Μην πιστεύετε τις φήμες πως αυτοκτόνησα. Κάθε μέρα, σαν την σημερινή ξαναγεννιέμαι. Θα μείνω εδώ να σας γράφω για τις εμπειρίες μου από τους πολέμους,. Να σας αφηγούμαι τι άκουσαν τα αυτακια μου από τους ξεριζωμένους της Σμύρνης , όταν ήμουν απεσταλμένος Καναδέζικης εφημεριδας «Το χειρότερο, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δεν μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας τα δώσουν. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία. (.. .) Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε. Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα… Το παράξενο ήταν πως ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και τότε μόνο σταματούσαν"
Να σας εξιστορώ για τον εμφύλιο της Ισπανίας που κι αυτόν τον έζησα από κοντα κι εμπνεύστηκα το «Γα ποιον χτυπά η καμπάνα" Η δικιά σας η Κατίνα Παξινού ήταν η συγκλονιστική Πιλάρ στην κινηματογραφική του μεταφορά.
Προτιμώ ωστόσο να θυμάμαι με πόσους συγγραφείς και πολιτικούς νταραβερίστηκα, πόσες τεκίλες ήπια, με πόσες γυναίκες πλάγιασα, κοντολογίς πόσο φχαριστηθηκα τη ζωή μου. Τώρα είμαι ένας ψαράς που μιλάει με τα ψάρια. Ενας γέρος που αγναντεύει τη θάλασσα από τα πλήκτρα μιας παλιάς Remington.
Να σας εξιστορώ για τον εμφύλιο της Ισπανίας που κι αυτόν τον έζησα από κοντα κι εμπνεύστηκα το «Γα ποιον χτυπά η καμπάνα" Η δικιά σας η Κατίνα Παξινού ήταν η συγκλονιστική Πιλάρ στην κινηματογραφική του μεταφορά.
Προτιμώ ωστόσο να θυμάμαι με πόσους συγγραφείς και πολιτικούς νταραβερίστηκα, πόσες τεκίλες ήπια, με πόσες γυναίκες πλάγιασα, κοντολογίς πόσο φχαριστηθηκα τη ζωή μου. Τώρα είμαι ένας ψαράς που μιλάει με τα ψάρια. Ενας γέρος που αγναντεύει τη θάλασσα από τα πλήκτρα μιας παλιάς Remington.
ΥΓ: Κάποτε ο Ε. Χεμινγουέι είχε βρεθεί σε ένα μπαρ του Παρισιού και μπεκρόπινε με τους φίλους του, ως συνήθως. Κάποια στιγμή τους λέει πως μπορεί να γράψει ένα διήγημα μόνο με 6 λέξεις. Βάζουν στοίχημα και ύστερα από λίγο ο Αμερικανος συγγραφέας γράφει σε μια χαρτοπετσέτα: "For sale baby shoes never worn"(πωλούνται μωρουδίστικα παπουτσάκια που δεν φορέθηκαν ποτέ). Και όντως. Πίσω απ' αυτές τις 6 λέξεις μονάχα μπορεί να κρύβεται μια τραγική ιστορία. Ένας γονιός χάνει το παιδί του (από αρρώστια, πόλεμο, ή δυστύχημα) και πουλάει τα παπούτσια του για να μην του το θυμίζουν. Ο Χεμινγουέι κέρδισε το στοίχημα και από τότε η φράση του διδάσκεται στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Το θεμα βεβαια δεν ειναι το λογοτεχνικό επίτευγμα αλλά να μην δινονται αφορμές για τετοιες ιστορίες.
Χρύσα Κακατσάκη, εκπαιδευτικός
Χρύσα Κακατσάκη, εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου