καμιά ανάγκη να μετέρχεται τη λογική και την ηθική ως συστατικά των δημοκρατιών (– οι οποίες για αυτόν άλλωστε τον λόγο φθίνουν κι εκφασίζονται). Από την άλλη η ταξική πάλη ακριβώς επειδή επιδιώκει την κατά το δυνατόν ισοκατανομή του πλούτου, την ισονομία και δια τούτων την απελευθέρωση των ανθρώπων, δεν μπορεί εν τέλει να πετύχει τους σκοπούς της όσον δεν βρίσκονται στο κέντρο της η λογική και η ηθική.
Λόγου χάριν η Αριστερά που ομιλεί μνημονιακή γλώσσα γίνεται εκ των πραγμάτων νεοφιλελεύθερη. Η Δύση που είτε ως εξουσία, είτε ως κοινή γνώμη, δεν αισθάνεται πλέον, πλην Λακεδαιμονίων, την ανάγκη του πολιτεύεσθαι υπό λογοδοσίαν, δεν είναι πια παρά ένας αποθηριωμένος μηχανισμός που οδηγεί στην καταστροφή και την αυτοκαταστροφή, με τελική κορύφωση την ημέρα που θα ηχήσουν τα όπλα και θα σιωπήσουν οι νόμοι…
Νόμοι ήδη άδικοι – ήγουν παράλογοι και ανήθικοι…
Πηγή: topontiki.gr
Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη
Το Λουξεμβούργο ανακαλεί τον πρεσβευτή του στη Ρωσία. Είμαστε στο χείλος παγκόσμιας κρίσης! Φοβάμαι ότι το επόμενο βήμα του Λουξεμβούργου θα είναι να εξαπολύσει μπλίτζκριγκ κατά της Μόσχας – ωπ! επί του πιεστηρίου: το Μαυροβούνιο επίσης ετοιμάζεται και αυτό για κεραυνοβόλο πόλεμο κατά του δικτάτορα (με το 77% του λαού ) Πούτιν.
Κι όμως! Η κατάσταση δεν έχει καθόλου πλάκα. Μια ψυχροπολεμική υστερία έχει κατακλύσει τον πλανήτη λόγο μιας αμφιλεγόμενης απόπειρας δολοφονίας ενός δευτεράντζα διπλού Ρώσου πράκτορα (μια υπόθεση όπου ούτε η ενοχή της Ρωσίας, ούτε η αθωότης της Βρετανίας έχουν ακόμα αποδειχθεί). Μα, θα έλεγε ένας πολίτης, πολιτικώς ορθός ή όχι, «δεν έχει λοιπόν σημασία μια ανθρώπινη ζωή; – έστω και μία;». Βεβαίως και έχει! Τεράστια! Αλλά, όταν σκοτώνεται ένας άνθρωπος από βρετανικά πυρά στη Βασόρα ή από αμερικανικά πυρά στη Βαγδάτη, ρώσικα στη Συρία ή τουρκικά στο Αφρίν, στη Δύση δεν κουνιέται φύλλο.
Πόσω μάλλον, όταν δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο κάθε φορά, αλλά για μάζες, για πληθυσμούς, άμαχων, προσφύγων, γυναικών, παιδιών, γερόντων και ζώων οικοσιτών και άλλων – όλων!
Όταν αντιθέτως σκοτώνονται πολίτες στη Δύση, ενήλικοι ή παιδιά, οι δυτικοί τρέχουν να ανάψουν κεράκια και να δακρύσουν εξορκίζοντας το «μίσος» που κινεί τους «τρομοκράτες». Όταν οι μαζικοί δολοφόνοι των Δυτικών κυβερνήσεων έχουν κάνει το ένα τρίτο του πλανήτη μια μαύρη τρύπα θανάτου και καταστροφής, η δυτική κοινή γνώμη βλέπει απλώς τις ειδήσεις στην τηλεόραση και διαβάζει τις αναλύσεις στις εφημερίδες.
«Μα καλά», θα έλεγε πάλι κάποιος, «όλα αυτά είναι θέματα ηθικής και λογικής. Ποιος ασχολείται σήμερα με θέματα ηθικής και λογικής;». Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!
Είναι πολλά χρόνια τώρα που η Δύση όχι μόνον δεν λογαριάζει τη λογική και την ηθική, αλλά δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να δείχνει ότι τις λογαριάζει.
Αυτή η θεοστυγής παθογένεια που εκφράζεται με τον ανορίωτο αμοραλισμό και τον παραλογισμό δεν αναφέρεται μόνο στις διακρατικές σχέσεις αλλά καθορίζει και τον τρόπο που ασκείται η εξουσία στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Για παράδειγμα: ουδείς θα ηδύνατο να περικόψει μισθούς, να αρπάξει σπίτια, να καταστρέφει ζωές, εάν θα έπρεπε όλα αυτά να τα στερεώσει στη λογική και την ηθική. Αντιθέτως καταφεύγοντας στον παραλογισμό (και τη σύγχυση που αυτός προκαλεί) καθώς και στον αμοραλισμό (με τον κυνισμό που αυτός παράγει) οι εξουσίες όχι μόνον χειραγωγούν τους λαούς, αλλά και τους καθιστούν συνένοχους στα εγκλήματα που διαπράττουν – κατά το μέρος εκείνο των πολιτών που επαναλαμβάνουν τα στερεότυπα του συρμού και τους ευφημισμούς που συναπαρτίζουν την προπαγάνδα που τους καθηλώνει.
Πρόκειται για μια συνταρακτική διαδικασία αποκολοκύνθωσης (αλλά και αποκτήνωσης) εκείνων που στρέφονται και ομιλούν όπως τα αφεντικά τους. Μάλιστα, βασιλικότεροι συχνά του βασιλέως ορισμένοι επικροτούν τα βάσανά τους, αρκούμενοι (ή καταλήγοντας) στη μισανθρωπία που βρίσκει την εξίσωση όλων προς τα κάτω ως μια πρέπουσα τιμωρία για τις αμαρτίες όλων μας – εμάς των κοινών ανθρώπων, αλλά όχι βεβαίως των αφεντάδων.
Αυτός ο τρόπος διοίκησης των λαών και κυρίαρχης ιδεολογίας των ίδιων των ανθρώπων (κατά των ανθρώπων) κάνει αέναους κύκλους στην Ιστορία. Επιφέροντας παρά τα κάποια εναντιόδρομα διαλλείματα (που, όμως, υποκύπτουν εν τέλει κι αυτά στην ίδια εντροπία) όλο και χειρότερα κάθε φορά αποτελέσματα.
Ο εικοστός αιώνας (καθώς και ο τρέχον 21ος) είναι η εποχή που το παράλογο και ο αμοραλισμός (οι πυλώνες του φασισμού) ταυτίζονται με τον καπιταλισμό, που με τη σειρά του δεν έχει πλέον καμιά ανάγκη να μετέρχεται τη λογική και την ηθική ως συστατικά των δημοκρατιών (– οι οποίες για αυτόν άλλωστε τον λόγο φθίνουν κι εκφασίζονται). Από την άλλη η ταξική πάλη ακριβώς επειδή επιδιώκει την κατά το δυνατόν ισοκατανομή του πλούτου, την ισονομία και δια τούτων την απελευθέρωση των ανθρώπων, δεν μπορεί εν τέλει να πετύχει τους σκοπούς της όσον δεν βρίσκονται στο κέντρο της η λογική και η ηθική.
Λόγου χάριν η Αριστερά που ομιλεί μνημονιακή γλώσσα γίνεται εκ των πραγμάτων νεοφιλελεύθερη. Η Δύση που είτε ως εξουσία, είτε ως κοινή γνώμη, δεν αισθάνεται πλέον, πλην Λακεδαιμονίων, την ανάγκη του πολιτεύεσθαι υπό λογοδοσίαν, δεν είναι πια παρά ένας αποθηριωμένος μηχανισμός που οδηγεί στην καταστροφή και την αυτοκαταστροφή, με τελική κορύφωση την ημέρα που θα ηχήσουν τα όπλα και θα σιωπήσουν οι νόμοι…
Νόμοι ήδη άδικοι – ήγουν παράλογοι και ανήθικοι…
Πηγή: topontiki.gr
Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου