Θάνος Αθανασιάδης
-Αχ, μη με φιλάς, μυρίζει σκόρδο το στόμα σου!
- Μωρό μου, τζατζικάκι έφαγα, φάε κι εσύ λίγο, να μη σου φαίνεται!
Έβαλε να βρέχει, άδεια η πόλη, φθινόπωρο σωστό, σχεδόν Νοέμβρης.
Δεν έφυγαν οι τουρίστες (ή μήπως να ´φυγαν;), αλλά δεν ξεμύτισαν κιόλας. Νωρίς είναι ακόμη, θα μου πεις. Πράγματι, ίσως είναι νωρίς ακόμη, οι άνθρωποι που έχουν πληρώσει τις διακοπές τους στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, ξέρουν καλά ότι λεφτά πίσω δε θα πάρουν επ´ ουδενί, οπότε ας απολαύσουν ρομαντζάδα και δροσιά.
Με τρία τσιγάρα έχω μείνει, πού σκέψη για ομπρέλα, όταν έβγαινα, «μια μπόρα είναι, θα περάσει», είπα στον εαυτό μου, κι αυτός δεν αντέλεξε. Κακό της κοινής μας κεφαλής.
Δεν ακούω τα τζιτζίκια σήμερα όμως. Αυτά τα τζαναμπέτικα να δεις που θα λούφαξαν, τρόπο να αντιμετωπίσουν τη βροχή δεν έχουν άλλο, ό,τι βρέχει, κατεβάζει.
Μήπως να ‘φαγαν αμοιβαία τζατζίκι, για να φιληθούν, και τους έπεσε η πίεση και το ´ριξαν στον ύπνο;
Ιδέα δεν έχω. Ούτε και τσιγάρα.
Βρέχει ακόμη. Έκτακτα καιρικά φαινόμενα.
Όχι «έκτακτα» σαν να λέμε εξαιρετικά, σπουδαία, υπέροχα.
Έκτακτα σαν να λέμε απρόσμενα, απρόβλεπτα, μη αντιμετωπίσιμα.
«Πρέπει κάτι να κάνω γι’ αυτό» λες στον εαυτό σου – και μετά κάθεσαι και χαζεύεις, σαν να μη μπορείς να κάνεις ό,τιδήποτε, σαν να μη γίνεται να γίνει κάτι, έστω ό,τι να ‘ναι. «Μα βρέχει». «Μα έφαγα τζατζίκι και βρωμάω σκορδίλας».
Στέκεσαι ατάραχος, ή σε κατάσταση μερικής αποχαύνωσης, διότι έβρεξε, διότι έφαγες τζατζίκι, διότι κόπηκε το ρεύμα, διότι δε μπορείς να κάνεις κάτι.
Ούτε τα τζιτζίκια έχουν κάποια λύση να προτείνουν, αυτά νομίζουν ότι πέρασε ο καιρός τους.
Πέρασαν δέκα χρόνια με το τζατζίκι στο στόμα. Με έκτακτα καιρικά φαινόμενα, βροχή, χαλάζι, ζέστη, δροσιά, υγρασία, τέτοια. Ξέρετε, από αυτά τα μη αντιμετωπίσιμα. Και φοβόμαστε να βγούμε στο βροχή, στον αέρα, να ακούσουμε τη βροντή του κεραυνού, να μείνουμε από γουάι φάι, από ντάτα.
Αποδυναμωθήκαμε, διότι μπήκαμε στο κανάλι της τηλεκοινωνίας. Φοβάμαι εγώ ότι δε θα προλάβω να πω στους εικονικούς μου φίλους ότι είμαι ασφαλής στην τοποθεσία «500 χιλιόμετρα μακριά από την Καπερναούμ». Κι αυτοί φοβούνται ότι δε θα προλάβουν να πατήσουν το εμότζι με το δακρυάκι να τρέχει ως τη μέση του μάγουλου. Και υπάρχει πιθανότητα τα παλικάρια μας να απελευθερωθούν μετά από πέντε μήνες σκλαβιάς και να μην το ποστάρουμε. Και το φοβόμαστε πολύ αυτό, επειδή, αν το ποστάρουμε, είμαστε πατριώτες, αν δεν το ποστάρουμε, δεν έχουμε το Θεό μέσα μας.
Και μιας που σώθηκαν τα παλικάρια μας από ενέργειες του Θεού, της Παναγίας, του Τραμπ, της Εμίνας, του ξανθού γένους, του Πάνου και του Φώτη, ας αναρωτηθούμε επ’ ευκαιρία αν τα παλικάρια μας είχαν πάει προς νερού τους την ώρα που τους αρπάξανε και τους φυλακίσανε και τι θα συνέβαινε εάν είχαν αρπάξει μια σφαίρα αντί για μια χειροπεδα. Κι ας θυμηθούμε οι παλιότεροι τι συνέβαινε όταν «εξέθετες εαυτόν σε κίνδυνο εν ώρα υπηρεσίας». Σαράντα από το Διοικητή του Λόχου και εκατό από το Στρατηγό και ΕΔΕ και Στρατοδικείο και τέτοια έκτακτα.
Αλλά αποδυναμωθήκαμε –και φάγαμε και τζατζίκι- και τώρα είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε τα πάνω μας.
Εγώ πάντως τσιγάρα πήρα. Ίσως και να κινδύνευσε η ζωή μου -δεν το υπογράφω- αλλά ευτυχώς το περίπτερο δεν είχε χτιστεί πάνω σε ρέμα, ούτε είχε πεύκο δίπλα του. Το ρεύμα δε γύρισε ακόμη σε όλη την πόλη, αλλά πρόκειται περί εκτάκτου καιρικού φαινομένου, οπότε δύσκολα θα γίνουν όλα άμεσα, δύσκολα θα επανέλθουμε στην κανονικότητα.
Οι λαζοί θα βρουν ευκαιρία να παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, όπως κάνουν και στο Βούπερταλ, όταν βρέχει, οι σκαφάτοι θα πετάξουν ό,τι σκουπιδαριό έχουν μαζέψει στη θάλασσα και θα λένε ότι τα έφερε το κύμα, τα καλάμια θα ποτιστούν, όλοι θα λέμε τι καλά θα ήταν να έβρεχε τόσο στη φωτιά στο Μάτι, το κορίτσι θα αποφασίσει να φάει το ρημαδοτζάτζικο, για να φιληθεί με το αγόρι που το λένε Έρικ.
Τα δε τζιτζίκια αναμένουν, διότι το τζτζικοφουμπού λέει -και το τρομαχτερό τελεία τζι αρ επιβεβαιώνει- ότι τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα θα διαρκέσουν μέχρι την Παρασκευή, αν δεν πάει Σάββατο.
Έκτακτα.
Θάνος Αθανασιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
-Αχ, μη με φιλάς, μυρίζει σκόρδο το στόμα σου!
- Μωρό μου, τζατζικάκι έφαγα, φάε κι εσύ λίγο, να μη σου φαίνεται!
Έβαλε να βρέχει, άδεια η πόλη, φθινόπωρο σωστό, σχεδόν Νοέμβρης.
Δεν έφυγαν οι τουρίστες (ή μήπως να ´φυγαν;), αλλά δεν ξεμύτισαν κιόλας. Νωρίς είναι ακόμη, θα μου πεις. Πράγματι, ίσως είναι νωρίς ακόμη, οι άνθρωποι που έχουν πληρώσει τις διακοπές τους στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, ξέρουν καλά ότι λεφτά πίσω δε θα πάρουν επ´ ουδενί, οπότε ας απολαύσουν ρομαντζάδα και δροσιά.
Με τρία τσιγάρα έχω μείνει, πού σκέψη για ομπρέλα, όταν έβγαινα, «μια μπόρα είναι, θα περάσει», είπα στον εαυτό μου, κι αυτός δεν αντέλεξε. Κακό της κοινής μας κεφαλής.
Δεν ακούω τα τζιτζίκια σήμερα όμως. Αυτά τα τζαναμπέτικα να δεις που θα λούφαξαν, τρόπο να αντιμετωπίσουν τη βροχή δεν έχουν άλλο, ό,τι βρέχει, κατεβάζει.
Μήπως να ‘φαγαν αμοιβαία τζατζίκι, για να φιληθούν, και τους έπεσε η πίεση και το ´ριξαν στον ύπνο;
Ιδέα δεν έχω. Ούτε και τσιγάρα.
Βρέχει ακόμη. Έκτακτα καιρικά φαινόμενα.
Όχι «έκτακτα» σαν να λέμε εξαιρετικά, σπουδαία, υπέροχα.
Έκτακτα σαν να λέμε απρόσμενα, απρόβλεπτα, μη αντιμετωπίσιμα.
«Πρέπει κάτι να κάνω γι’ αυτό» λες στον εαυτό σου – και μετά κάθεσαι και χαζεύεις, σαν να μη μπορείς να κάνεις ό,τιδήποτε, σαν να μη γίνεται να γίνει κάτι, έστω ό,τι να ‘ναι. «Μα βρέχει». «Μα έφαγα τζατζίκι και βρωμάω σκορδίλας».
Στέκεσαι ατάραχος, ή σε κατάσταση μερικής αποχαύνωσης, διότι έβρεξε, διότι έφαγες τζατζίκι, διότι κόπηκε το ρεύμα, διότι δε μπορείς να κάνεις κάτι.
Ούτε τα τζιτζίκια έχουν κάποια λύση να προτείνουν, αυτά νομίζουν ότι πέρασε ο καιρός τους.
Πέρασαν δέκα χρόνια με το τζατζίκι στο στόμα. Με έκτακτα καιρικά φαινόμενα, βροχή, χαλάζι, ζέστη, δροσιά, υγρασία, τέτοια. Ξέρετε, από αυτά τα μη αντιμετωπίσιμα. Και φοβόμαστε να βγούμε στο βροχή, στον αέρα, να ακούσουμε τη βροντή του κεραυνού, να μείνουμε από γουάι φάι, από ντάτα.
Αποδυναμωθήκαμε, διότι μπήκαμε στο κανάλι της τηλεκοινωνίας. Φοβάμαι εγώ ότι δε θα προλάβω να πω στους εικονικούς μου φίλους ότι είμαι ασφαλής στην τοποθεσία «500 χιλιόμετρα μακριά από την Καπερναούμ». Κι αυτοί φοβούνται ότι δε θα προλάβουν να πατήσουν το εμότζι με το δακρυάκι να τρέχει ως τη μέση του μάγουλου. Και υπάρχει πιθανότητα τα παλικάρια μας να απελευθερωθούν μετά από πέντε μήνες σκλαβιάς και να μην το ποστάρουμε. Και το φοβόμαστε πολύ αυτό, επειδή, αν το ποστάρουμε, είμαστε πατριώτες, αν δεν το ποστάρουμε, δεν έχουμε το Θεό μέσα μας.
Και μιας που σώθηκαν τα παλικάρια μας από ενέργειες του Θεού, της Παναγίας, του Τραμπ, της Εμίνας, του ξανθού γένους, του Πάνου και του Φώτη, ας αναρωτηθούμε επ’ ευκαιρία αν τα παλικάρια μας είχαν πάει προς νερού τους την ώρα που τους αρπάξανε και τους φυλακίσανε και τι θα συνέβαινε εάν είχαν αρπάξει μια σφαίρα αντί για μια χειροπεδα. Κι ας θυμηθούμε οι παλιότεροι τι συνέβαινε όταν «εξέθετες εαυτόν σε κίνδυνο εν ώρα υπηρεσίας». Σαράντα από το Διοικητή του Λόχου και εκατό από το Στρατηγό και ΕΔΕ και Στρατοδικείο και τέτοια έκτακτα.
Αλλά αποδυναμωθήκαμε –και φάγαμε και τζατζίκι- και τώρα είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε τα πάνω μας.
Εγώ πάντως τσιγάρα πήρα. Ίσως και να κινδύνευσε η ζωή μου -δεν το υπογράφω- αλλά ευτυχώς το περίπτερο δεν είχε χτιστεί πάνω σε ρέμα, ούτε είχε πεύκο δίπλα του. Το ρεύμα δε γύρισε ακόμη σε όλη την πόλη, αλλά πρόκειται περί εκτάκτου καιρικού φαινομένου, οπότε δύσκολα θα γίνουν όλα άμεσα, δύσκολα θα επανέλθουμε στην κανονικότητα.
Οι λαζοί θα βρουν ευκαιρία να παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, όπως κάνουν και στο Βούπερταλ, όταν βρέχει, οι σκαφάτοι θα πετάξουν ό,τι σκουπιδαριό έχουν μαζέψει στη θάλασσα και θα λένε ότι τα έφερε το κύμα, τα καλάμια θα ποτιστούν, όλοι θα λέμε τι καλά θα ήταν να έβρεχε τόσο στη φωτιά στο Μάτι, το κορίτσι θα αποφασίσει να φάει το ρημαδοτζάτζικο, για να φιληθεί με το αγόρι που το λένε Έρικ.
Τα δε τζιτζίκια αναμένουν, διότι το τζτζικοφουμπού λέει -και το τρομαχτερό τελεία τζι αρ επιβεβαιώνει- ότι τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα θα διαρκέσουν μέχρι την Παρασκευή, αν δεν πάει Σάββατο.
Έκτακτα.
Θάνος Αθανασιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου