Ο Πικάσο δεν ήταν μόνο ένας πολυτάλαντος ζωγράφος που σφράγισε τον 20ο αιώνα. Δεν ήταν μόνο ένας αθεράπευτος ερωτύλος που φλέρταρε ασύστολα νεαρές και όμορφες γυναίκες. Υπήρξε και ένας στρατευμένος καλλιτέχνης που έδινε το παρών όποτε του το υπαγόρευε η πολιτική του συνείδηση, όποτε χρειαζόταν να εκδηλώσει την αλληλεγγύη του σε ανθρώπους που διώκονταν για τις πεποιθήσεις του.
Οι έμμεσες πολιτικές του σχέσεις με την Ελλάδα ξεκινούν με τη δωρεά του «Γυναικείου Κεφαλιού» ως φόρος τιμής στην Εθνική Αντίσταση. Συνεχίζονται με το σκίτσο του για τον Μπελογιάννη. Ένα άλλο σχέδιο, όχι τόσο γνωστό, έχει τίτλο «Ο Παρθενώνας» και το έκανε το 1959 όταν ο Μ. Γλέζος βρισκόταν για μια ακόμη φορά στη φυλακή με την κατηγορία της κατασκοπείας.
Ο Πικάσο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘40 ζούσε στη Νότια Γαλλία, ζωγραφίζοντας πίνακες βουτηγμένους στο μπλε της Μεσογείου. Εκεί συναντούσε μεταξύ άλλων τους Έλληνες και φιλέλληνες φίλους του, όπως το ζεύγος Μιλιέξ, τον λαογράφο Ηλία Πετρόπουλο, τον βυζαντινολόγο Γιώργο Κουκουλέ κ.ά, που πίνοντας τα φημισμένα κρασιά της Προβηγκίας τον πληροφορούσαν για τα γεγονότα της Ελλάδας.
Ήξερε την ιστορία του Γλέζου και γι’ αυτό τον απεικονίζει στην κορυφή του Ιερού Βράχου να υψώνει μια σημαία με το περιστέρι της Ειρήνης, σύμβολο της ήττας του Ναζισμού. Το σχέδιο δημοσιεύεται στην γαλλική εφημερίδα Ουμανιτέ, με τίτλο «Το μολύβι του Πικάσο σε βοήθεια του Ήρωα της Ακρόπολης» και με σκοπό να γίνει καρτ ποστάλ και τα έσοδα από τις πωλήσεις να διατεθούν στην υποστήριξη του αγωνιστή της Αριστεράς.
Ο Γλέζος αποφυλακίζεται το 1962 και την επόμενη χρονιά επισκέπτεται τον Πικάσο στο σπίτι του. Εκείνος τον υποδέχεται ξαπλωμένος γιατί είναι άρρωστος αλλά μόλις τον βλέπει τον βλέπει τον αναγνωρίζει και το πρώτο πράγμα που του λέει είναι: «Ελλάδα-Φως».
Η τελευταία του παρέμβαση ήταν κατά την περίοδο της Χούντας. Συμμετέχοντας στη γαλλική επιτροπή για την ελληνική δημοκρατία, φιλοτεχνεί ένα ακόμη σχέδιο αφιερωμένο στους εξόριστους Έλληνες διανοούμενους, με τρεις άνδρες και μία γυναίκα. Θέλοντας να δείξει την μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας, οι μισοί είναι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές και οι άλλοι μισοί με αρχαιοπρεπείς μανδύες.
Και η εύλογη απορία: Η ανταμοιβή του για όλες αυτές τις συμβολικές πράξεις συμπαράστασης στον ελληνικό λαό ήταν η κλοπή του χαρισμένου πίνακά του και η αδικαιολόγητη γενικά απροσεξία που οδήγησε στην πτώση του;
ΥΓ:Στα όσα τραγελαφικά συνέβησαν στη διάρκεια παρουσίασης να προσθέσω δύο παρατηρήσεις :
1. Δεν ακούστηκε ούτε μια συγγνώμη από τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης για τα τότε ελλιπή μέτρα προστασίας.
2. Δεν αναφέρθηκε το όνομα του σπουδαίου φιλέλληνα Ροζε Μιλιέξ. Εκτός από τις μελέτες του για τον Κοραή και τον Παλαμά και τη μεσολάβησή του για τη δωρεά με έργα σημαντικών Γάλλων ζωγράφων, ήταν αυτός που οργάνωσε το 1945 τη φυγή αρκετών νεαρών τότε καλλιτεχνών και επιστημόνων με το πλοίο Ματαρόα. Μεταξύ αυτών Καστοριάδης, Αξελός, Ξενάκης, Κριαράς, Χατζηλαζάρου οι οποίοι στη συνέχεια διέπρεψαν ο καθένας στον τομέα του.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου