Του Απόστολου Αποστολόπουλου
ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία κατάλαβαν τη σταθερή απόφαση της Ελλάδας να αντισταθεί και επενέβησαν, με τηλεφωνήματα και αεροπλανοφόρο, βάζοντας τέλος στην απόπειρα του Ερντογάν να προκαλέσει ανεπιθύμητη σύγκρουση. Όσα εξελίσσονται είναι μεθεόρτιοι σπασμοί, δηλώσεις και ενέργειες αδιέξοδου τουρκικού εκνευρισμού.
Ο Γιλμάζ τη δεκαετία του 1990, πιο πριν ο Οζάλ τη δεκαετία του 1980, πολύ πριν γίνει κουβέντα για κοιτάσματα, και τώρα ο Ερντογάν, η εκάστοτε ηγεσία της Τουρκίας, διαχρονικά, διακομματικά και ασχέτως ιδεολογίας, ζητάει επίμονα το ίδιο: να αρπάξει από την Ελλάδα γη, ουρανό και θάλασσα. Οι αντιδράσεις του κόσμου και των Ενόπλων Δυνάμεων δεν απoτρέπουν μόνο την Τουρκία. Tο πιο σημαντικό είναι ότι φράζουν (αλλά δεν εξαφανίζουν) το δρόμο στο ενδοτικό ρεύμα της αθηναϊκής ελίτ.
Έτσι, η στήριξη του κόσμου στην κυβέρνηση είναι υπαρκτή και πλειοψηφική, αλλά είναι εύθραυστη. Υπάρχει για όσο δεν υποχωρούμε στον Ερντογάν. Ο κόσμος βλέπει τις παραβιάσεις της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά ξέρει ότι δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου μόνο όταν μπορείς να κόψεις κεφάλια. Αλλιώς κάνεις υπομονή και ανέχεσαι, για παράδειγμα, όχι μόνο τον τορπιλισμό της Έλλης το 1940, αλλά και τις πολλές άλλες προσβολές που προηγήθηκαν, περιμένοντας την κρίσιμη στιγμή. Αρκεί να έχεις πρόθεση αντίστασης-ανταπόδοσης και όχι επαίσχυντης παράδοσης.
Στην Τουρκία, και αντίθετα από το πολιτικό κατεστημένο, ο "απλός κόσμος", η κοσμική, αστική, Τουρκία δεν βλέπει όφελος από τον Ερντογάν. Έχασε κεκτημένες ελευθερίες, λόγου και τρόπου ζωής, οι δουλειές δεν πάνε καλά, υπάρχει φόβος. Ούτε οι ισλαμιστές ενθουσιάζονται, π.χ. από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ο Ερντογάν δεν κέρδισε ούτε πόντο δημοφιλίας.
Δημοσκόπηση της περασμένης βδομάδας δίνει πολύ κάτω από το 50% στους φιλοπόλεμους. Ο Ερντογάν δίνει την αίσθηση ώρες-ώρες ότι μοιάζει με τον γνωστό Μπελούλη που με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Είναι "τζάμπα μάγκας" στην αυτοπροβολή, αλλά ούτε πολιτικά, ούτε στρατηγικά, ούτε οικονομικά έχει να παρουσιάσει απτά και σταθερά αποτελέσματα στο λαό του. Το δήθεν μέγα κοίτασμα που ανακαλύφθηκε φτάνει, στην καλύτερη περίπτωση, με το ζόρι να καλύψει ανάγκες μιας επταετίας, όταν θα αρχίσει η εκμετάλλευσή του, άγνωστο πότε.
Η Τουρκία ίσως δεν καταρρεύσει οικονομικά, αλλά ο Ερντογάν έχει αγωνία να δείξει κάποια συγκεκριμένη επιτυχία, ώστε να ηρεμήσει στο εσωτερικό. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Οι Γερμανοί τον παρουσιάζουν ως "σκληρό", ενώ εμείς είμαστε, υποτίθεται, πιο συγκαταβατικοί. Η Μέρκελ ενημέρωσε τον Τραμπ ότι ο Ερντογάν είναι σε έξαρση και αυτός παρενέβη με τηλεφωνήματα. Ο Τραμπ είναι δύσκολο να αγνοήσει εντελώς το ελληνικό στοιχείο στις ΗΠΑ παραμονές αμφίρροπων εκλογών. Ο Μητσοτάκης επανέλαβε δημοσίως τις σταθερές ελληνικές θέσεις, ακολουθώντας κατά τα φαινόμενα την πατρική οδό.
Πρώτον: Το απαράβατο κριτήριο όλων, στη Δύση και στη Ρωσία, είναι απλό και είναι ένα: Τα δικά μας είναι δικά μας και ό,τι δεν είναι δικό μας αλλά μπορούμε να το πάρουμε δεν θα αφήσουμε να το πάρει κανείς άλλος. Και πάντως όχι κάποιος που θέλει να γίνει σαν κι εμάς, έστω σε μικρογραφία. Συμπληρωματικά: Η Γαλλία είναι σύμμαχός μας επειδή η Γερμανία, μοναχοφάης, κρατάει όλη την Ευρώπη για πάρτη της. Οι συμμαχίες βασίζονται σε κοινά συμφέροντα. Η Γαλλία συμμαχεί με Ελλάδα και Κύπρο εναντίον της Τουρκίας επιδιώκοντας πρόσβαση στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερον: Όσο δείχνουμε ότι θα υπερασπιστούμε "μέχρις εσχάτων" την πατρίδα μας ο Ερντογάν θα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, επειδή κανείς Δυτικός δεν θέλει σύγκρουση στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν μας υποτιμά προπαγανδιστικά, αλλά η σφήνα της Γαλλίας και η "επακούμβηση" των δύο φρεγατών προβληματίζουν τους ΝΑΤΟϊκούς ως προς την έκβαση μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης σε θάλασσα και αέρα.
Επιπλέον στους Δυτικούς δεν διαφεύγει ότι μόνος ωφελημένος θα είναι η Ρωσία. Και πάντως η Μόσχα θα χαρεί αν η Ελλάδα κάνει ζημιά στον "σουλτάνο", γιατί έτσι θα τον έχει πιο πολύ του χεριού της. Ο Ερντογάν τα ξέρει αυτά και ωρύεται ότι «κανείς δεν θα μας εμποδίσει να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας». Εννοεί τους Δυτικούς που δεν τον αφήνουν να δράσει ελεύθερα, να (προσπαθήσει να) αρπάξει όσα νομίμως μας ανήκουν.
Οι Δυτικοί θεωρούν ότι "αυτά" είναι ένας ελληνικός θησαυρός που τους περιμένει, εν αναμονή. Δεν θα τον χαρίσουν στον Ερντογάν, δίνοντάς του ένα ακόμα όπλο να τους εκβιάζει. Ο Ερντογάν, λογικός και διόλου απρόβλεπτος, όπου συναντήσει ισχυρή αντίσταση ακόμα και από τοπικούς παίκτες, όπως Αίγυπτος, Χαφτάρ, αλλά και Ελλάδα ως τώρα, αυτοσυγκρατείται. Επειδή αν διαψευστεί η εικόνα του ανίκητου, ίσως δεν προλάβει το τελευταίο αεροπλάνο για να αποφύγει την τύχη του Σαντάμ.
Τώρα ο Ερντογάν, με τη βοήθεια της Γερμανίας και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, θέλει να αρχίσουν συζητήσεις με την Ελλάδα, με τα τουρκικά πλοία εν δράσει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ώστε να φανεί ότι η Τουρκία νίκησε πριν καν ειπωθεί η πρώτη κουβέντα. Οι προσπάθειές τους, όμως, πέφτουν στο κενό. Το πρόβλημα είναι ότι, ως τώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ορθές αντιδράσεις, αλλά μόνο όταν η πίεση γίνεται αφόρητη ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε η αίσθηση των αντιδράσεων του κόσμου υπερτερεί των πιέσεων από την Άγκυρα, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.
Τέλος, η Χάγη δεν έχει νόημα. Οι Τούρκοι δεν θέλουν μερικούς πόντους, αλλά κυριαρχία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Το δικαστήριο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις τουρκικές φιλοδοξίες. Και ελληνική υπογραφή στο συνυποσχετικό θα σημάνει εκ μέρους μας παραδοχή εκ των προτέρων των τουρκικών απαιτήσεων. Το ερώτημα είναι ποιος θα υπογράψει.
Πηγή: slpress.gr
Απόστολος Αποστολόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία κατάλαβαν τη σταθερή απόφαση της Ελλάδας να αντισταθεί και επενέβησαν, με τηλεφωνήματα και αεροπλανοφόρο, βάζοντας τέλος στην απόπειρα του Ερντογάν να προκαλέσει ανεπιθύμητη σύγκρουση. Όσα εξελίσσονται είναι μεθεόρτιοι σπασμοί, δηλώσεις και ενέργειες αδιέξοδου τουρκικού εκνευρισμού.
Ο Γιλμάζ τη δεκαετία του 1990, πιο πριν ο Οζάλ τη δεκαετία του 1980, πολύ πριν γίνει κουβέντα για κοιτάσματα, και τώρα ο Ερντογάν, η εκάστοτε ηγεσία της Τουρκίας, διαχρονικά, διακομματικά και ασχέτως ιδεολογίας, ζητάει επίμονα το ίδιο: να αρπάξει από την Ελλάδα γη, ουρανό και θάλασσα. Οι αντιδράσεις του κόσμου και των Ενόπλων Δυνάμεων δεν απoτρέπουν μόνο την Τουρκία. Tο πιο σημαντικό είναι ότι φράζουν (αλλά δεν εξαφανίζουν) το δρόμο στο ενδοτικό ρεύμα της αθηναϊκής ελίτ.
Έτσι, η στήριξη του κόσμου στην κυβέρνηση είναι υπαρκτή και πλειοψηφική, αλλά είναι εύθραυστη. Υπάρχει για όσο δεν υποχωρούμε στον Ερντογάν. Ο κόσμος βλέπει τις παραβιάσεις της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά ξέρει ότι δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου μόνο όταν μπορείς να κόψεις κεφάλια. Αλλιώς κάνεις υπομονή και ανέχεσαι, για παράδειγμα, όχι μόνο τον τορπιλισμό της Έλλης το 1940, αλλά και τις πολλές άλλες προσβολές που προηγήθηκαν, περιμένοντας την κρίσιμη στιγμή. Αρκεί να έχεις πρόθεση αντίστασης-ανταπόδοσης και όχι επαίσχυντης παράδοσης.
Στην Τουρκία, και αντίθετα από το πολιτικό κατεστημένο, ο "απλός κόσμος", η κοσμική, αστική, Τουρκία δεν βλέπει όφελος από τον Ερντογάν. Έχασε κεκτημένες ελευθερίες, λόγου και τρόπου ζωής, οι δουλειές δεν πάνε καλά, υπάρχει φόβος. Ούτε οι ισλαμιστές ενθουσιάζονται, π.χ. από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ο Ερντογάν δεν κέρδισε ούτε πόντο δημοφιλίας.
Δημοσκόπηση της περασμένης βδομάδας δίνει πολύ κάτω από το 50% στους φιλοπόλεμους. Ο Ερντογάν δίνει την αίσθηση ώρες-ώρες ότι μοιάζει με τον γνωστό Μπελούλη που με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Είναι "τζάμπα μάγκας" στην αυτοπροβολή, αλλά ούτε πολιτικά, ούτε στρατηγικά, ούτε οικονομικά έχει να παρουσιάσει απτά και σταθερά αποτελέσματα στο λαό του. Το δήθεν μέγα κοίτασμα που ανακαλύφθηκε φτάνει, στην καλύτερη περίπτωση, με το ζόρι να καλύψει ανάγκες μιας επταετίας, όταν θα αρχίσει η εκμετάλλευσή του, άγνωστο πότε.
Ψάχνει νίκη ο Ερντογάν
Η Τουρκία ίσως δεν καταρρεύσει οικονομικά, αλλά ο Ερντογάν έχει αγωνία να δείξει κάποια συγκεκριμένη επιτυχία, ώστε να ηρεμήσει στο εσωτερικό. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Οι Γερμανοί τον παρουσιάζουν ως "σκληρό", ενώ εμείς είμαστε, υποτίθεται, πιο συγκαταβατικοί. Η Μέρκελ ενημέρωσε τον Τραμπ ότι ο Ερντογάν είναι σε έξαρση και αυτός παρενέβη με τηλεφωνήματα. Ο Τραμπ είναι δύσκολο να αγνοήσει εντελώς το ελληνικό στοιχείο στις ΗΠΑ παραμονές αμφίρροπων εκλογών. Ο Μητσοτάκης επανέλαβε δημοσίως τις σταθερές ελληνικές θέσεις, ακολουθώντας κατά τα φαινόμενα την πατρική οδό.
Πρώτον: Το απαράβατο κριτήριο όλων, στη Δύση και στη Ρωσία, είναι απλό και είναι ένα: Τα δικά μας είναι δικά μας και ό,τι δεν είναι δικό μας αλλά μπορούμε να το πάρουμε δεν θα αφήσουμε να το πάρει κανείς άλλος. Και πάντως όχι κάποιος που θέλει να γίνει σαν κι εμάς, έστω σε μικρογραφία. Συμπληρωματικά: Η Γαλλία είναι σύμμαχός μας επειδή η Γερμανία, μοναχοφάης, κρατάει όλη την Ευρώπη για πάρτη της. Οι συμμαχίες βασίζονται σε κοινά συμφέροντα. Η Γαλλία συμμαχεί με Ελλάδα και Κύπρο εναντίον της Τουρκίας επιδιώκοντας πρόσβαση στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερον: Όσο δείχνουμε ότι θα υπερασπιστούμε "μέχρις εσχάτων" την πατρίδα μας ο Ερντογάν θα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, επειδή κανείς Δυτικός δεν θέλει σύγκρουση στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν μας υποτιμά προπαγανδιστικά, αλλά η σφήνα της Γαλλίας και η "επακούμβηση" των δύο φρεγατών προβληματίζουν τους ΝΑΤΟϊκούς ως προς την έκβαση μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης σε θάλασσα και αέρα.
Μόνο όταν η πίεση γίνεται αφόρητη
Επιπλέον στους Δυτικούς δεν διαφεύγει ότι μόνος ωφελημένος θα είναι η Ρωσία. Και πάντως η Μόσχα θα χαρεί αν η Ελλάδα κάνει ζημιά στον "σουλτάνο", γιατί έτσι θα τον έχει πιο πολύ του χεριού της. Ο Ερντογάν τα ξέρει αυτά και ωρύεται ότι «κανείς δεν θα μας εμποδίσει να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας». Εννοεί τους Δυτικούς που δεν τον αφήνουν να δράσει ελεύθερα, να (προσπαθήσει να) αρπάξει όσα νομίμως μας ανήκουν.
Οι Δυτικοί θεωρούν ότι "αυτά" είναι ένας ελληνικός θησαυρός που τους περιμένει, εν αναμονή. Δεν θα τον χαρίσουν στον Ερντογάν, δίνοντάς του ένα ακόμα όπλο να τους εκβιάζει. Ο Ερντογάν, λογικός και διόλου απρόβλεπτος, όπου συναντήσει ισχυρή αντίσταση ακόμα και από τοπικούς παίκτες, όπως Αίγυπτος, Χαφτάρ, αλλά και Ελλάδα ως τώρα, αυτοσυγκρατείται. Επειδή αν διαψευστεί η εικόνα του ανίκητου, ίσως δεν προλάβει το τελευταίο αεροπλάνο για να αποφύγει την τύχη του Σαντάμ.
Τώρα ο Ερντογάν, με τη βοήθεια της Γερμανίας και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, θέλει να αρχίσουν συζητήσεις με την Ελλάδα, με τα τουρκικά πλοία εν δράσει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ώστε να φανεί ότι η Τουρκία νίκησε πριν καν ειπωθεί η πρώτη κουβέντα. Οι προσπάθειές τους, όμως, πέφτουν στο κενό. Το πρόβλημα είναι ότι, ως τώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ορθές αντιδράσεις, αλλά μόνο όταν η πίεση γίνεται αφόρητη ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε η αίσθηση των αντιδράσεων του κόσμου υπερτερεί των πιέσεων από την Άγκυρα, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.
Τέλος, η Χάγη δεν έχει νόημα. Οι Τούρκοι δεν θέλουν μερικούς πόντους, αλλά κυριαρχία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Το δικαστήριο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις τουρκικές φιλοδοξίες. Και ελληνική υπογραφή στο συνυποσχετικό θα σημάνει εκ μέρους μας παραδοχή εκ των προτέρων των τουρκικών απαιτήσεων. Το ερώτημα είναι ποιος θα υπογράψει.
Πηγή: slpress.gr
Απόστολος Αποστολόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου