Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Ξημέρωνε η μέρα της γιορτής…
Μια δυνατή, μια καλοζωισμένη πλάση βούιζε καμπάνες απ’ το σφρίγος της.
Οι αναπαμένες συνειδήσεις σηκώθηκαν, ήπιαν τον καφέ τους ρούφηξαν μια τζούρα ικανοποίησης για τα πεπραγμένα τους κι έσβησαν γρήγορα κάποιες ενοχικές αναλαμπές που καίγονταν στο τασάκι.
Ημέρα μνήμης σήμερα, φώναζαν τα μεγάφωνα μ’ ένα γρέζι ανάμεσα στις λέξεις να παραμορφώνει το νόημα.
Ποιας μνήμης…;
Έσπαγε το κεφάλι η σκέψη να θυμηθεί, μα τίποτα!
Στα μπαλκόνια σημαίες σφιχτοδεμένες στους ιστούς κυμάτιζαν ράθυμα.
Μια αδιαφορία διάχυτη γέμισε τον ορίζοντα.
Μ’ ομίχλη έμοιασε κατακλυσμική.
Κάτω στο δρόμο άνθρωποι ακίνητοι βάδιζαν αργά αργά το σήμερα.
Λες και θα άλλαζε κάτι αν τάχυναν το βήμα τους στο αύριο;
Μπα…!
Η σκέψη πάλευε ακόμη να θυμηθεί..
Τι να γιορτάζουν σήμερα… ;
Τα κοστούμια στέγαζαν εγκλωβισμένα αμαρτήματα.
Τα χέρια κρέμονταν σακάτικα, παράλυτα στο πλάι.
Ένα χαμόγελο στράβωσε κι έμεινε εκεί, σ’ ένα δεξί μάγουλο αγκυλωμένο.
Μια ασθενική ορμή που τόλμησε να διεκδικήσει κλωνάρι απ’ τις παραταγμένες δάφνες, εξουδετερώθηκε στη στιγμή απ' το ράγισμα του παρελθόντος.
Πού πάτε, ούρλιαξαν οι χαραγματιές του και κομμάτια θυμού μπήχτηκαν με βία στις παραδομένες σκέψεις.
Πώς τολμάτε;
Κάποια ελαφρυντικά πρότερου έντιμου βίου οπισθοχώρησαν τρομαγμένα.
.
Η πόρτα ριγούσε μισάνοιχτη απ’ το αγιάζι της λήθης.
Πίσω της, δεμένο πισθάγκωνα ένα ΟΧΙ έκλαιγε γοερά.
Μα που με σέρνουν πάλι, ψέλλιζε μέσα απ’ τα αναφιλητά του και σκόρπιζαν οι χωμάτινοι αιώνες από πάνω του μουσκεμένοι.
Ένας αέρας σηκώθηκε ξαφνικά και γέμισε σκόνες τα καλογυαλισμένα τιμητικά αγήματα κι έτσουξε τα βάθη απ’ τα ατσαλάκωτα βλέμματα.
Ένας θυμωμένος αέρας που μύριζε μπαρούτι ξεθυμασμένο.
.
Πέρα στο βάθος, παρέλαζε μια προδιάθεση μεταμέλειας.
Κάπως αργά μου φάνηκε πως περπατούσε.
.
Εν τέλει θα μου πει κάποιος τι γιορτάζουν σήμερα;
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Ξημέρωνε η μέρα της γιορτής…
Μια δυνατή, μια καλοζωισμένη πλάση βούιζε καμπάνες απ’ το σφρίγος της.
Οι αναπαμένες συνειδήσεις σηκώθηκαν, ήπιαν τον καφέ τους ρούφηξαν μια τζούρα ικανοποίησης για τα πεπραγμένα τους κι έσβησαν γρήγορα κάποιες ενοχικές αναλαμπές που καίγονταν στο τασάκι.
Ημέρα μνήμης σήμερα, φώναζαν τα μεγάφωνα μ’ ένα γρέζι ανάμεσα στις λέξεις να παραμορφώνει το νόημα.
Ποιας μνήμης…;
Έσπαγε το κεφάλι η σκέψη να θυμηθεί, μα τίποτα!
Στα μπαλκόνια σημαίες σφιχτοδεμένες στους ιστούς κυμάτιζαν ράθυμα.
Μια αδιαφορία διάχυτη γέμισε τον ορίζοντα.
Μ’ ομίχλη έμοιασε κατακλυσμική.
Κάτω στο δρόμο άνθρωποι ακίνητοι βάδιζαν αργά αργά το σήμερα.
Λες και θα άλλαζε κάτι αν τάχυναν το βήμα τους στο αύριο;
Μπα…!
Η σκέψη πάλευε ακόμη να θυμηθεί..
Τι να γιορτάζουν σήμερα… ;
Τα κοστούμια στέγαζαν εγκλωβισμένα αμαρτήματα.
Τα χέρια κρέμονταν σακάτικα, παράλυτα στο πλάι.
Ένα χαμόγελο στράβωσε κι έμεινε εκεί, σ’ ένα δεξί μάγουλο αγκυλωμένο.
Μια ασθενική ορμή που τόλμησε να διεκδικήσει κλωνάρι απ’ τις παραταγμένες δάφνες, εξουδετερώθηκε στη στιγμή απ' το ράγισμα του παρελθόντος.
Πού πάτε, ούρλιαξαν οι χαραγματιές του και κομμάτια θυμού μπήχτηκαν με βία στις παραδομένες σκέψεις.
Πώς τολμάτε;
Κάποια ελαφρυντικά πρότερου έντιμου βίου οπισθοχώρησαν τρομαγμένα.
.
Η πόρτα ριγούσε μισάνοιχτη απ’ το αγιάζι της λήθης.
Πίσω της, δεμένο πισθάγκωνα ένα ΟΧΙ έκλαιγε γοερά.
Μα που με σέρνουν πάλι, ψέλλιζε μέσα απ’ τα αναφιλητά του και σκόρπιζαν οι χωμάτινοι αιώνες από πάνω του μουσκεμένοι.
Ένας αέρας σηκώθηκε ξαφνικά και γέμισε σκόνες τα καλογυαλισμένα τιμητικά αγήματα κι έτσουξε τα βάθη απ’ τα ατσαλάκωτα βλέμματα.
Ένας θυμωμένος αέρας που μύριζε μπαρούτι ξεθυμασμένο.
.
Πέρα στο βάθος, παρέλαζε μια προδιάθεση μεταμέλειας.
Κάπως αργά μου φάνηκε πως περπατούσε.
.
Εν τέλει θα μου πει κάποιος τι γιορτάζουν σήμερα;
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου