Του Θανάση Ζαπάντη
 |
| “Ας μας πουν, όμως, πού σταματάει αυτή η νεότερη ηλικία; Στα 60; Στα 50; |
Remdesivir: Δραστική ουσία του εμπορικού σκευάσματος VEKLURY της φαρμακευτικής πολυεθνικής εταιρείας «GILEAD». Η ρεμδεσιβίρη αναστέλλει τις ιογενείς RNA πολυμεράσες και έχει ευρεία ενεργότητα έναντι ευρέως φάσματος φιλοϊών, παραμυξοϊών και κορονοϊών (sars cov, mers cov). Ενδείκνυται, λοιπόν, για τη θεραπεία της νόσου COVID-19 σε ενήλικες και εφήβους (άνω των 12 ετών και με σωματικό βάρος τουλάχιστον 40kg) με πνευμονία, που χρήζει συμπληρωματικό οξυγόνο. Ένα φάρμακο πριν τη διασωλήνωση, ένα φάρμακο πριν τη ΜΕΘ.
Σπουδαίο όπλο στα χέρια των γιατρών, αλλά μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες, λόγω των αυξημένων αναγκών. Πράγματι, μετά από ανταλλαγή mail, τηλεφωνικών επικοινωνιών με τον ΙΦΕΤ, με την εταιρεία κάτοχο της άδειας, ενημερωνόμαστε ότι το εργοστάσιο δεν προλαβαίνει την ζήτηση πανευρωπαϊκά.
Και αναρωτιόμαστε ποιος νοήμων άνθρωπος θα χρειαστεί πάνω από τρία δευτερόλεπτα να ρωτήσει: Μα γιατί δεν βοηθάνε κι άλλοι τέτοια ώρα; Η δομή της δραστικής ουσίας είναι γνωστή, η τεχνολογία υπάρχει σε ύψιστο επίπεδο, η ανάγκη τεράστια. Και όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Γιατί; Γιατί υπάρχουν απαράβατα συμβόλαια αποκλειστικότητας και διακίνησης και κατά συνέπεια εξασφάλισης του καπιταλιστικού τους κέρδους.
Το φάρμακο, βλέπετε, στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα. Δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Και ας έχουν συνεργαστεί για να φτιαχτεί εκατοντάδες κλάδοι και χιλιάδες άνθρωποι. Είναι μια κοινωνικοποιημένη εργασία, μόνο που το κέρδος το παίρνει ένας: Η πολυεθνική, το μονοπώλιο. Η ανθρώπινη ζωή, οι ανάγκες της κοινωνίας και ο πόνος δεν έχουν καμιά σημασία γι’ αυτούς μπροστά στα συμφέροντά τους. Ο νόμος του κέρδους είναι πάνω από όλους. Παραφράζοντας μία φράση του Μαρξ «…το κεφάλαιο με κέρδος 20% γίνεται ζωηρό, με 50% παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους και με κέρδος 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει…». Και έτσι θα περιμένουμε την εναρμόνιση της παραγωγής του φαρμάκου μέσα στους επόμενους μήνες, όπως λένε τα mail. Kι ας έχουμε χιλιάδες νεκρούς…
Σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής, επίσημο έγγραφο της επιτροπής ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων ενημερώνει τους θεράποντες ιατρούς ότι όσο υπάρχει επάρκεια του φαρμάκου, αυτό χορηγείται στους ασθενείς βάσει των εθνικών οδηγιών. Σε περίπτωση μειωμένης διαθεσιμότητας του φαρμάκου από την εταιρεία, κριτήρια που πρέπει να προτάσσουν τη χορήγησή του είναι: α) Η ανάγκη χορήγησης υψηλών μειγμάτων οξυγόνου. β) Η νεότερη ηλικία… Ανατριχίλα! Ας μας πουν, όμως, πού σταματάει αυτή η νεότερη ηλικία; Στα 60; Στα 50;
Μήπως ήρθε η ώρα μαζί με τον αυτονόητο αγώνα για προστασία της υγείας του λαού μας να σκεφτούμε τι πρέπει να γίνει ώστε η παραγωγή φαρμάκου να υποτάσσεται στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να εναρμονιστούν τα επιτεύγματα της τεχνικής και της επιστήμης με τις παρεχόμενες υπηρεσίες Υγείας; Αλλιώς η ανθρωπότητα θα ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί…
*Ο Θανάσης Ζαπάντης είναι διευθυντής του Φαρμακείου του Νοσοκομείου «Αγία Όλγα» και μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο.
Σπουδαίο όπλο στα χέρια των γιατρών, αλλά μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες, λόγω των αυξημένων αναγκών. Πράγματι, μετά από ανταλλαγή mail, τηλεφωνικών επικοινωνιών με τον ΙΦΕΤ, με την εταιρεία κάτοχο της άδειας, ενημερωνόμαστε ότι το εργοστάσιο δεν προλαβαίνει την ζήτηση πανευρωπαϊκά.
Και αναρωτιόμαστε ποιος νοήμων άνθρωπος θα χρειαστεί πάνω από τρία δευτερόλεπτα να ρωτήσει: Μα γιατί δεν βοηθάνε κι άλλοι τέτοια ώρα; Η δομή της δραστικής ουσίας είναι γνωστή, η τεχνολογία υπάρχει σε ύψιστο επίπεδο, η ανάγκη τεράστια. Και όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Γιατί; Γιατί υπάρχουν απαράβατα συμβόλαια αποκλειστικότητας και διακίνησης και κατά συνέπεια εξασφάλισης του καπιταλιστικού τους κέρδους.
Το φάρμακο, βλέπετε, στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα. Δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Και ας έχουν συνεργαστεί για να φτιαχτεί εκατοντάδες κλάδοι και χιλιάδες άνθρωποι. Είναι μια κοινωνικοποιημένη εργασία, μόνο που το κέρδος το παίρνει ένας: Η πολυεθνική, το μονοπώλιο. Η ανθρώπινη ζωή, οι ανάγκες της κοινωνίας και ο πόνος δεν έχουν καμιά σημασία γι’ αυτούς μπροστά στα συμφέροντά τους. Ο νόμος του κέρδους είναι πάνω από όλους. Παραφράζοντας μία φράση του Μαρξ «…το κεφάλαιο με κέρδος 20% γίνεται ζωηρό, με 50% παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους και με κέρδος 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει…». Και έτσι θα περιμένουμε την εναρμόνιση της παραγωγής του φαρμάκου μέσα στους επόμενους μήνες, όπως λένε τα mail. Kι ας έχουμε χιλιάδες νεκρούς…
Σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής, επίσημο έγγραφο της επιτροπής ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων ενημερώνει τους θεράποντες ιατρούς ότι όσο υπάρχει επάρκεια του φαρμάκου, αυτό χορηγείται στους ασθενείς βάσει των εθνικών οδηγιών. Σε περίπτωση μειωμένης διαθεσιμότητας του φαρμάκου από την εταιρεία, κριτήρια που πρέπει να προτάσσουν τη χορήγησή του είναι: α) Η ανάγκη χορήγησης υψηλών μειγμάτων οξυγόνου. β) Η νεότερη ηλικία… Ανατριχίλα! Ας μας πουν, όμως, πού σταματάει αυτή η νεότερη ηλικία; Στα 60; Στα 50;
Μήπως ήρθε η ώρα μαζί με τον αυτονόητο αγώνα για προστασία της υγείας του λαού μας να σκεφτούμε τι πρέπει να γίνει ώστε η παραγωγή φαρμάκου να υποτάσσεται στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να εναρμονιστούν τα επιτεύγματα της τεχνικής και της επιστήμης με τις παρεχόμενες υπηρεσίες Υγείας; Αλλιώς η ανθρωπότητα θα ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί…
*Ο Θανάσης Ζαπάντης είναι διευθυντής του Φαρμακείου του Νοσοκομείου «Αγία Όλγα» και μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου