Βασίλης Μακρίδης
► Με αφορμή την υπόθεση της δίωξης του Παν. Λαφαζάνη και άλλων κινηματικών αγωνιστών με ένα σαθρό και διάτρητο, απ' όλες τις απόψεις, κατηγορητήριο, παρατηρώ εντός του Διαδικτύου (και του ΦΒ ειδικότερα) δύο τάσεις στον «καθ' ημάς» κόσμο, αυτόν δηλαδή που αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός», σε όλες του τις εκφάνσεις (και με την -πάντα- απαραίτητη διευκρίνιση, ότι στην Αριστερά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται, βάσει κανενός κριτηρίου, πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ).
► Η πρώτη (που είναι και πλειονοτική) είναι υποστηρικτική και αναγνωρίζει την πολύ ευρύτερη σημασία της ίδιας της πράξης της δίωξης, αφού δεν στοχοποιούνται μόνο ο Παν. Λαφαζάνης ή/και οι υπόλοιποι αγωνιστές προσωπικά, ούτε καν μόνο οι συλλογικότητες στις οποίες συμμετέχουν.
Η δίωξη αυτή πιστοποιεί, στην πραγματικότητα, την σταδιακή ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης, ειδικότερα δε της αντισυστημικής και την ροπή σε καταστάσεις τύπου «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Γι' αυτό και αφορά όλον τον αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό κόσμο, από τους απλούς αγωνιστές μέχρι τους πολιτικούς φορείς που αυτοπροσδιορίζονται σε αυτούς τους χώρους.
► Η δεύτερη (που είναι μειοψηφική, πλην υπαρκτή), εξαντλείται περισσότερο στις (προσωπικές, πολιτικές ή άλλες) διαφορές των γραφόντων και αγνοεί τις ευρύτερες πολιτικές παραμέτρους του όλου ζητήματος εκφράζοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιαφορία...
► Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να οδηγηθούμε στην τραγική επανάληψη της ρήσης του πάστορα Νόιμέλερ αναφορικά με τον ναζισμό. Ούτε (φευ!) θα ευχόμουν σε κανέναν/-μία από εμάς να βιώσουμε αυτά που βίωσαν οι πρόγονοι των περισσοτέρων από εμάς, όταν τους χτυπούσε, χαράματα, την πόρτα ο... «γαλατάς»...
► Έχουμε χρέος να αγωνιστούμε ενωμένοι, για να είμαστε και δυνατοί. Η «πολυτέλεια» της ανάδειξης, κυρίως, των διαφορών μας έχει εκλείψει... Στις ημέρες μας δεν λύνεται το ζήτημα εάν δίκιο είχαν ο Μαρξ ή ο Προυντόν, ο Λένιν ή η Ρόζα, ο Στάλιν ή ο Τρότσκι και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι/-ες άλλοι/-ες μεταξύ τους...
Και, έχοντας ως βάση την όποια θεωρητική μας κατάρτιση, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η βασική αντίθεση μπορεί να μην έχει αλλάξει, η ΚΥΡΙΑΡΧΗ, όμως, αλλάζει κατά καιρούς, κάτι που από εμάς απαιτεί την ανάλογη προσαρμογή και ανταπόκριση...
Αλλιώς θα παραμένουμε, καθένας και καθεμιά, στην «αυτοεπιβεβαίωσή» μας και στον μικρόκοσμό μας, όταν ο κόσμος γύρω θα προχωρά ΧΩΡΙΣ εμάς, αλλά οι εξουσίες θα εξακολουθήσουν να αποφασίζουν για ΟΛΟΥΣ/-ΕΣ εμάς...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
► Με αφορμή την υπόθεση της δίωξης του Παν. Λαφαζάνη και άλλων κινηματικών αγωνιστών με ένα σαθρό και διάτρητο, απ' όλες τις απόψεις, κατηγορητήριο, παρατηρώ εντός του Διαδικτύου (και του ΦΒ ειδικότερα) δύο τάσεις στον «καθ' ημάς» κόσμο, αυτόν δηλαδή που αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός», σε όλες του τις εκφάνσεις (και με την -πάντα- απαραίτητη διευκρίνιση, ότι στην Αριστερά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται, βάσει κανενός κριτηρίου, πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ).
► Η πρώτη (που είναι και πλειονοτική) είναι υποστηρικτική και αναγνωρίζει την πολύ ευρύτερη σημασία της ίδιας της πράξης της δίωξης, αφού δεν στοχοποιούνται μόνο ο Παν. Λαφαζάνης ή/και οι υπόλοιποι αγωνιστές προσωπικά, ούτε καν μόνο οι συλλογικότητες στις οποίες συμμετέχουν.
Η δίωξη αυτή πιστοποιεί, στην πραγματικότητα, την σταδιακή ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης, ειδικότερα δε της αντισυστημικής και την ροπή σε καταστάσεις τύπου «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Γι' αυτό και αφορά όλον τον αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό κόσμο, από τους απλούς αγωνιστές μέχρι τους πολιτικούς φορείς που αυτοπροσδιορίζονται σε αυτούς τους χώρους.
► Η δεύτερη (που είναι μειοψηφική, πλην υπαρκτή), εξαντλείται περισσότερο στις (προσωπικές, πολιτικές ή άλλες) διαφορές των γραφόντων και αγνοεί τις ευρύτερες πολιτικές παραμέτρους του όλου ζητήματος εκφράζοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιαφορία...
► Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να οδηγηθούμε στην τραγική επανάληψη της ρήσης του πάστορα Νόιμέλερ αναφορικά με τον ναζισμό. Ούτε (φευ!) θα ευχόμουν σε κανέναν/-μία από εμάς να βιώσουμε αυτά που βίωσαν οι πρόγονοι των περισσοτέρων από εμάς, όταν τους χτυπούσε, χαράματα, την πόρτα ο... «γαλατάς»...
► Έχουμε χρέος να αγωνιστούμε ενωμένοι, για να είμαστε και δυνατοί. Η «πολυτέλεια» της ανάδειξης, κυρίως, των διαφορών μας έχει εκλείψει... Στις ημέρες μας δεν λύνεται το ζήτημα εάν δίκιο είχαν ο Μαρξ ή ο Προυντόν, ο Λένιν ή η Ρόζα, ο Στάλιν ή ο Τρότσκι και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι/-ες άλλοι/-ες μεταξύ τους...
Και, έχοντας ως βάση την όποια θεωρητική μας κατάρτιση, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η βασική αντίθεση μπορεί να μην έχει αλλάξει, η ΚΥΡΙΑΡΧΗ, όμως, αλλάζει κατά καιρούς, κάτι που από εμάς απαιτεί την ανάλογη προσαρμογή και ανταπόκριση...
Αλλιώς θα παραμένουμε, καθένας και καθεμιά, στην «αυτοεπιβεβαίωσή» μας και στον μικρόκοσμό μας, όταν ο κόσμος γύρω θα προχωρά ΧΩΡΙΣ εμάς, αλλά οι εξουσίες θα εξακολουθήσουν να αποφασίζουν για ΟΛΟΥΣ/-ΕΣ εμάς...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου