Σε χαλεπούς καιρούς που θριαμβεύει ο νεοπλουτισμός, η τσαπατσουλιά και κάτι άσκοπα ξοδεμένα εκατομμυριάκια...

Χρύσα Κακατσάκη

Πέρασα χθες από την Πανεπιστημίου. 

Εργοτάξιο δεν το λες, χάος όμως σίγουρα. 

Τρία χρόνια σκάβε ξήλωνε, αλλά παριζιάνικο μπουλβάρ δεν έγινε. 

Ο Μεγάλος Περίπατος απέτυχε για λόγους επικοινωνιακούς, παραδέχτηκε τις προάλλες ο Μπακογιάννης. 

Παρέλειψε βεβαια να μας πει οτι φταίνε και τα πλατάνια που ξεράθηκαν και τα ποντίκια της ασφάλτου που βγήκαν παγανιά για να υπονομεύσουν το μεγαλεπήβολο σχέδιο.

Σκέφτηκα να πάω στης Ακρόπολης τα μέρη για να αναβαπτιστώ πολιτιστικά και να πάρω μαθήματα αισθητικής από τον Πικιώνη. 

Που έφτιαξε ένα «κέντημα» από κεραμίδια, ακροκέραμα νεοκλασικών σπιτιών, σπασμένα κιονόκρανα, αρχαία και βυζαντινά θραύσματα, συνδυάζοντας την αρμονία με την κλίμακα του φυσικού τοπίου για να αφηγηθούν όλα μαζί την ιστορία της αττικής γης.

Το Αναπαυτήριο, δίπλα στον Λουμπαρδιαρη και φάτσα κάρτα στον Παρθενώνα, ερημωμένο. 

Εκεί που μαθητές και φοιτητές πήγαιναν για κοπάνες, ζευγαράκια για ραντεβού και επισκέπτες για αγνάντεμα στον Ιερό Βράχο, βλέπεις τώρα μια διαλυμένη πέργκολα και κάτι αρρωστημένα πεύκα να «αναπαύονται» στη σιωπή και την εγκατάλειψη. 

Άραγε, πόσα χρόνια χρειάζονται οι κρατικές υπηρεσίες (Εταιρεία Διαχειρισης Ακινήτων Δημοσίου, Υπουργείο Πολιτισμού και Δήμος Αθηναίων) για να συνεννοηθούν και να μην αφήνουν την πολιτιστική κληρονομιά στην τυχη της; 

Ποια χώρα θα ειχε έναν τέτοιο θησαυρό στα χέρα της - και μάλιστα προσοδοφόρο- κα δεν θα τον αξιοποιούσε με γνώμονα το τερπνόν μετά του ωφελίμου για την πολιτιστική μας κληρονομιά ; Περιμένουμε ξένους επενδυτές, ή την Ουνέσκο να μας τραβήξει το αυτί για την κατάντια του; 

Άλλα ζητεί η ψυχή του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Πικιώνη και για άλλα κλαίει.. 

Σε χαλεπούς καιρούς που θριαμβεύει ο νεοπλουτισμός, η τσαπατσουλιά και κάτι άσκοπα ξοδεμένα εκατομμυριάκια, τι να σου πει και ο Σεφέρης : «Ετούτες τις πέτρες τις βάσταξα όσο μπόρεσα. Φωνές από την πέτρα, από τον ύπνο βαθύτερες, εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει, μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό που χτύπησε τη γης με πόδια λησμονημένα».

Δημοτικές εκλογές έρχονται και ο Μπακογιάννης τρέχει να προλάβει για να παρουσιάσει έργα βιτρίνας που κι αυτά κακοπάθησαν, με μάρμαρα πεταμένα καταμεσής στο Σύνταγμα και δένδρα που έχουν φωτογένεια στις μακέτες, αλλά όχι από κοντα. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στους δρόμους πίσω από την Ομόνοια θα νομίζει ότι βρίσκεται σε τριτοκοσμική χώρα με την κατάσταση που επικρατεί. Τα λιγοστά πάρκα που έχουν απομείνει κινδυνεύουν από την τσιμεντοποίηση. 

Καλό το πράσινο και το οξυγόνο, αλλά σαν τα λεφτά δεν εχει.

Χρύσα Κακατσάκη, εκπαιδευτικός

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---