Δευτέρα 22 Ιούλη: Σταθμός ΗΣΑΠ Αττικής, λίγο μετά τις 11 το πρωί, στον διερχόμενο συρμό διαπιστώνεται βλάβη σε μια απ' τις πόρτες του. Πολύ σύντομα επικρατεί το αδιαχώρητο στην αποβάθρα, μισή ώρα αναμονή εν μέσω καύσωνα και σκηνές απείρου κάλλους, με επιβάτες να λούζονται στην κυριολεξία με τα νερά που κουβαλούσαν στις τσάντες τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη φρικτή ζέστη, που την έκανε ακόμα χειρότερη ο συνωστισμός.
Τρίτη 23 Ιούλη: Μεγάλη ταλαιπωρία για τους επιβάτες στη γραμμή 1 του Μετρό (ΗΣΑΠ), το μεσημέρι μετά από περιστατικό πτώσης μεγάλου κλαδιού πάνω στις γραμμές και κλείσιμο των σταθμών Μοσχάτου και Καλλιθέας.
Τετάρτη 24 Ιούλη: Συρμός του Προαστιακού με κατεύθυνση το αεροδρόμιο παρουσίασε μηχανική βλάβη που οδήγησε στην ακινητοποίησή του στον σταθμό Δ. Πλακεντίας. Από τον συρμό έβγαιναν καπνοί. Η κυκλοφορία συνεχίζεται αν και υπάρχουν σημαντικές καθυστερήσεις.
Παρασκευή 19 Ιούλη: Πλατεία Ελευθερίας, Κορυδαλλός. Στον σταθμό του Μετρό μητέρα με το μωρό στο καρότσι εν μέσω καύσωνα φτάνει στο ασανσέρ, για να διαπιστώσει ότι δεν λειτουργεί. «Κάθε μέρα τα ίδια», μονολογεί. Ξαναπαίρνει το καρότσι, κάνει βόλτα όλη την πλατεία μέσα στο λιοπύρι, για να επιχειρήσει να κατέβει με ακροβατικά τις κυλιόμενες σκάλες: Ακινητοποιημένες κι αυτές... Ξανά βόλτα, για να προσεγγίσει τις άλλες κυλιόμενες, οι οποίες λειτουργούν, όμως μεσολαβούν μερικά κανονικά σκαλοπάτια μέχρι εκεί. Αδύνατη η προσπέλαση, πόσο μάλλον για άτομα με αναπηρία που χρησιμοποιούν αμαξίδιο.
Τα παραπάνω είναι μόνο απ' τα πάμπολλα περιστατικά που καθημερινά βασανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου, εκείνους που δεν έχουν άλλο τρόπο να μετακινηθούν πέρα απ' τη δημόσια συγκοινωνία.
Μεγάλες καθυστερήσεις, αναμονή σε στάσεις όπου δεν υπάρχει ούτε σκιά, ούτε καν παγκάκι για να ξαποστάσει κανείς και που μέσα στον καύσωνα γίνεται αφόρητη. Μέσα χωρίς κλιματισμό, όπου κανείς εισέρχεται με δική του ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει, λιποθυμίες, στριμωξίδι, οροφές που στάζουν νερό, βρώμικα καθίσματα, πόρτες που μισοκλείνουν και άλλα τέτοια ...όμορφα συνθέτουν την εικόνα. Μια εικόνα, μέρος της καθημερινότητας για χιλιάδες εργαζόμενους που κινούνται με τα ΜΜΜ από και προς τις δουλειές τους, νέους που μετακινούνται για σχολεία και σχολές, συνταξιούχους που πρέπει να μετακινηθούν για τις ανάγκες του νοικοκυριού τους.
Μια Δευτέρα βράδυ, 8 παρά τέταρτο, στάση Εριουργεία (Νέα Ιωνία), αναμονή για το λεωφορείο «Α8». 26 λεπτά σε πληροφορεί η εφαρμογή του ΟΑΣΑ στο κινητό. Καύσωνας. Βράζει ο τόπος και μαζί κι εσύ που θα πρέπει για μισή ώρα να περιμένεις εκτεθειμένος σε συνθήκες βρασμού. Απ' την άλλη βέβαια νιώθεις και λίγο τυχερός... Αν είχες επιλέξει την επόμενη στάση που συνήθως επιλέγεις, δεν θα υπήρχε ούτε παγκάκι να κάτσεις, ούτε αυτή η υποτυπώδης σκιά που υπάρχει στη στάση που κατ' εξαίρεση ήρθες σήμερα. Οι κινήσεις σου νευρικές, όπως και της κυρίας δίπλα σου. Φως φανάρι ότι έχει σχολάσει κι αυτή πριν λίγο. Σε ρωτάει τι λέει το κινητό, σε πόση ώρα θα περάσει το λεωφορείο. Σε 24 λεπτά της λες και σε κοιτάζει με την ίδια απογοήτευση που είχες κοιτάξει εσύ την οθόνη σου λίγο πριν. Κάτι λέει που δεν επιτρέπεται να το γράψεις.
«Δεν αντέχω αυτή την αναμονή, τον χειμώνα όταν έχει μεγάλη καθυστέρηση ξεκινάω με τα πόδια, αλλά τώρα με αυτή τη ζέστη πού να πάω; Δούλευα και δέκα ώρες...», σαν να σου μιλάει, σαν να μονολογεί. Και σκέφτεσαι πόσες φορές άκουσες αυτά τα λόγια και πόσες φορές εσύ τα είπες σε κάποιον άλλο. Η κυρία Μαρία χρησιμοποιεί αυτή τη γραμμή, οι καθυστερήσεις ειδικά τα βράδια είναι μεγάλες. Εχει τύχει λέει να περιμένω και 40 λεπτά, να περνάω στη στάση περισσότερο χρόνο απ' όσο βλέπω το παιδί μου. «Με καύσωνα, με βροχή, με κρύο εσύ στέκεσαι σε μια στάση και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τι να κάνεις; Να βρίσεις τον οδηγό; Το έκανα παλιότερα κι αυτό και μετά σκέφτηκα ότι κι αυτός δουλεύει ο άνθρωπος, δεν κανονίζει πόσο συχνά θα περνάνε τα λεωφορεία, οπότε ...της αγίας υπομονής», κουνάει το κεφάλι της με απελπισία.
Ο κύριος Νίκος χρησιμοποιεί την ίδια γραμμή. Στην απογευματινή του βάρδια σχολάει περίπου στις 11 το βράδυ. «Με ενημερώνει το παιδί απ' το σπίτι που παρακολουθεί την εφαρμογή σε πόση ώρα περνάει λεωφορείο, έχει τύχει να το χάσω για ένα λεπτό και το επόμενο να μην γράφει καν πότε θα περάσει ή το καλοκαίρι, σε μισή ώρα, σαράντα λεπτά. Εννοείται δεν περιμένω, ξεκινάω με τα πόδια, εκτός αν είμαι πολύ κουρασμένος ή αν οι συνθήκες το απαγορεύουν, οι καιρικές. Σε πιάνει απελπισία, μαζί και θυμός, νεύρα, όλα μαζί. Και βέβαια όταν περάσει, μετά από τόση καθυστέρηση θα είναι ασφυκτικά γεμάτο, σαν σαρδέλες ο κοσμάκης ο ένας πάνω στον άλλο, και καλά τον χειμώνα παλεύεται κάπως, αλλά το καλοκαίρι είναι ανυπόφορη η κατάσταση, ιδίως μάλιστα τα τελευταία χρόνια με τον κορονοϊό».
Ιδια η εμπειρία και της Αννας. «Και να μην ξέρεις καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται προσωπικό, αλλά και τα λεωφορεία και τα τρένα χρειάζεται να αντικατασταθούν ή να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις που θα τα βελτιώσουν. Υπάρχει πρόβλημα, όποιος χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς το καταλαβαίνει με την πρώτη ματιά, φοβάμαι όμως πως επίτηδες τα αφήνουν να διαλυθούν όλα, είναι ένα μέσο φτηνό, προσιτό σε μας, μας βολεύει, μας εξυπηρετεί, και μας φτάνουν σε ένα σημείο να σιχτιρίζουμε. Ποιον ωφελεί αυτό;».
Τρίτη 23 Ιούλη: Μεγάλη ταλαιπωρία για τους επιβάτες στη γραμμή 1 του Μετρό (ΗΣΑΠ), το μεσημέρι μετά από περιστατικό πτώσης μεγάλου κλαδιού πάνω στις γραμμές και κλείσιμο των σταθμών Μοσχάτου και Καλλιθέας.
Τετάρτη 24 Ιούλη: Συρμός του Προαστιακού με κατεύθυνση το αεροδρόμιο παρουσίασε μηχανική βλάβη που οδήγησε στην ακινητοποίησή του στον σταθμό Δ. Πλακεντίας. Από τον συρμό έβγαιναν καπνοί. Η κυκλοφορία συνεχίζεται αν και υπάρχουν σημαντικές καθυστερήσεις.
Παρασκευή 19 Ιούλη: Πλατεία Ελευθερίας, Κορυδαλλός. Στον σταθμό του Μετρό μητέρα με το μωρό στο καρότσι εν μέσω καύσωνα φτάνει στο ασανσέρ, για να διαπιστώσει ότι δεν λειτουργεί. «Κάθε μέρα τα ίδια», μονολογεί. Ξαναπαίρνει το καρότσι, κάνει βόλτα όλη την πλατεία μέσα στο λιοπύρι, για να επιχειρήσει να κατέβει με ακροβατικά τις κυλιόμενες σκάλες: Ακινητοποιημένες κι αυτές... Ξανά βόλτα, για να προσεγγίσει τις άλλες κυλιόμενες, οι οποίες λειτουργούν, όμως μεσολαβούν μερικά κανονικά σκαλοπάτια μέχρι εκεί. Αδύνατη η προσπέλαση, πόσο μάλλον για άτομα με αναπηρία που χρησιμοποιούν αμαξίδιο.
Τα παραπάνω είναι μόνο απ' τα πάμπολλα περιστατικά που καθημερινά βασανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου, εκείνους που δεν έχουν άλλο τρόπο να μετακινηθούν πέρα απ' τη δημόσια συγκοινωνία.
Μεγάλες καθυστερήσεις, αναμονή σε στάσεις όπου δεν υπάρχει ούτε σκιά, ούτε καν παγκάκι για να ξαποστάσει κανείς και που μέσα στον καύσωνα γίνεται αφόρητη. Μέσα χωρίς κλιματισμό, όπου κανείς εισέρχεται με δική του ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει, λιποθυμίες, στριμωξίδι, οροφές που στάζουν νερό, βρώμικα καθίσματα, πόρτες που μισοκλείνουν και άλλα τέτοια ...όμορφα συνθέτουν την εικόνα. Μια εικόνα, μέρος της καθημερινότητας για χιλιάδες εργαζόμενους που κινούνται με τα ΜΜΜ από και προς τις δουλειές τους, νέους που μετακινούνται για σχολεία και σχολές, συνταξιούχους που πρέπει να μετακινηθούν για τις ανάγκες του νοικοκυριού τους.
Μια Δευτέρα βράδυ, 8 παρά τέταρτο, στάση Εριουργεία (Νέα Ιωνία), αναμονή για το λεωφορείο «Α8». 26 λεπτά σε πληροφορεί η εφαρμογή του ΟΑΣΑ στο κινητό. Καύσωνας. Βράζει ο τόπος και μαζί κι εσύ που θα πρέπει για μισή ώρα να περιμένεις εκτεθειμένος σε συνθήκες βρασμού. Απ' την άλλη βέβαια νιώθεις και λίγο τυχερός... Αν είχες επιλέξει την επόμενη στάση που συνήθως επιλέγεις, δεν θα υπήρχε ούτε παγκάκι να κάτσεις, ούτε αυτή η υποτυπώδης σκιά που υπάρχει στη στάση που κατ' εξαίρεση ήρθες σήμερα. Οι κινήσεις σου νευρικές, όπως και της κυρίας δίπλα σου. Φως φανάρι ότι έχει σχολάσει κι αυτή πριν λίγο. Σε ρωτάει τι λέει το κινητό, σε πόση ώρα θα περάσει το λεωφορείο. Σε 24 λεπτά της λες και σε κοιτάζει με την ίδια απογοήτευση που είχες κοιτάξει εσύ την οθόνη σου λίγο πριν. Κάτι λέει που δεν επιτρέπεται να το γράψεις.
«Δεν αντέχω αυτή την αναμονή, τον χειμώνα όταν έχει μεγάλη καθυστέρηση ξεκινάω με τα πόδια, αλλά τώρα με αυτή τη ζέστη πού να πάω; Δούλευα και δέκα ώρες...», σαν να σου μιλάει, σαν να μονολογεί. Και σκέφτεσαι πόσες φορές άκουσες αυτά τα λόγια και πόσες φορές εσύ τα είπες σε κάποιον άλλο. Η κυρία Μαρία χρησιμοποιεί αυτή τη γραμμή, οι καθυστερήσεις ειδικά τα βράδια είναι μεγάλες. Εχει τύχει λέει να περιμένω και 40 λεπτά, να περνάω στη στάση περισσότερο χρόνο απ' όσο βλέπω το παιδί μου. «Με καύσωνα, με βροχή, με κρύο εσύ στέκεσαι σε μια στάση και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τι να κάνεις; Να βρίσεις τον οδηγό; Το έκανα παλιότερα κι αυτό και μετά σκέφτηκα ότι κι αυτός δουλεύει ο άνθρωπος, δεν κανονίζει πόσο συχνά θα περνάνε τα λεωφορεία, οπότε ...της αγίας υπομονής», κουνάει το κεφάλι της με απελπισία.
Ο κύριος Νίκος χρησιμοποιεί την ίδια γραμμή. Στην απογευματινή του βάρδια σχολάει περίπου στις 11 το βράδυ. «Με ενημερώνει το παιδί απ' το σπίτι που παρακολουθεί την εφαρμογή σε πόση ώρα περνάει λεωφορείο, έχει τύχει να το χάσω για ένα λεπτό και το επόμενο να μην γράφει καν πότε θα περάσει ή το καλοκαίρι, σε μισή ώρα, σαράντα λεπτά. Εννοείται δεν περιμένω, ξεκινάω με τα πόδια, εκτός αν είμαι πολύ κουρασμένος ή αν οι συνθήκες το απαγορεύουν, οι καιρικές. Σε πιάνει απελπισία, μαζί και θυμός, νεύρα, όλα μαζί. Και βέβαια όταν περάσει, μετά από τόση καθυστέρηση θα είναι ασφυκτικά γεμάτο, σαν σαρδέλες ο κοσμάκης ο ένας πάνω στον άλλο, και καλά τον χειμώνα παλεύεται κάπως, αλλά το καλοκαίρι είναι ανυπόφορη η κατάσταση, ιδίως μάλιστα τα τελευταία χρόνια με τον κορονοϊό».
Ιδια η εμπειρία και της Αννας. «Και να μην ξέρεις καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται προσωπικό, αλλά και τα λεωφορεία και τα τρένα χρειάζεται να αντικατασταθούν ή να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις που θα τα βελτιώσουν. Υπάρχει πρόβλημα, όποιος χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς το καταλαβαίνει με την πρώτη ματιά, φοβάμαι όμως πως επίτηδες τα αφήνουν να διαλυθούν όλα, είναι ένα μέσο φτηνό, προσιτό σε μας, μας βολεύει, μας εξυπηρετεί, και μας φτάνουν σε ένα σημείο να σιχτιρίζουμε. Ποιον ωφελεί αυτό;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου