Ηλίας Γιαννιώτης
Ήταν ένα από εκείνα τα ανοιξιάτικα φθινοπωρινά βράδια του Σεπτεμβρίου και πίναμε την μπύρα μας στο μαγαζί ενός φίλου, δίπλα στη θάλασσα. Έρχεται λοιπόν ο Billis (μαγαζάτορας,) παίρνει το ουίσκι του και κάθεται στο τραπέζι μας. Η παρέα ήμασταν άνθρωποι απλοί καθημερινοί, από όλους τους πολιτικούς και μη πολιτικούς, χώρους.
Λέει ο Bill : ''Παίδες έρχονται τα σκουπίδια, τι λέτε, οργανώνουμε καμιά φάση?'' Και κάπως έτσι, εκείνο το βράδυ γεννήθηκε το τοπικό κίνημα μας, ενάντια στα ΧΥΤΑ.
Και να σου, οι πρώτες συναντήσεις στο μπαράκι μέχρι πρωίας, ντουμάνι τα τσιγάρα και τα laptop να έχουν πυρώσει. Και δώσε κουβέντες και αναζητήσεις, πώς θα φέρουμε κ άλλους στην ομάδα, πως θα γράψουμε τις επιστολές, τα καλέσματα για τον κόσμο, τις καταγγελίες, τα επεισόδια στα συμβούλια της Περιφέρειας και του Δήμου, για τις πρώτες συγκεντρώσεις στην πλατεία κλπ. Θυμάμαι που τα είχαμε συμφωνήσει μεταξύ μας: ΄΄Παιδιά όχι χρώματα, όχι κόμματα ..όχι ιδεολογίες.. πάνω από όλα ο τόπος μας, τα σπίτια μας.'' Και έτσι τσούλαγαν οι μέρες και οι μήνες και προχωρούσαμε.
Και κάπου εκεί, σε εκείνη την στιγμή, να σου και οι πρώτοι σύντροφοιιιιιι.... Ε ρε μάνα μου.. από μακριά τους έκοβες, από την περπατησιά τους... έψαχναν την πολιτική τους και την ιδεολογική τους θέση μέσα στον ξεχαρβαλωμένο τόπο.
Army παντελονάκι, ψαρό μακρύ αχτένιστο μαλλί, λίγη κοιλουμπίτσα και ηλεκτρονικό τσιμπούκι ανά χείρας σε στάση ''παρουσιάστε''. Κάθονται λοιπόν στο τραπέζι, ένα βράδυ... ''και ξέρεις που εμείς περάσαμε από την ΚΝΕ, απο την ΝΑΡ, τον Ανταρσία, τον Συνασπισμό, το Συριζα΄΄ ...μαγαζί για μαγαζί δεν είχαν αφήσει άχτιστο.
΄΄Εντάξει ρε παιδιά οκ και εμένα ο παππούς μου ήταν στο ΕΑΜ... αυτό τώρα τι έχει να λέει, με τις κατασκευαστικές του Μπόμπολα που χτίζουν το ΧΥΤΑ?΄΄
Μα πρέπει να έχουμε μια ιδεολογική ταυτότητα.. να φωνάζουν... Οι συναγωνιστές τριγύρω γούρλωναν και ξεγούρλωναν τα μάτια.. έτοιμοι να παραιτηθούν και μου ψιθύριζαν... ''ρε συ ...βάλε υπότιτλους..., τι λένε αυτοί?''
Και περίπου έτσι, εκεί, έφυγαν τα γιαλαντζί συντρόφια, αφού είδαν κι απόειδαν και πείστηκαν ότι θα παραμείνουν πολιτικά άστεγοι και κάπως έτσι σωθήκαμε κι εμείς προς στιγμή.
Και συνεχίστηκε η δράση, η ομάδα δειλά αλλά σταθερά μεγάλωνε. Δώσε πορείες, δώσε αφίσες ...θετικός ο κόσμος μεν, αλλά από τον καναπέ δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Το ΧΥΤΑ ερχόταν, τα σκουπίδια θα μας έπνιγαν ...Και όλο ψαχνόμασταν και όλο το μιλάγαμε, αλλά λύση πουθενά. Κάπου η εμπλοκή μου με τα κινήματα της πλατείας, κάπου η παλιότερες ένδοξες εποχές... με έβαλαν στην διαδικασία να αναρωτιέμαι: ΄΄ρε μπας και κλειστήκαμε στο μικρόκοσμο μας? Ρε μπας και το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο κι εμείς ασχολούμαστε με τις παρανυχίδες του τέρατος.?΄΄
Ε ναι... είδα την αφεντιά μου, λοιπόν και κατάλαβα. Πήγαινα στις πορείες, πήγαινα στις συγκεντρώσεις, αλλά το μυαλό μου δεν έφευγε από τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, ούτε από το αμάξι που είχα 2 χρόνια να του αλλάξω λάδια. Το δάνειο που είχε μείνει πίσω, την ανεργία μου, τα φάρμακα του πατέρα. Και εκεί το έπιασα. Ναι κλειστήκαμε στο μικρόκοσμό μας, για αυτό δεν βγαίνει από τον καναπέ ο εξαθλιωμένος κόσμος. Μου έμοιαζα σαν τους αγρότες που ενώ η χώρα καταρρέει αυτοί κλείνουν τις Εθνικές οδούς για το ΦΠΑ στα πετρέλαια, τους συνδικαλιστές που ενώ η χώρα καταρρέει αυτοί φώναζαν για τα κλαδικά και ασφαλιστικά τους αιτήματα.
Μου θύμιζα τους απολυμένους - που ενώ η χώρα ξεπουλιέται και κατεδαφίζεται, αυτοί κάνουν αγώνα να μην κλείσει η εταιρία και να επαναπροσληφθούν, ζώντας με πενιχρούς μισθούς, τύπου χαρτζιλίκι, αρκεί να έχουν δουλειά.
Πάω στους δικούς μου λοιπόν το βράδυ, φουριόζος, στο γνωστό στέκι, τους τα λέω... και τους εξηγώ που ήταν και που θα παραμείνει το πρόβλημα, αν δεν αλλάξουμε ρότα και σκεπτικό. Ζούμε μια κατοχή, κλεισμένοι στα κλουβιά μας, με fb και tv. Αγνοούμε ότι κάποιος ήρθε εχθές στην ομάδα, άφαγος και δεν είχε λεφτά ούτε για τυρόπιτα. Αγνοούμε την Ελένη που πάσχει από κατάθλιψη, αλλά ακόμα έρχεται στην ομάδα. Χάσαμε την ανθρωπιά μας για τον διπλανό μας και για το αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι, για να έρθει μετά και στον αγώνα, εκεί έξω στους δρόμους. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι και η κατάθλιψη της Ελένης και ο νηστικός συναγωνιστής συνδέονται με τον αγώνα μας, γιατί όλα αυτά έρχονται από κάτι πολύ πιο πέρα από το δικό μας μικρόκοσμο, των ΧΥΤΑ και των σκουπιδιών.
Έρχονται απο την κούραση ενός 8ετους αγώνα επιβίωσης, που κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά και σιωπηρά πολλές φορές.
Να γιατί δεν σηκώνεται ο κόσμος από τον καναπέ.
Με κοίταζαν όλο απορία. Σκέφτηκαν ότι άρχισα να πίνω μπάφους.
Και εκεί κόλλησε η φάση. Και κάπου εκεί, αντέδρασαν οι πιο πολλοί. Φοβήθηκαν ότι έχουμε μικρά ποδάρια για να συνδέσουμε την καταστροφή του τόπου μας, με τον αντιμνημονιακό αγώνα των κινημάτων που ήταν σε εγρήγορση. Λες και η καταστροφή του τόπου μας από τα παράνομα ΧΥΤΑ, δεν είναι μνημόνιο. Τα σκουπίδια, η ανεργία, οι μισθοί πείνας, οι απολύσεις, το έγκλημα, οι πλειστηριασμοί σπιτιών, δεν είναι μνημόνιο.
Πολλοί μάλιστα έσπευσαν να πούνε ...όχι δεν θα κάνουμε εμείς πολιτική. Θα αφήσουμε την πολιτική, στους πολιτικούς, τα μνημόνια στους αντιμνημονιακούς ...εμείς θα ασχοληθούμε με το πρόβλημά μας: Τα σκουπίδια και την καταστροφή του τόπου μας, αλλιώς θα καπελωθούμε από την κομματοκρατία.
Τότε κατάλαβα γιατί έχουμε εδώ και 8 χρόνια μνημόνιο, γιατί τελικά τα σκουπίδια θα έρθουν, γιατί τελικά η χώρα θα καταστραφεί. Γιατί μας έμαθαν από τα γεννοφάσκια μας να μην ασχολούμαστε με την πολιτική και τα κοινά. Γιατί αυτό, είναι ενασχόληση με την κομματοκρατία που βρωμάει και ζέχνει. Και όντως βρωμάει η κομματοκρατία και τα σκυλιά της. Μας γέμισαν το μυαλό ότι πολιτική ίσον κόμματα, σημαίες και ιδεολογικές ταμπέλες, άρα και κοινωνικός στιγματισμός. Αν θες να ασχοληθείς με τα κοινά, υποχρεωτικά θα πρέπει να κουβαλάς χρώμα και σημαία. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται. Σε βιάζουν? Πρέπει να γραφτείς στην τοπική αριστερή ή δεξιά, κομματική επιτροπή, για να μπορέσεις να το καταγγείλεις, ένα πράγμα.
Είσαι άρρωστος, άσε να πάει άλλος στο γιατρό για σένα.
Άσε να ασχολούνται άλλοι με το πρόβλημα σου, μη λερώνεις τα χέρια σου εσύ.
Στην αρχαία Ελλάδα όποιος δεν είχε εμπλοκή με τα κοινά, τον αποκαλούσαν ιδιώτη. Στα Αγγλικά, (όλως τυχαίως..,) ιδιώτης (idiot) σημαίνει ηλίθιος.
Έκανα επαφή, λειτούργησε το μοτέρ: Ηλίθιους μας ήθελαν... αυτό επιβάλλει η μόδα λοιπόν. Και μάλιστα χρήσιμοι ηλίθιοι.
Έφυγα με τα αυτιά κατεβασμένα εκείνο το βράδυ, αφού όμως εξήγησα στην Μαρία που χώρισε από τον άνεργο άντρα της, ότι και αυτό πολιτική είναι Μαράκι. Αφού εξήγησα στον Αντώνη που δεν είχε λεφτά να αλλάξει τα 3 σάπια δόντια του, ότι και αυτό πολιτική είναι Αντωνάκη. Αφού εξήγησα στον Billy που παραπονιόταν ότι δεν είχε πελάτες το μαγαζάκι του, ότι και αυτό πολιτική είναι Billakο. Αλλά εμείς ας μην κάνουμε πολιτική, ας αφήσουμε άλλους να την κάνουν, για εμάς.
Εμείς, ας επικεντρωθούμε στον μικρόκοσμό μας, για τα σκουπίδια, ένα πρόβλημα σταλμένο από τον Θεό ή ίσως από τους κακούς εξωγήινους, αλλά σίγουρα όχι από την ΄΄καλή μας Ευρώπη΄΄ και σίγουρα όχι από το σάπιο κομματικό σύστημα της χώρας, που εδώ και 6 δεκαετίες καλά κρατεί.
Δεν είναι μόνο οι μόνο Σκουριές, μόνο τα ΧΥΤΑ, μόνο οι συντάξεις, μόνο η υγεία, μόνο η παιδεία , μόνο η άμυνα, μόνο οι τράπεζες, μόνο τα χρέη, μόνο τα χαράτσια, μόνο οι αυτοκτονίες. Είναι η Χώρα μας που δέχεται επίθεση.
Αν δεν κοιτάξουμε το μεγάλο κάδρο, την μεγάλη εικόνα, που είναι το δάσος και συνεχίσουμε να κοιτάμε το δέντρο, δεν θα σηκωθεί κανείς από πουθενά και για τίποτα. Αν δεν πιστέψουμε ότι το κάθε πρόβλημα, ο κάθε αγώνας και ο κάθε άνθρωπος δίπλα μας είναι μέρος μια μεγαλύτερης εικόνας που λέγεται πατρίδα, η δική μας πατρίδα, οι δικοί μας άνθρωποι, οι δικοί μας διπλανοί... που συνθλίβονται καθημερινά κάτω από τα μνημόνια.... ανεξάρτητα από το ΄΄χρώμα΄΄ της μπλούζας τους, τότε δεν θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κανέναν από το καναπέ του. Και πρέπει να αγαπάς αυτή την ριμάδα την Πατρίδα και τους ανθρώπους της, για να παλέψεις για αυτήν.
Η ώρα ήταν 2 το πρωί. Άναψα τσιγάρο κ περπάτησα στην προκυμαία, παρέα με έναν αδέσποτο σκύλο, σιγοψιθυρίζοντας το γνωστό άσμα του Χάρη και του Πάνου :
Σ’ ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας
συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μια φορά
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μια για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά
Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά
Τότε πετάγετ’ ένας νεαρός και λέει
Βρήκα τη λύση του προβλήματος, παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά
Κι όλοι φωνάξαν Μπράβο, αυτό είναι, συμφωνούμε!
και πέρασε η πρόταση του παμψηφεί
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει Δικαίωμα!
και θέτει την εξής ερώτηση
Άμα μου λύσετε αυτή την απορία
τότε δε θα 'χω αντίρρηση καμιά
Ποιος από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά
Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά
που πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά
Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις ας τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες.
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ήταν ένα από εκείνα τα ανοιξιάτικα φθινοπωρινά βράδια του Σεπτεμβρίου και πίναμε την μπύρα μας στο μαγαζί ενός φίλου, δίπλα στη θάλασσα. Έρχεται λοιπόν ο Billis (μαγαζάτορας,) παίρνει το ουίσκι του και κάθεται στο τραπέζι μας. Η παρέα ήμασταν άνθρωποι απλοί καθημερινοί, από όλους τους πολιτικούς και μη πολιτικούς, χώρους.
Λέει ο Bill : ''Παίδες έρχονται τα σκουπίδια, τι λέτε, οργανώνουμε καμιά φάση?'' Και κάπως έτσι, εκείνο το βράδυ γεννήθηκε το τοπικό κίνημα μας, ενάντια στα ΧΥΤΑ.
Και να σου, οι πρώτες συναντήσεις στο μπαράκι μέχρι πρωίας, ντουμάνι τα τσιγάρα και τα laptop να έχουν πυρώσει. Και δώσε κουβέντες και αναζητήσεις, πώς θα φέρουμε κ άλλους στην ομάδα, πως θα γράψουμε τις επιστολές, τα καλέσματα για τον κόσμο, τις καταγγελίες, τα επεισόδια στα συμβούλια της Περιφέρειας και του Δήμου, για τις πρώτες συγκεντρώσεις στην πλατεία κλπ. Θυμάμαι που τα είχαμε συμφωνήσει μεταξύ μας: ΄΄Παιδιά όχι χρώματα, όχι κόμματα ..όχι ιδεολογίες.. πάνω από όλα ο τόπος μας, τα σπίτια μας.'' Και έτσι τσούλαγαν οι μέρες και οι μήνες και προχωρούσαμε.
Και κάπου εκεί, σε εκείνη την στιγμή, να σου και οι πρώτοι σύντροφοιιιιιι.... Ε ρε μάνα μου.. από μακριά τους έκοβες, από την περπατησιά τους... έψαχναν την πολιτική τους και την ιδεολογική τους θέση μέσα στον ξεχαρβαλωμένο τόπο.
Army παντελονάκι, ψαρό μακρύ αχτένιστο μαλλί, λίγη κοιλουμπίτσα και ηλεκτρονικό τσιμπούκι ανά χείρας σε στάση ''παρουσιάστε''. Κάθονται λοιπόν στο τραπέζι, ένα βράδυ... ''και ξέρεις που εμείς περάσαμε από την ΚΝΕ, απο την ΝΑΡ, τον Ανταρσία, τον Συνασπισμό, το Συριζα΄΄ ...μαγαζί για μαγαζί δεν είχαν αφήσει άχτιστο.
΄΄Εντάξει ρε παιδιά οκ και εμένα ο παππούς μου ήταν στο ΕΑΜ... αυτό τώρα τι έχει να λέει, με τις κατασκευαστικές του Μπόμπολα που χτίζουν το ΧΥΤΑ?΄΄
Μα πρέπει να έχουμε μια ιδεολογική ταυτότητα.. να φωνάζουν... Οι συναγωνιστές τριγύρω γούρλωναν και ξεγούρλωναν τα μάτια.. έτοιμοι να παραιτηθούν και μου ψιθύριζαν... ''ρε συ ...βάλε υπότιτλους..., τι λένε αυτοί?''
Και περίπου έτσι, εκεί, έφυγαν τα γιαλαντζί συντρόφια, αφού είδαν κι απόειδαν και πείστηκαν ότι θα παραμείνουν πολιτικά άστεγοι και κάπως έτσι σωθήκαμε κι εμείς προς στιγμή.
Και συνεχίστηκε η δράση, η ομάδα δειλά αλλά σταθερά μεγάλωνε. Δώσε πορείες, δώσε αφίσες ...θετικός ο κόσμος μεν, αλλά από τον καναπέ δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Το ΧΥΤΑ ερχόταν, τα σκουπίδια θα μας έπνιγαν ...Και όλο ψαχνόμασταν και όλο το μιλάγαμε, αλλά λύση πουθενά. Κάπου η εμπλοκή μου με τα κινήματα της πλατείας, κάπου η παλιότερες ένδοξες εποχές... με έβαλαν στην διαδικασία να αναρωτιέμαι: ΄΄ρε μπας και κλειστήκαμε στο μικρόκοσμο μας? Ρε μπας και το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο κι εμείς ασχολούμαστε με τις παρανυχίδες του τέρατος.?΄΄
Ε ναι... είδα την αφεντιά μου, λοιπόν και κατάλαβα. Πήγαινα στις πορείες, πήγαινα στις συγκεντρώσεις, αλλά το μυαλό μου δεν έφευγε από τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, ούτε από το αμάξι που είχα 2 χρόνια να του αλλάξω λάδια. Το δάνειο που είχε μείνει πίσω, την ανεργία μου, τα φάρμακα του πατέρα. Και εκεί το έπιασα. Ναι κλειστήκαμε στο μικρόκοσμό μας, για αυτό δεν βγαίνει από τον καναπέ ο εξαθλιωμένος κόσμος. Μου έμοιαζα σαν τους αγρότες που ενώ η χώρα καταρρέει αυτοί κλείνουν τις Εθνικές οδούς για το ΦΠΑ στα πετρέλαια, τους συνδικαλιστές που ενώ η χώρα καταρρέει αυτοί φώναζαν για τα κλαδικά και ασφαλιστικά τους αιτήματα.
Μου θύμιζα τους απολυμένους - που ενώ η χώρα ξεπουλιέται και κατεδαφίζεται, αυτοί κάνουν αγώνα να μην κλείσει η εταιρία και να επαναπροσληφθούν, ζώντας με πενιχρούς μισθούς, τύπου χαρτζιλίκι, αρκεί να έχουν δουλειά.
Πάω στους δικούς μου λοιπόν το βράδυ, φουριόζος, στο γνωστό στέκι, τους τα λέω... και τους εξηγώ που ήταν και που θα παραμείνει το πρόβλημα, αν δεν αλλάξουμε ρότα και σκεπτικό. Ζούμε μια κατοχή, κλεισμένοι στα κλουβιά μας, με fb και tv. Αγνοούμε ότι κάποιος ήρθε εχθές στην ομάδα, άφαγος και δεν είχε λεφτά ούτε για τυρόπιτα. Αγνοούμε την Ελένη που πάσχει από κατάθλιψη, αλλά ακόμα έρχεται στην ομάδα. Χάσαμε την ανθρωπιά μας για τον διπλανό μας και για το αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι, για να έρθει μετά και στον αγώνα, εκεί έξω στους δρόμους. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι και η κατάθλιψη της Ελένης και ο νηστικός συναγωνιστής συνδέονται με τον αγώνα μας, γιατί όλα αυτά έρχονται από κάτι πολύ πιο πέρα από το δικό μας μικρόκοσμο, των ΧΥΤΑ και των σκουπιδιών.
Έρχονται απο την κούραση ενός 8ετους αγώνα επιβίωσης, που κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά και σιωπηρά πολλές φορές.
Να γιατί δεν σηκώνεται ο κόσμος από τον καναπέ.
Με κοίταζαν όλο απορία. Σκέφτηκαν ότι άρχισα να πίνω μπάφους.
Και εκεί κόλλησε η φάση. Και κάπου εκεί, αντέδρασαν οι πιο πολλοί. Φοβήθηκαν ότι έχουμε μικρά ποδάρια για να συνδέσουμε την καταστροφή του τόπου μας, με τον αντιμνημονιακό αγώνα των κινημάτων που ήταν σε εγρήγορση. Λες και η καταστροφή του τόπου μας από τα παράνομα ΧΥΤΑ, δεν είναι μνημόνιο. Τα σκουπίδια, η ανεργία, οι μισθοί πείνας, οι απολύσεις, το έγκλημα, οι πλειστηριασμοί σπιτιών, δεν είναι μνημόνιο.
Πολλοί μάλιστα έσπευσαν να πούνε ...όχι δεν θα κάνουμε εμείς πολιτική. Θα αφήσουμε την πολιτική, στους πολιτικούς, τα μνημόνια στους αντιμνημονιακούς ...εμείς θα ασχοληθούμε με το πρόβλημά μας: Τα σκουπίδια και την καταστροφή του τόπου μας, αλλιώς θα καπελωθούμε από την κομματοκρατία.
Τότε κατάλαβα γιατί έχουμε εδώ και 8 χρόνια μνημόνιο, γιατί τελικά τα σκουπίδια θα έρθουν, γιατί τελικά η χώρα θα καταστραφεί. Γιατί μας έμαθαν από τα γεννοφάσκια μας να μην ασχολούμαστε με την πολιτική και τα κοινά. Γιατί αυτό, είναι ενασχόληση με την κομματοκρατία που βρωμάει και ζέχνει. Και όντως βρωμάει η κομματοκρατία και τα σκυλιά της. Μας γέμισαν το μυαλό ότι πολιτική ίσον κόμματα, σημαίες και ιδεολογικές ταμπέλες, άρα και κοινωνικός στιγματισμός. Αν θες να ασχοληθείς με τα κοινά, υποχρεωτικά θα πρέπει να κουβαλάς χρώμα και σημαία. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται. Σε βιάζουν? Πρέπει να γραφτείς στην τοπική αριστερή ή δεξιά, κομματική επιτροπή, για να μπορέσεις να το καταγγείλεις, ένα πράγμα.
Είσαι άρρωστος, άσε να πάει άλλος στο γιατρό για σένα.
Άσε να ασχολούνται άλλοι με το πρόβλημα σου, μη λερώνεις τα χέρια σου εσύ.
Στην αρχαία Ελλάδα όποιος δεν είχε εμπλοκή με τα κοινά, τον αποκαλούσαν ιδιώτη. Στα Αγγλικά, (όλως τυχαίως..,) ιδιώτης (idiot) σημαίνει ηλίθιος.
Έκανα επαφή, λειτούργησε το μοτέρ: Ηλίθιους μας ήθελαν... αυτό επιβάλλει η μόδα λοιπόν. Και μάλιστα χρήσιμοι ηλίθιοι.
Έφυγα με τα αυτιά κατεβασμένα εκείνο το βράδυ, αφού όμως εξήγησα στην Μαρία που χώρισε από τον άνεργο άντρα της, ότι και αυτό πολιτική είναι Μαράκι. Αφού εξήγησα στον Αντώνη που δεν είχε λεφτά να αλλάξει τα 3 σάπια δόντια του, ότι και αυτό πολιτική είναι Αντωνάκη. Αφού εξήγησα στον Billy που παραπονιόταν ότι δεν είχε πελάτες το μαγαζάκι του, ότι και αυτό πολιτική είναι Billakο. Αλλά εμείς ας μην κάνουμε πολιτική, ας αφήσουμε άλλους να την κάνουν, για εμάς.
Εμείς, ας επικεντρωθούμε στον μικρόκοσμό μας, για τα σκουπίδια, ένα πρόβλημα σταλμένο από τον Θεό ή ίσως από τους κακούς εξωγήινους, αλλά σίγουρα όχι από την ΄΄καλή μας Ευρώπη΄΄ και σίγουρα όχι από το σάπιο κομματικό σύστημα της χώρας, που εδώ και 6 δεκαετίες καλά κρατεί.
Δεν είναι μόνο οι μόνο Σκουριές, μόνο τα ΧΥΤΑ, μόνο οι συντάξεις, μόνο η υγεία, μόνο η παιδεία , μόνο η άμυνα, μόνο οι τράπεζες, μόνο τα χρέη, μόνο τα χαράτσια, μόνο οι αυτοκτονίες. Είναι η Χώρα μας που δέχεται επίθεση.
Αν δεν κοιτάξουμε το μεγάλο κάδρο, την μεγάλη εικόνα, που είναι το δάσος και συνεχίσουμε να κοιτάμε το δέντρο, δεν θα σηκωθεί κανείς από πουθενά και για τίποτα. Αν δεν πιστέψουμε ότι το κάθε πρόβλημα, ο κάθε αγώνας και ο κάθε άνθρωπος δίπλα μας είναι μέρος μια μεγαλύτερης εικόνας που λέγεται πατρίδα, η δική μας πατρίδα, οι δικοί μας άνθρωποι, οι δικοί μας διπλανοί... που συνθλίβονται καθημερινά κάτω από τα μνημόνια.... ανεξάρτητα από το ΄΄χρώμα΄΄ της μπλούζας τους, τότε δεν θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κανέναν από το καναπέ του. Και πρέπει να αγαπάς αυτή την ριμάδα την Πατρίδα και τους ανθρώπους της, για να παλέψεις για αυτήν.
Η ώρα ήταν 2 το πρωί. Άναψα τσιγάρο κ περπάτησα στην προκυμαία, παρέα με έναν αδέσποτο σκύλο, σιγοψιθυρίζοντας το γνωστό άσμα του Χάρη και του Πάνου :
Σ’ ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας
συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μια φορά
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μια για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά
Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά
Τότε πετάγετ’ ένας νεαρός και λέει
Βρήκα τη λύση του προβλήματος, παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά
Κι όλοι φωνάξαν Μπράβο, αυτό είναι, συμφωνούμε!
και πέρασε η πρόταση του παμψηφεί
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει Δικαίωμα!
και θέτει την εξής ερώτηση
Άμα μου λύσετε αυτή την απορία
τότε δε θα 'χω αντίρρηση καμιά
Ποιος από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά
Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά
που πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά
Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις ας τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες.
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου