ΠΑΝΟΣ ΚΩΔΩΝΑΣ
Στην Ελλάδα, το «πάμε κι όπου βγει» δεν είναι απλώς μια φράση της καθημερινότητας, αλλά το σύνθημα ολόκληρης της κρατικής μηχανής. Το πρόσφατο περιστατικό, όταν συρμός του Προαστιακού εισήλθε στη γραμμή του Μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας, αναδεικνύει ξανά το ίδιο ερώτημα: πόσο πιο κοντά στην καταστροφή πρέπει να φτάσουμε για να κάνει το κράτος επιτέλους τη δουλειά του;
Και ας μην γελιόμαστε, αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Το έγκλημα των Τεμπών, ακόμα νωπό, μας θυμίζει ότι ζούμε σε μια χώρα όπου οι πολίτες κουβαλούν το συλλογικό τραύμα αλλά και τον διαρκή φόβο μιας επόμενης καταστροφής που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε, σε ανύποπτο χρόνο.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τα σημάδια μιας χώρας σε μόνιμη αποσύνθεση. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες που μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου, φανάρια χαλασμένα για μήνες, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, και όλα αυτά σε πόλεις που διαφημίζονται ως ευρωπαϊκές. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς λειτουργούν με την ευχή «να μην γίνει το κακό», ενώ η λέξη «συντήρηση» έχει διαγραφεί από το λεξικό των αρμόδιων. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το πρόβλημα είναι βαθιά συστημικό.
Το παράδειγμα του Προαστιακού δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Συνεχώς ακούμε για φθορές στις ράγες, για ελλείψεις στους ελέγχους και για ανεπάρκεια προσωπικού. Η υποστελέχωση, βέβαια, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα· είναι ένα καρκίνωμα που μαστίζει κάθε επίπεδο της δημόσιας διοίκησης και κοστίζει ζωές. Η «αυτορρύθμιση» των υποδομών και των υπηρεσιών αποτελεί μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση, με τον πολίτη να αναγκάζεται να ζει, να κινείται και να εργάζεται σε συνθήκες όπου η ασφάλεια μοιάζει προαιρετική.
Και δεν είναι μόνο οι σιδηρόδρομοι ή οι δρόμοι που απειλούν τη ζωή μας. Ας σκεφτούμε λίγο την υγεία. Τα νοσοκομεία, που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι φάροι ασφάλειας και περίθαλψης, έχουν μετατραπεί σε χώρους όπου η ανεπάρκεια είναι καθημερινή. Ελλείψεις σε γιατρούς, βασικά υλικά και κτίρια που καταρρέουν. Σε μια χώρα που περηφανεύεται για τον πολιτισμό της, οι πολίτες φοβούνται μήπως αρρωστήσουν, γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας μοιάζει ανήμπορο να τους προσφέρει ακόμα και τα στοιχειώδη. Οι λίστες αναμονής για μια απλή χειρουργική επέμβαση ή ακόμα και για μια απλή διάγνωση είναι εξωφρενικές. Ο σεβασμός στον άνθρωπο, στο αγαθό της περίθαλψης, έχουν πάει περίπατο.
Και ας μην γελιόμαστε, αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Το έγκλημα των Τεμπών, ακόμα νωπό, μας θυμίζει ότι ζούμε σε μια χώρα όπου οι πολίτες κουβαλούν το συλλογικό τραύμα αλλά και τον διαρκή φόβο μιας επόμενης καταστροφής που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε, σε ανύποπτο χρόνο.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τα σημάδια μιας χώρας σε μόνιμη αποσύνθεση. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες που μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου, φανάρια χαλασμένα για μήνες, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, και όλα αυτά σε πόλεις που διαφημίζονται ως ευρωπαϊκές. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς λειτουργούν με την ευχή «να μην γίνει το κακό», ενώ η λέξη «συντήρηση» έχει διαγραφεί από το λεξικό των αρμόδιων. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το πρόβλημα είναι βαθιά συστημικό.
Το παράδειγμα του Προαστιακού δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Συνεχώς ακούμε για φθορές στις ράγες, για ελλείψεις στους ελέγχους και για ανεπάρκεια προσωπικού. Η υποστελέχωση, βέβαια, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα· είναι ένα καρκίνωμα που μαστίζει κάθε επίπεδο της δημόσιας διοίκησης και κοστίζει ζωές. Η «αυτορρύθμιση» των υποδομών και των υπηρεσιών αποτελεί μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση, με τον πολίτη να αναγκάζεται να ζει, να κινείται και να εργάζεται σε συνθήκες όπου η ασφάλεια μοιάζει προαιρετική.
Και δεν είναι μόνο οι σιδηρόδρομοι ή οι δρόμοι που απειλούν τη ζωή μας. Ας σκεφτούμε λίγο την υγεία. Τα νοσοκομεία, που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι φάροι ασφάλειας και περίθαλψης, έχουν μετατραπεί σε χώρους όπου η ανεπάρκεια είναι καθημερινή. Ελλείψεις σε γιατρούς, βασικά υλικά και κτίρια που καταρρέουν. Σε μια χώρα που περηφανεύεται για τον πολιτισμό της, οι πολίτες φοβούνται μήπως αρρωστήσουν, γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας μοιάζει ανήμπορο να τους προσφέρει ακόμα και τα στοιχειώδη. Οι λίστες αναμονής για μια απλή χειρουργική επέμβαση ή ακόμα και για μια απλή διάγνωση είναι εξωφρενικές. Ο σεβασμός στον άνθρωπο, στο αγαθό της περίθαλψης, έχουν πάει περίπατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου