«Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη».
Αυτοί οι νέοι με τα αρυτίδωτα βλέμματα που πριν 3-4 μήνες με μουσικές και τραγούδια διεκδικούσαν το μέλλον τους, μια ματωμένη μέρα του Μάρτη βγήκαν ξανά απ’ τα σπίτια τους να διεκδικήσουν τις ζωές τους. Αυτοί οι νέοι, που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια με μνημόνια και την εφηβεία με πανδημία, «πήραν αμίλητοι τους δρόμους κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς».
Σ’ αυτούς τους νέους που τους κουνούσατε το δάχτυλο πως ξεσαλώνουν στα κορονοπάρτι «έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα».
Αυτοί οι νέοι με μάτια πρησμένα από το κλάμα, που τους έλεγαν απολιτίκ και αδιάφορους, βροντοφώναξαν πως θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση για κάθε εξαϋλωμένο συνομήλικό τους.
Αυτοί οι νέοι κοκκινίζουν που δεν μπόρεσαν να σώσουν περισσότερους επιβάτες, όταν οι υπεύθυνοι κατοικούν μέσα στο ανερυθρίαστο.
Αυτός ο νέος που είπε «πάτα πάνω μου να βγεις» κι οι άλλοι που σκέπαζαν με τα μπουφάν τους τους τραυματίες για να μην κρυώνουν μέσα στη μαύρη νύχτα, είναι οι διάδοχοι της φράσης του Μπρετόν «Οποια κι αν είναι η ερώτηση, ο άνθρωπος είναι η απάντηση».
Αυτά τα αμεταχείριστα νιάτα με τις κοχλάζουσες καρδιές άναψαν τους φακούς των κινητών τους κι έλαμψαν τα σκοτάδια μας. «Τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν», βλέποντάς τους να ξετυλίγουν το πανό της προσμονής για ένα αύριο που δεν τους δώσαμε, για μια συγγνώμη που δεν τους ζητήσαμε. Μα η ασίγαστη ορμή της νιότης που κυλάει, από τις πολύβουες πολιτείες μέχρι τα ακριτικά νησιά, πάντα πιστεύει πως «με μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα και με τα δόντια του ήλιου» θα γιατρέψει τη λαβωμένη άνοιξη.
Υ/Γ 1. Σε πρόσφατο νομοσχέδιο της Κεραμέως υπάρχει και μια διάταξη που θεωρεί σχολική βία τις μαθητικές κινητοποιήσεις.
Υ/Γ 2. Και μια ακόμα προχθεσινη ειδησούλα που πέρασε στα ψιλά. Αριστούχος φοιτήτρια από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δεν μπορούσε να πάρει το πτυχίο της , αν δεν πλήρωνε ένα σεβαστό ποσό στην φοιτητική εστία που διέμενε
Σημείωση: Οι στίχοι εντός εισαγωγικών είναι από το «Αξιον Εστί» του Ελύτη. Οι παλιοί φίλοι θα θυμούνται ότι έχω υπερασπιστεί σε κάθε ευκαιρία τα νεα παιδιά και θα συνεχίσω να το κάνω. Ισως γιατί λόγω επαγγέλματος ζω τις αγωνίες τους, τα άγχη τους, τα όνειρά τους για τα οποία εμείς οι μεγαλύτερες γενιές είμαστε υπεύθυνες για την τυχόν ματαίωσή τους. Αυτή η χώρα όπου και να ταξιδεψουν τα πληγώνει. Πριν 3-4 μήνες που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν σε ένταση και ο Ερντογαν απειλούσε πως θα ‘ρθει νύχτα, ένας φίλος μου σοκαρίστηκε επειδή ο γιος του του είπε ότι δεν θα πήγαινε με τίποτα να πολεμήσει. Μπορεί να μην ήξερε την διάκριση μεταξύ πατρίδας και κράτους όπως την όρισε ο Παπανούτσος, αλλά τελικά λίγη σημασία έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου